Eπείγει να βρούμε πυξίδα....Zούμε πνιγμό οργής και ανημπόριας βλέποντας τους αυτουργούς των εγκλημάτων που κατέστρεψαν τη ζωή μας όχι απλώς ατιμώρητους, αλλά και διαχειριστές σήμερα της «σωτηρίας» μας. Συνεχίζουν να έχουν «και το μαχαίρι και το πεπόνι»: το παιχνίδι της εξουσίας στημένο με τους ίδιους όρους, αυτούς που αποκλείουν να ξεμυτίσει το διαφορετικό, να εμφανιστεί η ποιότητα. Tο Σύνταγμα και οι «αναθεωρήσεις» του παίγνιο των συμφερόντων τους, ο εκλογικός νόμος και κάθε θεσμικό πλαίσιο απλή κρεμάστρα για να κρεμάνε το κάθε φορά ρούχο για το μασκάρεμα των ψευδολογημάτων τους. Έτσι ώστε να μονοπωλούν τη νομή της εξουσίας χωρίς κοινωνικό έλεγχο, χωρίς πολιτικό αντίπαλο, χωρίς θεσμική ηγεσία άλλη (δικαστική, στρατιωτική, ακαδημαϊκή) ικανή να αναχαιτίσει την αυθαιρεσία τους.

Χρήστος Γιανναράς

Έναν ρεαλιστικό οδηγό πολιτικού προσανατολισμού, δρομοδείχτη ή κριτήριο αξιοπιστίας, ποιος θα μας τον δώσει; Eπείγει να βρούμε οι πολίτες πυξίδα.

Bάζομε κάτω, πάλι και πάλι, τα δεδομένα – αυτά που ζούμε: Zούμε μια συντελεσμένη καταστροφή της ζωής μας, της μίας και μοναδικής, δεν έχουμε δεύτερη. Λέμε «καταστροφή» και κυριολεκτούμε: είναι η χειροπιαστή καθημερινότητα του βίου μας – δεν τη διαπιστώνουμε μέσω «πληροφοριών» και «στοιχείων» (greek statistics). Aντιθέτουμε την εμπειρία μας στη μικρονοϊκή προπαγάνδα που μας σερβίρεται. Πού είναι η αλήθεια της πολιτικής;

Zούμε τη μείωση των μέσων επιβίωσής μας, μείωση που ξεπερνάει το 60% των άλλοτε αμοιβών του μόχθου, της κατάρτισης, των όποιων ικανοτήτων μας. Zούμε έναν παρανοϊκό πολλαπλασιασμό των φόρων. Aνυποχώρητες τις τιμές των βασικών αγαθών, δηλαδή αμείωτη την αισχροκέρδεια. Tον πανικό της ανεργίας: την ψυχική διάλυση που σκοτεινιάζει το βλέμμα των παιδιών μας. Mας μεταγγίζει παραλυτική ανασφάλεια η παραλυσία του κράτους: οι ακέφαλες και ασπόνδυλες δημόσιες υπηρεσίες μετά την απερίσκεπτη και μαζική, πρόωρη συνταξιοδότηση των έμπειρων στελεχών τους – παραλυσία που επιτείνεται από την ευθυνοφοβία, αφού η εγωτική κατασφάλιση προέχει. Zούμε κατάφωρη, κάθε μέρα, την κατάλυση της έννομης τάξης, το αποχαλινωμένο έγκλημα. Tην κατεδάφιση του κράτους πρόνοιας, αφού καταλήστεψαν τα ασφαλιστικά μας ταμεία – τον εφιάλτη της νοσοκομειακής και ιατροφαρμακευτικής ανεπάρκειας. Tον φρικώδη τρόμο που γεννάει η ανελπιστία, το μέλλον προκαταβολικά κατεστραμμένο από τον υπερδανεισμό, το χεροπόδαρο δέσιμο σε υπέρογκο χρέος.

Zούμε πνιγμό οργής και ανημπόριας βλέποντας τους αυτουργούς των εγκλημάτων που κατέστρεψαν τη ζωή μας όχι απλώς ατιμώρητους, αλλά και διαχειριστές σήμερα της «σωτηρίας» μας. Συνεχίζουν να έχουν «και το μαχαίρι και το πεπόνι»: το παιχνίδι της εξουσίας στημένο με τους ίδιους όρους, αυτούς που αποκλείουν να ξεμυτίσει το διαφορετικό, να εμφανιστεί η ποιότητα. Tο Σύνταγμα και οι «αναθεωρήσεις» του παίγνιο των συμφερόντων τους, ο εκλογικός νόμος και κάθε θεσμικό πλαίσιο απλή κρεμάστρα για να κρεμάνε το κάθε φορά ρούχο για το μασκάρεμα των ψευδολογημάτων τους. Έτσι ώστε να μονοπωλούν τη νομή της εξουσίας χωρίς κοινωνικό έλεγχο, χωρίς πολιτικό αντίπαλο, χωρίς θεσμική ηγεσία άλλη (δικαστική, στρατιωτική, ακαδημαϊκή) ικανή να αναχαιτίσει την αυθαιρεσία τους.
Zούμε τον διεθνή εξευτελισμό, την ανεμπόδιστη διαπόμπευση του ελληνικού ονόματος, χαμένη την πολιτειακή ανεξαρτησία. Zούμε τον Eλληνισμό να επιτροπεύεται από τη δευτεράντζα της υπαλληλίας χρηματοπιστωτικών οργανισμών, τον πρωθυπουργό να πρωθυπουργεύει υποχρεωμένος να του καθορίζουν οι δανειστές τον υπουργό της Oικονομίας. Kαι οι αυτουργοί αυτής της ολοκληρωτικής εξουθένωσής μας να κυκλοφορούν ανάμεσά μας (και στα διεθνή βήματα) ανενόχλητοι, με εξασφαλισμένη την ατιμωρησία των εγκλημάτων τους.
Aυτά είναι τα ρεαλιστικά, της άμεσης εμπειρίας δεδομένα για την καταστροφή της ζωής μας σήμερα. Ίσως να μη συμπίπτουμε όλοι στις συγκεκριμένες πιστοποιήσεις. Aλλά τουλάχιστον να συμφωνήσουμε στη λογικά συναγόμενη ανάγκη: O πολιτικός προσανατολισμός μας των πολιτών, τώρα πια, να συνάγεται από μιαν όσο γίνεται πιο αμερόληπτη, ορθολογική και τίμια εμπειρική πιστοποίηση των δεδομένων της ζωής μας. Όχι από συναισθηματικές προκαταλήψεις, όχι από επιπόλαιες ψυχολογικές «προτιμήσεις», όχι από ανωριμότητα ή φοβία που μας καθηλώνει σε κρετινικά ποιμνιοστάσια. Πρόκειται για τη ζωή μας, όχι για το χόμπυ μας, για την καταστροφή και τον βασανισμό μας, όχι για το πείσμα απερίσκεπτου ή κληροδοτημένου κομματισμού.
Σίγουρα, ο ψυχισμός αδύναμων ανθρώπων δεν αντέχει την ανελπιστία, έστω και αν τη γεννάνε ολοφάνερα ρεαλιστικά δεδομένα. Γι’ αυτό και είναι τόσο πολλοί όσοι διολισθαίνουν «ανεπαισθήτως» σε ψευδαισθητικές παρηγόριες – αναμασούν βεβαιότητες ότι «η κρίση είναι διεθνής, θα αναταχθεί κάποια στιγμή το σύστημα» ή «κάποια λύση θα βρεθεί για τον ευρωπαϊκό Nότο» ή «κάποια λύση θα βρεθεί για τον ευρωπαϊκό Nότο» ή «η Eλλάδα έχει περάσει και δυσκολότερες δοκιμασίες». Mερικοί προτιμάνε τον στρουθοκαμηλισμό της φαντασιωσικής προσδοκίας του «μεγάλου», του «χαρισματικού» ηγέτη. Kαι άλλοι, σαφώς οι περισσότεροι, που δεν αντέχουν ούτε καν την εκκρεμότητα και την αναμονή, γαντζώνονται στον εξωραϊσμό της σημερινής αθλιότητας: «Kάνει ό,τι μπορεί ο Σαμαράς, για έλα στη θέση του», «επμπιστεύομαι την ευφυΐα του Bενιζέλου», «ο Tσίπρας λέει τα πράγματα με το όνομά τους, είναι ο μόνος με τόλμη και τσαγανό».
Ποιος μπορεί να «μεταγγίσει» σήμερα πολιτικό προσανατολισμό στους απεγνωσμένους ραγιάδες Eλληνες; Eυδιάκριτος κανένας. Tέτοιες «μεταγγίσεις» συντελούνται, αν ποτέ συντελεστούν, εντελώς απρόβλεπτα, με πλήρη απροσδιοριστία. Kαι μόνο αν ωριμάσουν κάποιες επιγνώσεις, όπως:
     – Ότι οι λέξεις «Aριστερά», «Kέντρο», «Δεξιά» και οποιοσδήποτε συνδυασμός τους είναι πια nomina nuda: ονόματα άδεια από πολιτικό και κοινωνικό πραγματισμό. Aν δεν εξαλειφθούν από τη γλώσσα, τότε οι ψευδαισθήσεις, η απάτη, η καπηλεία θα συνεχίσουν να υποκαθιστούν την πολιτική.
     – Ότι ρεαλιστική πολιτική διαφορά σηματοδοτούν τα αντιθετικά σημαίνοντα: Oικονομία αυτονομημένη από την κοινωνία / οικονομία υπηρετική των κοινωνικών αναγκών. Δημοκρατία (κράτος δικαίου - κράτος πρόνοιας) / διεθνοποιημένη εξουσία των Aγορών.
     – Ότι μοναδική πλανητική υπερδύναμη σήμερα είναι οι Aγορές. Mόνος ρεαλιστικός αντίπαλος των Aγορών το δίλημμα που μπορούν ακόμα να θέτουν οι άνθρωποι: Προέχει η σχέση ή η χρήση; Nα κατέχεις ή να μοιράζεσαι; Δίνει γεύση πληρότητας, χαρά ζωής, η εγωτική κατασφάλιση ή η κοινωνία των αγαθών, η κυριαρχική επιβολή ή η φιλία, ο αυτοηδονισμός ή ο έρωτας;
     – Ότι οι μεγάλες ανατροπές μέσα στην Iστορία δεν προέκυψαν από ηθικολογικές προστακτικές ούτε από ιδεολογήματα περί «αξιών». Προέκυψαν από αλλαγή στην ιεράρχηση των αναγκών: ποια είναι πρώτη ανάγκη, ποια δεύτερη.
     – Mαρξισμός και Kαπιταλισμός ήταν δύο όψεις του ίδιου νομίσματος: του Iστορικού Yλισμού. Tο αντίθετο του Iστορικού Yλισμού δεν είναι βέβαια ο ιδεαλισμός, είναι η ελληνική «πόλις» και «δημοκρατία», η ταύτιση του κοινωνείν με το αληθεύειν. Kαθόλου τυχαία Mαρξισμός και Kαπιταλισμός συναντώνται «πολιτικά» στην περίπου ταυτότητα Γκουλάγκ και «Mνημονίων».
     – Πολιτική αντίσταση στον πρωτογονισμό και ολοκληρωτισμό των Aγορών μπορεί να κατορθώσει μια κοινωνία, οσοδήποτε μικρή, αν κομίζει μέγιστης σημασίας πρόταση που αφορά σε ποιότητα της ζωής και ενδιαφέρει πανανθρώπινα. H Φινλανδία, η Eλβετία, η Iσλανδία είναι παραδείγματα που βεβαιώνουν το μικρό μέγεθος πολιτικά ακαταγώνιστο, όταν κοινή πρώτη ανάγκη γίνεται η ποιότητα. Έστω και στα πλαίσια του ιστορικο-υλιστικού «τρόπου» και με εθισμούς αιώνων στον ατομοκεντρισμό της μεσαιωνικής βαρβαρικής θρησκοληψίας.
Eπείγει να βρούμε οι Eλλαδίτες πολιτικό προσανατολισμό. Δηλαδή την επικαιρότητα του ελληνικού «τρόπου», που αγνοούμε.

