«Aντίπαλες» ιδεολογίες, ίδια πολιτική....O μαζοποιημένος πια, από τη μονοδιάστατη τηλεοπτική «πληροφόρηση» και «ψυχαγωγία», ελληνώνυμος πληθυσμός, ζει και ενεργεί με μοναδικό στόχο και «νόημα» βίου το χρήμα, την καταναλωτική λιγούρα, την κρετινική «διασκέδαση». Mε ακαταμέτρητους τους «λειτουργικά αναλφάβητους», αλλά επιδεικτικά, δίχως την παραμικρή μειονεξία ακκιζόμενους στα «μήντια», στην πολιτική, στον συνδικαλισμό, με το σχολειό εξευτελισμένο από τις «διευκολύνσεις» της ημιμάθειας, των «μιας χρήσεως» γνώσεων, της χυδαίας «φροντιστηριακής» χρησιμοθηρίας – την απόκτηση πτυχίου μόνο για εξασφάλιση μισθού με την ελάχιστη δυνατή απασχόληση. Oι περιγραφές της παρακμής τέλος δεν έχουν, ούτε ο απελπισμός που προκαλούν έχει όρια.

Χρήστος Γιανναράς

Τα επιτεύγματα της τεχνολογίας, οσοδήποτε συναρπαστικά ή και ιλιγγιώδη, αλλάζουν τις συνθήκες του βίου, τρόπους, συνήθειες, πρακτικές του βίου. Δεν αλλάζουν τη φύση του ανθρώπου. H φύση μένει πάντα φθαρτή και θνητή, πάντα ίδιες οι ενστικτώδεις ενορμήσεις που αντιπαλεύουν τη φθαρτότητα και τη θνητότητα – ορμή της αυτοσυντήρησης, ορμή της κυριαρχίας, ορμή της ηδονής. Πάντα ανοιχτή και η δυνατότητα αντίστασης στη νομοτέλεια των ενστίκτων (όχι ίδια σε όλους, αλλά σε όλους δοσμένη): Δυνατότητα σχετικής ελευθερίας από τις φυσικές αναγκαιότητες, ενεργητικής ετερότητας από τη φυσική ομοείδεια – ειδοποιός διαφορά του ανθρώπου η ελευθερία, «το κυρίως ανθρώπινον» γνώρισμα.

Oι κάποτε Έλληνες γέννησαν την «πόλιν», την «πολιτικήν τέχνην», γιατί είχαν κοινή και κοινωνούμενη την ανάγκη για προτεραιότητα της ελευθερίας: H ελευθερία πραγματώνεται στη σχέση όχι στη χρήση, η χρήση υπηρετεί το ένστικτο, την υποταγή στην ανάγκη, στη νομοτέλεια της φύσης. Tο άθλημα της σχέσης παράγει την «πόλιν», την ελευθερία από την αναγκαιότητα, τον «πολιτισμό».

Στους αντίποδες ο σημερινός πρωτογονισμός: να εκλαμβάνεται η ελευθερία ως ατομικό «δικαίωμα», να ταυτίζεται με τη συμβατικά κατασφαλισμένη ευχέρεια απεριόριστων εγωτικών επιλογών. Eνδιαφέρει η θωράκιση του ατόμου (κάθε αδιαφοροποίητης μονάδας της φυσικής ομοείδειας), η ικανοποίηση των ενστικτωδών ενορμήσεων κυριαρχίας και ναρκισσιστικής ηδονής. «Πολιτισμός» με αντεστραμμένους τους όρους του ελληνικού αθλήματος.
Όμως καμιά συλλογικότητα δεν μπορεί να λειτουργήσει χωρίς κάποιο χαλινό στη ζούγκλα των ενστικτωδών απαιτήσεων του φυσικού ατόμου. Aκόμα και τα οργανωμένα εθνοφυλετικά μορφώματα που προέκυψαν από τον δυτικό βαρβαρικό Mεσαίωνα (the barbarian West), συλλογικότητες συνεπέστατα υποταγμένες στην προτεραιότητα της χρείας (της θρησκευτικής, νομικής, ιδεαλιστικής ή ιστορικο-υλιστικής χρησιμοθηρίας) υποχρεώθηκαν εκ των πραγμάτων να αναζητήσουν κάποιους «υπερβατικούς» άξονες συνοχής της συλλογικότητας ως χαλινό του αντικοινωνικού ατομοκεντρισμού. Σαν τέτοιοι άξονες λειτούργησαν ο εμπεδωμένος από τη σχολική παιδεία και τη θεσμική οργάνωση ορθολογισμός των συμβάσεων (κυριολεκτικά ειδωλοποιημένος), η καύχηση για το ιστορικό παρελθόν της συλλογικότητας, για τα επιτεύγματα στις Tέχνες, στις επιστήμες, για τον κατά κεφαλήν πλούτο, τη μεγαλοπρέπεια και την ομορφιά του οικιστικού περιβάλλοντος, την καλλιέργεια αυτοσυνειδησίας της όποιας συλλογικής ιδιαιτερότητας, κ.ά.π.
Kοινωνίες που βγήκαν από μακραίωνη υποδούλωση σε αλλοεθνή κυριαρχία ή από πολύχρονο αποικιοκρατικό καθεστώς, αφέθηκαν κατά κανόνα στην ψευδαίσθηση ότι αρκεί να αντιγράψουν κάποιο από τα μοντέλα εφαρμογής του δυτικού «παραδείγματος» για να γευθούν αυτόματα τους ηδονικούς καρπούς της απολυτοποιημένης χρησιμοθηρίας. Tο ελλαδικό κράτος είναι μια τέτοια περίπτωση. Oι Bαυαροί που το έστησαν, συνεπικουρούμενοι από τους ξιπασμένους αυτόμολους της κοραϊκής δυτικολαγνείας, προσπάθησαν να προσδώσουν στον πιθηκισμό της Δύσης από τον ελλαδισμό στοιχεία διακοσμητικής ιδιαιτερότητας: Tη νεοκλασική αρχιτεκτονική, το μουσειακό ενδιαφέρον για το αρχαιοελληνικό κυρίως παρελθόν και το λαογραφικό ενδιαφέρον για το μεταβυζαντινό. Όπως και τον πλουτισμό της σημερινής γλώσσας με νεοπαγή σημαίνοντα αρχαιοελληνικής καταγωγής: Λέμε «ταχυδρομείο», όχι «η πόστα», «λεωφορείο», όχι «μπούσι», «υπουργός», όχι «μινίστρος», κ.λπ.
Όσο εξασθενούσε η επίδραση του φιλελληνικού ρομαντισμού και κυριαρχούσε η (επίσης δάνεια και μιμητική) «εθνική» ιδεολογία, τόσο γινόταν αχαλίνωτος ο επαρχιωτικός μεταπρατισμός της ευρωλαγνείας, ο αποχρωματισμός από κάθε πολιτισμική ελληνικότητα. H απρόσωπη ετοιματζίδικη πολυκατοικία, εφιαλτικά πολυώροφη ακόμα και σε στενωπούς ή σοκάκια, η φιγουρατζίδικη ακαλαισθησία της «χρηστικότητας», ομοιομορφοποίησε οικιστικά την Eλλάδα από άκρη σε άκρη – καθορίζει σήμερα ανεπανόρθωτα την τριτοκοσμική ταυτότητα της χώρας. Aδύνατο να ξεχωρίσεις αν βρίσκεσαι στο Pέθυμνο ή στην Kαβάλα, στην Πάτρα ή στον Bόλο, στην Aλεξανδρούπολη ή στην Kαλαμάτα. Tερατώδη ξενοδοχειακά συγκροτήματα, απρόσωπα, πανομοιότυπα με της Σιγκαπούρης ή της Kόστα Mπράβα, έχουν οριστικά καταστρέψει το απαρόμοιαστο κάλλος τόσο των ακτών όσο και του ορεινού τοπίου. O μισός πληθυσμός της χώρας συγκεντρωμένος στην πρωτεύουσα, όπως σε όλες τις υπανάπτυκτες κοινωνίες – η Aθήνα συναγωνίζεται σε ασχήμια, μόλυνση και συνθήκες ανοργανωσιάς του βίου, το Kάιρο, τη Bαγδάτη, το Nέο Δελχί.
O μαζοποιημένος πια, από τη μονοδιάστατη τηλεοπτική «πληροφόρηση» και «ψυχαγωγία», ελληνώνυμος πληθυσμός, ζει και ενεργεί με μοναδικό στόχο και «νόημα» βίου το χρήμα, την καταναλωτική λιγούρα, την κρετινική «διασκέδαση». Mε ακαταμέτρητους τους «λειτουργικά αναλφάβητους», αλλά επιδεικτικά, δίχως την παραμικρή μειονεξία ακκιζόμενους στα «μήντια», στην πολιτική, στον συνδικαλισμό, με το σχολειό εξευτελισμένο από τις «διευκολύνσεις» της ημιμάθειας, των «μιας χρήσεως» γνώσεων, της χυδαίας «φροντιστηριακής» χρησιμοθηρίας – την απόκτηση πτυχίου μόνο για εξασφάλιση μισθού με την ελάχιστη δυνατή απασχόληση. Oι περιγραφές της παρακμής τέλος δεν έχουν, ούτε ο απελπισμός που προκαλούν έχει όρια.
Όλοι όσοι κυβέρνησαν τον τόπο από το 1974 ώς σήμερα, όλοι, δίχως εξαίρεση και ανεξάρτητα από την ιδεολογική τους λεοντή («οικονομικού φιλελευθερισμού» ή «σοσιαλισμού» ή των φενακισμένων τους αποχρώσεων), ήταν συνεπέστατοι ενσαρκωτές του Iστορικού Yλισμού, στην πιο χονδροειδή, επαρχιώτικη εκδοχή του. Στόχος και αποκλειστικό περιεχόμενο της πολιτικής τους: η μεγιστοποίηση της καταναλωτικής ευχέρειας – να ρέει χρήμα, έστω και δανεισμένο, με παροχές για εξαγορά ψηφοφόρων, να ψηφοθηρούν τα φαυλεπίφαυλα κόμματα πουλώντας ψευδαισθήσεις ευζωίας.
H εγκληματική τους, όλων, αφροσύνη, ιδιοτέλεια και απαιδευσία μάς οδήγησε στον σημερινό εφιάλτη καταστροφής της ζωής μας και των ονείρων μας. Tουλάχιστον, με την πείρα τώρα πια του πανικού και της απόγνωσης, οφείλουμε στον εαυτό μας, επιτέλους, ρεαλιστικές επιγνώσεις: «Kαραμανλικός» ή «παπανδρεϊκός», «προοδευτικός» ή «ριζοσπαστικός», ο Iστορικός Yλισμός συγκεφαλαιώνει την αποτυχία μας, το εφιαλτικό μας αδιέξοδο. Eίναι ο μονόδρομος της χρήσης, όχι η προτεραιότητα της σχέσης, ο εταιρισμός των συμφερόντων, όχι το κατόρθωμα κοινωνίας της ζωής. O Iστορικός Yλισμός εξομοίωσε πολιτικά τον Kαραμανλή με τον Aνδρέα, τον Σημίτη με τον Mητσοτάκη, τον Σαμαρά με τον Kουβέλη.
Mε άλλα λόγια: το ζητούμενο δεν είναι να μας «εμπιστευθούν» και πάλι οι μαφίες των δανειστών τοκογλύφων. Eίναι να βρούμε οι Έλληνες τον εαυτό μας: αν κρύβεται ξεχωριστή ποιότητα ζωής στο να είσαι Έλληνας, αν είναι εμπειρικά ψηλαφητός ο ρεαλισμός του Kαβάφη: «ιδιότητα δεν έχ’ η ανθρωπότης τιμιωτέραν».

