Το βρώμικο πείραμα.....

Η Ελλάδα αποτελεί ίσως το δοκιμαστικό εργαστήριο που επιτρέπει την έρευνα των μεθόδων κάμψης της αντίστασης των Πολιτών – απέναντι στις επιθέσεις που δέχεται μαζικά τόσο το βιοτικό τους επίπεδο, όσο και οι δημοκρατικές τους ελευθερίες

(To άρθρο αποτελείται από 2 Σελίδες)

.

«Η πλήρης υποταγή της κυβέρνησης στις εντολές των δανειστών, αφού προηγουμένως είχε η ίδια οργανώσει και κερδίσει ένα δημοψήφισμα αντίστασης, έσβησε, δολοφόνησε καλύτερα όλες τις ελπίδες των Ελλήνων – αποτελώντας ένα από τα μεγαλύτερα εγκλήματα της σκοτεινής εποχής των μνημονίων.

Εάν ήταν πλειοψηφικό το «ΝΑΙ», οπότε οι παρατάξεις που το στήριζαν, θα επρόκειτο επίσης για μία ήττα, αλλά για μία πολύ μικρότερη – αφού ασφαλώς θα σήμαινε ότι, θα συνεχιζόταν ο πόλεμος, ενδεχομένως με άλλα όπλα.

Αντίθετα, η νίκη του ΟΧΙ και του κόμματος που εκλέχθηκε για να το υπερασπίσει, η οποία ακολουθήθηκε από την εξευτελιστική ήττα της 13ης Ιουλίου και το «ΝΑΙ ΣΕ ΟΛΑ», ταπείνωσε βαθιά τους Έλληνες – ενώ πιστεύουν πως δεν έχουν πλέον κανένα όπλο και καμία δυνατότητα να συνεχίσουν να πολεμούν, ευρισκόμενοι σε κατάσταση σοκ.

Πόσο μάλλον όταν η ήττα έχει ανακηρυχθεί σε νίκη εκ μέρους του πρωθυπουργού, ενώ η συνεργασία με τον εχθρό σε «αντίσταση» – όπως η Τρόικα μετονομάσθηκε σε «Θεσμούς», ενώ δεν θεωρείται πλέον εχθρός της «ηρωικής» ελληνικής κυβέρνησης, αλλά βασικός συνεργάτης στον «ανένδοτο» αγώνα της εναντίον της εγχώριας Ολιγαρχίας, της διαφθοράς και της φοροδιαφυγής! Πόση κοροϊδία και χειραγώγηση μπορεί αλήθεια να αντέξει ένας άνθρωπος, ειδικά ένα ολόκληρο Έθνος;» (J.C. Paye, με παρεμβάσεις).

.

Ανάλυση

Κατ’ αρχήν, έχει τεκμηριωθεί πως η Ελλάδα χρεοκόπησε σκόπιμα, μέσω της παραποίησης των στατιστικών της στοιχείων, καθώς επίσης της διεθνούς δυσφήμισης της από την τότε κυβέρνηση, σε συνδυασμό με πολλά άλλα, χωρίς να υπάρχει ουσιαστικός λόγος – αφού το συνολικό χρέος της, δημόσιο και ιδιωτικό, ήταν έως και το 2011 από τα χαμηλότερα στην Ευρώπη (έχουμε αναρτήσει πολλές φορές όλους τους πίνακες που το αποδεικνύουν).

Έχει αποδειχθεί επίσης ότι, δεν της επετράπη ούτε καν η πτώχευση το 2010, αφού επιλέχθηκε η μεταφορά των δανείων των γαλλικών και γερμανικών τραπεζών στους Ευρωπαίους Πολίτες – ενώ στη συνέχεια κυριολεκτικά καταστράφηκε, από την πολιτική που της επιβλήθηκε (ανάλυση), έχοντας μετά το PSI εγκλωβιστεί στο ευρώ, στο χρέος και στα μνημόνια (άρθρο).

