O χαμένος πολιτισμός του «δημοσίου συμφέροντος»..H ιστορική ανυπαρξία αντιπρότασης στη βαρβαρότητα είναι πανανθρώπινη τραγωδία..

Χρήστος Γιανναράς

Στο δεύτερο μισό του 20ού αιώνα υπήρξε μια έκρηξη ενδιαφέροντος, ερευνητών και κοινού, για τις ιστορικές καταβολές της σημερινής Eυρώπης. Aφορμή πρέπει να ήταν οι προσπάθειες της ευρωπαϊκής ενοποίησης: Tο όραμα να οικοδομηθεί μια Eυρώπη ενωμένη, ύστερα από τόσους αιώνες πολυαίμακτων συρράξεων και με νωπή τη φρίκη δύο ενδοευρωπαϊκών πολέμων που έγιναν παγκόσμιοι βυθίζοντας την ανθρωπότητα σε απερίγραπτη θηριωδία.

Έγραφε ο κορυφαίος γάλλος μεσαιωνολόγος Jacques Le Goff προλογίζοντας μια διεθνή εκδοτική σειρά με τίτλο «Xτίζοντας την Eυρώπη»: «Oικοδομείται η ενωμένη Eυρώπη. Eίναι μια μεγάλη ελπίδα. Δεν θα πραγματωθεί το όραμα, αν αγνοήσουμε την Iστορία. Mια Eυρώπη χωρίς την ιστορία της θα ήταν ορφανή και δυστυχισμένη. Γιατί το σήμερα έρχεται από το χθες και το αύριο βγαίνει από το παρελθόν. Ένα παρελθόν που δεν πρέπει να παραλύει το παρόν, αλλά να το βοηθάει να είναι διαφορετικό, με πιστότητα στις καταβολές του, και καινούργιο, επειδή σαρκώνει την πρόοδο».

Mια πλήθουσα βιβλιογραφία συνοδεύει την έκρηξη ενδιαφέροντος για τον πρώιμο Mεσαίωνα, τη μετα-ρωμαϊκή ή βαρβαρική Eυρώπη, μήτρα της σημερινής. Θα ήθελα να συστήσω στον αναγνώστη μου το σύντομο, συναρπαστικό μελέτημα του Michel Rouche, καθηγητή της πρώιμης μεσαιωνικής ιστορίας στο Πανεπιστήμιο της Λίλλης αρχικά και της Σορβόννης μετέπειτα. Έχει τίτλο «O Δυτικός πρώιμος Mεσαίωνας» και περιέχεται στον συλλογικό τόμο «Iστορία της ιδιωτικής ζωής» (του ιδιωτικού βίου σε σωστότερα ελληνικά) που κυκλοφορεί μεταφρασμένο από τις εκδόσεις «Kέδρος» (2010). O τόμος έχει την εγκυρότητα της επίβλεψης των κορυφαίων μεσαιωνολόγων Philippe Aries και Georges Duby – υπακούει στους όρους του γλαφυρού συγγραφικού ύφους και των δύο.
Eιδικά σήμερα ενδιαφέρει, νομίζω, τον Έλληνα αναγνώστη μια παράγραφος του μελετήματος του Rouche με τίτλο: «H αδυναμία των γερμανικών λαών να ξεχωρίσουν το ιδιωτικό από το δημόσιο». Tην εποχή που τα γερμανικά φύλα (Φράγκοι, Γότθοι, Bάνδαλοι, Bουργούνδιοι, Tεύτονες, Λογγοβάρδοι) εισέβαλαν και εγκαταστάθηκαν στα εδάφη της Pωμαϊκής Aυτοκρατορίας (4ος - 6ος μ. X. αι.) ο ελληνορωμαϊκός κόσμος και πολιτισμός είχε αναδείξει ως πρώτιστη ανάγκη και σπουδαιότατο αγαθό την οργανωμένη, με θεσμούς και νόμους, συλλογικότητα: το κράτος. Tο «δημόσιο» (η res publica), σε αντίθεση προς το ιδιωτικό, απέβλεπε στην «κοινωνία των αναγκών», δηλαδή προϋπέθετε ένα ποσοστό αυτοπαραίτησης του ατόμου από τον πρωτογονισμό των ενστίκτων κατοχής, κυριαρχίας-επιβολής, ηδονής. Kάτι τέτοιο ήταν αδιανόητο για τους Bαρβάρους. Δεν μπορούσαν τα βαρβαρικά φύλα να κατανοήσουν λειτουργίες συλλογικότητας, τον ρόλο του κράτους, την ανάγκη ισονομίας, την έγνοια για τις κοινές ανάγκες.
Aδυνατούν οι Bάρβαροι να συλλάβουν το νόημα του «δημοσίου συμφέροντος», τονίζει ο Rouche. H έννοια της φορολογίας, για παράδειγμα, τους είναι αδιανόητη: να εισφέρει ο καθένας κάτι από αυτά που κατέχει, προκειμένου να εξυπηρετηθούν κοινές ανάγκες. Φόρο, για τους Bαρβάρους, πληρώνουν μόνο οι δούλοι σαν έμπρακτη βεβαίωση υποταγής, υποτέλειας στον ηγεμόνα. Ως τα τέλη του Eκατονταετούς Πολέμου (14ος - 15ος αιώνας) η πρακτική της γενικής φορολόγησης ήταν αδιανόητη, τουλάχιστον στη Γαλλία. Στην πρώτη περίοδο της μετα-ρωμαϊκής, βαρβαρικής Δύσης, μονάδα συλλογικότητας είναι το φέουδο: O ένας κατέχει και διαφεντεύει, οι πολλοί υποτάσσονται και δουλεύουν για τον ένα. Eίναι ο πολεμικός αρχηγός (φεουδάρχης, βασιλιάς, πρίγκιπας, βαρώνος) που κατέχει μιαν έκταση γης και κομμάτια της παραχωρεί, ως αντάλλαγμα προσφοράς στρατιωτικών υπηρεσιών (beneficium) ή προς καλλιέργεια με ανταπόδοση του μέγιστου ποσοστού παραγωγής στον ιδιοκτήτη (vassalagium).
O ιστορικός της εποχής Γρηγόριος της Tours (6ος αι.) αποδίδει τον χαρακτηρισμό res publica μόνο στη Pωμαϊκή Aυτοκρατορία, με κέντρο τότε πια τη Nέα Pώμη - Kωνσταντινούπολη. «Tα βασίλεια και οι ηγεμονίες της Δύσης είναι ατομικές ιδιοκτησίες ενός δυνάστη», όχι κοινωνικά μορφώματα με θεσμούς και νόμους που υπηρετούν το δημόσιο συμφέρον. H «ιδιωτικοποίηση των πάντων», (ακόμα και του πολέμου) είναι το χαρακτηριστικό γνώρισμα της Eυρώπης των Bαρβάρων – στους αντίποδες, κυριολεκτικά, του ελληνορωμαϊκού κόσμου που συνεχίζει την παράδοση της ελληνικής «πόλεως» της «πολιτικής τέχνης και επιστήμης», του κοινωνιοκεντρικού ελληνικού «παραδείγματος».
Ως και στα τέλη του 8ου αιώνα, το 798 στη Nαρβοννησία της μεσογειακής Γαλατίας, μαρτυρείται η τιμωρία της κλοπής με την ποινή του θανάτου και του φόνου με χρηματικό πρόστιμο! Φυσικό για κοινωνίες που αξιολογούσαν την περιουσία σαν σημαντικότερη από τη ζωή. Για τον βαρβαρικό πρωτογονισμό το να έχεις (να κατέχεις - κυριαρχείς) είναι πιο σημαντικό από το να υπάρχεις.
Σήμερα, ύστερα από δεκατρείς ολόκληρους αιώνες, με τα γερμανικά και πάλι φύλα στην πρωτοπορία της προσπάθειας για την «ευρωπαϊκή ενοποίηση», η βαρβαρική προτεραιότητα «ιδιωτικοποίησης των πάντων» (le phenomene de privatisation generale» κατά τη διατύπωση του Michel Rouche) επανέρχεται και επιβάλλεται εκβιαστικά στους λαούς της Eυρώπης. Ποιος μπορεί να αντισταθεί στην αδυσώπητη πλημμυρίδα του νεο-βαρβαρισμού; Eλληνική αντιπρόταση δεν υπάρχει πια, ο στόχος να πραγματωθεί η «πόλις», η αυτοδιαχειριζόμενη κοινότητα, η πολιτική ως «κοινόν άθλημα» για τον «κατ’ αλήθειαν βίο», είναι νοήματα ακατανόητα, στρεβλωμένα, φενακισμένα. Tην ενοποίηση της Eυρώπης διαχειρίζονται ιδιωτικά συμφέροντα πολυεθνικά, που τις ευρωπαϊκές κοινωνίες τις μεταχειρίζονται με τη λογική και τις πρακτικές της βαρβαρικής φεουδαρχίας. Kάποια «Mνημόνια» αποδείχνουν ότι και σήμερα το να κατέχεις είναι ασυγκρίτως σπουδαιότερο από το να υπάρχεις.
Tελικά μπορούμε να μιλάμε για δύο και μόνο «παραδείγματα» πολιτισμού (τρόπου του βίου) στην Iστορία: Tο ελληνικό κοινωνιοκεντρικό-πολιτικό και το βαρβαρικό ατομοκεντρικό. Tο δεύτερο αποδείχθηκε ακαταμάχητο, κατάπιε και εξαφάνισε πολλές και μακραίωνες παραδόσεις κοινοτισμού, κατορθώματα προτεραιότητας του δημόσιου απέναντι στο ιδιωτικό – είναι ο θρίαμβος του πρωτογονισμού των ενστίκτων, των ενορμήσεων θωράκισης του εγώ. Kορυφαίο επίτευγμα του βαρβαρικού «παραδείγματος» μοιάζει ο ατομοκεντρικός χαρακτήρας της νεωτερικής «Aριστεράς»: Aυτής που μιλούσε για κοινωνιοκεντρισμό (σοσιαλισμό) και εννοούσε πληρέστερη θωράκιση του ατόμου στη μαζική, απρόσωπη εκδοχή του ως παραγωγικής και καταναλωτικής μονάδας, συντεχνιακά συντονισμένης στην τυφλή (αντικοινωνική) διεκδίκηση προνομίων.
H ιστορική ανυπαρξία αντιπρότασης στη βαρβαρότητα είναι πανανθρώπινη τραγωδία.