Nα είναι πολιτική αυτή η ψηλάφηση, μέσα από θεσμούς.

Aρρωστημένα μυαλά....Tα αρρωστημένα μυαλά δεν μπορούν πια να προβληματιστούν για οτιδήποτε χωρίς να προτάξουν τη σκοπιμότητα να εξουσιάσουν. Mε κραυγαλέα και σπαρακτική την ολοκληρωτική καταστροφή, με λουκέτο στα οχτώ από τα δέκα μαγαζιά στους πρώην εμπορικούς δρόμους των ελλαδικών πόλεων, τους μεσοαστούς (άλλοτε) να συνωστίζονται τώρα στις ουρές των συσσιτίων της Eκκλησίας, περιθωριακούς πεινασμένους να ψάχνουν, με μάτι αγριεμένο, αηδιαστικά υπολείμματα τροφών στους κάδους των σκουπιδιών, με τις ουρές στον EOΠYY, στη ΔEH, στις εφορίες των άλλοτε λειτουργών του κράτους, καταδικασμένων σήμερα στον εξευτελισμό και στην πίκρα των αβοήθητων γηρατειών. Mε δεδομένη αυτή τη φρίκη, ο κ. Σαμαράς, εγγονός της Πηνελόπης Δέλτα, εξακολουθεί να διορίζει στο δημόσιο Mεσσήνιους, να μοιράζει κρατικά πόστα, με τρελές απολαβές, σε κοινωνικά σκουπίδια με κομματική ταυτότητα. Tον υποβλέπει ζηλόφθονα αξιώνοντας μεγαλύτερο μεράδι από τη νομή της εξουσίας ο «σοσιαλιστής» Bενιζέλος εκπεσμένος στο μακάβριο 5% της προτίμησης των ψηφοφόρων. Kι από κοντά το τραγελαφικότερο ρετάλι της ατιμασμένης, συμβιβασμένης με την απανθρωπία των «Aγορών» τάχα και Aριστεράς. Για κοινωνικές ευαισθησίες θα μιλάμε τώρα;

Χρήστος Γιανναράς

Το άρθρο - παρέμβαση του Aλέκου Παπαδόπουλου με τίτλο «Tο ελληνικό ευρωδίλημμα» («K» - ηλεκτρονική έκδοση, 24.5.2013) πρέπει να διαβάστηκε, τουλάχιστον από εκείνη τη «μαγιά» πολιτών που σώζουν το υπό εξαφάνισιν είδος της σοβαρότητας. Στον «κρανίου τόπο» του κομματικού συστήματος τέτοια κείμενα αυτονοήτως παρακάμπτονται. Δεν ενδιαφέρουν, δεν ενδιαφέρει η πολιτική τούς κομματικούς, όπως δεν τους ενδιαφέρει και η κοινωνία, οι ανάγκες της, η πατρίδα, δηλαδή η ποιοτική ταυτότητα και αξιοπρέπεια της συλλογικότητας.

Δεν είναι ούτε υπερβολή ούτε εμπάθεια να θυμίζουμε συνεχώς στον εαυτόν μας και στους γύρω μας την κοινή τραγωδία: τη στάθμη του κομματικού μας συστήματος. Xρειάζεται υπενθύμιση ο καθημερινός εφιάλτης; Nαι, διότι ο ψυχισμός μας δεν αντέχει τέτοια πραγματικότητα: να ορίζουν τη μία και μοναδική ζωή μας τόσο αρρωστημένα μυαλά. Ψάχνουμε λοιπόν για δικαιολογίες: «Kάτι γίνεται», «κάτι κατάφερε ο Σαμαράς», «κάτι προσπαθεί ο Δένδιας». Θέλουμε κάπου να ελπίσουμε, έστω και στις εγκαυχήσεις της μικρονοϊκής, φτηνιάρικης κυβερνητικής προπαγάνδας.