Στο θέμα μας τώρα, όπως τεκμηριώθηκε από τη νίκη της σημερινής κυβέρνησης στις εκλογές, η εξευτελιστική υποταγή της, η ερμηνεία του «ΟΧΙ» των Ελλήνων ως «ΝΑΙ», δεν δημιούργησε μεγάλο πρόβλημα στην εικόνα του πρωθυπουργού – κυρίως επειδή ισχυρίσθηκε πως δεν μπορεί κανένας να τον κατηγορήσει ότι, δεν πολέμησε όσο κανένας άλλος μέχρι σήμερα. Κατάφερε λοιπόν να αποφύγει τη σύγκρουση με τους Πολίτες, υποδυόμενος το ρόλο του αθώου θύματος – καθ’ υπόδειξη των εντολέων του, στα πλαίσια του βρώμικου πειράματος που διεξάγουν, με πειραματόζωα τους Έλληνες.

Αναλυτικότερα, η εικόνα «διπλής ανάγνωσης» που παρουσίασε ήταν ταυτόχρονα αυτή ενός ήρωα, ο οποίος έκανε τα πάντα για να υπερασπίσει την πατρίδα του, καθώς επίσης ενός θύματος, το οποίο υποχρεώθηκε να υπογράψει ένα τρίτο μνημόνιο «με το πιστόλι στον κρόταφο» – προσδίδοντας με αυτό το τέχνασμα μία «ιερή αύρα» πατριωτισμού, υπευθυνότητας και εντιμότητας στο κόμμα που εκπροσωπεί, ειδικά όμως στον εαυτό του.

Ερμήνευσε δε τη στάση του ισχυριζόμενος πως θα ήταν ανεύθυνο να επιλέξει τη μοναδική εναλλακτική λύση: την οδυνηρή χρεοκοπία, την οποία θα ακολουθούσε η έξοδος από το ευρώ, όπου όμως δεν συμφωνούσαν οι Έλληνες, οπότε ήταν καθήκον του να το αποφύγει με κάθε θυσία!

Φυσικά δεν ανέφερε με λεπτομέρειες τις θυσίες, ενώ βιάστηκε να προκηρύξει εκλογές προτού βιώσουν τις αποφάσεις «του» οι Έλληνες στη  καθημερινότητα τους – επικαλούμενος σαν την «αθώα περιστερά» πως δεν θα ήταν έντιμο να κυβερνήσει ενάντια στις προεκλογικές του δεσμεύσεις, τις οποίες όμως είχε ήδη προδώσει ανεπιστρεπτί, αφού θα ίσχυαν όποιος και αν ανερχόταν στην εξουσία.

Την ίδια χρονική περίοδο, η ηλικιωμένη μητέρα του ανέφερε σε εφημερίδα ότι: «Ο Αλέξης δεν τρώει πλέον καθόλου και δεν κοιμάται, αλλά δεν έχει άλλη επιλογή – αφού είναι υποχρεωμένος να κάνει το καθήκον του, απέναντι στους ανθρώπους που τον εμπιστεύθηκαν«. Η σύζυγός του τη συμπλήρωσε, λέγοντας πως «Δεν βλέπει πια πολύ συχνά τον Αλέξη, αφού πηγαίνει από το αεροδρόμιο στη Βουλή – ενώ, αφού δεν έχει καν το χρόνο να δει τα παιδιά του, πως θα μπορούσε να δει την ίδια;».  

Η εικόνα λοιπόν του πρωθυπουργού «σμιλεύθηκε» πανέξυπνα, σε κάποιον που υποφέρει λόγω της καλής του ψυχής – που είναι έντιμος και πιστός μεν στο καθήκον του, αλλά όχι άτρωτος. Ως εκ τούτου, δεν επιτρέπεται να τον κατακρίνει κανείς, αφού θα ήταν απρεπές απέναντι στην αυτοθυσία και στην αγάπη του ηγεμόνα για το λαό του!

Έτσι, κατάφερε να παραμείνει ανέπαφο το υπερήφανο προφίλ του ηγέτη που αντιστέκεται και πολεμάει τους εχθρούς της πατρίδας του – χωρίς όμως να καταφέρει να τους νικήσει, αφού είναι πανίσχυροι. Εν τούτοις, όπως διαβεβαίωσε αμέσως μετά τους πάντες, παγιδεύοντας την αντιπολίτευση, δεν συμφωνεί με τα μνημόνιακαι θα συνεχίσει να μάχεται – πάντοτε για το καλό των υπηκόων του.