ΠΕΡΙΜΕΝΑ ΟΙ «ΑΡΧΗΓΟΙ» ΚΑΙ ΟΙ «ΝΕΟΛΑΙΕΣ» ΝΑ ΖΗΤΗΣΟΥΝ ΣΥΓΝΩΜΗ...Σκουπίδια της ιστορίας που πρέπει να σταλούν στην χωματερή της ιστορίας.

ΠΕΡΙΜΕΝΑ ΟΙ «ΑΡΧΗΓΟΙ» ΚΑΙ ΟΙ «ΝΕΟΛΑΙΕΣ» ΝΑ ΖΗΤΗΣΟΥΝ ΣΥΓΝΩΜΗ

Περίμενα οι ονομαζόμενοι αρχηγοί των κομμάτων μη κομμάτων, αυτοκριτικοί, υπεύθυνοι και ίσως ώριμοι να ζητήσουν δημόσια συγνώμη για τον θάνατο του Αλέξη Γρηγορόπουλου. Να αναλάβουν τις ευθύνες, τις εγκληματικές τους ευθύνες για εκείνη την περίοδο.

Μίλησα εκείνες τις ημέρες της ανευθυνότητας και του πολιτικού τυχοδιωκτισμού για αυτό. Οι ηθικοί αυτουργοί του θανάτου είναι αυτοί, οι ανεύθυνοι και καταστροφικοί για την χώρα μηχανισμοί. Ακόμη και οι ονομαζόμενες νεολαίες, αυτά τα αριστεροδεξιά Ταλιμπανικού, Φονταμεταλιστικού τύπου μορφώματα οφείλουν να μπουν σε έναν κύκλο, μια στάση περισυλλογής και συγνώμης.

Για να μπούμε σε μια πολιτισμένη και πολιτική σφαίρα θα επαναφέρω το εξής ερώτημα; Τι πρότειναν όλοι αυτοί οι κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωση οπισθοδρομικοί Αριστεροδεξιοί μηχανισμοί είτε είναι στο «Κράτος», είτε στην «Κοινωνία» για τα Εξάρχεια, για την Πόλη;

Συνέβαλαν και συμβάλουν στον μετασχηματισμό ενός τόπου ζωής σε ένα τόπο θανάτου. Ακόμη όμως και σήμερα παραμένουν αμετανόητοι, υποκριτικοί, κυνικοί, παρακμιακοί και αδιόρθωτοι. Σκουπίδια της ιστορίας που πρέπει να σταλούν στην χωματερή της ιστορίας.

Χρόνια πριν στο βιβλίο για την «Ελληνική Ποιότητα και Ανάπτυξη» έθεσα το εξής δίλημμα για τα Εξάρχεια. Ναρκόπολις ή Βιβλιούπολις; Πρότεινα τον δρόμο της Ζωής, της Δημιουργίας. Αυτοί παραμένουν και υπερασπίζουν τον θάνατο, την βαρβαρότητα, την καταστροφή, την ηλιθιότητα. Εμείς την Ζωή.

Νέα επιδείνωση το 2013 .Η νύχτα θα είναι πολύ μεγάλη...

Χειρότερη χρονιά για όλους τους Ελληνες θα είναι το 2013 ακόμη και από αυτό το απαίσιο 2012, που επιτέλους τελειώνει. Η μαύρη δυστυχία της χρονιάς που πέρασε θα συνεχιστεί και κατά τη διάρκεια του νέου έτους σε ακόμη πιο ζοφερό φόντο, με όλους ανεξαιρέτως τους οικονομικούς δείκτες που αφορούν στο εισόδημα του πληθυσμού να επιδεινώνονται ακόμη περισσότερο. Είναι εντελώς αβάσιμες οι κωμικοτραγικές προσπάθειες της συγκυβέρνησης Σαμαρά, Βενιζέλου, Κουβέλη να καλλιεργήσουν στον ελληνικό λαό την παραπλανητική εντύπωση ότι το 2013 θα βελτιωθεί δήθεν η ζωή του. Αυτό δεν πρόκειται να συμβεί σε καμία απολύτως περίπτωση. Πρόκειται για συνειδητό ψέμα που υπηρετεί πολιτικές σκοπιμότητες. Οι αριθμοί είναι ανελέητοι.

Το ΑΕΠ θα μειωθεί πάλι - για έκτη (!) συνεχή χρονιά από το 2008, κάτι που δεν συμβαίνει ούτε στους πολέμους. Από 208,5 δισ. ευρώ που ήταν στα τέλη του 2011 καταβαραθρώθηκε στα 194,7 δισ. ευρώ αυτή τη στιγμή και ο ίδιος ο κρατικός προϋπολο­γισμός προβλέπει νέα κατακρήμνισή του στα 183 δισ. ευρώ κατά το 2013. Μιλάμε για 50 δισ. πτώση από τα 231,6 δισεκατομμύρια του 2008 - μείωση πάνω από 20%!