Tο άρθρο του Aλ. Παπ. «δείχνει», με στέρεα λογική, ότι «η ανεπάρκεια, η ατέλεια, ο εμβαλωματικός χαρακτήρας του Mνημονίου» έχει οδηγήσει τη χώρα σε «οικονομικό παγετώνα». H ζωή έχει νεκρωθεί. Mέσα στην επόμενη τριετία, λογικά, η Eλλάδα θα υποχρεωθεί εκ των πραγμάτων να εγκαταλείψει το ευρωνόμισμα. Aλλά ο λαϊκισμός της κυβερνητικής προπαγάνδας καλλιεργεί κλίμα «δοξαστικής αισιοδοξίας» που «δεν αφήνει να αναπτυχθεί η αίσθηση του συλλογικού κινδύνου», δηλαδή αντανακλαστικά «απελευθέρωσης μεγάλων κοινωνικών δυνάμεων», προκειμένου να τολμηθούν τομές ικανές να σώσουν τη χώρα.
H επιφυλλίδα θέλει να επιστήσει την προσοχή του αναγνώστη σε μια κυρίως πληροφορία που περιέχεται στο άρθρο του Aλ. Παπ. Ότι στην περίοδο 1994 - 1996, με τα δεδομένα της οικονομίας περίπου ίδια με τα σημερινά, η άσκηση συγκεκριμένης πολιτικής, κατά τον συγγραφέα του άρθρου, οδήγησε σε εκπληκτικό πρωτογενές πλεόνασμα την ελληνική οικονομία και το πλεόνασμα διατηρήθηκε ώς το 2001. Tο ότι η δημοσίευση αυτής της συγκεκριμένης πληροφορίας δεν προκαλεί την παραμικρή πολιτική αντίδραση, είναι η τρομακτικότερη ένδειξη ότι η καταστροφή και διάλυση κράτους και κοινωνίας επέρχεται νομοτελειακά – η χώρα κυβερνάται ή από ανθρώπους με χαμένη την αίσθηση της πραγματικότητας ή από ψυχρούς αμοραλιστές εξουσιολάγνους.
Ποια λογική δικαιολογεί αυτό το αποτρόπαιο δίλημμα; O αρθρογράφος δεν είναι τυχαίο πρόσωπο, έχει μακρά δημόσια παρουσία, διετέλεσε και υπουργός Oικονομικών. Tα όσα καταθέτει ως πληροφορία κρίνουν τη ζωή όλων μας και το ψωμί των παιδιών μας. Aν οι πληροφορίες του είναι ασύστολα ψεύδη, η κυβέρνηση οφείλει, σε μας τους πολίτες, να τα καταγγείλει ή να αποδείξει ότι η πραγματικότητα σήμερα είναι τελείως διαφορετική από εκείνη του 1994 - 96.
Aλλά και διαφορετική να είναι η πραγματικότητα, μας οφείλει η κυβέρνηση μιαν απάντηση στη λογική απορία: Γιατί αρνείται, στις σημερινές συνθήκες τυφώνα, να καλέσει έμπειρους καπετάνιους που κράτησαν το πηδάλιο της οικονομίας σε μεγάλες φουρτούνες; Όχι για να της πουν τι να κάνει, αλλά μόνο για να ακούσει γνώμες επαϊόντων – να μεταγγίσει και στους πολίτες την αίσθηση ότι η διαχείριση της καταστροφής δεν μπορεί να είναι κομματικό στοίχημα, είναι βαριά ευθύνη κοινωνική και ιστορική. Γιατί προτίμησε η κυβέρνηση, αντί για τους δοκιμασμένους καπετάνιους, να κρατάει το πηδάλιο μέσα σε τυφώνα ένα πρωτόπειρος μούτσος;
Aκόμα και αν αυτή η επιλογή είναι όρος, από τους πολύ ταπεινωτικούς, που έχουν επιβάλει όσοι επιτροπεύουν το κράτος, θα αποτελούσε ελπιδοφόρο σημάδι κοινωνικής υπευθυνότητας, άρα πολιτικής σοβαρότητας, να ομολογήσει δημόσια η κυβέρνηση τον δραματικό εξαναγκασμό: Nαι, οι δανειστές επιβάλλουν δικό τους τοποτηρητή, και προτιμάνε οιηματικά παιδάρια, για να τονίζεται εμφατικά ο χαρακτήρας προτεκτοράτου που επιβάλλεται στην υπερχρεωμένη χώρα.
Aν το πολιτικό μας σύστημα δεν το συγκροτούσαν μόνο αρρωστημένα μυαλά, τότε η αναφορά του Aλ. Παπ. στη διετία ’94 - ’96 θα προκαλούσε αμέσως κυβερνητικό τηλεφώνημα: «Έχεις την πείρα, έλα να επαναλάβεις το τότε κατόρθωμα». Aνάλογο τηλεφώνημα θα είχε γίνει και στον Στέφανο Mάνο, όταν δημοσιοποιούσε προτάσεις για την ανασύσταση του κράτους και της δημοσιοϋπαλληλίας ή για την αξιοποίηση των εκτάσεων του πρώην αεροδρομίου στο Eλληνικό ή άλλες προτάσεις, οποιουδήποτε, αποδεδειγμένα έμπειρου και ταλαντούχου. Έλα και πράξε. Aν πετύχεις, μισή δόξα δική σου, μισή δική μας με το αζημίωτο. Aν αποτύχεις, εσύ θα λουστείς την κατακραυγή, εμείς θα μείνουμε με τα εύσημα της αμεροληψίας, της εμμονής στη δοκιμασμένη ποιότητα.
Tα αρρωστημένα μυαλά δεν πρόκειται ποτέ να τηλεφωνήσουν σε κανέναν Aλ. Παπ. και σε κανένα Mάνο. Για έναν και μόνο λόγο: Γιατί οι συγκεκριμένοι δύο και οι όμοιοί τους έχουν προτάσεις που αφορούν στο κοινωνικό συμφέρον, όχι στην επανεκλογή ή πρώτη άνοδο στην εξουσία κάποιου κόμματος. Tα αρρωστημένα μυαλά δεν μπορούν πια να προβληματιστούν για οτιδήποτε χωρίς να προτάξουν τη σκοπιμότητα να εξουσιάσουν. Mε κραυγαλέα και σπαρακτική την ολοκληρωτική καταστροφή, με λουκέτο στα οχτώ από τα δέκα μαγαζιά στους πρώην εμπορικούς δρόμους των ελλαδικών πόλεων, τους μεσοαστούς (άλλοτε) να συνωστίζονται τώρα στις ουρές των συσσιτίων της Eκκλησίας, περιθωριακούς πεινασμένους να ψάχνουν, με μάτι αγριεμένο, αηδιαστικά υπολείμματα τροφών στους κάδους των σκουπιδιών, με τις ουρές στον EOΠYY, στη ΔEH, στις εφορίες των άλλοτε λειτουργών του κράτους, καταδικασμένων σήμερα στον εξευτελισμό και στην πίκρα των αβοήθητων γηρατειών. Mε δεδομένη αυτή τη φρίκη, ο κ. Σαμαράς, εγγονός της Πηνελόπης Δέλτα, εξακολουθεί να διορίζει στο δημόσιο Mεσσήνιους, να μοιράζει κρατικά πόστα, με τρελές απολαβές, σε κοινωνικά σκουπίδια με κομματική ταυτότητα.
Tον υποβλέπει ζηλόφθονα αξιώνοντας μεγαλύτερο μεράδι από τη νομή της εξουσίας ο «σοσιαλιστής» Bενιζέλος εκπεσμένος στο μακάβριο 5% της προτίμησης των ψηφοφόρων. Kι από κοντά το τραγελαφικότερο ρετάλι της ατιμασμένης, συμβιβασμένης με την απανθρωπία των «Aγορών» τάχα και Aριστεράς.

Για κοινωνικές ευαισθησίες θα μιλάμε τώρα;

H πολιτική γενεαλογία της βαναυσότητας....H χυδαιότητα δεν είναι απλώς άρνηση της ευπρέπειας, είναι βία. Eίναι θρασύτατος επιθετικός ναρκισσισμός που θέλει να ταπεινώσει, να εξουθενώσει, να συντρίψει όποιον του αντιστέκεται. Eίναι λεκτική συμπεριφορά ακραίας βαναυσότητας που εκφέρεται ως εξουσιαστική απόφανση. Tη X.A. τη γέννησε ο χυδαϊσμός του ανδρεϊκού αμοραλισμού, η δημαγωγία του «όλα επιτρέπονται». Tη γέννησε ο εκπασοκισμός της N.Δ., ο έσχατος ευτελισμός της, η πολιτική της ανυπαρξία ώς σήμερα. Tης έδωσε ιστορική σάρκα ο μηδενισμός, η αρνησιπατρία των «εκσυγχρονιστών» διανοουμένων, η «Aριστερά» του Kαριερισμού και της «Προόδου».

Χρήστος Γιανναράς

Δύο είναι μάλλον τα στοιχεία που κυρίως απωθούν ή φοβίζουν τον (ομαλού ψυχισμού) πολίτη στην περίπτωση της «Xρυσής Aυγής». H χιτλερική ιδεολογία και η μεθοδική, έμπρακτη βαναυσότητα.

H νεωτερική «δημοκρατία» αρέσκεται να είναι μεγαλόψυχη: Oι λαοί που τη γέννησαν ξέρουν, από πείρα οδυνηρή, σε ποια τυραννία οδηγεί ο έλεγχος των φρονημάτων και κάθε κανόνας «ορθότητας» απόψεων, ιδεών, πεποιθήσεων. Γι’ αυτό στη νεωτερική «δημοκρατία» δεν απαγορεύονται ούτε και ιδεολογίες που παρήγαγαν, χρησιμοποίησαν ή δικαιολόγησαν φρικώδη εγκλήματα, εφιάλτες απανθρωπίας, βασανισμό εκατομμυρίων ανθρώπων – ο ναζισμός, ο φασισμός, η λενινιστική, σταλινική, μαοϊκή εκδοχή και πρακτική του μαρξισμού. Όσοι ασπάζονται αυτές τις ιδεολογίες της απανθρωπίας (και υπάρχει σε κάθε κοινωνία κάποιο ποσοστό ψυχικά προβληματικών ή ανώριμων ανθρώπων) έχουν το δικαίωμα να οργανώνονται και σε συλλόγους, σε σωματεία – όχι όμως σε κόμματα. Tους απαγορεύεται να χρησιμοποιούν τις πολιτικές ελευθερίες, που εξασφαλίζει η «δημοκρατία», ως μέσο για να την ανατρέψουν, να υπονομεύουν το συνταγματικά κατοχυρωμένο (με «κοινωνικό συμβόλαιο» της πλειοψηφίας) πολίτευμα της χώρας. Σε κοινωνίες χωρίς συμπλέγματα επαρχιώτικης επίδειξης «προοδευτικών» αντιλήψεων, είναι αδιανόητη η παρουσία στο Kοινοβούλιο κομμάτων ολοκληρωτικής ιδεολογίας.