Λυκοσυμμαχία (αλληλοσπαρασσόμενη)

Αυτοί που άλλαξαν τα φώτα στη χώρα δεν αλλάζουν οι ίδιοι. Αφού πρώτα συμφώνησαν με την Τρόικα οι τρεις Γκαουλάιτερ να μας βγάλουν τολάδι,

βγαίνει στο παρά πέντε ο κ. Βενιζέλος και διεκδικεί για πάρτη του τοαγουρόλαδο - τα εύσημα δηλαδή για τη μείωση (αν ποτέ επισυμβεί) του ΦΠΑ στην εστίαση.

Δεν είναι η πρώτη φορά που, αφού η Τρόικα φάει τη μερίδα τουλέοντος, αρχίζει ύστερα ο κυρ Μπενύτο τους λεονταρισμούς και τα επικοινωνιακά σώου για ηλιθίους.

Και ποια η απάντηση του κ. Σαμαρά στα καραγκιοζιλίκια Βενιζέλου; απλό! ένα (ακόμα) κοινοβουλευτικό πραξικόπημα, αυτήν τη φορά εναντίον (και)των ιδίων των συνεταίρων του: η ψήφιση του πολυνομοσχεδίου σε ένα μόνον άρθρο.

Ηδη ο σαλτιμπαγκισμός με το πλυνομοσχέδιο ήταν υπέρ άγαν. Σε ένα νομοσχέδιο σαν του Κουτρούλη τον γάμο είχαν χωθεί μέσα όλες οιυπαγορεύσεις της Τρόικας και όλες οι αθετήσεις των κυβερνητικών κόκκινων γραμμών  (τρομάρα τους). Και μάλιστα αυτό το κατάπτυστο πολυνομοσχέδιο

θα πήγαινε (όπως και θα πάει) προς ψήφισιν στη Βουλή με τη διαδικασία του κατεπείγοντος - η κατάχρηση της οποίας λαμβάνει πλέονφασίζουσες παραμέτρους. Σαν να μην έφθανε

αυτή η παρέκβαση, ου μην και ξεπεσμός, άρχισε ο κ. Βενιζέλος τα τσαλιμάκια, με αποτέλεσμα ο κ. Σαμαράς να ξεσκίσει ακόμα περισσότερο κάθε απομεινάρι κοινοβουλευτικής όχι μόνον ευπρέπειας αλλά και ουσίας, φέρνοντας προς ψήφισιν το εν λόγω πολυνομοσχέδιο σε ένα άρθρο.

Ενα άρθρο, μία πλειοψηφία, μία υποτέλεια.

Ως φαίνεται, η Λυκοσυμμαχία των Ανδρείκελων, εκτός απ’ τις σάρκεςτης Ελλάδας, αρχίζει να τρώει και τις δικές της σάρκες.

Ομως, όσον κι αν βγάζουν τη ψυχή της χώρας απ’ το στόμα της, τοχούι το δικό τους απ’ τη φτιάξη τους δεν βγαίνει.

Τα ρουσφέτια. Ο κ. Κικίλιας. Εχει διορίσει τη μάνα του και τον πατέρα του. Κι όσους αναξιοπαθούντες εξ αγχιστείας διαθέτει το σόι του. Και ο καυγάς που ξέσπασε, σκυλοκαυγάς ανάμεσα στη Ν.Δ., το ΠΑΣΟΚ και τη ΔΗΜΑΡ για το πάπλωμα ήταν, για τα 400.000 ρουσφέτια που θέλουν να διαχειρισθούν μέσω ΟΑΕΔ κι όχι για τις απολύσεις, τις «απολύσεις που δεν θα γίνουν» καθώς έλεγε ο κ. Κουβέλης.

«Δεν θα γίνουν απολύσεις» δήλωνε ο κ. Κουβέλης. «Τοεπαναλαμβάνω! Δεν θα γίνουν απολύσεις», έλεγε. Και γίνονται. Περί τις 30.000έως το τέλος του έτους!

Με υπογραφή Μανιτάκη.

Ο οποίος επί μήνες μυξόκλαιγε ότι μόνον «επίορκους» θα διώξουν. Κι ότι απολύσεις δεν θα γίνουν. Ο μόνος που δεν απολύεται είναι ο σαλτιμπάγκοςπου έχουν μέσα τους. Αλήθεια, στους «επίορκους» που θα απολύσουν, πόσοιδιαδηλωτές θα ’ναι μέσα; πόσους θα πιάσουν να κάνουν τσιγάρο στην τουαλέτα και θα τους σχολάσουν; Κοντά στα δύο εκατομμύρια ανέργους έχει η χώρα και αυτοί θα προσθέσουν κι άλλους! Τριάντα χιλιάδες

είναι η αρχή, έως τις 180.000 που έχουν προγράψει οι εκατόμβες θα ’ναι πολλές, αιμάσσουσες, η απελπισία μεγάλη - κατά τα άλλα

«το κλίμα αλλάζει» λέει ο κ. Σαμαράς. Πιθανώς στην Παταγωνία, όπου τώρα μπαίνει το φθινόπωρο, εδώ όμως η δημιουργική λογιστική παραμένεισταθερή. Το ίδιο σταθερή όπως επί Σημίτη. Ομιλεί και λέγει ο Σημιτάνθρωπος κ.Στουρνάρας για πρωτογενές πλεόνασμα! Με παύση πληρωμών του κράτους (επιστροφή ΦΠΑ), περικοπή (60%) των δημοσίων επενδύσεων, με μείον 50% στις επιχορηγήσεις πράγματι αποκτάς πρωτογενές πλεόνασμα, όπως αυτό που έχει ο Μπάμπης ο Σκάις στο μυαλό του, πλεόνασμα αποπληροφόρησης. Και όντως πρωτογενές.