Οι μισθοί καταποντίστηκαν στη διάρκεια του 2012. Μειώθηκαν μεσοσταθμικά κατά 13%, σύμφωνα με μελέτη της Εθνικής Τράπεζας, και προβλέπεται ότι θα μειωθούν τουλάχιστον κατά 6% ακόμη μέσα στο 2013, ενώ μειώθηκαν περίπου κατά 10% και στη διάρκεια των ετών 2010 και 2011. Αναφερόμαστε σε μέση μείωση άνω του 20% στη διάρκεια των τριών μνημονιακών χρόνων, με πολλούς εργαζόμενους να έχουν χάσει το 30% ή και το 40% ή το 50% των αποδοχών τους αυτή την εφιαλτική τριετία. Και αυτοί είναι οι «τυχεροί» της υπόθεσης υπό το πρίσμα του ότι συνεχίζουν να έχουν δουλειά.

Το ένα εκατομμύριο πλησιάζουν οι επιπλέον άνεργοι που προστέθηκαν στις 370.000 ανέργους που είχε η Ελλάδα το 2007. Οι άνεργοι στη χώρα μας έφτασαν τον Σεπτέμβριο το 1.300.000 - και από αυτούς ούτε 200.000 δεν παίρνουν το επίδομα ανεργίας! Eνα εκατομμύριο άνεργοι δεν παίρνουν τίποτα από πουθενά! Οσο για τον συνολικό αριθμό των ανέργων, όλες οι εκτιμήσεις λένε ότι θα αυξηθεί ακόμη παραπέρα το 2013.

Δεν θα ξαναδουλέψουν ποτέ στη ζωή τους οι περισσότεροι από αυτούς! Ποιος θα δημιουργήσει ξανά 1.000.000 θέσεις εργασίας, όταν οι ιδιωτικές επιχειρήσεις κλείνουν κατά δεκάδες χιλιάδες τον χρόνο και ο δημόσιος τομέας για τουλάχιστον 10 χρόνια θα συρρικνώνεται διαρκώς λόγω της αρχής «μία πρόσληψη για κάθε πέντε αποχωρήσεις», παράγοντας έτσι ανέργους ή συνταξιούχους; Η έκταση της κοινωνικής σφαγής μέσω ανεργίας αποκαλύπτεται από το ανατριχιαστικό στοιχείο ότι ήδη στον ιδιωτικό τομέα είναι άνεργος ο ένας στους τρεις υπαλλήλους!

Με το «κούρεμα» των ομολόγων ο Ευάγγε­λος Βενιζέλος διέλυσε τόσο τα ασφαλιστικά ταμεία, των οποίων λεηλάτησε η κυβέρνηση τα αποθεματικά, όσο και το ελληνικό τραπεζι­κό σύστημα. Η κατάρρευση των ασφαλιστι­κών ταμείων οδηγεί σε συνεχείς, αλλεπάλ­λη­λες μειώσεις των συντάξεων. Πρόκειται για διαδικασία που θα συνεχίζεται για πολλά χρόνια με οικτρή κατάληξη για τους συνταξιούχους, που θα πεινούν αν δεν τους βοηθούν τα παιδιά τους ή άλλοι συγγενείς.

Πώς να πάρουν σύνταξη ικανή να εξασφαλίσει υποτυπωδώς αξιοπρεπή διαβίωση οι απόμαχοι της δουλειάς, όταν οι άνεργοι θα φτάσουν σύντομα στο ενάμισι εκατομμύριο και εκείνοι που δουλεύουν μπορούν πλέον να αμείβονται μόνο με... 586 ευρώ μεικτά τον μήνα, ενώ όσοι είναι κάτω των 25 ετών αμείβονται με 511 ευρώ, πάντα μεικτά; Είναι δυνατόν να παίρνουν οι συνταξιούχοι πιο πολλά από τους εργαζόμενους, με δεδομένο μάλιστα ότι 3,7 εκατομμύρια εργαζόμενοι πρέπει να ζήσουν 4,7 εκατομμύρια Ελληνες - 3,4 εκατ. μη οικονομικά ενεργά άτομα (συνταξιούχους, παιδιά, νοικοκυρές κ.λπ.) και 1,3 εκατ. ανέργους;

«Μαύρη χρονιά» και το 2013 θα είναι για την Ελλάδα εξαιτίας των όσων προαναφέρθηκαν. Μικρό τμήμα μιας ατελείωτης μαύρης πορείας. «Η πορεία ανάκαμψης της Ελλάδας θα διαρκέσει μία με δύο δεκαετίες ακόμη» δήλωσε ο Γερμανός πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Τράπεζας Επενδύσεων Βέρνερ Χίγερ στην εφημερίδα «Μπερλίνερ Τσάιτουνγκ» της γερμανικής πρωτεύουσας. Η νύχτα θα είναι πολύ μεγάλη...

Ελάτε να αποτελειώσουμε τα διεφθαρμένα πολιτικά κόμματα..

9:30 Π.Μ.    ΣΧΌΛΙΑ

Ας γίνει ένα είδος «προσευχής»-ανεξάρτητα αν είναι κανείς άθεος η όχι.

Τα λόγια αυτής της προσευχής πρέπει να είναι πάνω κάτω τα εξής:

Ντρέπομαι για μένα και την οικογένειά μου, σαν Έλληνας πολίτης, που επιτρέπω να υπάρχουν κόμματα σαν το ΠΑΣΟΚ, τη ΝΔ, τη ΔΗΜΑΡ, τον ΣΥΡΙΖΑ, το ΚΚΕ, τη ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ, τους Ανεξάρτητους Έλληνες, και τα Κακοχυμένα Μαντριά.

Ντρέπομαι που επιτρέπω να αντιπροσωπεύουν εμένα και την οικογένειά μου ηγέτες σαν τον Σαμαρά, τον Βενιζέλο, τον Κουβέλη, τον Τσίπρα, τον Μιχαλολιάκο, την Παπαρήγα, τον Καμμένο και τον Πιτιφρή. Ντρέπομαι που επιτρέπω να με αντιπροσωπέυουν οι 300 τυχοδιώκτες, τα πλουσιόπαιδα (με τις εξαιρέσεις τους) του πριγκιπάτου της Βουλής.

Ντρέπομαι που περιμένω από δαύτους, τους αποδεδειγμένα αμοραλιστές δυνάστες και καταστροφείς της χώρας μου, την σωτηρία της. Ντρέπομαι γιατί ενώ εξαρτάται προσωπικά από μένα η απαλλαγή της Ελλάδας από όλον αυτόν το πολιτικό συρφετό, εγώ εξακολουθώ να περιμένω το θαύμα από κάποια ανώτερη δύναμη.

Η ανώτερη δύναμη είναι ο εαυτός σου, ο εαυτός μας: Aν κάθε βράδι πριν κοιμηθούμε όλοι οι Έλληνες λέμε «ντρέπομαι για τον Σαμαρά, τον Βενιζέλο,τον Κουβέλη, τον Τσίπρα, τον Μιχαλολιάκο, τον Καμμένο, την Παπαρήγα», αν επαναλαμβάνουμε κάθε βράδι «ότι ντρέπομαι για το ΠΑΣΟΚ, τη ΝΔ, τη ΔΗΜΑΡ, την Χρυσή Αυγή, τον ΣΥΡΙΖΑ, το ΚΚΕ, τους Ανεξάρτητους Έλληνες», τότε δεν θα αργήσει η στιγμή που θα προκαλέσεις, εσύ, εγώ όλοι μας, τεκτονικές αλλαγές στο διεφθαρμένο κομματικό σκηνικό της μεταπολίτευσης.

Όλα όμως ξεκινούν από την απλή συνειδητοποίηση ότι εγώ, εσύ, όλοι μας, είμαστε η αιτία που αυτοί οι δυνάστες λεηλατούν τις ζωές μας;

Ποιος από σας εκεί έξω θέλει μια συμμορία με καλάσνικωφ να μπουκάρει κάθε βράδι σπίτι του; Κανείς!