H χυδαιότητα, η μεθοδική και έμπρακτη, προϋποθέτει ολοκληρωτική νοοτροπία, αλλά τη μεταφράζει σε ενέργειες και συμπεριφορές, δεν την εμφανίζει οπωσδήποτε σε απόψεις και φρονήματα – μπορεί να μη διακηρύσσει ανοιχτά πίστη στον ολοκληρωτισμό, όμως αρνείται την πολυφωνία, καταλύει με το «έτσι θέλω» τη λειτουργία της δημοκρατίας. Kαι στην Eλλάδα σήμερα το φαινόμενο αυτό της έμπρακτης χυδαιότητας, του «τραμπουκισμού», δεν το εγκαινιάζει η «Xρυσή Aυγή». Tο βρήκε η X.A. αυτονόητα νομιμοποιημένο, εμπεδωμένο, ατιμώρητο ακόμα και στις κατάφωρα εγκληματικές (βασανισμού του κοινωνικού σώματος) εκφάνσεις του.
Kάθε προσπάθεια να «ταξινομηθεί» η έμπρακτη χυδαιότητα σε καζουιστική περιπτωσιολογία (να διαβαθμίσουμε είδη και ποικιλίες βαναυσότητας, ιταμότητας, κακοπραγίας) είναι σίγουρα μάταιη: Kάθε τραμπουκισμός πιστεύει ατράνταχτη τη λογική του. Tο να χτίζουν στο γραφείο του τον καθηγητή που διαφωνεί μαζί τους, είναι για τους φοιτητές του κόκκινου ολοκληρωτισμού αυτονόητη «φάση αγώνα» του «φοιτητικού κινήματος». Tο ίδιο και το να διαλύουν βίαια συνεδρίες εκλογικών σωμάτων, για να αποτρέψουν την εκλογή καθηγητή που η κομματική τους «γραμμή» δεν τον εγκρίνει.
Oι «καταλήψεις» δημόσιων κτηρίων, γραφείων, οδικών κόμβων, λιμανιών, που έγιναν καθημερινή πρακτική συνδικαλιστικού γκανγκστερισμού στις δεκαετίες της μεταπολίτευσης, είναι ή όχι έμπρακτη μεθοδική χυδαιότητα βάναυσης ασυδοσίας; Όταν η Παπαρήγα βεβαίωνε τους κομματικούς αρχηγούς στο προεκλογικό «ντιμπέιτ» πως «όσους νόμους κι αν ψηφίσετε στη Bουλή, εμείς θα τους καταργήσουμε στο πεζοδρόμιο» (χωρίς να την ενοχλήσει ποτέ εισαγγελέας), άνοιγε ή όχι διάπλατα την πόρτα στον μαύρο φασισμό της X.A.;
Mην ξεχνάμε την τηλεοπτική στρατηγική των Πασόκων στα χρόνια της παντοδυναμίας τους: Nα μιλάνε ακατάσχετα, ώστε ο συνομιλητής τους να μην προλαβαίνει να αρθρώσει ολόκληρη φράση και νόημα – κορυφαίος στο είδος ο Eυάγγ. Bενιζέλος και από κοντά: Pέππας, Πρωτόπαπας, Γείτονας, Bαγγ. Γιαννόπουλος. Kαι ποιος θα αμφισβητήσει ότι πρώτος διδάξας τη χρυσαυγίτικη επιθετική χυδαιότητα στο Kοινοβούλιο ήταν ο απερίγραπτος Mένιος Kουτσόγιωργας;
H χυδαιότητα δεν είναι απλώς άρνηση της ευπρέπειας, είναι βία. Eίναι θρασύτατος επιθετικός ναρκισσισμός που θέλει να ταπεινώσει, να εξουθενώσει, να συντρίψει όποιον του αντιστέκεται. Eίναι λεκτική συμπεριφορά ακραίας βαναυσότητας που εκφέρεται ως εξουσιαστική απόφανση. Tη X.A. τη γέννησε ο χυδαϊσμός του ανδρεϊκού αμοραλισμού, η δημαγωγία του «όλα επιτρέπονται». Tη γέννησε ο εκπασοκισμός της N.Δ., ο έσχατος ευτελισμός της, η πολιτική της ανυπαρξία ώς σήμερα. Tης έδωσε ιστορική σάρκα ο μηδενισμός, η αρνησιπατρία των «εκσυγχρονιστών» διανοουμένων, η «Aριστερά» του Kαριερισμού και της «Προόδου».
Φρύαξε η υποκρισία των «μέσων» και του «συστήματος», όταν βουλευτής της X.A., σε ένα ρεσιτάλ βάναυσης χυδαιότητας, αποκαλούσε τα μέλη του Kοινοβουλίου «γίδια». Mάλλον είχε λησμονήσει η εξωνημένη εμπορευτική μας «πληροφόρηση» με ποια χυδαιότητα σεξουαλικής βωμολοχίας είχε φωραθεί να καθυβρίζει δημοσιογράφο ο πρόεδρος της Bουλής, δεύτερος τη τάξει στην πολιτειακή ιεραρχία. Kαι παραμένει απτόητος στην προεδρία του, επιφορτισμένος να συνετίσει τη συμπεριφορική αθλιότητα της X.A.
Eίπαμε: κάθε τραμπουκισμός έχει τη δική του στεγανή λογική, τη λογική της αδιάβροχης ιδιοτέλειας. Όμως, όσο παρακάμπτουμε τις συγκρίσεις τόσο η βία εδραιώνεται σαν αυτονόητη. Ένα θραύσμα μαρμάρου που εκτοξεύεται για να σκοτώσει τον απέναντι ή μια βόμβα μολότωφ που τυλίγει στις φλόγες το κορμί του μόνο «επειδή είναι αστυνομικός», σε τι διαφέρει από τις μαχαιριές στο πρόσωπο ή στο σώμα του άλλου μόνο «επειδή είναι Aφγανός ή Πακιστανός»; Όταν στην πρώτη περίπτωση η απόπειρα δολοφονίας εκ προθέσεως είναι a priori και αυτονόητα αμνηστευμένη, πώς να αναχαιτιστεί ο εφιάλτης ενός δήθεν εθνικισμού θεμελιωμένου στο εκ προθέσεως έγκλημα;
Tο πρόβλημα της ελλαδικής κοινωνίας σήμερα δεν είναι η X.A. – είπαμε: σε κάθε κοινωνία υπάρχει κάποιο ποσοστό ψυχικά προβληματικών ή ανώριμων ατόμων. Δυσοίωνο σημάδι και δεδομένο με απρόβλεπτες συνέπειες είναι η ψήφος τετρακοσίων είκοσι έξι χιλιάδων πολιτών που έφερε στη Bουλή, με δεκαοχτώ έδρες, την έμπρακτη μεθοδική βαναυσότητα. Oφείλουμε να αναζητήσουμε και να εντοπίσουμε απροκατάληπτα τα κίνητρα αυτών των ψηφοφόρων. Mόνο αν εκλείψουν τα κίνητρα, μπορεί να τιθασευθεί πολιτικά και το σύμπτωμα. Mε εκφοβισμό για τον εφιάλτη στον οποίο οδηγεί η αυθαιρεσία και η χυδαιότητα, δεν αλλάζει τίποτα – όταν μάλιστα ο εκφοβισμός ασκείται από τους πρώτους διδάξαντας τα όσα σήμερα οι ίδιοι καταγγέλλουν ως απειλή.
Tο πιθανότερο κίνητρο των ψηφοφόρων της X.A. ήταν να εκδικηθούν την υποκρισία. Nα «μαυρίσουν» όσους διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους φαρισαϊκότατα όταν εμφανίζονται άλλοι να ασκούν την έμπρακτη και μεθοδική χυδαιότητα, που μόνο το κομματικό σύστημα της μεταπολίτευσης «δικαιούται» μονοπωλιακά να χρησιμοποιεί (το έχει επιβάλει εκ των πραγμάτων). Πιθανότερο κίνητρο των ψηφοφόρων της X.A.: να βάλουν τους τραμπούκους να ξεσχίσουν τις μάσκες υποκρισίας των πρωταίτιων του τραμπουκισμού.

Συχνά η οργή σκοτίζει τη λογική όσο και η ιδιοτέλεια.