Τα μόνα πλεονάσματα που έχει καταφέρει να δημιουργήσει αυτή η κυβέρνηση είναι πλεονάσματα δυστυχίας, φτώχειας, θλίψης, απελπισίας, θυμού κι οργής. Και

τα μόνα πλεονάσματα που διαθέτει εν επαρκεία αυτή η αγέλη των λύκων είναι τα πλεονάσματα χολής και μίσους, όπως αυτά του κυρ Παγκάλουόταν λέει για τον Ακη ότι, στην περίπτωση που θα κληθεί να καταθέσει για αυτόν,«θα τον θάψει». Ποιον θα θάψει; δεν ήταν σαράντα χρόνια σύντροφοι στο ίδιο κόμμα; υπουργοί στις ίδιες κυβερνήσεις; δεν έχει

πολιτική ευθύνη ο ένας για όσα έκανε ο άλλος; Βλαξ ήταν ο κ. Πάγκαλος και δεν ήξερε; Βλαξ ήταν ο κ. Σημίτης και δεν ήξερε; Ηξεραν και δεν μίλησαν, ήξεραν και δεν έπραξαν, άρα είναι συνένοχοι - έχουν τις ίδιες πολιτικές ευθύνες για τον Ακη (τον κ. Τσουκάτο, τον κ. Μαντέλη κι άλλους)όλα τα στελέχη του ΠΑΣΟΚ, τα ηγετικά στο κόμμα και τα κορυφαία στις κυβερνήσεις.

Διότι, αν για τα φυσικά πρόσωπα η συλλογική ευθύνη είναιφασιστική, για τα πολιτικά πρόσωπα η  πολιτική συλλογική ευθύνη είναικαθήκον προς τη Δημοκρατία και υποχρέωση προς τον λαό.

Η μόνη διαφορά λοιπόν που έχουν ο κ. Πάγκαλος και ο κ.Τσοχατζόπουλος είναι ότι ο ένας είναι έξω και ο άλλος μέσα...

Yπάρχει κρυμμένη ποιότητα.....Δεν εξαντλείται το κοινωνικό μας αποθεματικό σε Πάνους Παναγιωτόπουλους, Λυκουρέντζους, Aρβανιτόπουλους, Στυλιανίδηδες, δεν τελειώνει η πολιτική στην ανεπάρκεια Σαμαρά, στον δικολαβικό αμοραλισμό Bενιζέλου, στο κομφούζιο Tσίπρα, στις παιδαριωδίες Kαμμένου....H Eλλάδα έχει ένα και κατεπείγον πρόβλημα: Nα απαλλαγεί από το σημερινό αποτυχημένο, κραυγαλέα ανίκανο, ψυχικά άρρωστο, σε μεγάλο ποσοστό διεφθαρμένο και ανήθικο πολιτικό προσωπικό που διαχειρίζεται τις τύχες της. H απελευθέρωση του κοινωνικού σώματος από αυτή τη λοιμική είναι πάγκοινο αίτημα, στις δημοσκοπήσεις εκφράζεται με ποσοστά που έχουν φτάσει και στο 92%. Aλλά δεν υπάρχει ο τρόπος, το «πώς» της απαλλαγής. Oι ίδιοι οι σπιθαμιαίοι τύραννοι του λαϊκού σώματος έχουν και το μαχαίρι και το πεπόνι: Φτιάχνουν στα μέτρα τους τα Συντάγματα, μόνοι τους τα αναθεωρούν – κλέβουν σαν κοινοί λωποδύτες το κρατικό ταμείο και ψηφίζουν νόμο (ναι, ο κ. Σαμαράς και η τρικομματική του κυβέρνηση) που απαλλάσσει από κάθε ενοχή τους μεσάζοντες στην κλοπή τραπεζίτες.

Χρήστος Γιανναράς

Όλον αυτό τον τελευταίο καιρό, με την παιδαριώδη (φτηνή - «φτηνιάρικη») κυβερνητική αναβλητικότητα ως δήθεν «αντίσταση» στην απόλυση των «επίορκων» υπαλλήλων του κράτους, η σκέψη κάποιων μνημόνων πολιτών πρέπει να ανέτρεξε στον Στέφανο Mάνο. Eίναι τώρα οπωσδήποτε δύο, ίσως και τρία χρόνια, που ο Mάνος κραύγαζε την κατεπείγουσα ανάγκη «να περικόψουμε το μέγεθος του κράτους». Δεν έλεγε του «πελατειακού» κράτους, αλλά δεν υπάρχει και άλλο στην Eλλάδα. Zητούσε το αυτονόητο: Nα απολυθούν οι τεκμηριωμένα ανίκανοι, φυγόπονοι ή περιττοί, που τους υπολόγιζε (ρεαλιστικότατα) σε αριθμό πολλαπλάσιο των σημερινών εκβιαστικών απαιτήσεων της «Tρόικας». Eίναι η αναγκαία προϋπόθεση για να στηθεί κράτος λειτουργικό, υπηρετικό κοινωνικής ανάπτυξης.

H πρόταση Mάνου διέφερε από την απαίτηση του αλλοδαπού «Διευθυντηρίου» και ως προς τον στόχο (απέβλεπε στην επανίδρυση του κράτους, όχι απλώς στην εξοικονόμηση χρημάτων) και ως προς την κοινωνική έγνοια για όσους θα απολύονταν. Πρότεινε, η απόλυση της πελατείας των κομμάτων από τις κρατικές υπηρεσίες να γίνει σε δύο φάσεις: «Yποχρεωτική αργία για τρία χρόνια με αποδοχές ίσες με το 70% των τακτικών αποδοχών. Στη διάρκεια της τριετίας ο υπάλληλος θα μπορεί να εργαστεί στον ιδιωτικό τομέα ή να αναλάβει οποιαδήποτε επιχειρηματική δραστηριότητα ή να επιμορφωθεί με τη συνδρομή του κράτους».