Πως είναι όμως δυνατόν να επιλέγουμε πιο άγριες συμμορίες να μας κυβερνούν; Τι φταίει, εκτός από σένα κι από εμένα; Τι φταίει εκτός από τον αποχαυνωμένο εγώ μας, που δεν το βάζουμε στη διαδικασία να σκεφθεί το αυτονόητο;

Εγώ, εσύ και οι ηλίθιοι συμπολίτες μας που απαντούν στα τηλεοπτικά γκάλοπ του Μega και του ΣΚΑΙ, φταίμε για την κατάντια μας.

Άλλωστε πολύ συχνά, αν καθήσεις σε σημείο που περπατάνε πολλοί άνθρωποι, βλέπεις ένα σκασμό ηλίθιες φάτσες να πηγαινοέρχονται. Άλλοι παραμιλάνε, άλλοι γελάνε μόνοι τους, άλλοι βρίζουν, οι πιο πολλοί είναι σαν τον γιο της μάνας του Τζάμπα. Σαν ανάποδα γαμώτα δηλαδή.

Λοιπόν όλα αυτά τα ανάποδα γαμώτα ψηφίζουν ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ, ΣΥΡΙΖΑ, ΚΚΕ, ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ, ΔΗΜΑΡ.

Έχεις αναρωτηθεί αν είσαι κι εσύ ένα ανάποδο γαμώτο, που ψηφίζεις αυτά τα κόμματα που σέρνουν μαζί τους συγκεκριμένες στρατιές νταβατζήδων επιχειρηματιών, νταβατζήδων δημοσιογράφων και συγκεκριμένους κομματικούς μουτζαχεντίν, σαν τους διορισμένους από δαύτους υπαλλήλους της Βουλής, της ΕΡΤ και πάει λέγοντας;

Έχεις εσύ κάτι κοινό με όλο αυτό τον συρφετό; Εάν έχεις μαγκιά σου, σε βολεύει αυτό το ξιπασμένο κράτος και οι νταβατζήδες του.


Εάν δεν έχεις όμως οφείλεις να τους αλλάξεις, να τους αλλάξουμε όλοι μαζί. Είναι στο χέρι σου, στο χέρι του καθενός μας που δεν αντέχει άλλο την αισθητική της κλεψιάς, της απάτης, της λοβιτούρας, της συγκάλυψης. Χωρίς την δική σου και την δική μου ψήφο δεν είναι τίποτε όλοι αυτοί οι δυνάστες. Σε μερικούς μήνες μπορούν να εξαφανισθούν από προσώπου γης και μπορούμε να πετάξουμε στην πιο βαθιά τάφρο τα πολιτικά τους σαρκία.

Αν καθημερινά στην «προσευχή» μας συμπεριλαμβάνουμε την παράγραφο που λέει «ντρέπομαι που επιτρέπω να αντιπροσωπεύουν εμένα και την οικογένειά μου ηγέτες σαν τον Σαμαρά, τον Βενιζέλο, τον Κουβέλη, τον Τσίπρα, τον Μιχαλολιάκο, την Παπαρήγα, τον Καμμένο και τον Πιτιφρή. Ντρέπομαι που επιτρέπω να με αντιπροσωπέυουν οι 300 τυχοδιώκτες, τα πλουσιόπαιδα (με τις εξαιρέσεις τους) του πριγκιπάτου της Βουλής.», δεν θα αργήσει να ξημερώσει.


Η συνειδητοποίηση της δυναμής σου είναι το πρώτο βήμα. Η συνέχεια θα είναι απλή. Με τα μέσα που υπάρχουν και ιδιαίτερα το διαδίκτυο θα μπορέσουμε να επιλέξουμε τα πιο φωτεινά μυαλά, τα πιο ανθρώπινα βιογραφικά, τους πιο ηθικούς, τους πιο ικανούς από τους συμπολίτες μας για να βγουν μπροστά.

Για παράδειγμα σήμερα κιόλας πρέπει να ξεκινήσουν οι διαδικασίες για την δημιουργία του Κόμματος των Ανέργων Ελλήνων. Κάπου διάβασα ότι έχει υπάρξει μια πρωτοβουλία ενός δημοσιογράφου από την Θεσσαλονίκη αλλά αυτό πρέπει να γίνει πιο μαζικό. Πρέπει μέσα από το διαδίκτυο άνεργοι από διάφορες επαγγελματικές κατηγορίες να βρουν κοινό τόπο συμπόρευσης.
Ανάμεσα στα δύο εκατομμύρια των ανέργων Ελλήνων θα υπάρχουν πιο φωτεινά μυαλά από τον Σαμαρά, τον Βενιζέλο, τον μπάρμπα Φώτη, τον Τσίπρα, την Παπαρήγα, τον Καμμένο, τον Μιχαλολιάκο και τον Γκαίμπελς.

Το Κόμμα των Ανέργων, ανεξάρτητα από την τελική ονομασία που θα λάβει, θα πρέπει να είναι το πρώτο νέο κόμμα που θα δημιουργηθεί στς αρχές του 2013. Το “Κουρδιστό Πορτοκάλι” θα συμβάλει με κάθε τρόπο στην γέννηση αυτού του κόμματος. Δύο εκατομμύρια άνεργοι μπροστά στην κάλπη είναι ο απόλυτος στρατός ανατροπής. Μπορούν να σαρώσουν τα πάντα στο περασμά τους.

Το δεύτερο μεγάλο κόμμα που πρέπει να δημιουργηθεί είναι το Κόμμα των Αγροτών από τους οποίους θα ξεπηδήσει η αναγέννηση της χώρας. Κι αυτό γιατί είναι μονόδρομος να ζήσει η Ελλάδα με αυτά που βγάζει. Δεν υπάρχει άλλη διέξοδος από την κόλαση. Μην ακούτε τις παπαριές για ανάπτυξη και ελληνικές Ριβιέρες. Ούτε την πιπίλα των πλούσιων κοιτασμάτων πετρελαίου. Δεν αμφισβητούμε την υπαρξή τους αλλά η αξιοποίσή τους προυποθέτει την σάρωση του παρόντος κομματικού τοπίου, το οποίο είναι στρατευμένο σε συγκεκριμένα συμφέροντα διαπλοκής, εγχώρια και ξένα-κυρίως γερμανικά.

Ανακεφαλαιώνοντας, σας καλούμε να ξεκινήσουμε από σήμερα την προσευχή: «ντρέπομαι που επιτρέπω να αντιπροσωπεύουν, εμένα και την οικογένειά μου, ηγέτες σαν τον Σαμαρά, τον Βενιζέλο, τον Κουβέλη, τον Τσίπρα, τον Μιχαλολιάκο, την Παπαρήγα, τον Καμμένο και τον Πιτιφρή. Ντρέπομαι που επιτρέπω να με αντιπροσωπέυουν οι 300 τυχοδιώκτες, τα πλουσιόπαιδα (με τις εξαιρέσεις τους) του πριγκιπάτου της Βουλής.»

Και μην ξεχνάτε: Tο πιο βαθύ σκοτάδι είναι λίγο πριν το ξημέρωμα...

Τα Χριστούγεννα της Παρακμής...Ως φαίνεται πλέον, το πολίτευμα, το ίδιο το πολίτευμα, είναι πολύ σοβαρή υπόθεση για να αφήνεται στα χέρια των υποχειρίων της φράου Μέρκελ, τύπου Στουρνάρα, Σαμαρά , Κουβέλη,Βενιζέλου,Παπανδρέηδων,Καραμανλήδων,Σημίτηδων,κλπ,κλπ.

Ακόμα κι ότι το σκέφτηκαν (όσοι τέλος πάντων από τους κυβερνώντες έχουν αυτήν την ικανότητα), δείχνει πού έχουν γραμμένη τη δημοκρατία! Να

μπαίνουν, λέει, αυτοδικαίως, αυτεπαγγέλτως και αυτόκλητοι στουςλογαριασμούς των χρεωστών στο Δημόσιο οι κυαίστορες, οι κρατικοί ταμίες, και να βουτάνε το ισόποσο του χρέους άνευ εταίρας.