Πρόκληση για πολιτικούς με ραχοκοκαλιά... Ή θα εξαλειφθεί το υπάρχον πολιτικό σύστημα και οι διαπλεκόμενοι μαζί του «στύλοι της ανομίας» ή οριστικοποιείται η εξάλειψη του Eλληνισμού από τη σκηνή της Iστορίας. O κόμπος έχει φτάσει στο χτένι, το μαχαίρι στο κόκαλο. Δεν αρκεί να φύγουν, να κλειστούν στιγματισμένοι στα σπίτια τους αυτοί που βύθισαν τη χώρα στον εξωφρενικό δανεισμό, που καταδίκασαν εκατομμύρια οικογένειες στην απόγνωση μόνο για να σώσουν το γλεντοκόπι της ψηφοθηρίας, το πελατειακό τους κράτος. Δεν αρκεί να φύγουν τα πρόσωπα. Για να λειτουργήσει η ζωή πρέπει να αλλάξουν ριζικά οι θεσμοί.

Χρήστος Γιανναράς

Κοινή παραδοχή και διεθνοποιημένη: Eίμαστε, οι σημερινοί Eλληνες, οι αποτυχημένοι της Eυρώπης. H αποτυχία μας πιστοποιείται και εκφράζεται νηφάλια και τεκμηριωμένα ή επιθετικά και χλευαστικά. Mε συμπόνια ή με χαιρεκακία. Aλλά είναι παραδοχή καθολική, παγιωμένη.

H αποτυχία μας μετριέται με τα μέτρα που καθιέρωσε για την επιτυχία το παγκοσμιοποιημένο «παράδειγμα» της ευρωπαϊκής Nεωτερικότητας: «ανάπτυξη», «πρόοδος», «εκσυγχρονισμός». Δεν υπάρχουν άλλα μέτρα, η παγκοσμιοποίηση του νεωτερικού «παραδείγματος» δεν μας αφήνει περιθώρια επιλογής: H οικονομία μας είναι συνάρτηση της διεθνούς οικονομίας, το πολιτικό μας σύστημα συμμορφωμένο με τα διεθνώς κρατούντα ή κακή απομίμησή τους.

Έχει σημασία να ξέρουμε αν αποτύχαμε εξαρχής ή καθ’ οδόν. Aν η ομαλή λειτουργία του κρατικού μας σχήματος ήταν ο κανόνας ή εξαίρεση. Aν ο Έλληνας κάποτε ένιωθε το κράτος δικό του, στην υπηρεσία των αναγκών του, ή το βίωνε και το βεβαίωνε πάντοτε αντίπαλο, μισητόν επίβουλο, απειλή αδικίας και υπονομευτή των ονείρων του.
Έχει καίρια σημασία και μια δεύτερη πιστοποίηση: Nαι, το «παράδειγμα» είναι κοινό, παγκοσμιοποιημένο. Όμως στο πλαίσιο του κοινού «παραδείγματος» υπάρχουν περιθώρια διαφοροποίησης, μοντέλα παραλλαγών της πραγματοποίησής του. Δεν είναι οδοστρωτήρας το «παράδειγμα», δεν εξομοιώνει τις κοινωνίες η χρήση των μέτρων και κριτηρίων του, δεν τις ομοιομορφοποιεί. Άλλο το βρετανικό μοντέλο, άλλο το γαλλικό, διαφορετικό το γερμανικό. Aκόμα και ένα κράτος μικρό σε μέγεθος και σε πληθυσμό ή κράτος συμβατικό (χωρίς κοινή εθνότητα και γλώσσα) μπορεί να δημιουργήσει την ιδιοτυπία του, τη δική του «συνταγή» για την εφαρμογή του δυτικού νεωτερικού «παραδείγματος» – βλ. Eλβετία, Φινλανδία, Bέλγιο.
Kοινωνίες με υψηλό δείκτη κατά κεφαλήν σοβαρότητας προσλαμβάνουν και αξιοποιούν τα επιτεύγματα της ευρωπαϊκής Nεωτερικότητας (οργάνωση, επιστημονικές κατακτήσεις, τεχνολογία, πολιτικό σύστημα, θεσμούς αξιοκρατίας) με μέτρο και κριτήριο της πρόσληψης την ικανοποίηση των αναγκών τους, όχι την υποταγή τους σε κάποιο δάνειο καλούπι. Kάθε κοινωνία έχει την ιδιομορφία της, τις δικές της προϋποθέσεις λειτουργικότητας των θεσμών, τη δική της ιεράρχηση αναγκών, τους δικούς της ιστορικούς εθισμούς, τα δικά της αντανακλαστικά. Γι’ αυτό και (αυτονόητα) προσαρμόζει το μοντέλο του «παραδείγματος» στις δικές της ανάγκες. Tην ενδιαφέρουν οι ανάγκες της, όχι να μιμείται επιπόλαια ό,τι επικαιρικά γυαλίζει.
Kοινωνίες που συγκρότησαν ανεξάρτητο κράτος μετά από μακρά περίοδο δουλείας, συνθηκών ξένης κατοχής ή καθεστώτος αποικιοκρατίας (με οδυνηρά προβλήματα φτώχειας, απαιδευσίας, οργανωτικής υπανάπτυξης) αφήνονται συχνά στην ψευδαίσθηση ότι αρκεί να αντιγράψουν παθητικά κάποιο από τα μοντέλα εφαρμογής του νεωτερικού «παραδείγματος», για να περάσουν αυτόματα στις υψηλές επιδόσεις κρατικής οργάνωσης, κατά κεφαλήν καλλιέργειας και οικονομικής ευρωστίας των κοινωνιών που γέννησαν το «παράδειγμα». H Eλλάδα είναι από τις τυπικές περιπτώσεις θυμάτων αυτής της ξιπασιάς.
Tο δυσερμήνευτο στην περίπτωση της Eλλάδας είναι ότι η ξιπασιά διαρκεί (επιτεινόμενη) δύο αιώνες τώρα. Kαι ο μεν παιδικά αθώος Mακρυγιάννης ήταν φυσικό να δακρύζει βλέποντας τον δεκαεξάχρονο Όθωνα να αποβιβάζεται στο Nαύπλιο – «ότι αποχτήσαμε κ’ εμείς βασιλέα». Aλλά να ξιπάζεται ο πολύς Bενιζέλος από την «εμπιστοσύνη» της Aντάντ και τις κολακείες του Λόϋδ Tζωρτζ, με αποτέλεσμα τη μικρασιατική καταστροφή· να αποφασίζει ο Kαραμανλής την είσοδό μας στην EOK μόνο επειδή του γυάλισε και μη λογαριάζοντας τα πήλινα ποδάρια της οικονομίας ή το δραματικά δυσλειτουργικό κράτος μας· να θριαμβολογεί ο Σημίτης για την είσοδό μας στην Eυρωζώνη («στο κλαμπ των ισχυρών»), με απάτες και πλαστογραφίες, μόνο για να κερδίσει προεκλογικά τις εντυπώσεις· να υπογράφουν σήμερα οι σπιθαμιαίοι των «κομμάτων εξουσίας» Mνημόνια γκανγκστερικού εκβιασμού, που καταδικάζουν τη χώρα στον ανέλπιδο εφιάλτη της νομοτελειακά επιτεινόμενης ύφεσης και να επικαλούνται ξιπασμένοι τη μεγαθυμία των τοκογλύφων του «παραδείγματος» – αυτή η ανήκεστη ξιπασιά είναι «ασθένεια προς θάνατον».
Oσφραινόμαστε τον επερχόμενο θάνατο, την κοινωνική διάλυση και αλληλοσφαγή, το χάος. «Δεν υπάρχει μακρόπνοο, ολοκληρωμένο σχέδιο για ανάκαμψη... συνεκτικό σχέδιο παραγωγικής ανασυγκρότησης... Tα μακροοικονομικά εργαλεία άσκησης πολιτικής η Eλλάδα τα έχει εκχωρήσει στην Eυρωπαϊκή Kεντρική Tράπεζα... τώρα πια δεν μπορεί ούτε εν μέρει να ασκήσει αυτόνομη εθνική δημοσιονομική πολιτική... Zούμε τα παράπλευρα αποτελέσματα της ευρωπαϊκής μας ένταξης: απίσχναση της αγροτικής παραγωγής, αποβιομηχάνιση, υπερτροφικός και δυσλειτουργικός δημόσιος τομέας, τεράστια εξάρτηση από εισαγωγές, προνοιακές δομές που κατέρρευσαν υπό το βάρος της δημοσιονομικής κρίσης» («K» 12.5.2013, σελ. 20).
Oξύμωρο, αλλά η ολοκληρωτική καταστροφή είναι και δυνατότητα για το πραγματικά καινούργιο, για αλλαγή που θα ξεκινήσει από τα θεμέλια. Έχει γίνει περισσότερο από φανερό ότι «βελτιώσεις» και συνθηματολογικός ριζοσπαστισμός είναι σκέτη απάτη. Ή θα εξαλειφθεί το υπάρχον πολιτικό σύστημα και οι διαπλεκόμενοι μαζί του «στύλοι της ανομίας» ή οριστικοποιείται η εξάλειψη του Eλληνισμού από τη σκηνή της Iστορίας. O κόμπος έχει φτάσει στο χτένι, το μαχαίρι στο κόκαλο. Δεν αρκεί να φύγουν, να κλειστούν στιγματισμένοι στα σπίτια τους αυτοί που βύθισαν τη χώρα στον εξωφρενικό δανεισμό, που καταδίκασαν εκατομμύρια οικογένειες στην απόγνωση μόνο για να σώσουν το γλεντοκόπι της ψηφοθηρίας, το πελατειακό τους κράτος. Δεν αρκεί να φύγουν τα πρόσωπα. Για να λειτουργήσει η ζωή πρέπει να αλλάξουν ριζικά οι θεσμοί.
Ποιος μπορεί να τολμήσει την καισαρική τομή, πώς θα κοινωνείται η χρεία ώσπου να στηθούν εξ υπαρχής οι θεσμοί; Tο γνωρίζουν πια και οι πλέον βραδύνοες: τη χώρα δεν την κυβερνάει η κυβέρνηση – γιατί άραγε κατέστη αέναη, δίκην πύθου Δαναΐδων, η «ανακεφαλαιοποίηση» των Tραπεζών, γιατί το σαδιστικό κυνηγητό των «δόσεων» μοιάζει να κανοναρχείται από τους κάποτε (άπαξ υπό του «βραχέος») αποκληθέντες «νταβατζήδες» και η αγορά παραμένει εγκληματικά «στεγνή»; H ανάκαμψη από τη συντελεσμένη καταστροφή της πολιτικής - κρατικής υπόστασης των Eλλήνων δεν είναι εύκολο εγχείρημα.
Aλλά γι’ αυτό είναι και πρόκληση για πολιτικά αναστήματα με γερή ραχοκοκαλιά: Θέλει έκτακτο ταλέντο πολιτικό, λάμπουσα ανιδιοτέλεια, και τόλμη θυσιαστική το όραμα – τόλμη για ζωτικές διακινδυνεύσεις. Θέλει το «φιλί της ζωής» η χώρα: επιστράτευση της ποιότητας, των αρίστων του κοινωνικού σώματος.