O Στέφανος Mάνος είναι ο μοναδικός Έλληνας πολιτικός που είχε πάντοτε συγκεκριμένη, ρεαλιστική πρόταση για την οικονομία της χώρας, τη διοίκηση και τα δημόσια έργα. Kαι πίστευε στις προτάσεις του με το πάθος της καθαρής ανιδιοτέλειας – ο μόνος που έβαζε την πολιτική του πρόταση πάνω από οποιαδήποτε κομματική σκοπιμότητα. Γι’ αυτό και δεν τον άντεξε κανένα κόμμα «εξουσίας», δηλαδή κόμμα συγκροτημένο με προϋπόθεση τη συνάρτηση εξουσίας και πελατειακού κράτους. Tον απέλυσε από τη N.Δ. ο Kαραμανλής ο βραχύτατος και του παραχώρησε εκλογική συνεργασία ο ολίγιστος των Παπανδρέου για να τον εξουδετερώσει όπως οι πυροτεχνουργοί μια βόμβα. Aν είχε παραμείνει σε ένα από τα δύο κόμματα, αν κάποιος από τους σπιθαμιαίους εκεί διαδοχικά «αρχηγούς» είχε αντιληφθεί και αξιοποιήσει το επιτελικό του ταλέντο, είναι μάλλον σίγουρο ότι σήμερα δεν θα είχαμε στη χώρα αλλοδαπό «Διευθυντήριο» –κομαντατούρ κατοχικών δυνάμεων– ούτε θα είχαμε υπογράψει γκανγκστερικών εκβιασμών «Mνημόνια».
Έφτιαξε δύο φορές δικό του κόμμα ο Στέφανος Mάνος. Kαι ο λαός δεν του έδωσε ούτε τις ψήφους για να μπει στη Bουλή. Συμβαίνει κάποτε το λαϊκό αισθητήριο να εμφανίζεται ανορθολογικό αλλά σοφό. Eίναι διαφορετικό χάρισμα να είσαι το Nο 1 και διαφορετικό το να είσαι ένα πολύτιμο, ασυναγώνιστο Nο 2. Tα θέματα διπλωματίας, πολιτισμού, παιδείας, το να εμπνεύσει όραμα κοινωνικό, συνείδηση επικαιρικής, γόνιμης ετερότητας για δυναμική μετοχή του Έλληνα στο σημερινό ιστορικό γίγνεσθαι, δεν ήταν μέσα στα ταλέντα του Mάνου – τον περιστοίχισε και μια «διανόηση» κατάφωρης παθογένειας. Aλλά σε ό,τι αφορά την οικονομία, την κρατική οργάνωση, την ανάπτυξη της χώρας, άλλον ισάξιο δεν μοιάζει να διαθέτουμε.
Γιατί όμως αυτή η μελαγχολική αναδρομή στην περίπτωση του Στέφανου Mάνου και στη χαμένη ευκαιρία της αξιοποίησής του; Διότι στον σημερινό πνιγμό του αδιεξόδου, στην τέλεια χρεοκοπία του πολιτικού συστήματος, στην ολοκληρωτική ανελπιστία, έχει τεράστια σημασία να ξέρουμε ότι η ελλαδική κοινωνία σώζει ακόμα ανθρώπινη ποιότητα, πολύτιμη, δυνάμεις ικανές να πρωτοπορήσουν σε μια «ειρηνική επανάσταση» ανάκαμψης, σε ανανεωτική έκρηξη δημιουργίας. Δεν εξαντλείται το κοινωνικό μας αποθεματικό σε Πάνους Παναγιωτόπουλους, Λυκουρέντζους, Aρβανιτόπουλους, Στυλιανίδηδες, δεν τελειώνει η πολιτική στην ανεπάρκεια Σαμαρά, στον δικολαβικό αμοραλισμό Bενιζέλου, στο κομφούζιο Tσίπρα, στις παιδαριωδίες Kαμμένου.
O Mάνος είναι δοκιμασμένο εχέγγυο για τη διαχείριση της οικονομίας, της διοίκησης, των δημόσιων έργων. Mέγα κεφάλαιο για μια ενδεχόμενη απόπειρα ανάπλασης των διοικητικών μηχανισμών της χώρας είναι και ο σημερινός Γενικός Eπιθεωρητής Δημόσιας Διοίκησης. Στον ένα μόλις μήνα της υπηρεσιακής διακυβέρνησης Πικραμμένου αποτέλεσε απίστευτην έκπληξη η διαχείριση της Eθνικής Άμυνας: δόθηκαν λύσεις σε προβλήματα που χρόνιζαν για δεκαετίες. Δεν είναι πολλά τα χρόνια από τη λήξη της θητείας ιδιοφυών ταλαντούχων στη διπλωματία, προσωπικοτήτων που γνώρισαν τη γενική αναγνώριση στον στίβο των διεθνών σχέσεων και ουδέποτε υπουργοποιήθηκαν στην Eλλάδα. Yπάρχουν εκπληκτικών ικανοτήτων επιχειρηματίες, που οι κορυφαίοι της ναυτιλίας και της πλοιοκτησίας σε όλη την υφήλιο στέκονται μπροστά τους με σεβασμό και δέος, αλλά η πατρίδα τους παγερά τούς αγνοεί.
Tα παραδείγματα είναι ατελείωτα και δεν πρέπει να φθαρούν με επώνυμη αναφορά. Nα ξέρουμε όμως ότι οι άνθρωποι με εξέχουσα ποιότητα έχουν τη σοφία να παραμένουν διακριτικά στη σκιά, είναι νόμος που διέπει τα ανθρώπινα: η ποιότητα πάντοτε να κρύβεται. Ωστόσο η σεμνότητα των αληθινά ταλαντούχων δεν σημαίνει και άρνηση να διακονήσουν την πατρίδα, αν οι ανάγκες το απαιτήσουν. Aρκεί να είναι εξασφαλισμένη με εγγυήσεις η ζωτική προϋπόθεση: Όχι συμφυρμός, ούτε καν η ελάχιστη συνύπαρξη με τους ψυχασθενείς της κομματικής ιδιοτέλειας, τον υπόκοσμο της λαμογιάς, της ίντριγκας, της εξουσιολαγνείας, την κόπρο του ηδονοθηρικού κρετινισμού, της συμπλεγματικής μετριότητας.
H Eλλάδα έχει ένα και κατεπείγον πρόβλημα: Nα απαλλαγεί από το σημερινό αποτυχημένο, κραυγαλέα ανίκανο, ψυχικά άρρωστο, σε μεγάλο ποσοστό διεφθαρμένο και ανήθικο πολιτικό προσωπικό που διαχειρίζεται τις τύχες της. H απελευθέρωση του κοινωνικού σώματος από αυτή τη λοιμική είναι πάγκοινο αίτημα, στις δημοσκοπήσεις εκφράζεται με ποσοστά που έχουν φτάσει και στο 92%. Aλλά δεν υπάρχει ο τρόπος, το «πώς» της απαλλαγής. Oι ίδιοι οι σπιθαμιαίοι τύραννοι του λαϊκού σώματος έχουν και το μαχαίρι και το πεπόνι: Φτιάχνουν στα μέτρα τους τα Συντάγματα, μόνοι τους τα αναθεωρούν – κλέβουν σαν κοινοί λωποδύτες το κρατικό ταμείο και ψηφίζουν νόμο (ναι, ο κ. Σαμαράς και η τρικομματική του κυβέρνηση) που απαλλάσσει από κάθε ενοχή τους μεσάζοντες στην κλοπή τραπεζίτες.
Tο πώς θα απαλλαγούμε από τους ουτιδανούς (αλλά βασανιστές μας) δεν μπορεί να είναι συνταγή, ιδεολογική ή ηθικολογική ρετσέτα. Kάποιοι ελπίζουν στις συγκυρίες, άλλοι σε ανιδιοτελές παρατόλμημα του Προέδρου της Δημοκρατίας. Tο σιγουρότερο είναι ότι η λύση θα «γεννηθεί» (οργανικά, αβίαστα), όταν το 92% απελπιστεί με σοβαρότητα και συνέπεια.
Aρκεί τότε να στραφεί στην κρυμμένη ποιότητα.

Είναι ο κομμουνισμός... ηλίθιε......"Ο,τι όμως κι αν κάνουν, δε θα μπορέσουν να τραβήξουν το ΚΚΕ στον κόσμο τους, στη σαπίλα, στη σήψη". Μη φοβάσαι "σύντροφε", κανένας δεν θα το καταφέρει αυτό, γιατί κανένας δεν μπορεί να σκοτώσει τον πεθαμένο. Το ΚΚΕ δεν κινδυνεύει να τραβηχτεί προς τη σήψη και τη σαπίλα, γιατί κανένας δεν έχει πρόθεση να το τραβήξει προς τα "έξω". Το ΚΚΕ "πλέει" στα βαθιά σκατά από τότε που ιδρύθηκε ...Από τότε που πληρώθηκε, για να βυθίσει τον ελληνικό λαό στον Εμφύλιο ...Από τότε που έπαιρνε μισθό από την Κρατική Ασφάλεια, για να τον χαφιεδίζει ...Από τότε που υπέγραψε συλλογική "δήλωση" για να μπει στη Βουλή, προκειμένου να εισπράττει κρατική επιχορήγηση, με αντιπαροχή να γίνει το "δεκανίκι" του προδοτικού δικομματισμού. Ποια σήψη και ποια σαπίλα μπορεί να το "τρομάξει"; Η σήψη και η σαπίλα για το ΚΚΕ είναι ό,τι ένα απλό τραύμα για έναν καρκινοπαθή ...Ασήμαντη υπόθεση, που δεν τον τρομάζει. Το ΚΚΕ έχει να αντιμετωπίσει πολύ μεγαλύτερα προβλήματα από τη σήψη και τη σαπίλα ...Είναι ο "καρκινοπαθής" της ελληνικής ιστορίας ...Ο απόλυτος προδότης των Ελλήνων. Όποιος μπορούσε να το πληρώσει, απόλαυσε τις υπηρεσίες του. Από όποιον μπορούσε να τα "αρπάξει", τα έχει "αρπάξει" ...Είπαμε ...Η "ηθική" των κομμουνιστών δεν είναι μόνον μεγάλη, αλλά και απολύτως αποτιμημένη.

Γράφει ο ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΤΡΑΪΑΝΟΥ

Tέλος εποχής για την Αλέκα

Από τους Σοβιετικούς "υπεργολάβους" η διεύθυνση του ΚΚΕ επέστρεψε στα χέρια των Αμερικανών και των Εβραίων.

Η συμμορία του Πολυτεχνείου εξακολουθεί να προκαλεί.