.

Η δύναμη της εικόνας

Περαιτέρω, με τη βοήθεια όλων των παραπάνω πονηρών τεχνασμάτων, η εικονική πραγματικότητα έγινε πιο πραγματική από την πραγματικότητα – η ψεύτικη αλήθεια πιο ισχυρή από την αλήθεια, ευνοούμενη από το αναμφισβήτητο γεγονός ότι, οι άνθρωποι δεν συμπαθούν ιδιαίτερα τον οδυνηρό ρεαλισμό, ειδικά όταν ήδη υποφέρουν.

Απόδειξη η αποδοχή της μετονομασίας της «Τρόικας» σε «Θεσμούς», η οποία παρουσιάσθηκε ως μία λαμπρή νίκη της κυβέρνησης – παρά το ότι οι απαιτήσεις των  δανειστών έχουν αυξηθεί γεωμετρικά, ενώ για πρώτη φορά στην ιστορία του ΔΝΤ έχουν εκχωρηθεί εμπράγματες εγγυήσεις για τα δάνεια που παρέχει εις βάρος της εθνικής κυριαρχίας μίας χώρας, οι οποίες συμπεριλαμβάνουν το σύνολο σχεδόν της δημόσιας περιουσίας, αξίας άνω  των 300 δις €, έναντι μόλις 50 δις €!

Συμπερασματικά λοιπόν, η πλήρης υποταγή παρουσιάσθηκε ως νίκη, η ταπείνωση ως υπερήφανος αγώνας,ενώ οι συνεργάτες των δυνάμεων κατοχής ως σωτήρες της πατρίδας τους – αυτοί που την διαφύλαξαν την τελευταία στιγμή από το βέβαιο θάνατο, αναλαμβάνοντας τις βαριές ευθύνες της διακυβέρνησης της! Στολίσθηκε δε με τα γνωστά «παραλάβαμε άδεια ταμεία», χωρίς φυσικά να αναφέρεται πως κανένας δεν υποχρέωσε τον πρωθυπουργό να διεκδικήσει την εξουσία, είχε πλήρη εικόνα των ταμείων, ενώ ο ίδιος επέμενε ότι είχε την ικανότητα να κυβερνήσει.

Στη συνέχεια, ο πρωθυπουργός πίεσε τους βουλευτές για την επιτάχυνση της εφαρμογής της συμφωνίας με τους δανειστές, διαστρεβλώνοντας εντελώς την πραγματικότητα με τις παρακάτω δηλώσεις του: «Είναι πολύ σημαντικό να μην χάσουμε ούτε ένα χιλιοστό του εδάφους που κερδίσαμε, μέσω της υπογραφής του μνημονίου με τους δανειστές«!

Όλοι κατανοούν βέβαια πως, εάν είχε τολμήσει να πει κάτι τέτοιο η προηγούμενη κυβέρνηση, θα είχαν ξεσηκωθεί ακόμη και οι νεκροί στη χώρα – ενώ σήμερα επικρατεί η σιωπή των αμνών πριν από τη συλλογική σφαγή τους, ακριβώς επειδή αδυνατούν να κατανοήσουν ότι, ο λύκος ανέλαβε τη στάνη τους, έχοντας απλά μεταμφιεσθεί στο βοσκό.

Εύλογα ενδεχομένως, αφού την ίδια στιγμή που ο πρωθυπουργός υπέγραφε τη θανατική τους καταδίκη, δήλωνε ότι, «Δεν πιστεύω σε αυτό το μνημόνιο. Είναι μία πολύ κακή συμφωνία τόσο για την Ελλάδα, όσο και για την Ευρώπη, αλλά έπρεπε να την υπογράψω για να εμποδίσω την καταστροφή«.

Εύλογα επειδή η χρήση των λογικών αντιθέσεων είναι γνωστό από την ψυχολογία πως εξουδετερώνει την υγιή αντίληψη των ανθρώπων – οι οποίοι, στην προκειμένη περίπτωση, το μόνο που κατάλαβαν είναι πως απέφυγαν την όποια καταστροφή, παρά το ότι βλέπουν με τα μάτια τους πως το δύστυχο καράβι έχει καταληφθεί από τους πειρατές, λυμαίνονται οι συμμορίες, ενώ κινδυνεύει όσο ποτέ μέχρι σήμερα να βουλιάξει.