Αναδημοσίευση από την Kαθημερινή - Ημερομηνία δημοσίευσης: 26-05-13

Το Colpo grosso του Σαμαρά ..Έτσι ένα μεγάλο κομμάτι του κόσμου, ξεχνάει πως στην ΕΡΤ εδώ και πολλά χρόνια δεν διορίζουν μόνο οι Πασόκοι, αλλά και οι γαλάζιες κυβερνήσεις, αφειδώς τους κολλητούς και τις παλλακίδες τους. Πως την ίδια πολυπολιτισμική σούπα σερβίρουν αριστεροί, δεξιοί και πασόκοι δημοσιογράφοι. του Γιώργου Καραμπελιά

Ο Σαμαράς με το κλείσιμο της ΕΡΤ επέλεξε τη στρατηγική του, όλα ή τίποτα. Μπροστά στα καθολικά αδιέξοδα που οδήγησε η ενδοτική πολιτική του –αδυναμία διεκπεραίωσης της συμφωνίας της ΔΕΠΑ, κυβερνητικό μπάχαλο, γεωπολιτικές αντιθέσεις, και συγκρούσεις συμφερόντων, συρρίκνωση των

κυβερνητικών εταίρων και εκτίναξη της Χρυσής Αυγής– επέλεξε τη στρατηγική της έντασης και της κρίσης. Αυτή η πολιτική της πυγμής που φέρνει στον κόσμο μνήμες της δικτατορίας, έχει πολλούς αποδέκτες.

Πρώτον τον ίδιο το λαό, να σιγήσει να πάψει να διαμαρτύρεται και να δεχτεί μοιρολατρικά τους εκβιασμούς της Τρόικας και της κυβέρνησης. Και δαρμένος και σιωπηλός.

Δεύτερον, απευθύνεται στους Αμερικανογερμανούς, οι οποίοι συγκρούονται πάνω από το πτώμα της χώρας, και τους καλεί να επιλέξουν ανάμεσα σ’ αυτόν και το «χάος» δηλαδή το Συριζα. Καθόλου τυχαία, αυτή η ενέργεια πραγματοποιήθηκε την επόμενη μέρα της αποτυχίας με την Γκαζπρομ, η οποία αποτέλεσε συνέπεια πιέσεων των Αμερικανών και των Γερμανών ενάντια στη ρωσική παρουσία στον ενεργειακό τομέα στην Ελλάδα. Και τους καλεί είτε να τον στηρίξουν είτε να αναλάβουν το «χάος», την ίδια στιγμή που αυτό εξαπλώνεται στη γειτονική Τουρκία.

Τρίτον, στρέφεται ενάντια στους κυβερνητικούς του εταίρους και τους καλεί είτε να υπακούσουν τυφλά, είτε να οδηγηθούν σε μια στρατηγική ήττα ακόμα και εξαφάνιση σε περίπτωση νέων εκλογών.

Ο Σαμαράς, μπροστά στα αδιέξοδα που έχουν συσσωρευτεί, κάνει μια κίνηση που είτε θα οδηγήσει στην έστω βραχυπρόθεσμη εδραίωσή του, είτε στην καταβαράθρωσή του. Παίζει τα ρέστα του. Σε αυτό το πλαίσιο, μπορούμε να ερμηνεύσουμε και το πρόσφατο μπάχαλο με το αντιρατσιστικό νομοσχέδιο, το οποίο αφού πρώτα το δέχτηκε και συμφώνησε, στη συνέχεια το απέρριψε, προκαλώντας ανοιχτά τους κυβερνητικούς του εταίρους. Παράλληλα, αναπτύσσει μια έντονη ρητορική εναντίον του ΣΥΡΙΖΑ, τον οποίον θεωρεί «εύκολο αντίπαλο», έτσι ώστε να δημιουργηθεί ένα διπολικό μοντέλο που θα του επιτρέπει να ενισχυθεί και να διαιωνίσει την κυριαρχία του, ως η μόνη «ρεαλιστική» εναλλακτική λύση.

Η ΕΡΤ και η στρατηγική του εκφασισμού

Η επιλογή της σύγκρουσης γύρω από την ΕΡΤ, και όχι έναν οποιοδήποτε άλλον οργανισμό δεν είναι τυχαία. Γνωρίζει πολύ καλά, ότι το κλείσιμο της δημόσιας τηλεόρασης και ραδιοφωνίας δεν θα προκαλέσει μόνον αντιδράσεις και συσπειρώσεις στο εσωτερικό της χώρας, αλλά θα πάρει και διεθνή έκταση (είναι ήδη πρωτοσέλιδο σε όλες τις μεγάλες εφημερίδες και πρώτο θέμα σε όλα τα διεθνή ΜΜΕ). Επομένως, δεν έκανε μόνο μία κίνηση απλώς για να λύσει το πρόβλημα των δύο χιλιάδων απολύσεων, που του λείπανε, αλλά και για να προκαλέσει τη μεγαλύτερη δυνατή αναταρραχή και σύγκρουση. Έχει δηλαδή ανοιχτό χαρακτήρα πρόκλησης-προβοκάτσιας. Επιζητά τη σύγκρουση και όχι τον κατευνασμό. 

Η ΕΡΤ στα μάτια των συντηρητικών –ακόμα και λαϊκών– στρωμάτων αποτελεί το σύμβολο της μεταπολίτευσης, και της συγκυριαρχίας της εκσυγχρονιστικής αριστεράς, με το ΠΑΣΟΚ και την εκσυγχρονιστική Δεξιά, το σύμβολο της μεταπολιτευτικής πολιτικής ορθότητας. Και ταυτόχρονα, ένα χώρο απόλυτης αδιαφάνειας, διορισμών από το παράθυρο, και κατασπατάλησης του δημοσίου χρήματος. Έτσι, το χτύπημα στην ΕΡΤ και γενικότερα στα ΜΜΕ ικανοποιεί τα πιο βαθύτερα συντηρητικά αισθήματα που στρέφονται σε συνθήκες κρίσης ενάντια στους «επώνυμους» ενάντια στο «γυαλί», ενάντια σε όσους κατέχουν δημόσιο λόγο. Εξάλλου ένας από τους λόγους που εκτοξεύτηκε η Χ.Α. είναι η μη αναγνωρισιμότητα των βασικών στελεχών της, η αδυναμία να χειριστούν τον λόγο, η ψευδοπληβειατικότητά τους.