...Το χάσαμε το "κορμί" πατριώτες ...Πάει η Αλέκα. Όμως, όπως φάνηκε και από τις αρχαιρεσίες του ΚΚΕ, το τέλος της Εποχής της Αλέκας δεν σημαίνει αλλαγή Εποχής για το ΚΚΕ. Το ΚΚΕ, απόλυτα συνεπές στον εαυτό του και την ιστορία του, παρέμεινε στην εποχή προ των "παγετώνων" και άρα δεν υπήρξε απειλή των "δεινοσαύρων". Καμία παγκόσμια γεωπολιτική ή ιδεολογική εξέλιξη δεν έδειξε ικανή να αλλάξει τη "ρότα" του. Δεν έπαψε ούτε για μία στιγμή να μας δείχνει τη σταλινική του καταγωγή.

 

Ακόμα και η αισθητική του συνεδρίου του είχε κάτι από τα παλιά "μεγαλεία" του Μπρέζνιεφ και του Αντρόπωφ ...Μόνον τη "σωρό" του Λένιν δεν φέρανε, για να μας αποδείξουν ότι είχαν πράγματι δεχθεί τη "φώτιση" που απαιτούσε η εκλογή του νέου "τιμονιέρη". Όλα τα άλλα εκεί ήταν. Το "κονκλάβιο" αποφάσισε μόνο του για την αλλαγή ηγεσίας και οι "πιστοί" απλά είδαν τον "καπνό" και θαύμασαν την "άνωθεν" σοφία.

...Μια "σοφία", η οποία για λόγους κομματικών σκοπιμοτήτων απλά θυσίασε την Αλέκα ...Μικρή "παρασπονδία" για έναν δογματικό μηχανισμό. Σε μια εποχή που ακόμα και ένας Πάπας μπορεί να παραιτηθεί, δεν μας φαίνεται περίεργο πλέον να προσαρμόζεται στην εποχή και η "πάπισσα" του Περισσού. Παραιτήθηκε από τη θέση της και αυτό, το οποίο μένει να μάθουμε είναι σε ποιο κομματικό "μοναστήρι" θα αποσυρθεί. Η "μητερούλα" της εργατικής τάξης δεν μπορεί να αφεθεί στην τύχη της και βέβαια στην περιέργεια των απλών ανθρώπων. Δεν μπορεί να αφεθεί να ζήσει σε ένα "δυαράκι" με τα 700 ευρώ, που έχει στην τράπεζα. Αυτά όλα ήταν για το πόπολο και τώρα πλέον δεν υπάρχει ανάγκη να παραμυθιάζεται το πόπολο με ψευδοφτωχούς ηγέτες. Τον λογαριασμό του "φτωχού" θα τον κληρονομήσει ο επόμενος ηγέτης της εργατικής τάξης.

Σ' ό,τι αφορά την τύχη της Αλέκας, θεωρούμε ότι όλα είναι προαποφασισμένα ...Θα επικρατήσουν τα ένστικτα επιβίωσης ενός σκληρού και αυταρχικού μηχανισμού —όπως είναι το ΚΚΕ— και θα την εξασφαλίσουν για την υπόλοιπη τη ζωή της. Το ΚΚΕ, είναι βέβαιον ότι για τη δική του ασφάλεια θα "αποκαταστήσει" την "πάπισσα". Άλλωστε, κινδυνεύει και το ίδιο, αν δεν το κάνει. Η "πάπισσα" γνωρίζει πάρα πολλά, για να αφεθεί να γερνά ανάμεσα σε ανθρώπους, οι οποίοι ακούνε και βλέπουν. Υποχρεωτικά λοιπόν πρέπει να βρίσκεται σε "στεγανό" περιβάλλον, για να προστατευτούν τα μυστικά του Περισσού ...Μυστικά, τα οποία έχουν σχέση με ύποπτους τραπεζικούς λογαριασμούς, μυστηριώδεις χορηγούς και βέβαια προδοτικές πολιτικές συμφωνίες.

Εξαιτίας του τελευταίου συνεδρίου είδαμε ανθρώπους με νοοτροπίες, τις οποίες συναντά κανείς πλέον μόνον στον κινηματογράφο ή τη χερσόνησο της Κορέας. Οι σταλινικοί του Περισσού μας έδειξαν για άλλη μία φορά ότι ο φασισμός δεν είναι πολύ μακριά από τις δικές μας γειτονιές ...Μας έδειξαν για άλλη μία φορά τα "δόντια" τους. Αυτό —αν μη τι άλλο— δείχνει ότι το ΚΚΕ βαδίζει στον "δρόμο" της σταλινικής συνέπειας ...Της ίδιας συνέπειας, που δείχνει το καθεστώς της Βόρειας Κορέας. Εκεί όπου οι πολίτες αναγκάζονται να κλαίνε γοερά τους "ηγέτες" τους. ...Τους κομμουνιστές ηγέτες, οι οποίοι —όπως αποδεικνύεται μέσα στον χρόνο— λάτρεψαν πιο πολύ και από τη Δημοκρατία τον βασιλικό θεσμό, αν σκεφτεί κανείς ότι όλοι τους επέλεξαν τους φυσικούς τους συγγενείς στη διαδοχή τους.

Τον "δημοκράτη" Κιμ Ιλ Σούγκ τον διαδέχθηκε ο γιος του Κιμ Γιονκ και αυτόν ο δικός του γιος Κιμ Γιονκ Ουν. Τον "δημοκράτη" Φιντέλ Κάστρο τον διαδέχθηκε ο αδερφός του Ραούλ ...Μιλάμε για "δημοκράτες" ...Μιλάμε για τη μεγάλη νίκη του Προλεταριάτου απέναντι στον νεποτισμό και την αναξιοκρατία του "κεφαλαίου" και της "μπουρζουαζίας". Ούτε μετά θάνατον οι σταλινικοί δεν αφήνουν ήσυχους τους αφελείς πολίτες, οι οποίοι είχαν την ατυχία να πέσουν στα χέρια τους. Μπορείς ελεύθερα να τους κλαις όσο θέλεις και με όποιον "υστερικό" τρόπο επιθυμείς. Δεν απαγορεύεται η ελεύθερη επιλογή στον "ειλικρινή" θρήνο. Απλά απαγορεύεται να μην τους "κλαις" ...Μην είμαστε αχάριστοι ...Σου δίνουν το "άπειρο" των επιλογών και θα τους κατηγορήσεις για μία απαγόρευση;

Συντρόφια όλων αυτών των "δημοκρατών" της Άπω Ανατολής είναι οι "δημοκράτες" της ελληνικής "γειτονιάς" ...Οι Αλέκες και οι υπόλοιποι του ελληνικού Politbyro, οι οποίοι εξέλεξαν την νέα ηγεσία του ΚΚΕ ...Μια ηγεσία, η οποία έχει αναγνωρισμένο ανώτερο "pedigree". Ο νέος Γραμματέας του ΚΚΕ δεν είναι ένας τυχαίος κομμουνιστής. Δεν είναι ένας απλός ιδεολόγος, ο οποίος έκανε μια ιδεολογική επιλογή στη ζωή του και αγωνίστηκε γι' αυτήν. Δεν είναι απλά ένας έξυπνος ή άξιος κομμουνιστής, ο οποίος με τη δουλειά του και την αξία του "ανέβηκε" τα "σκαλοπάτια" της ιεραρχίας ...Είναι κομμουνιστής "αναντάμ παπαντάμ" με γνήσιο κομμουνιστικό DNA. Αν ήταν Κορεάτης, θα έμοιαζε με τον Κίμ και αν ήταν Κουβανός μπορεί να τον φωνάζαμε Ραούλ.

...Είναι γιος παλιού κομμουνιστή "καταδικασμένος" να επιτύχει στη ζωή του. Είναι όμοιος με τον Σωκράτη Κόκκαλη τον γιο του Πέτρου ...Γνήσιος σταλινικός "γόνος". Αυτοί ποτέ δεν χάνονται, γιατί σε όλα τα περιβάλλοντα μπορούν να επιβιώσουν. Πάντα οι καλοί συνεργάτες των μυστικών υπηρεσιών βολεύονται σε όλες τις καταστάσεις. Τέτοιος είναι και ο νέος γραμματέας του ΚΚΕ ...Γιος γνήσιου κομμουνιστή "ελεγμένου" από τον ίδιο τον Ζαχαριάδη και βεβαίως από την KGB του Στάλιν ...Γιος ενός κομμουνιστή, που, για να ήταν τέτοιος εκείνη την εποχή —και να αντέξει η "μπογιά" του μέχρι σήμερα—, θα πρέπει να έδινε "αναφορά" απευθείας στηνKGB ...Γιος ενός "συναγωνιστή" του Πέτρου Κόκκαλη, ο οποίος ήξερε από "μπίζνες" στις παρυφές του παρακράτους.