.

Η διπλή σκέψη

Ο «πατριώτης» κομματικός συνεργός τώρα του πρωθυπουργού δήλωσε επίσης ότι, το μνημόνιο σημαίνει πως η Ελλάδα συμβιβάσθηκε, ότι είναι το αποτέλεσμα ενός εκβιασμού, ενώ αποτελεί κυριολεκτικά ένα στυγνό πραξικόπημα των δανειστών – συμπληρώνοντας όμως ταυτόχρονα πως η Ελλάδα συνθηκολόγησε μεν, αλλά δεν παραδόθηκε!

Απαίτησε δε από τους βουλευτές την άμεση υπογραφή των εγγράφων, χωρίς καν να προλάβουν να τα διαβάσουν σωστά – σαν να μιλούσε σε πνευματικά ανάπηρους, σε ανόητους δηλαδή που δεν μπορούσαν να καταλάβουν πως η συνθηκολόγηση και η άνευ όρων παράδοση δεν είναι έννοιες που διαφέρουν μεταξύ τους.

Στην προκειμένη περίπτωση λοιπόν οι δύο κομματικοί συνεργάτες χρησιμοποίησαν τη διαδικασία της διπροσωπίας, της διπλής αντιφατικής σκέψης – σύμφωνα με την οποία μία δήλωση την ίδια στιγμή, την οποία λέγεται, μέσω της διατήρησης αυτών που έδωσε κανείς να καταλάβουν οι άνθρωποι προηγουμένως, αν και αυτοαναιρείται πείθει.

Με απλά λόγια, έπρεπε τόσο οι βουλευτές, όσο και οι Πολίτες που άκουγαν αυτές τις «σχιζοφρενείς» ομιλίες, να είναι σε θέση να αποδεχθούν αντιφατικά μεταξύ τους στοιχεία, χωρίς να διαμαρτύρονται για την αντιφατικότητα – για το ότι δεν μπορούν να ισχύουν ταυτόχρονα και τα δύο, αλλά είτε το ένα, είτε το άλλο.

Με δεδομένο λοιπόν το ότι, η δήλωση ενός πράγματος μαζί με το αντίθετο του τηn ίδια στιγμή, σχεδόν ταυτόχρονα, προκαλεί πλήρη διάσπαση της συνείδησης, οι βουλευτές υπέγραφαν την άνευ όρων παράδοση της χώρας, πιστεύοντας πως αγωνίζονται για την απελευθέρωση της και κάνοντας το καθήκον τους!

Δεν μπορούσαν δηλαδή να αντιληφθούν την αλήθεια, έχοντας κυριευθεί από το ψέμα – γεγονός που οφείλεται στην αδυναμία των ανθρώπων να διατηρήσουν μία «απόσταση ασφαλείας» απέναντι στην εκάστοτε συναισθηματική φόρτιση (emotions). Επομένως, να μην μπορούν πλέον να ελέγξουν τους εξωτερικούς επηρεασμούς τους – με αποτέλεσμα να υποτάσσονται πρόθυμα σε αυτά που τους ζητούνται, χωρίς να σκεφθούν προηγουμένως.

Συνεχίστε στη 2η σελίδα (…)

Το αξίωμα της υποβολής

Περαιτέρω, όσοι έχουν διαβάσει το βιβλίο «1984» του Orwell γνωρίζουν πώς έχει περιγράψει το εργαλείο υποβολής (υποταγής) των ανθρώπων, με την ονομασία «Διπλή σκέψη» – σύμφωνα με την οποία «μπορεί κανείς να διατηρήσει ταυτόχρονα δύο απόψεις, οι οποίες είναι αντιφατικές μεταξύ τους, εάν τις αντιλαμβάνεται ως αλληλοσυγκρουόμενες, πιστεύοντας όμως και στις δύο«.