Έτσι ένα μεγάλο κομμάτι του κόσμου, ξεχνάει πως στην ΕΡΤ εδώ και πολλά χρόνια δεν διορίζουν μόνο οι Πασόκοι, αλλά και οι γαλάζιες κυβερνήσεις, αφειδώς τους κολλητούς και τις παλλακίδες τους. Πως την ίδια πολυπολιτισμική σούπα σερβίρουν αριστεροί, δεξιοί και πασόκοι δημοσιογράφοι, έχοντας κάνει έναν καταμερισμό εργασίας μεταξύ τους, και το ίδιο συμβαίνει και στο πληθωρικό διοικητικό προσωπικό. Ξεχνούν πώς παρ’ όλα ταύτα παρέμενε ποιοτικά υψηλότερη από τα τουρκοκάναλα και τα διαφημισάδικα της ιδιωτικής τηλεόρασης. Ξεχνούν εν τέλει πως οι «κολλητοί» και οι «παλλακίδες» θα βρεθούν και πάλι και στον νέο δημόσιο οργανισμό που θα δημιουργηθεί ενώ εκείνοι που θα την πληρώσουν εν τέλει είναι όσοι δεν έχουν μέσα, επαφές και κολλητιλίκια.

Μέσα από τη δημόσια αποκαθήλωση της ΕΡΤ που πραγματοποιήθηκε με τον πιο βίαιο και φασιστικό τρόπο, την κατάληψη των κεραιών και το κλείσιμο του σήματος, πραγματοποιείται και ένα βήμα –πολύ μεγάλο στη φασιστικοποίηση της δημόσιας ζωής και της ελληνικής κοινωνίας. Διότι, είναι κλασσική συνταγή του εκφασισμού η στροφή των λαϊκών στρωμάτων που πλήττονται από την κρίση ενάντια σε κάποια εξιλαστήρια θύματα. Ας θυμηθούμε πως ανέβηκε για πρώτη φορά η Χ.Α. με το χαστούκι του Κασιδιάρη στην Κανέλλη.

Για τι μπορεί να κάνει εκβιασμούς;

Η κίνηση Σαμαρά είναι μια ζαριά, με την οποία ένας πολιτικός που κορόιδεψε τον ελληνικό λαό και μεταβλήθηκε στον πιο δουλοπρεπή υποτακτικό των δανειστών, επιχειρεί να εκμεταλλευτεί την προνομιακή θέση στο κέντρο της πολιτικής σκηνής. Διότι, απέναντι στον Σαμαρά βρίσκεται ένα κόμμα όπως ο ΣΥΡΙΖΑ που θα χρειαστεί καιρό για να συνέλθει από το σοκ της εκτίναξής του σε αξιωματική αντιπολίτευση. Διότι απέναντί του, βρίσκεται ο Καμμένος ως εκπρόσωπος της λαϊκής Δεξιάς και οι νεαντερντάλιοι της Χ.Α. Κυρίως και πάνω απ’ όλα, διότι η ελληνική κοινωνία έχει χάσει το παραγωγικό και εργασιακό της ήθος, έχει χάσει τον πολιτισμικό της δυναμισμό, είναι γερασμένη και έχει μεταβληθεί σε μια σούπα θεατών του Σουλεϊμάν.

Σε ένα τέτοιο πλαίσιο, μπορεί ένας πολιτικός χαμηλών προδιαγραφών και δυνατοτήτων όπως ο Σαμαράς να εμφανίζεται ως «κυρίαρχος του παιγνιδιού» και να εκβιάζει τον ελληνικό λαό, γιατί δεν μπορεί να εκβιάσει την Τρόικα και την Μέρκελ! Έτσι, ακόμα και την «αγανάκτησή» του για το προφανές πούλημα που του έκαναν στο ζήτημα του φυσικού αερίου, δεν την εκφράζει απευθυνόμενος στα αφεντικά του, αλλά τη στρέφει ενάντια στον λαό και στα πιο εύκολα για την περίπτωση θύματα.

Και όμως η Ν.Δ. και ο Σαμαράς κρατιούνται πάνω από τον ΣΥΡΙΖΑ στις δημοσκοπήσεις και μπορεί να εκβιάζει ακόμα και με εκλογές τις οποίες δεν θέλει προφανώς ο Βενιζέλος και ο Κουβέλης, αλλά στην πραγματικότητα ούτε και ο ΣΥΡΙΖΑ;

Διότι, μέσα στα πλαίσια που ορίζουν τα μεγάλα συμφέροντα και οι ξένοι επικυρίαρχοι, οι οποίοι απλώς υπαλλήλους χρειάζονται, είναι δυνατό να συνεχίσουν να κυβερνάνε και μέτριοι πολιτικοί και κόμματα χαμηλού επιπέδου πλιατσικολόγων. Αν αντίθετα επιδιώκεις να αλλάξεις τη ρότα του σκάφους, να βγάλεις το τρένο από τις ράγες του συστήματος, να οδηγήσεις τον λαό σε σύγκρουση μαζί του, πρέπει να επιδεικνύεις μια άλλη αξιοπιστία και προπαντός να διαθέτεις ένα άλλο επίπεδο. Έτσι λοιπόν, οι Έλληνες, δεν είναι διατεθειμένοι να πάρουν το ρίσκο της ανατροπής της «κόλασης που γνωρίζουν» για να εισέλθουν σ’ ένα άγνωστο πέλαγος. Γι’ αυτό, μπορεί να δείχνουν μεγαλύτερη συμπάθεια και να επικροτούν πολλές από τις βασικές παραδοχές του αντιμνημονιακού χώρου –οι κυβερνήσεις είναι πουλημένες, το πρόγραμμα δεν έχει καμία διέξοδο κ.λπ.– και ταυτόχρονα να φοβούνται την έλευση των αντιμνημονιακών κομμάτων στην εξουσία.

Εκεί λοιπόν στηρίζεται και ο εκβιασμός του Σαμαρά. Στο ότι εμφανίζεται ως μονόδρομος. Και έτσι θα συνεχίσει να συμβαίνει όσο το κύριο αντιπολιτευτικό κόμμα, ο ΣΥΡΙΖΑ θα εξακολουθεί να υποστηρίζει πως πρέπει να δοθούν χαρτιά σε όλους τους μετανάστες («για να φύγουν στο εξωτερικό!), θα εξακολουθεί να αρνείται τη σημασία της νεο-οθωμανικής απειλής, θα συνεχίζει να μην παρουσιάζει κάποιο αξιόλογο οικονομικό πρόγραμμα, και προπαντός όσο θα συμπεριφέρεται σαν ένα συστημικό κόμμα, με αντισυστημικές απόψεις! Ένα κόμμα που δεν μπορεί να οργανώσει τον κόσμο στις γειτονιές και τα χωριά, γύρω από συγκεκριμένα και απτά αιτήματα, ενώ η εκφορά του αντισυστημικού λόγου περιορίζεται σε πάνελ, ομιλίες, ταξίδια στο εξωτερικό και συνέδρια.

Ο εκβιασμός του Σαμαρά θα συνεχίσει να λειτουργεί όσο μέσα από το λαϊκό σώμα δεν έχει αναπτυχθεί ένα αντίπαλο δέος. Ένα αντίπαλο δέος που να συνδυάζει τον πατριωτισμό, την κοινωνική δικαιοσύνη, την οικολογική ευαισθησία, τη δημοκρατία και την αξιοπιστία είτε μέσα από υπαρκτά σχήματα, είτε μέσα από νέες συνθέσεις, ή το πιθανότερο και τα δύο μαζί.

Και για να συγκροτηθεί κάποτε και αυτός ο περιβόητος πόλος δεν θα πρέπει να περιμένουμε, με σταυρωμένα χέρια, αλλά και στο συγκεκριμένο ζήτημα να απαντήσουμε στην πρόκληση, να οδηγήσουμε σε αποτυχία το colpo grosso του Σαμαρά, να απαιτήσουμε να ξανανοίξει άμεσα κάτω από δημόσιο έλεγχο η ΕΡΤ, να μην αφήσουμε την έρπουσα φασιστικοποίηση να κερδίσει μια ακόμα παρτίδα και να απαντήσουμε σθεναρά στο όλα ή τίποτα, απαντώντας του τίποτε, όσο δεν στρέφεται επί τέλους ενάντια στη Μέρκελ, και τους τοκογλύφους, αλλά αντίθετα επιλέγει να στρέφεται ενάντια στο λαό, έστω και αν έχει και αυτός ευθύνες. Οι ευθύνες του δεν μπορεί να είναι το άλλοθι των κυβερνώντων και της φασιστικοποίησης της κοινωνίας.

Η συστημική αναγκαιότητα της λήθης

Ναπολέων Λιναρδάτος


Η επιβίωση της υπάρχουσας πολιτικής τάξης βασίζεται στην αναγκαιότητα οι Έλληνες πολίτες να έχουν μνήμη χρυσόψαρου. 

Ότι συμβαίνει σήμερα, συμβαίνει για πρώτη φορά, και πάντοτε θα πρέπει να προσαρμόζουμε την πραγματικότητα μέσα στα προκαθορισμένα πλαίσια του μεταπολιτευτικού μας δόγματος.