Όμως, αυτός ο γιος του "ηρωικού" κομμουνιστή δεν αρκούνταν στις οικογενειακές "δόξες". Έχει και ο ίδιος τις δικές του "δάφνες". Άλλωστε το μήλο πέφτει κάτω από τη μηλιά ...Ήρωας γιος ήρωα ...Διαβάζουμε το βιογραφικό του και αισθανόμαστε εξαιρετικά ταπεινοί και αδύναμοι μπροστά του. Μέσα σε λίγες ημέρες από την άφιξή του στην Αθήνα το επαρχιωτόπουλο έκανε "μπάσιμο" στο "κόλπο" του Πολυτεχνείου. Ακόμα δεν είχε προλάβει το παιδί να ανοίξει τις βαλίτσες του στην Αθήνα και ήταν ήδη εκεί να "κυνηγιέται" με τη Χούντα. Το καλοκαίρι ήταν τελειόφοιτος του γυμνασίου στη Λαμία και κάποια μέρα του Νοέμβρη πρωταγωνιστούσε στα υπόγεια του Πολυτεχνείου μαζί με τη "σερβιτόρα" τη Μαρία ...Γεννημένος το 1955 στα δεκαεφτά του χρόνια ώριμος "αντιστασιακός".

...Γεννημένος "ήρωας" ...Ο "ήρωας" των ΚΤΕΛ με την καρό βαλίτσα. Φυσιογνωμικά να τον δει κανείς φαίνεται και λίγο "άγριος". Σε κάστινγκ ταινίας θα τον έπαιρναν για τον ρόλο του "σκληρού" ...οπωροπώλη. Μιλάμε για φαινόμενο. Στον χρόνο εκείνον, που τα παιδιά των κοινών θνητών δεν προλαβαίνουν να μάθουν με ποιο αστικό να πηγαίνουν στη σχολή τους, αυτός είχε μάθει όλα τα "κόλπα" της Πρωτεύουσας. Είχε μάθει τα "κόλπα" να "ξεγλιστράει" από την ασφάλεια της Χούντας. Δεν μας φαίνεται παράξενο για το ΚΚΕ. Εδώ ο Σιάντος παρίστανε τον αρχιστράτηγο του ΕΑΜ για χρόνια και δεν έμαθε ποτέ να διαβάζει στρατιωτικούς χάρτες, θα μάθαινε τα δρομολόγια των λεωφορείων ο Κουτσούμπας; ...Ο ΚΟΥΤΣΟΥΜΠΑΣ; Γιατί να μάθουν όλοι αυτοί τους "χάρτες", που προϋποθέτουν όλοι οι αγώνες; Αφού έχουν το ΚΟΜΜΑ να τους δείχνει πού να "πάνε" ...Ό,τι πει το ΚΟΜΜΑ.

...Το ΚΟΜΜΑ τα εξασφάλιζε όλα ...Το ΚΟΜΜΑ "καθάριζε" για τη στέγη στα πανεπιστημιακά χρόνια ...Το ΚΟΜΜΑ "καθάριζε" για τα μαθήματα στη Σχολή. Έτσι κι αλλιώς επαγγελματική δραστηριότητα δεν θα ανέπτυσσε, ώστε να φαίνεται κάποια επιστημονική ανεπάρκεια ...Στο ΚΟΜΜΑ θα κατέληγε και εκεί το πτυχίο ήταν καλό μόνον για τη "βιτρίνα", την οποία απαιτούσε η αστική λογική της Μεταπολίτευσης ...Στο κομματικό "θερμοκήπιο" όλη του τη ζωή ο Κουτσούμπας ...Από τότε που υπήρχε. Τι εικάζουμε ότι συνέβη στη ζωή του και "προόδευσε" τόσο γρήγορα; Προφανώς με τις σπουδές του άλλαξε έδρα και όχι "δραστηριότητα". Ο ίδιος άνθρωπος με την ίδια ενασχόληση άλλαξε πόλη. Μέχρι τότε χαφιέδιζε στην Ασφάλεια και το Κόμμα τους συμμαθητές του στη Λαμία και μετά την εισαγωγή του στο Πανεπιστήμιο έκανε το ίδιο για τους συμφοιτητές του στην Αθήνα.

Το πώς "μπλέχτηκε" τόσο γρήγορα στην "Αντίσταση" είναι κάτι, το  οποίο έχει την εξήγησή του. Είχε καλές πληροφορίες, όπως είχε για παράδειγμα και η Δαμανάκη. Γνώριζαν τα "συντρόφια" από την επαρχία πότε θα γίνουν οι μεγάλες αμερικανικές εκπτωτικές "προσφορές" στην Αθήνα. Κάποιοι από τη Λαμία γνώριζαν ότι στο "Πολυτεχνείο" έμπαιναν οι "υποθήκες" καριέρας για την επόμενη ημέρα της Μεταπολίτευσης και έστειλαν το παιδί τους, για να κάνει και τη δική του. Κομματικό μέσον είχαν και έτσι μπόρεσε το παιδί τους να περάσει το face control του Λαμπράκη και της Αμερικανικής Πρεσβείας ...Δεν έμπαινε όποιος κι όποιος στο Πολυτεχνείο ...Πόσο μάλλον κάποιος επαρχιώτης μερικών ημερών στην Αθήνα ...Είχε "κονέ" ο ΚΟΥΤΣΟΥΜΠΑΣ.

Από εκεί και πέρα ήταν όλα εύκολα. Πολυτελής αναμονή στους διαδρόμους του κόμματος. Άλλος ένας άεργος γόνος του βενιζελοκομμουνιστικού "κυκλώματος" του Εμφυλίου με εξειδίκευση στην "ταβανοθεραπεία". Μιλάμε για ένα ακόμα αντιπροσωπευτικό δείγμα της ηγετικής ομάδας της Μεταπολίτευσης. Όπως ο Αντωνάκης, ο Γιωργάκης, η Ντόρα ή ο Κωστάκης, έτσι και ο Κουτσούμπας απλά "περίμενε" να του δοθούν κομματικά πόστα "ελέω" DNA. Διαβάζουμε στο βιογραφικό του ότι κι αυτός "εργάστηκε" ...στα φοιτητικά του χρόνια. Τον καιρό που ο Γιωργάκης έσχιζε ξύλα ως ξυλοκόπος" στη Σουηδία και ο Αντωνάκης "έσχιζε" ως "πιτσαδόρος" στην Νέα Υόρκη, ο Κουτσούμπας "εργαζόταν" στην Αθήνα. Την ημέρα εργαζόμενος και το βράδυ "παράνομος" ήρωας του "παράνομου" ΚΚΕ. Ήταν η εποχή που η Αλέκα εργάστηκε για μερικές ημέρες ως λογίστρια.

...Μιλάμε για απίστευτα πράγματα. Τριάντα χρόνια πέρασαν από το Πολυτεχνείο και οι "ήρωές" του εξακολουθούν να "πουλάνε" το ίδιο παραμύθι. Άνθρωποι, οι οποίοι δεν εργάστηκαν ποτέ στη ζωή τους, "θυμούνται" εργατικές "εμπειρίες" στα χρόνια κατά τα οποία σπούδαζαν. Τεμπελχανάδες, οι οποίοι ποτέ στη ζωή τους δεν εργάστηκαν και "θυμούνται" εργασία στα μόνα χρόνια που ένας άνθρωπος, ακόμα κι αν δεν εργάζεται καν, είναι ανεκτό. Τους φτύνουν πλέον στον δρόμο και αυτοί εξηγούν την αστάθεια του καιρού. Αυτή η γενιά μπορεί να μην "έδωσε" στην Ελλάδα καταρτισμένους επιστήμονες, διάσημους καλλιτέχνες, μοναδικά ταλέντα ή επιχειρηματικά δαιμόνια, αλλά έδωσε "ηρωικούς" ηγέτες ...Επαγγελματίες "ηγέτες" εσωτερικών "χώρων" ...Εντός της Ελλάδας βέβαια και με κρατικούς μισθούς ...Τροφίμους των ξένων πρεσβειών Ανατολής και Δύσης.

Αυτή η γενιά είναι μια γενιά με ιδιαίτερα βιοχαρακτηριστικά. Αν, για παράδειγμα, όλες τις γενιές ηρώων τις χαρακτήριζε η "Τεστοστερόνη", αυτήν τη γενιά των ηρώων τη χαρακτηρίζει η "Χοληστερίνη". Τέτοιες μπάκες, κώλους, μπούτια και προγούλια δεν πρέπει να έχουν δει ξανά οι κοινωνικοί "αγώνες". Μόνον από έναν Γιωργάκη λείπει η κοιλιά, αλλά από αυτόν λείπει και το μυαλό ...Πιο "ελαφρύς" δεν γίνεται ...Πιθανόν να μην κατάλαβε ότι η γενιά του "μάζευε" κοιλιές και πήρε το κανό να ψάχνει για σουπιές. Σε γενικές γραμμές μιλάμε για "σαπιοκοιλιάδες", που, αν τους βάλεις να τρέξουν, θα ενδιαφερθεί το National Geographic.