Ούτε σε δικτατορίες και πάσης φύσεως τυραννίες έχουν συμβεί τέτοιες αυθαιρεσίες, ούτε στο προτεκτοράτο η Ελλάς πρόκειται να συμβούν,αλλά και

μόνον το γεγονός ότι το σκέφθηκαν δείχνει με τι επικίνδυνο κατιμάέχουμε να κάνουμε. Ως φαίνεται πλέον, το πολίτευμα, το ίδιο το

πολίτευμα, είναι πολύ σοβαρή υπόθεση για να αφήνεται στα χέρια τωνυποχειρίων της φράου Μέρκελ, τύπου Στουρνάρα, Σαμαρά και Κουβέλη.

Και κατά τούτο (πάντα περί το πολίτευμα, αλλά και την πολιτική) ηφτωχή κι ατιμασμένη πλέον Ελλάδα μοιάζει με την αδελφή Ιταλία.

Οπου κι εκεί, ο κ. Μόντι (μετά τον κ. Μπερλουσκόνι -  μαζί του ήχωρίς αυτόν) δείχνει να έχει γράψει το πολίτευμα εκεί που δεν πιάνει μελάνι. Καθ’ ότι ναι μεν δεν κατεβαίνει στις εκλογές, δεν έχει όμως και αντίρρηση ναπρωθυπουργεύσει στην επόμενη κυβέρνηση! Με ποίων τις ψήφους;!

Απίθανα πράγματα, που μάλιστα συζητούνται με νηφαλιότητα(!) στον ευρωπαϊκό Τύπο, ενώ στην πραγματικότητα ξεθεμελιώνουν τη δημοκρατία καιξεπατώνουν την πολιτική.

Είναι πλέον φανερό ότι το επόμενο στάδιο της αποπολιτικοποίησης(Μπερλουσκόνι) είναι οι τεχνοκράτες (Μόντι, Στουρνάρας κ.ά.) - ένα βήμα δηλαδή πριν την ανοιχτή τυραννίδα.

  

Χριστούγεννα 2012, με σάουντρακ των γιορτών τα γνωστά αμερικάνικα τραγούδια, να ανακυκλώνονται συνεχώς και να ηχούν πάνω απ’ τα κεφάλια μας αλλά όχι και μέσα στις καρδιές μας - «ήμουν

στη φυλακή και δεν ήρθες να με συντρέξεις», έλεγε ο ηδύς Ιησούς με το ένα χέρι του στη μάχαιρα που κάποτε θα σύρει, και ευήκοος στο κάλεσμα του υιού του ανθρώπου ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών Ιερώνυμος έσπευσε στον Κορυδαλλό και συνέτρεξε τους πλούσιους εκ των εγκλείστων. Λέξη

παραμυθίας για τους παρακατιανούς δεν είχε ο κατά τα άλλα μορφωμένος περί την πίστη του, ου μην κι ελληνιστής Ιεράρχης. Κάτι τέτοιεςστιγμές

καθαιρούνται και συντρίβονται οι θεωρίες (και για κάποιους οι ελπίδες) ότι οι ορθόδοξοι είναι διαφορετικοί απ’ τους καθολικούς, ότι δεν ευαγγελίζονται έναν θεό Τιμωρό, αλλά έναν θεό Ευρύχωρο - κι όμως! Ορθόδοξο ήταν το Ηγουμενικό του Αγίου Ορους που καλωσόριζε την εισβολή των Ναζί στη χώρα μας το 1941, καθολικός ήταν

και ο Πάπας (ο Πίος ΙΑ’) που αποφαινόταν το 1926 ότι ο Μουσολίνιήταν «απεσταλμένος της θείας Πρόνοιας»(!!) - όντως είχε το αλάθητο ο μπαγάσας. Ηγουν, στον ίδιο παρονομαστή οι ιερατικές εξουσίες, ανεξαρτήτως δόγματος. Θλιβερές

σκέψεις χριστουγεννιάτικα, προσωπικώς μένω στους λαϊκούς παπάδεςπου βγήκαν κάποτε αντάρτες, όπως και στους τωρινούς παπάδες του λαούπου στήνουν στις ενορίες τους συσσίτια και δίκτυα υποστήριξης των δοκιμαζόμενων πολιτών.

Είμαι -αν σας ενδιαφέρει η προσωπική μου στάση- κατά της φιλανθρωπίας, διότι δεν λύνει το πρόβλημα. Ομως, ταυτοχρόνως, είμαι υπέρ της φιλανθρωπίας διότι το απαλύνει. Διότι σπεύδει στην πρώτη ανάγκη και βλέπουμε. Διότι είναι άγριο πράγμα η πείνα, το κρύο, η μοναξιά, η απελπισία - μακάριοι όσοι απ’ το υστέρημα ή το περίσσευμά τους τρέχουν θεράποντες, τουλάχιστον ώσπου

κάποτε το πρόβλημα να βρει την οριστική του (πολιτική) λύση, και

κατάπτυστοι, άθλιοι, παλιάνθρωποι

οι υποκριτές εκείνοι εκ των Δυνατών

που, αφού πρώτα σκάψουν τον λάκκο του λαού, καταφθάνουν ύστερα να του ανακουφίσουν τον πόνο.

Επιχειρήσεις όπως το Μega ή ο ΣΚΑΪ ή το «Εθνος» που συνέβαλαν τα μάλα στη διάλυση του πολιτισμού της εργασίας, που υποστήριξαν λυσσασμένα το ξέσκισμα του κοινωνικού ιστού, «τρέχουν» εκ των υστέρων

να αλείψουν με μέλι να γιάνει τον Γιάννη που και οι ίδιοι έκαψαν.Τρέχουν αρωγοί των φτωχών που και οι ίδιοι συνέβαλαν να δημιουργηθούν. Και τρέχουν ξετσίπωτα με τις κάμερες, να (επι)δείξουν το ... θεάρεστο έργο τους, θεομπαίχτες της τελευταίας υποστάθμης - να τος, να τος ο φτωχός

να ’μαι, να ’μαι ο καλός,

ο ευσπλαχνικός και φιλάνθρωπος. Εχει στερέψει, απ’ ό,τι φαίνεται, ο ουρανός από κεραυνούς ακριβείας.

Τρέχουν οι πολίτες, φτωχοί οι περισσότεροι κι αυτοί, να δώσουν απ’ το υστέρημά τους ρούχα, τρόφιμα και παιγνίδια (είμαι κι εγώ μαζί τους) - αλλά με τους δημάρχους, όπως ο κ. Καμίνης και οι περί αυτόν ΜΚΟ που πετάνε στους κάδους αυτό το «υλικό», καθώς και με τους δολοφόνους εκ των Δυνατών που στήνουν φιλανθρωπικά μπαζάρ, είμαι αλλού, χτισμένος μέσα στους δρόμους των πόλεων

που ζουν αυτά τα Χριστούγεννα της παρακμής.

Στούκας πάνω απ’ τα κεφάλια μας οι δηλώσεις, «θα χρειασθούν είκοσι χρόνια για να ανακάμψετε» (Βέρνερ Χόιερ, επικεφαλής Ευρωπαϊκής Τράπεζας Επενδύσεων), «εποπτεία στην Ελλάδα» ζητάει ο πρόεδρος των Γερμανών βιομηχάνων, με ακόμα πιο χαμηλούς μισθούς, αυξημένη φορολογία καιακριβότερα τιμολόγια έρχεται το 2013, γιατί κλαις; παντού

το κακό αντικαθίσταται απ’ το χειρότερο.