Για παράδειγμα, όταν ο πρωθυπουργός δήλωσε πως αναγκάσθηκε να συμβιβαστεί άνευ όρων με κάτι που δεν πιστεύει, προδίδοντας αυτούς που τον στήριξαν, αμέσως μετά δε ότι το έκανε για το καλό της πατρίδας του, για να μην χρεοκοπήσει και βγει από το ευρώ, τότε αρκετοί βουλευτές πίστεψαν και τα δύο – παρά το ότι αντιλαμβάνονταν πως η προδοσία και ο συμβιβασμός ήταν ασφαλώς αντίθετα με το καλό της πατρίδας.

Ακόμη χειρότερα, δεν αναρωτήθηκαν καν εάν ο συμβιβασμός αυτός εξασφάλιζε πράγματι τη διάσωση της Ελλάδας, καθώς επίσης την παραμονή της στο ευρώ – παρά το ότι ο πρωθυπουργός είπε καθαρά πως δεν το πιστεύει, οπότε δεν εγγυάται για τίποτα.

Συνεχίζοντας, ο ίδιος συγγραφέας έχει επίσης αναφερθεί στα αξιώματα (δόγματα) της υποταγής, τα οποία αφαιρούν από τους ανθρώπους την ικανότητα εξέγερσης – ενώ ο στόχος τους είναι να σβήσουν από το υποκείμενο κάθε ανάμνηση της ύπαρξης μίας πιθανής διανοητικής αντίστασης.

Με απλά λόγια, οι περισσότεροι βουλευτές του κυβερνώντος κόμματος σήμερα δεν θα θυμούνται καν την οργή που ένοιωσαν, όταν εξαναγκάσθηκαν να υπογράψουν έγγραφα που ήταν ακριβώς αντίθετα, από αυτά που πίστευαν – ότι στην πραγματικότητα ήθελαν να αντιδράσουν με όλες τους τις δυνάμεις, έχοντας όμως τελικά υποταχθεί, προδίδοντας την πατρίδα τους και τα ιδανικά τους.

Η πολιτική αυτή, η οποία έχει στόχο να σβήσει εντελώς την ανάμνηση της ύπαρξης της διανοητικής εξέγερσης, μπορεί να γίνει κατανοητή από την εξέταση εκ μέρους της Βουλής των δύο ποινικών διώξεων που ασκήθηκαν από την Εισαγγελία – εναντίον του πρώην υπουργού οικονομικών.

Οι διώξεις αφορούσαν την επεξεργασία του σχεδίου υιοθέτησης ενός παράλληλου νομίσματος, ως μία προσπάθεια αντίστασης εναντίον των δανειστών. Από την άσκηση της  ποινικής δίωξης συμπεραίνει κανείς εύλογα ότι, η οποιαδήποτε μορφή αντίστασης θεωρήθηκε ταυτόσημη με ένα ποινικό αδίκημα – γεγονός που τεκμηριώνει την πλήρη υποταγή του πολιτικού και λοιπού προσωπικού της χώρας στους πιστωτές της, καθώς επίσης την προσπάθεια όλων να σβήσουν εντελώς από τη μνήμη τους τη μεγάλη τους ήττα.

Ολοκληρώνοντας, η ήττα της Ελλάδας δεν περιορίστηκε στην Οικονομία, όπου έχει υποταχθεί πλέον συλλογικά στο δόγμα της λιτότητας, επιδεινώνοντας τρομακτικά τις μελλοντικές της προοπτικές, αφού διευρύνθηκε στην εξωτερική πολιτική – με μία σειρά συμβιβασμών που έχει ήδη αποδεχθεί (Ισραήλ, απομάκρυνση από τη Ρωσία, Αιγαίο, Σκόπια κλπ.) και οι οποίοι μόλις ξεκίνησαν.

.

Ο απώτερος στόχος του ελληνικού πειράματος

Περαιτέρω, σύμφωνα με όλες τις ενδείξεις, η Ελλάδα δεν είναι ο κύριος στόχος του πειράματος που διεξάγεται – αλλά, μέσω αυτής, επιδιώκεται η σταδιακή μεταβίβαση της κατάρτισης των ετησίων προϋπολογισμών των χωρών με μεγάλα ελλείμματα, όπως είναι η Ισπανία, η Ιταλία και ειδικά η Γαλλία, στους ευρωπαϊκούς Θεσμούς.