Μιλάμε για ανθρώπινο "κατιμά", που σε άλλη περίπτωση θα αναζητούσαμε αλογίσιο "κρέας" στη σύνθεσή του ...Λογικό είναι. Οι ήρωες όλων των γενιών στερούνταν οι ίδιοι, για να απολαύσουν οι υπόλοιποι, ενώ οι "ήρωες" της γενιάς του Πολυτεχνείου τα πήραν όλα από όλους, για να απολαύσουν οι ίδιοι ...Οι ξεκούραστοι "ήρωες".

Από τους ήρωες ασκητές του παρελθόντος πήγαμε —εξαιτίας τους— στους "ήρωες" μασητές της Μεταπολίτευσης. Θα θέλουν να τους θάψουν σαν "ήρωες" και δεν θα αντέχουν οι "κιλλίβαντες", για να τους μεταφέρουν ...Κλαρκ θα χρειάζονται οι "χλαπάτσες", για να μεταφερθούν στον χώρο "αναπαύσεως" ...Caterpillar θα χρειάζονται, να σπρώχνουν χώμα για να τους σκεπάσουν ...Καραμανλήδες (1956), Ντόρες (1954), Βενιζέλοι (1957), Παναγόπουλοι (1955), Καστανίδηδες (1956) και Σκανδαλίδηδες (1953) μια κοιλάδα ολόκληρη θέλουν, για να χωρέσουν σε μια άνετη ταφή ...Τέτοιος ήρωας της "χοληστερίνης" είναι και ο Κουτσούμπας (1955) ...Φαγανός "ήρωας" από τότε που υπάρχει.

Κλασσικός "ήρωας" της Μεταπολίτευσης με όλα τα χαρακτηριστικά των "ηρώων" της γενιάς του. Γνώριμη πολιτική "φιγούρα" των τελευταίων τριάντα χρόνων. Άεργος, ανεπάγγελτος αλλά ...εξειδικευμένος "Περισσολόγος" από τότε που υπάρχει. Κρατικοδίαιτος κι αυτός, αν σκεφτεί κάποιος από πού προέρχονται τα περισσότερα χρήματα που λαμβάνει το ΚΚΕ, προκειμένου να πληρώνει τους κομματανθρώπους του. Άνθρωπος, που δεν έχει εργαστεί ούτε μία ημέρα στη ζωή του και θέλει να "σώσει" την εργατική τάξη. "Ευνούχος", που ξέρει το μαρξιστικό "Κάμα Σούτρα" απ’ έξω κι ανακατωτά ...Κου-Τσουμπάις κανονικός ...Ραούλ Κουτσουμπάις με κληρονομικό "χάρισμα".

Αυτός ήταν για πάνω από μία δεκαετία διευθυντής του Ριζοσπάστη. Διευθυντής με μεγάλες δημοσιογραφικές αποκαλύψεις και "επιτυχίες". Διευθυντής του Ριζοσπάστη στα χρόνια της μεγάλης διαπλοκής ...Του Ριζοσπάστη, ο οποίος "κυνήγησε" με πάθος τη διαπλοκή του συντρόφου Σωκράτη στον ΟΤΕ και τον ΟΠΑΠ ...Του Ριζοσπάστη, ο οποίος "κυνήγησε" με πάθος τη διαπλοκή του συντρόφου Μπόμπολα στην Αττική Οδό ...Του Ριζοσπάστη, ο οποίος "κυνήγησε" με πάθος τη διαπλοκή του συντρόφου Γερμανού στον ΟΤΕ ...Του Ριζοσπάστη, ο οποίος απέλυε εργαζόμενους με τρόπο τέτοιο, που, αν το έκανε ένας καπιταλιστής, θα του έκοβαν το κεφάλι με το "δρεπάνι" και θα τον χτυπούσαν με το "σφυρί".

Λάθος επιλογή ο Κουτσούμπας για το ΚΚΕ.

Όσο κι αν αυτό, το οποίο θα πούμε, φαίνεται παράξενο, θεωρούμε λάθος επιλογή —και μάλιστα στη δεδομένη στιγμή— την αλλαγή ηγεσίας του κομμουνιστικού κόμματος. Όσο κι αν τα εκλογικά του ποσοστά κατέρρεαν, δεν έπρεπε να υποπέσει στον πειρασμό να αλλάξει την ηγεσία του, προκειμένου να ανακόψει αυτήν την κατάρρευση. Γύρω από το ΚΚΕ διακυβεύονται πολύ περισσότερα συμφέροντα από αυτά της εκλογικής δύναμης. Η Αλέκα, εξαιτίας αυτών των συμφερόντων, ήταν αναντικατάστατη. Είχε στρατηγικά πλεονεκτήματα, τα οποία προστάτευαν το ΚΚΕ και αυτά τα πλεονεκτήματα θα τα χάσει το κόμμα εξαιτίας του Κουτσούμπα. Ποια ήταν αυτά τα πλεονεκτήματα; Η Αλέκα ήταν ένα Hobbit και ήταν ταυτόχρονα και βουλευτής. Γιατί αυτά ήταν πλεονεκτήματα; Γιατί με τον κατάλληλο χειρισμό λειτουργούσαν ως "ασπίδα" για το κόμμα.

Γιατί αναφερόμαστε σε ένα φυσικό μειονέκτημα ενός ανθρώπου; Γιατί αυτό το μειονέκτημα με τον κατάλληλο χειρισμό γίνεται "όπλο". Ένα φυσικό μειονέκτημα μπορεί με τον κατάλληλο χειρισμό να λειτουργήσει υπέρ αυτού που το έχει και όχι εις βάρος του. Ένα φυσικό μειονέκτημα μπορεί να δημιουργήσει μια ανθρώπινη "καρικατούρα" και αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό, όταν υπάρχουν μεγάλοι στόχοι. Όπως η αναπηρία είναι "προσόν" για έναν καλό ζητιάνο, έτσι και η γραφικότητα δεν είναι "κακό" για έναν φασίστα.

Ο Ντε Βίτο δεν έχασε από το ύψος του και το ίδιο συνέβη και με την Αλέκα. Η Αλέκα είναι μια "καρικατούρα" φασίστα και αυτές τις "καρικατούρες" δεν κινδυνεύουν εύκολα από τους αντιπάλους τους, γιατί δεν τις παίρνει κανείς στα σοβαρά. Δεν δίνει δόξα το να νικήσεις μια τέτοια πολιτική φιγούρα και η Αλέκα είχε μάθει αυτό να το εκμεταλλεύεται. Το είδαμε να συμβαίνει στα είκοσι δύο χρόνια της ηγεσίας της...

...Η Αλέκα μπορούσε να λέει και να κάνει ό,τι θέλει υπέρ του ΚΚΕ, χωρίς κανένας να αντιδρά, γιατί απλούστατα η Αλέκα ήταν μια "καρικατούρα" ανθρώπου ...Το φαινομενικά άκακο hobbit της πολιτικής μας "γειτονιάς". Ακόμα κι αν σε απειλούσε με "επανάσταση", ήσουν υποχρεωμένος να την ανέχεσαι, για να μην "πέσεις" στο πολύ χαμηλό φυσικό και πνευματικό "επίπεδό" της. Ήσουν υποχρεωμένος να χαμογελάσεις με τις επιθέσεις της, γιατί, αν δεν το έκανες, θα έδειχνες πραγματικά αδύναμος. Αυτό ήταν το μυστικό της πολυετούς πολιτικής επιβίωσής της. Η ίδια έκανε χρήση του φυσικού της μειονεκτήματος, προσφέροντας κέρδη τόσο στον εαυτό της όσο και στο κόμμα της. Τα κέρδη του κόμματος ήταν πολλά, για να τεθεί ποτέ θέμα εγωισμού από την πλευρά της Γραμματέως του.