Αλλά εσύ, καλέ μου άνθρωπε, γύρω σου δεν βλέπεις τίποτα καλό; Οχι, στο ξύλο που έφαγε ο σκιτσογράφος SOLΟUP στα καλά καθούμενα στα Εξάρχεια από κάτι νεκρωμένα και νεκρωτικά όντα χρονιάρες μέρες, όχι, στηναπόλυση απ’ τον «Ριζοσπάστη» πολλών εργαζομένων, ανάμεσά τους και παλιοί φίλοι - «τουλάχιστον μας απολύσανε, αλλά δεν μας βρίσανε», μου πικρογέλαγεένας απ’ τα παιδιά, «θα μας βρίζουν όμως αύριο», με... καθησύχασε. Οπως

κι εμένα αυτοί που προσπαθούν βρίζοντας να με λογοκρίνουν, να με τρομοκρατήσουν μπας κι αυτολογοκριθώ. Ομως η αυτολογοκρισία είναιαισχρότερη της λογοκρισίας.

  

Λυπάμαι που σας στενοχωρώ τέτοιες μέρες, αλλ’ ουκ έστι καιρός για χαζοχαρουμενιές. Ούτε για ψεύτικες ευχές.

Είναι καιρός για αγώνα κι αγάπη. Κι ο μεν αγώνας σκόρπιος ακόμα, ψευτοϋπάρχει χωρίς σχέδιο και στρατηγική - ουδέν εγερτήριο, άλλωστε, αν δενσυναρπάζει. Η δε αγάπη λουφάζει σε κάτι κόγχες, μια καλή κουβέντα εδώ, ένατρυφερό άγγιγμα εκεί, μια ασθμαίνουσα ελπίδα - λίγα πράγματα,

  

καθόλου αρκετά για να βουίξει ο Ιππόδρομος «συ νικάς, Ανθρωπε»και να φοράνε ευχαριστημένα τα μωρά τα κόκκινα αυτοκρατορικά τους αρβυλάκια...

H αμετανοησία είναι αυτοχειρία....Mοναδική ελπίδα: «H Kαρχηδόνα να καταστραφεί» – το υπάρχον πολιτικό σύστημα συνταγματικά να εκλείψει....Xάνουν την επαφή με την πραγματικότητα. Aκόμα και όσοι έχουν βάναυσα προκαλέσει την κοινή οργή, πρώην υπουργοί Oικονομικών, ένοχοι κραυγαλέων κοινωνικών εγκλημάτων, ή Παιδείας, αηδιαστικά εξευτελισμένοι για την ανικανότητα και φαυλότητά τους, ή Eξωτερικών, πασίγνωστοι για τον εξαγορασμένο ενδοτισμό τους, ή Πρόεδροι της Bουλής, παχυδερμικά αδιάφοροι που συνελήφθησαν να βωμολοχούν με τη γλώσσα του υποκόσμου – ατέλειωτες περιπτώσεις των διασυρμένων στην κοινή συνείδηση. Kαι τους βλέπετε να κυκλοφορούν σε δεξιώσεις, σε δημόσια «στέκια», σε σαλόνια, αγέρωχοι, μαχητικά αυτοαμνηστευμένοι, δίχως ίχνος ντροπής, συστολής ή ανησυχίας για τυχόν ευθύνες τους που σήμερα η χώρα ξεψυχάει..

Χρήστος Γιανναράς

Kάθε μέρα που περνάει, κάθε ώρα, ο κίνδυνος του χάους μεγαλώνει. Πριν από τρία χρόνια οι δυνατότητες να αντιμετωπιστούν αποτελεσματικά τα εγκλήματα της κομματοκρατίας ήταν πολλές και άμεσα διαχειρίσιμες, πριν από δύο χρόνια αρκετές, πριν από ένα χρόνο ελάχιστες αλλά υπαρκτές. Σήμερα στον ορίζοντα δεν υπάρχει σημάδι ελπίδας.

H αμετανοησία του πολιτικού συστήματος, η αδυναμία του να αναμετρηθεί με τις εφιαλτικές για την ελλαδική κοινωνία συνέπειες της μωρίας-ανικανότητας-φαυλότητας των διαχειριστών του, βυθίζει στον πνιγμό και στην απόγνωση εκατομμύρια Έλληνες. Kάθε μέρα που περνάει, κάθε ώρα, επιβεβαιώνεται ο ρεαλισμός της περιφρονημένης, τρία χρόνια τώρα, λογικής: Eίναι παραφροσύνη να ανατίθεται στους αίτιους και αυτουργούς των εγκλημάτων η σωτηρία από τις συνέπειες των εγκλημάτων.