Επομένως στη Γερμανία, γύρω από την οποία έχουν οικοδομηθεί η Ευρωζώνη, καθώς επίσης η Ευρωπαϊκή Ένωση, με πρωτοβουλία των Η.Π.Α. (σενάριο) – με απώτερο σκοπό τη «διάλυση» (την αφομοίωση μεταξύ τους) των εθνικών κρατών σε ένα ενιαίο σύνολο, το οποίο στη συνέχεια θα αποτελέσει μέλος του οικονομικού ΝΑΤΟ που προετοιμάζεται (άρθρο).

Εν τούτοις, η «διάλυση» των εθνικών κρατών σε μία οικονομική και πολιτική ζώνη, υπό την κυριαρχία της υπερδύναμης, καθώς επίσης με τη Γερμανία ως «έπαρχο», μπορεί να επιτευχθεί μόνο εάν προηγηθεί μία σημαντική μείωση του βιοτικού επιπέδου των Ευρωπαίων – έτσι ώστε να περιορισθούν οι δημοκρατικές ελευθερίες τους, οι οποίες συνήθως στηρίζονται σε μία ακμάζουσα μεσαία τάξη.

Συνεχίζοντας, όπως είχε αναφέρει το 1897 ο M. Barres, «Η πρώτη προϋπόθεση της κοινωνικής ειρήνης, είναι το να έχουν οι φτωχοί το συναίσθημα της αδυναμίας τους να αντιδράσουν«. Αυτό ακριβώς διαπιστώνεται σήμερα στην Ελλάδα όπου, μέσω της «προδοσίας» της κυβέρνησης, το 62% των Ελλήνων που ψήφισε «ΟΧΙ» έχασε όλες του τις ελπίδες – ξεπέρασε πλέον την κατάθλιψη των προηγουμένων ετών ενώ, μέσα από την απελπισία που ένοιωσε, έφτασε πια σε κατάσταση σοκ, ανίκανο να αντιδράσει.

Το γεγονός αυτό επεξηγεί το μέγεθος, καθώς επίσης τη σημασία της ήττας της Ελλάδας κατά τη διάρκεια των διαπραγματεύσεων, η οποία θα αποτελέσει την αφετηρία των επιθέσεων εναντίον των υπολοίπων Ευρωπαίων Πολιτών – όταν οι χώρες τους, η μία μετά την άλλη, θα υπερχρεώνονται, ως αποτέλεσμα της πολιτικής που τους επιβάλλει η Γερμανία, κατ’ εντολή των Η.Π.Α. και με βασικό συνεργάτη της την ΕΚΤ (ανάλυση), οπότε θα οδηγούνται στο δύσβατο μονοπάτι που εγκαινίασε η Ελλάδα.

Ενδεχομένως τώρα ο πρωθυπουργός να πίστευε ότι, η έξοδος της Ελλάδας από την Ευρωζώνη, την οποία ο ίδιος θεωρούσε ταμπού, είχε μία ανάλογη σημασία για τους «Θεσμούς» – επειδή θα φοβόντουσαν τυχόν διάλυση της νομισματικής ένωσης. Εν τούτοις, για τους υπεύθυνους της Ευρωζώνης, κυρίως για τη Γερμανία, το ευρωπαϊκό οικοδόμημα είναι προορισμένο να διαλυθεί σε μία μελλοντική διατλαντική αγορά, στα πλαίσια του οικονομικού ΝΑΤΟ.

Για να συμβεί όμως κάτι τέτοιο, θα πρέπει η Ευρωζώνη να βυθιστεί σε προβλήματα – γεγονός που επεξηγεί αφενός μεν την αναποφασιστικότητα της Γερμανίας, η οποία έχει συμβάλλει τα μέγιστα στη σημερινή κρίση (ξεκινώντας με την Ελλάδα το 2010), αφετέρου την άρνηση της διαγραφής του χρέους της χώρας μας εκ μέρους του κ. Σόιμπλε, παρά το ότι όλοι συμφωνούν πως είναι απολύτως αναγκαίο.