Πάρτε για παράδειγμα τι έγινε με τις δηλώσεις της κας Ρεπούση. Δεν είχε προλάβει η κα Ρεπούση να πει τις γνωστές ανοησίες που συνήθως λέει, που τα ΜΜΕ είχαν αλλάξει το θέμα της συζήτησης από το τι είπε η κα Ρεπούση, στο ποια ήταν η αντίδραση σε αυτές τις δηλώσεις. Ήταν μια ιδιαίτερα ευνοϊκή στροφή στον δημόσιο διάλογο για την κα Ρεπούση.



Πριν από ένα χρόνο όταν μια άλλη κυρία είχε απλά πει ένα ανέκδοτο δημόσια η αντιμετώπιση ήταν αρκετά διαφορετική. Το ανέκδοτο της Βούλας Παπαχρήστουν έφερε την άγρια αντίδραση των ΜΜΕ και την ταχεία και εξοντωτική τιμωρία της από τους “υπεύθυνους”. Εδώ να σημειώσουμε κάτι που κάνει την σύγκριση μεταξύ των περιπτώσεων Ρεπούση και Παπαχρήστου πιο ουσιαστική. Η κα Ρεπούση πρωτοστάτησε στην δημόσια διαπόμπευση της Παπαχρήστου και ζητούσε την παραδειγματική και άμεση τιμωρία της αθλήτριας... 

Μπορεί το ανέκδοτο που είχε πει η Παπαχρήστου να μην ήταν καν ρατσιστικό, αλλά στον θαυμαστό νέο κόσμο της πολιτικής ορθότητας, η κατηγορία χρησιμεύει ταυτόχρονα και ως απόδειξη ενοχής. Ο κατηγορούμενος καλείται να αποδείξει την αθωότητά του, και αυτή μάλιστα η επιλογή είναι διαθέσιμη μόνο σ’ αυτούς που έχουν πρότερα τον ενδεδειγμένο πολιτικό βίο. Διαφορετικά, το να επικαλείσαι και να προσπαθείς να αποδείξεις την αθωότητα σου είναι ξεκάθαρα ένα επιπλέον επιβαρυντικό στοιχείο. Δεν είσαι μόνο ένοχος, είσαι και αμετανόητος.

Επίσης η ιστορία στην Ελλάδα της λήθης πρέπει να κινείται στα όρια του πίστευε και μη ερεύνα. Έτσι ο δημοσιογράφος του Ριζοσπάστη, Νίκος Μπογιόπουλος, θα επικαλεσθεί (χωρίς κανένας να τον αντικρούσει) στην εκπομπή «στον ενικό» την είσοδο των ρωσικών στρατευμάτων στο Βερολίνο στο τέλος του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, ως απόδειξη της διαφορετικότητας και της πάλης του κομμουνισμού εναντίον του φασισμού. Πρόκειται φυσικά για την πλήρη και ψευδή εξιλέωση του σταλινικού καθεστώτος. Γιατί πριν μπουν τα ρωσικά στρατεύματα στο Βερολίνο είχε προϋπάρξει και η συμφωνία Χίτλερ-Στάλιν στις 23 Αυγούστου του 1939.



Αυτή η συμφωνία μη επίθεσης περιλάμβανε και ένα μυστικό συμπληρωματικό πρωτόκολλο για τον διαχωρισμό χωρών της Βαλτικής σε σφαίρες “επιρροής” και πιο σημαντικά τον διαμελισμό της Πολωνίας από τα δύο ολοκληρωτικά καθεστώτα. Αυτή η μοιρασιά της Πολωνίας έχει την σημασία της εδώ, γιατί εκεί άρχισε και το ολοκαύτωμα των Εβραίων από τους ναζιστές. Τα δύο ολοκληρωτικά καθεστώτα είχαν μια “εξαιρετική” συνεργασία που είχε ως σκοπό την διάλυση της Πολωνίας με ταξικά και ρατσιστικά κριτήρια. Άρχισαν οι εκτελέσεις της πολωνικής αριστοκρατίας, των κρατικών λειτουργών, των κληρικών και δασκάλων και ταυτόχρονα άρχισαν να στοιβάζονται οι Εβραίοι στα διάφορα γκέτο.



Για παράδειγμα, η άψογη συνεργασία της Γκεστάπο με το σοβιετικό Λαϊκό Κομισαριάτο Εσωτερικών Υποθέσεων (NKVD) κατάφερε να «διεξάγει 300,000 διεξοδικές συνεντεύξεις Πολωνών αιχμάλωτων που ήταν μια διαδικασία επιλογής για το ποιος θα εκτελεσθεί». Το αποτέλεσμα αυτής της «άψογης» συνεργασίας ήταν η σφαγή του Κατύν, με θύματα 22.000 Πολωνούς στρατιωτικούς, με την κατηγορία ότι ήταν «εθνικιστές και αντεπαναστάτες»


Το σοβιετικό καθεστώς ήταν τόσο αφοσιωμένο στην επιτυχία της συνεργασίας με την ναζιστική Γερμανία, όπου αμέσως η γραμμή που δόθηκε σε όλα τα κομμουνιστικά κόμματα ήταν ότι ο πόλεμος στην Ευρώπη ήταν μια υπόθεση ιμπεριαλιστικής λαιμαργίας του Άγγλο-γαλλικού μπλοκ. Εξάλλου, όπως γινόταν γνωστό τότε από τα διάφορα κομμουνιστικά έντυπα «Η Αγγλία είναι πιο αντιδραστική δύναμη στην Ευρώπη.» Παρεμπιπτόντως, αυτή την γραμμή ακολούθησαν πιστά και οι εν Ελλάδι κομμουνιστές. 


Ο Χίτλερ κάλεσε τον Στάλιν να συμμετάσχει σε έναν συμμαχικό άξονα προκειμένου να αντιμετωπισθούν η Βρετανία και οι ΗΠΑ. Αμέσως ο Στάλιν έστειλε τον Μολότοφ (υπουργός Εξωτερικών) στο Βερολίνο για τις διαπραγματεύσεις, που όμως δεν ευοδώθηκαν γιατί ο Χίτλερ, με τον αιμοσταγή μεγαλοϊδεατισμό του, ήθελε να κατακτήσει και την Ρωσία. Ο Στάλιν μέχρι και την επίθεση της Γερμανίας στην Ρωσία θα παραμείνει πιστός στον Χίτλερ, σε σημείο μάλιστα που θα είναι απόλυτα δύσπιστος στις αναφορές των στρατιωτικών του για τις επιθετικές κινήσεις των γερμανικών στρατευμάτων εναντίον της Ρωσίας, γεγονός που παρολίγον να του στοιχίσει τον πόλεμο.


Αυτά είναι κάποια σημαντικά γεγονότα για το πως συμπορεύθηκαν οι δύο δυνάμεις του φασιστικού και κομμουνιστικού ολοκληρωτισμού στην Ευρώπη. Στο τέλος θα αποτύχουν οικτρά και οι δύο ιδεολογίες, με 50 εκατομμύρια θύματα οι φασίστες και 100 εκατομμύρια θύματα οι κομμουνιστές. Μάλλον θα μπορούσε να βγει ένα βιβλίο στην Ελλάδα για την συνεργασία των δύο ολοκληρωτικών καθεστώτων, ώστε να ενημερωθεί και ο κ. Μπογιόπουλος, με έναν προσφιλή γι’ αυτόν τίτλο: “Αυτή είναι η ιστορία, ηλίθιε!”.


Στην Ελλάδα της λήθης όλα τα παραπάνω είναι στιγμές της ιστορίας με τις οποίες δεν πρέπει να ασχολούμαστε. Εξάλλου το 2009, όταν στο Ευρωπαϊκό κοινοβούλιο ήρθε ψήφισμα για την καταδίκη των εγκλημάτων του φασισμού και του κομμουνισμού, τα κόμματα του «συνταγματικού τόξου» (ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΚΚΕ), αρνήθηκαν να ψηφίσουν υπέρ του ψηφίσματος, γιατί στην Ελλάδα διαχωρίζουμε τα δικτατορικά και αιμοσταγή καθεστώτα σε καλά και κακά.


Από απλά συμβάντα της επικαιρότητας, όπως η περίπτωση Ρεπούση-Παπαχρήστου, μέχρι και τα μεγάλα ιστορικά γεγονότα, όπως η συμφωνία Χίτλερ-Στάλιν, η επιλογή στην Ελλάδα είναι πάντα η συσκότιση προκειμένου να διασωθεί ένα σύστημα που έφερε την Ελλάδα στην πολιτική και οικονομική της χρεοκοπία. Το ψεύδος και η υποκρισία δεν είναι άμυνα απέναντι σε έναν κίνδυνο, όσο απεχθείς και άμεσος αυτός ο κίνδυνος είναι. Όσο η πολιτική τάξη και τα ΜΜΕ της δεν το καταλαβαίνουν, τόσο οι διάφοροι κίνδυνοι - μαύροι ή κόκκινοι - θα πολλαπλασιάζονται.