Eίναι αμετανόητοι. H χώρα σφαδάζει, η ανεργία 33% στον ιδιωτικό τομέα, το κοινωνικό κράτος απάνθρωπα αποσυντεθειμένο, συσσίτια οργανώνονται από ιδιώτες για παιδιά που λιμοκτονούν. Kαι τα κόμματα αδύνατο να σκεφτούν και να ενεργήσουν δίχως τη σκοπιμότητα της επανεκλογής τους. Έστησε φιέστα πανηγυρισμών η κυβέρνηση για την απόφαση του Γιουρογκρούπ να εκταμιεύσει την επόμενη δόση χρηματοδότησης. Nα την εκταμιεύσει «αν και εφόσον» – η προϋπόθεση για την εκταμίευση δεν ξεμύτιζε στο στημένο πανηγύρι. «Aν και εφόσον» επιτευχθεί «εθελοντική» επαναγορά των ελληνικών ομολόγων. Aλλά αντί να εξηγήσει ο πρωθυπουργός με ποιο τίμημα θα εξασφαλίσει, σε ένα δεκαπενθήμερο, τη σωτήρια «επαναγορά», βγήκε απλώς, με αυτάρεσκο, ξιπασμένο χαμόγελο, να αναμασήσει το χιλιοφθαρμένο αερολόγημα: «Aύριο ξεκινάει μια καινούργια μέρα»!
Eπιτέλους, και να συντελεστεί θαυματουργικά η «εθελοντική» επαναγορά ομολόγων και να αρχίσει να εισρέει η πολυπόθητη δόση (όχι βέβαια στο κρατικό ταμείο, η συναλλαγή δεν σημαίνει και εμπιστοσύνη στους αφερέγγυους πολιτικούς μας), κάθε απόκλιση από την εφαρμογή του προγράμματος θα αποκαθίσταται στο εξής πάραυτα με ισόποσες περικοπές σε μισθούς και συντάξεις. Aυτή την υποταγή σε σισύφεια, ανέλπιδη ειλωτεία την παρέκαμψαν οι κυβερνητικοί πανηγυρισμοί, αν και είναι αυτή που σημαδεύει, σαν καίρια ιστορική καμπή, το μέλλον του Eλληνισμού, αυτή θα συνοδεύει στην ιστορική μνήμη το όνομα του Aντώνη Σαμαρά.
Σημάδι αμετανοησίας επιπρόσθετο, τεκμήριο καθήλωσης στο τέλμα ανήκεστης παρακμής: η καταψήφιση από τη Bουλή πρότασης για διερεύνηση ευθυνών σχετικά με την υπαγωγή της Eλλάδας σε καθεστώς «επιτροπείας» και τη δέσμευσή της σε «Mνημόνια» εγνωσμένως ατελέσφορα. Tην ίδια αυτή πρόταση προωθούσε ο κ. Σαμαράς όταν ήταν στην αντιπολίτευση. Tώρα που οι τότε εναγόμενοι στηρίζουν την πρωθυπουργία του, το κόμμα του καταψηφίζει την πρόταση διερεύνησης των ενοχών για το πελώριο κοινωνικό έγκλημα.
H οικονομική καταστροφή μιας χώρας είναι επιφαινόμενο: αποτέλεσμα και όχι αιτία παρακμιακής κατρακύλας. H ευτέλεια, αναποτελεσματικότητα και φαυλότητα του πολιτικού μας συστήματος δεν έγκειται μόνο στο αυτονόητο της ασυνέπειας, στο ξέγνοιαστο (απολύτως ανένοχο) για τους πολιτικούς «είπα-ξείπα». Έγκειται κυρίως στον ψυχοπαθολογικά εδραιωμένον αποκλεισμό της ειλικρίνειας από την πολιτική. Δεν διανοείται ο κ. Σαμαράς την τόλμη να βγει δημόσια και να εξηγήσει στους πολίτες ποιοι εκβιασμοί, ποια διλήμματα, ποια αδήριτη ίσως ανάγκη τον υποχρέωσαν να καταψηφίσει την πρόταση που ο ίδιος πριν κάποιον καιρό προωθούσε. Ποια ιεράρχηση προτεραιοτήτων τον οδήγησε να αναστείλει το αίτημα παραπομπής στο κακουργοδικείο των πολιτικών που πρακτόρευσαν εν ψυχρώ την άνευ όρων υποταγή του Eλληνισμού στη διεθνή επιτροπεία, την άνευ όρων παραίτηση από την εθνική κυριαρχία, τον βυθισμό ενός ολόκληρου λαού στον εφιάλτη της ανεργίας, στη στέρηση, στον πανικό της ανασφάλειας.
H τίμια γλώσσα, ο ρεαλισμός των διαπιστώσεων, η καταπρόσωπο αντιμετώπιση της πραγματικότητας χωρίς εξωραϊστικές υπεκφυγές ή ψευτοπαρηγόριες, είναι πρωτεύουσα προϋπόθεση οποιασδήποτε προσπάθειας για ανάκαμψη από τη σερνάμενη δυστυχία της παρακμής. Kαι σε αυτή την προϋπόθεση το ελλαδικό πολιτικό σύστημα είναι αδύνατο να ανταποκριθεί, βεβαιώνεται εκ των πραγμάτων η αδυναμία του. H μεταποίηση της υπουργίας των κοινών σε επαγγελματική καριέρα οδηγεί, σχεδόν νομοτελειακά, σε νόσο ανίατη, ψυχική νόσο, κλινικά οριζόμενη ως «απώλεια επαφής με την πραγματικότητα». Άνθρωποι εξόφθαλμης μετριότητας φυσικών προσόντων, με κατάρτιση που δύσκολα θα εξασφάλιζε βιοπορισμό –ή και κάποιες ελάχιστες εξαιρέσεις με φυσικά προσόντα και τίτλους ακαδημαϊκούς που όμως σαφώς δεν επαρκούσαν για κατάκτηση της δημοσιότητας– εισέρχονται ξαφνικά στον εκθαμβωτικό κόσμο της εικονικής πραγματικότητας, των προβολέων και των φλας, της μεθοδικής διαφημιστικής προβολής και της κοινής «αναγνωρισιμότητας». Kαι βρίσκονται, από τη μια μέρα στην άλλη, να ζουν ζωή των κάποτε πριγκίπων ή σήμερα των γόνων του μυθώδους πλούτου – πώς να αντέξει το μυαλό σε τέτοια παραμυθένια αλλαγή, πώς να μην «ψηλώσει ο νους» τους;
Xάνουν την επαφή με την πραγματικότητα. Aκόμα και όσοι έχουν βάναυσα προκαλέσει την κοινή οργή, πρώην υπουργοί Oικονομικών, ένοχοι κραυγαλέων κοινωνικών εγκλημάτων, ή Παιδείας, αηδιαστικά εξευτελισμένοι για την ανικανότητα και φαυλότητά τους, ή Eξωτερικών, πασίγνωστοι για τον εξαγορασμένο ενδοτισμό τους, ή Πρόεδροι της Bουλής, παχυδερμικά αδιάφοροι που συνελήφθησαν να βωμολοχούν με τη γλώσσα του υποκόσμου – ατέλειωτες περιπτώσεις των διασυρμένων στην κοινή συνείδηση. Kαι τους βλέπετε να κυκλοφορούν σε δεξιώσεις, σε δημόσια «στέκια», σε σαλόνια, αγέρωχοι, μαχητικά αυτοαμνηστευμένοι, δίχως ίχνος ντροπής, συστολής ή ανησυχίας για τυχόν ευθύνες τους που σήμερα η χώρα ξεψυχάει.
Aξίζει να μελετήσει κανείς τα βιβλία που γράφουν όσοι ελάχιστοι συμβιβάζονται με την παραδοχή ότι είναι απόμαχοι της πολιτικής: Γράφουν, όχι για να συνοψίσουν αγωνία και προβληματισμό για τα πεπραγμένα τους, όχι για να καταθέσουν την έμπονη πείρα τους κατασταλαγμένη σε εξειδικευμένες ρεαλιστικές προτάσεις, όχι. Γράφουν μόνο για να δηλώσουν ότι «ήμουν και εγώ εκεί». Eκεί όπου η πολιτική πραγματωνόταν με τους όρους του εντυπωσιασμού που επιβάλλει η κατάκτηση της δημοσιότητας: χειραψίες με διεθνείς βεντέτες, κορδέλες που κόβονται για να εγκαινιάσουν «έργα» καταλήστευσης του δημόσιου χρήματος, αγορεύσεις από βήματα αυτάρεσκης κενολογίας. «Ήμουν και εγώ εκεί», εκεί, στη ζωή των επαγγελματιών πριγκίπων, των χρυσαμειβόμενων κομπάρσων σε ένα παιχνίδι «μπριτζ» ή σκακιού, που έκρινε τη ζωή ή τον θάνατο, το ιστορικό τέλος λαού-φορέα πρότασης πανανθρώπινα πολύτιμης.
Mοναδική ελπίδα: «H Kαρχηδόνα να καταστραφεί» – το υπάρχον πολιτικό σύστημα συνταγματικά να εκλείψει.

Κατιμάς με γραβάτες...

Ας πούμε σήμερα κι ένα ωραίο για να ευθυμήσουμε λιγάκι:Κουρδοαρμενικής καταγωγής, Τούρκος επιχειρηματίας εμπορεύεται με καταπληκτική επιτυχία γιαούρτι (του διάσημου πλέον) ελληνικού τύπου, με τησλαβική επωνυμία τσοπάν (ζουπάν, τσοπάνης, chobani) - Βυζάντιο (και μεταβυζάντιο) το μεγαλείο σου!..

Ωραία, τέλος!

  

Δεν θα υπάρξουν νέοι φόροι, έλεγε ο κ. Σαμαράς για να υφαρπάξει την ψήφο μας, την υφήρπαξε και μας έμπηξε τους βαρύτερους φόρους που έχουν υπάρξει ποτέ.

Τους βαρύτερους. Τους πιο άδικους. Τους πιο ανάλγητους. Τους πιοηλίθιους. Τους πιο αντιαναπτυξιακούς. Απολύτως ατελέσφορους.

Η φοροδοτική ικανότητα των Ελλήνων είναι πλέον ανύπαρκτη, ενώ ηφοροδιαφυγή παραμένει άπιαστη. Ο κ. Στουρνάρας έκοψε κι έραψε στο γόνατο ένα φορολογικό σαν να έσφαζε σ’ αυτό το γόνατο αρνί. Ενα φορολογικό όχι απλώς ληστρικό, αλλά εξοργιστικά ηλίθιο - σαν να προσπαθεί να αποδείξει ότι στην Ελλάδα δεν υπάρχουν παρά μόνο βλάκες! Ικανοί μόνον γιαπαραλογισμούς, όπως το εν λόγω πόνημα.

Βεβαίως δεν είναι έτσι! Δεν είναι βλαξ ο κ. Στουρνάρας ούτε ανίκανος, ούτε πολύ περισσότερο μαθητευόμενος μάγος. Εγκληματίας είναι, που έφτιαξε ένα φορολογικό που θα παραλύσει έτι περαιτέρω τη χώρα.

Διότι η χώρα πρέπει να παραλύσει.

Εγκλημα διαπράττεται! Και δεν σηκώνει μισές δουλειές.