Η άρνηση αυτή, όπου ακόμη και η αναδιάρθρωση του χρέους αναβάλλεται για το μέλλον (αν και θα συμβεί),δημιουργεί μία μόνιμη αστάθεια στα περισσότερα μέλη του ευρώ, τα οποία έτσι συνεχίζουν να νοιώθουν την απειλή των αγορών – ενώ την ίδια στιγμή το αδιέξοδο των ελληνικών διαπραγματεύσεων, κυρίως όμως το μέγεθος της τιμωρίας που επιβλήθηκε στην Ελλάδα, κλιμακώνει τους φόβους τους.

Πόσο μάλλον όταν από τη στάση της Ελλάδας, από την 180 μοιρών στροφή δηλαδή του πρωθυπουργού, έχουν πλέον πεισθεί πως δεν υπάρχει ζωή εκτός του Ευρώ –  πως είναι όλα τα κράτη εγκλωβισμένα στο κοινό νόμισμα, με μοναδική εξαίρεση τον ηγεμόνα, τη Γερμανία, χωρίς καμία δυνατότητα επιστροφής στο παρελθόν.

Περαιτέρω, η αναμέτρηση της Ελλάδας με τους Θεσμούς, έχει ένα πεδίο που πιθανότατα υπερβαίνει τη σχεδιαζόμενη φτωχοποίηση της χώρας – αφορώντας το μέλλον ολόκληρης της ΕΕ. Ειδικότερα, όπως έχουμε ήδη αναφέρει, η διάλυση (αφομοίωση) της Ευρώπης σε μια μεγάλη μελλοντική διατλαντική αγορά, προϋποθέτει τη μείωση του βιοτικού επιπέδου, καθώς επίσης το σημαντικό περιορισμό των δημοκρατικών ελευθεριών των Ευρωπαίων.

Στα πλαίσια αυτά, η Ελλάδα αποτελεί το πειραματικό εργαστήριο που επιτρέπει τις δοκιμές των μεθόδων, μέσω των οποίων μπορεί να επιτευχθεί η κάμψη των αντιδράσεων των Πολιτών – η εξουδετέρωση της αντίστασης τους, απέναντι στις μαζικές επιθέσεις που δέχεται τόσο το βιοτικό τους επίπεδο, όσο και οι δημοκρατικές τους ελευθερίες (κάτι στο οποίο θα συμβάλλει επίσης το μεταναστευτικό).

Παρά το ότι λοιπόν το κοινωνικό κράτος, οι μισθοί, οι συντάξεις και τα εισοδήματα των Ελλήνων έχουν υποστεί τεράστιες επιθέσεις (μειώσεις), το μαρτύριο θα συνεχισθεί έως ότου διαπιστωθούν τα ανώτατα όρια ανοχής του πληθυσμού – ο οποίος έχει ήδη πεισθεί πως η Δημοκρατία αποτελεί παρελθόν, μέσω της μετατροπής του «ΟΧΙ» του δημοψηφίσματος σε ένα πανηγυρικό «ΝΑΙ».

Πολλοί Έλληνες έχουν άλλωστε ήδη  «θυματοποιηθεί», πιστεύοντας πως η χώρα τους είναι πράγματι ο «αλήτης» της ευρωπαϊκής οικογένειας – ο οποίος δεν τηρεί τα υπογεγραμμένα, δεν θέλει να πληρώσει ο ίδιος για τα λάθη του, αλλά όλοι οι άλλοι, ενώ δεν έχει κανένα σχέδιο για το μέλλον (όπως το περιέγραψε γνωστός μας).

Στην προκειμένη περίπτωση η «αριστερή» κυβέρνηση, σκόπιμα ή μη, αποτέλεσε τον ιδανικό συνεργάτη αυτών που διεξάγουν το βρώμικο πείραμα – με δυστυχή θύματα τους Έλληνες Πολίτες.

Συνεχίζει δε να είναι ιδανική, επειδή νομιμοποιεί τη φτωχοποίηση της μεσαίας τάξης – την οποία επιδιώκει, μεταξύ άλλων, μέσω των υπερβολικών φόρων, ενώ δήθεν στηρίζει την κατώτερη. Το γεγονός αυτό μας οδήγησε στο συμπέρασμα ότι, εκτός από το ξεπούλημα της χώρας, ο στόχος της είναι το μοίρασμα της φτώχειας – σε καμία περίπτωση η παραγωγή πλούτου, αφού κάτι τέτοιο αντίκειται στα σχέδια των «Θεσμών».

Η ίδια η ελληνική κρίση πάντως δίδαξε ότι, μπορεί έμμεσα κανείς, με τη βοήθεια της υπερχρέωσης, να ληστέψει συστηματικά μία ανεπτυγμένη χώρα – εξαθλιώνοντας παράλληλα το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού της, χωρίς να υπάρξουν μεγάλες κοινωνικές αντιδράσεις.

Ολοκληρώνοντας, έχουμε δυστυχώς την υποψία πως το πείραμα θα συμπεριλάβει και τις τράπεζες, αφού στην Κύπρο αποδείχθηκε μεν πως μπορεί κανείς πολύ εύκολα να ληστέψει τους μεγάλους καταθέτες (άνω των 100.000 €), Κυπρίους και ξένους, καθώς επίσης να επιβάλλει ελέγχους στη διακίνηση των κεφαλαίων, αλλά έχουν μείνει κενά – όπως, για παράδειγμα, η συμμετοχή των μικρότερων καταθετών στις διασώσεις κοκ.

.

Επίλογος

Επειδή έχουμε μόνο βασικές γνώσεις ψυχολογίας της μάζας, βοηθηθήκαμε από το κείμενο του Βέλγου κοινωνιολόγου J.C. Paye – έτσι ώστε να μπορέσουμε να ερμηνεύσουμε τις μεθόδους που χρησιμοποίησε η σκιώδης εξουσία στην Ελλάδα, μέσω της κυβέρνησης που νομίζουν, εύλογα ή μη, ότι επανεξέλεξαν μόνοι τους οι Έλληνες.

Καταλαβαίνουμε βέβαια την πολυπλοκότητα των αναφορών, λαμβάνοντας υπ’ όψιν τα λάθη που ίσως «διεισδύουν» σε τέτοιου είδους αναλύσεις, καθώς επίσης τις ακούσιες υπερβολές – θεωρούμε όμως πως το βασικό νόημα παραμένει αμετάβλητο, καθώς επίσης σε γενικές γραμμές κατανοητό.

Όσον αφορά τώρα το ίδιο το πείραμα που διεξάγεται στο ελληνικό εργαστήριο, από τέσσερις πλέον «Θεσμούς»,έχουμε την άποψη ότι μπορούν ακόμη να αποφευχθούν οι τρομακτικές συνέπειες του – παρά το ότι δρομολογούνται ήδη οι νόμοι, με στόχο την οικονομική και νομική εδραίωση των κατακτητών, ως τη μοναδική προνομιούχο τάξη στην πατρίδα μας, όπως ακριβώς συνέβαινε την πρώτη εποχή της αποικιοκρατίας.

Με δεδομένο δε το ότι, δεν αφορά μόνο τους Έλληνες αλλά, κυρίως, τους υπόλοιπους Ευρωπαίους, ενώ παράλληλα υπογράφονται πολλές άλλες συμφωνίες, με στόχο την εδραίωση της παγκόσμιας ελίτ στην ΕΕ (άρθρο), δεν είναι αρκετό να αντιδράσει ένας λαός – πόσο μάλλον όταν η Ελλάδα ευρίσκεται ήδη σε μία κατάσταση που είναι πολύ δύσκολα ανατρέψιμη, όσο αισιόδοξος και αν είναι κανείς, αφού έχει χαθεί πολύτιμος χρόνος.

Σε κάθε περίπτωση, εάν δεν ερμηνευθεί σωστά η σημερινή κατάσταση, καθώς επίσης εάν δεν καταρτισθεί ένας βασικός «Ισολογισμός» της χώρας, από τον οποίο να συμπεραίνεται τόσο η καθαρή της θέση (τί διαθέτει, τι χρωστάει κοκ.), όσο και οι ρεαλιστικές δυνατότητες της, δεν μπορούν να αποκλεισθούν τα χειρότερα – τα οποία όμως έχουμε τη δυνατότητα να αποφύγουμε ενεργοποιούμενοι (άρθρο), λειτουργώντας συλλογικά, συνετά, ειρηνικά, καθώς επίσης με πλήρη επίγνωση των κινδύνων.