Οσο για τα «μέτρα». Τα ίδια και τα αυτά όπως με τους φόρους. «Δεν θα πάρουμε νέα μέτρα πλέον», ισχυρίσθηκε ο κ. Σαμαράς, αμέσως μόλις ψηφίσθηκε το πακέτο που θα έφερνε τη δόση. Ψέματα! Βεβαίως ψέματα: «Νέαμέτρα

ύψους 3,8 δισ. τον Μάρτιο» προβλέπει η Κομισιόν. Αλλά ακόμα κι αυτή λάθος προβλέπει. Νέα μέτρα θα παρθούν πριν απ’ τον Μάρτιο. Το ξέρουν όλοι, το ξέρουν οι αριθμοί, το ξέρουν ο κ. Σαμαράς, η κ. Μέρκελ, ο κακομοίρης ο κυρ Κουβέλης, οι πάντες.

Απλώς βαδίζουν την πεπατημένη Παπακωνσταντίνου (σ.σ.: «αν χρειασθεί να πάρουμε κι άλλα μέτρα, εγώ θα έχω αποτύχει ως υπουργός»), βαδίζουν την πεπατημένη Βενιζέλου (σ.σ.: «ως το 2012 θα έχουμε βγει απ’ την κρίση, πάλι στις αγορές»), βαδίζουν την πεπατημένη της «πρώτης εντύπωσης»κι ύστερα φυγή προς τα μπρος. Πάντα κατά κρημνών, πάντα στον ίδιομονόδρομο.

Χθες έγραφε η στήλη για την άρση της ασυλίας της χώρας έναντι των πιστωτών της (ήγουν την καθαίρεση της εθνικής κυριαρχίας εις όσα αφορούν στον δημόσιο πλούτο) - το θέμα έφερε στη Βουλή ο κ. Λαφαζάνης,μονόστηλα οι εφημερίδες! Αντιθέτως, τριστηλοτετράστηλα για τις «διακοπές» του κ. Τσίπρα στη Λατινική Αμερική. Ετσι κυβερνάται η χώρα! Διά της προπαγάνδας! Με στόχο μια διαρκή χειμέρια νάρκη αποβλάκωσης.

Καθ’ ότι, όταν προ διετίας ήδη ετέθη το θέμα της ασυλίας της εθνικής περιουσίας, βούιξε ο τόπος. Δύο χρόνια μετά, το θέμα αυτό κλείνει (με την Ελλάδα παγιδευμένη) και δεν κουνιέται φύλλο! Γιατί λοιπόν

μετά ο κ. Στουρνάρας να μη γράφει τον Αρειο Πάγο στα τεφτέρια του(εννοώ άλλη λέξη, ομόηχον περίπου) και να μην ψάχνει εναλλακτική της

έμπνευσης Βενιζέλου για την είσπραξη του χαρατσιού, όχι μέσω τηςΔΕΗ πλέον, αλλά των βεσπασιανών ίσως.

Αφού μας έχει για βλάκες ο κ. Κεδίκογλου, γιατί να μην παίζει κάθε μέρα την ίδια κασέτα; Γιατί να μην απολύει ο κ. Μανιτάκης εκείνους που δεν θα απέλυε;

Αλλά αν ο κ. Σαμαράς είπε ψέματα για τους φόρους και λέει ψέματα για τα μέτρα, δεν λέει τίποτα καλύτερο για την ανάπτυξη.

Διότι ουδεμία ανάπτυξη πρόκειται ποτέ να συμβεί, όταν πλέον η μέση ετήσια αμοιβή του Ελληνα εκπαιδευτικού είναι 14.100 Ευρώ και του Γερμανού59.400! (Μέσος όρος στην Ενωση, τα 25.000 Ευρώ).

Και βεβαίως αυτό δεν ισχύει μόνο για τους καθηγητές, αλλά και για τους γιατρούς, τους μηχανικούς κι όλους τους επιστήμονες. Με ποιους λοιπόν θα αναπτυχθεί η χώρα; με τα λεφτά των επενδυτών, τόσα όσα χρειάζονται γασκλάβους; με τους κακοπληρωμένους εργαζόμενους (και τουςκαλοπληρωμένους δημοσιογράφους που τους συκοφαντούν);

Κι εννοώ τους βαλτούς δημοσιογράφους. Απ’ τα διαπλεκόμενα ΜΜΕ. Που επί είκοσι χρόνια δεν άφησαν κλάδο εργαζομένων ασυκοφάντητον: ρετιρέ, συντεχνίες, υψηλόμισθοι, καλλιέργεια του μίσους ανάμεσα στους μισθωτούς του δημόσιου και του ιδιωτικού τομέα, σκυλάδες οι αγρότες, τεμπέληδες, διεφθαρμένοι, άχρηστοι Ελληνες - κι άλλα ων ουκ έστιν τέλος.

Και ποιοι τα έγραφαν όλα αυτά; αργυρώνητοι πολυθεσίτες (700 σιτίζει το ΑΠΕ), αργόμισθοι σε γραφεία Τύπου, παλιάνθρωποι που το παίζουν πασόκοι, αριστεροί, δεξιοί, για να ’χουν πλάτες κι αβάντα, ενώ δεν πιστεύουν ούτε στο νερό της μάνας τους.

Σκύβαλα που έσκαψαν τον λάκκο της Ελλάδας (τώρα τα μισά έχουν πέσει κι αυτά μέσα, πλην όμως τα υπόλοιπα συνεχίζουν το... θεάρεστο έργο τους). Με την ΕΣΗΕΑ να σιωπά. Ενοχη σαν λαδωμένος ποντικός. Ομως κι αυτοί,οι νεκροθάφτες της δημοσιογραφίας, βλάκες μας θεωρούν διότι ουδένκόστος έχουν. Πολλοί μάλιστα συνεχίζουν να πλουτίζουν μες στην κρίση.

Σνομπάρουν τις αυτοκτονίες, σνομπάρουν τους αγανακτισμένους, σνομπάρουν τα σωματεία, ονομάζουν «λαϊκιστή» όποιον δεν είναι δουλικό των αφεντικών και συνεχίζουν. Σνομπάρουν την κατοχή, τους επιτηρητές, ορισμένοι μάλιστα τους δοξάζουν κιόλας, σνομπάρουν τον ΣΥΡΙΖΑ κι όλο το δημοκρατικό καρκατσουλιό (αίφνης βρίσκουν τον ΣΥΡΙΖΑ πολύ ΠΑΣΟΚ - ποιοι; οιδημοσιογράφοι της διαπλοκής!). Κινδυνολογούν για το λόμπι της δραχμής, για τη «δόση ή χανόμαστε» κι ό,τι άλλο εκβιαστικό. Αλλά πάνω απ’ όλα μας θεωρούν βλάκες,

αλλοιώς, θρασύδειλοι καθώς είναι, δεν θα έπαιρναν το ρίσκο να μαςπτύουν κατάμουτρα και να μας λένε ότι βρέχει. Σε αυτόν

τον κατιμά της δημοσιογραφίας βασίζεται το σύστημα διακυβέρνησης των «νταβατζήδων», αυτό που τώρα συνεχίζει ο κ. Σαμαράς. Βάζει φόρουςπου δεν θα έβαζε, παίρνει μέτρα που δεν θα έπαιρνε και μιλά για ανάπτυξηδημιουργώντας σκλάβους,

σκλάβους στον μισθό, στο ηθικό, στην αξιοπρέπεια.

Ανάπτυξη για ποιους; τους «νταβατζήδες». Με ποιους; με τουςσκλάβους! Τον σκλάβο-δάσκαλο, τον σκλάβο-γιατρό, τον σκλάβο-μαθητή, τον σκλάβο-εργάτη. Σκλάβους σε αυτούς που εκπροσωπεί ο Φούχτελ με τη συνέργεια των ημεδαπών μεταπρατών.

Δεν είναι αυτός ο μονόδρομος ο δρόμος της Ελλάδας - «το καλό τοπαλικάρι ξέρει κι άλλο μονοπάτι», όπως λέει κι ο λαός. Κι ο λαός ξέρει τιλέει...