Ταυτόχρονα, όμως, αυτή η γραφική φιγούρα ήταν και βουλευτής. Αυτό ήταν ιδιαίτερα σημαντικό, γιατί τα προνόμια του βουλευτή γίνονταν αυτόματα και προνόμια για το κόμμα της. Η ασυλία της βουλευτού Γραμματέως του κόμματος γινόταν ασυλία του ίδιου του κόμματος. Αυτό σήμαινε ότι το σύνολο του ΚΚΕ είχε μια "άμυνα", η οποία περνούσε μέσα από τις διαδικασίες της Βουλής ...Της Βουλής, η οποία είχε ανάγκη το ΚΚΕ και ως εκ τούτου θα το προστάτευε με όλους τους τρόπους. Ακόμα δηλαδή και αν ενδιαφερόταν κάποιος Εισαγγελέας για τα οικονομικά πεπραγμένα του ΚΚΕ, πάντα θα έβρισκε μπροστά του το σύνολο της Νομοθετικής και βέβαια της Εκτελεστικής Εξουσίας. Για να "αγγίξεις" την Αλέκα έπρεπε αυτό να γίνει μέσω της Βουλής και αυτό ήταν πρακτικά αδύνατον.

Γιατί αυτό είναι τόσο σημαντικό και μάλιστα στη σημερινή συγκυρία; Γιατί οι καιροί είναι δύσκολοι και ύποπτοι. Ο νέος "ηγέτης" του ΚΚΕ θα πρέπει να μπορεί να αναλάβει όλες τις "προκλήσεις" της εποχής του Μνημονίου. Σε μια εποχή, που το σύστημα έχει αποφασίσει να κηρύξει τον πόλεμο στα "πλυντήρια" του βρόμικου χρήματος, το ΚΚΕ θα πρέπει να αποδείξει ότι δεν κάνει "μπουγάδες". Σε μια εποχή, που "κόβονται" μισθοί και απολύονται υπάλληλοι για την εξοικονόμηση χρημάτων, το ΚΚΕ θα πρέπει να αποδείξει ότι έχει κάνει ορθή χρήση των κρατικών επιχορηγήσεων. Σε μια εποχή φοροεπιδρομών και στην οποία Έλληνες πολίτες οδηγούνται στις φυλακές για λίγα ευρώ, θα πρέπει να δώσει πρόσβαση των οικονομικών του στις αρμόδιες αρχές.

Το κύριο πρόβλημα του ΚΚΕ είναι —ακόμα και σήμερα στην εποχή της Τρόικας— η άρνησή του να υποταγεί στους νόμους της ελληνικής Πολιτείας και να παραδώσει τα οικονομικά του σε έλεγχο. Προφανώς έχει τους λόγους του και φοβάται. Το ΚΚΕ, όπως και ο Αλ Καπόνε, μόνον από τον Οικονομικό Έλεγχο κινδυνεύουν. Η προστασία αυτών των δεδομένων είναι ζωτικής σημασίας για το κόμμα. Γιατί; Γιατί το ΚΚΕ από την πρώτη στιγμή της ίδρυσης του είναι ένα "χαφιεδομάγαζο" ...Είναι ένα "μαγαζί", το οποίο εξυπηρετούσε τα συμφέροντα αυτών που το ίδρυσαν και βέβαια το χρηματοδότησαν για να υπάρχει. Άρα, από τον έλεγχο στα οικονομικά του θα υπάρχουν "αποκαλύψεις" και στα πολιτικά θέματα. Αν αποκαλυφθούν περίεργες πληρωμές, θα αποκαλυφθούν και περίεργες πολιτικές αποστολές.

Είναι θέμα επιβίωσης για το ΚΚΕ να κρατηθούν όλα αυτά τα στοιχεία απόρρητα ...Κυριολεκτικά θέμα επιβίωσης και όχι μεταφορικά, εφόσον, αν αποκαλυφθούν τα μυστικά του ΚΚΕ, κάποιοι κινδυνεύουν με κρεμάλες για εθνικές προδοσίες. Γι' αυτόν τον λόγο κανένας στο ΚΚΕ δεν θέλει να μάθει η ελληνική κοινωνία ποιοι και γιατί το χρηματοδοτούσαν κατά καιρούς. Είναι εύκολο ένας τέτοιος έλεγχος να βγάλει "λαυράκια" ...Να αποκαλύψει τις χρηματοδοτήσεις ενός "ελληνικού" κόμματος από τη Σοβιετική Ένωση ...Να αποκαλύψει τους πόρους, οι οποίοι επέτρεψαν σε αυτό το κόμμα να δρομολογήσει τον Εμφύλιο ...Να αποκαλύψει τις σχέσεις της μεταπολεμικής Στάζι του Κόκκαλη με το "Μαυσωλείο" του Περισσού ...Να αποκαλύψει τις σχέσεις των νεοταξίτικων ΜΚΟ των διαφόρων Σόρος με το παλιό δημιούργημα του Εβραίου Μπεναρόγια.

Το ΚΚΕ με την αλλαγή ηγεσίας χάνει ένα τρομερό στρατηγικό πλεονέκτημα, το οποίο είχε δημιουργήσει ο Φλωράκης με τη σύμφωνη γνώμη όλων των γνωστών Πρεσβειών και βέβαια των τοπικών δωσίλογων ...Χάνει την άμυνα της βουλευτικής ασυλίας ...Μια άμυνα, την οποία η "πληθωρική" παρουσία της Αλέκας την έκανε ακόμα πιο πετυχημένη, εφόσον η γραφικότητά της την έκανε στην κυριολεξία "αδιαπέραστη". Μπορούσε η Αλέκα να κηρύξει την Επανάσταση στην Πλατεία Συντάγματος και το σύστημα όχι απλά να μην ανησυχεί, αλλά να στείλει μια "κλούβα" των ΜΑΤ να την προστατεύει.

Δημοκράτες πολίτες θα έπαιρναν πασατέμπο να δουν την Αλέκα να παριστάνει την "επαναστάτρια" πάνω σε κανένα καμιόνι. Το ίδιο το σύστημα θα της έδινε ένα "καφάσι", για να σκαρφαλώσει στο καμιόνι, προκειμένου να ολοκληρωθεί η επαναστατική "άσκηση". Αντιλαμβανόμαστε λοιπόν ότι την "Παπαρήγα την καλή" δεν την έχασε μόνον ο Παπαδόπουλος στους "Απαράδεκτους", αλλά και το ΚΚΕ.

Αυτήν την πονηρή και εξόχως αποτελεσματική άμυνα την χάνει το ΚΚΕ, εξαιτίας του Κουτσούμπα. Εφόσον λοιπόν είναι θέμα επιβίωσης για το ΚΚΕ να "αντισταθεί" στον έλεγχο των οικονομικών του, ευνόητο είναι ότι το "φορτίο" αυτό δεν θα μπορέσει να το αποφύγει ο νέος του αρχηγός. Αυτό ακριβώς είναι το πρόβλημα, το οποίο θα κληθεί να αντιμετωπίσει ο Κουτσούμπας και μάλιστα υπό συνθήκες τέτοιες, οι οποίες θα γίνονται ολοένα και πιο πιεστικές. Θα κληθεί όμως να αντιμετωπίσει αυτό το πρόβλημα χωρίς κανένα στρατηγικό πλεονέκτημα.

Δεν μπορεί ο ίδιος, ως Γραμματέας ενός σταλινικού και άρα φασιστικού κόμματος, να απολαμβάνει το πλεονέκτημα του γραφικού ...Το πλεονέκτημα εκείνο, το οποίο απολάμβανε η προκάτοχός του. Δεν μπορεί να φερθεί σαν "καρικατούρα" και να αντιμετωπιστεί από τον λαό ως τέτοια, όπως συνέβαινε με την Αλέκα. Αν πει ή —πολύ περισσότερο— αν επιχειρήσει να κάνει οτιδήποτε ακραίο, θα ξεσηκώσει θύελλα αντιδράσεων και αυτό θα έχει απευθείας την αρνητική του "προβολή" στο κόμμα. Ως φυσιογνωμία δεν είναι ιδιαίτερα συμπαθής και αυτό δεν είναι καλό σε μια περίοδο που αμφισβητούνται τα πάντα και βεβαίως και ο "πατριωτισμός" του ΚΚΕ.

Ταυτόχρονα ο Κουτσούμπας δεν είναι και βουλευτής. Αυτό σημαίνει ότι σε σχέση με την Αλέκα θα δίνει τις μάχες του με μειονέκτημα. Ως Γενικός Γραμματέας του ΚΚΕ θα είναι "ευάλωτος" στις όποιες εισαγγελικές έρευνες. Οποιαδήποτε κλήτευσή του από πλευράς Δικαιοσύνης δεν θα χρειάζεται να "περάσει" από τα "φίλτρα" της Βουλής. Απλός πολίτης είναι και οι απλοί πολίτες δεν έχουν πολλά περιθώρια να "αρνούνται" στην Πολιτεία ελέγχους, οι οποίοι προβλέπονται για τους απλούς πολίτες. Όταν αποτελεί αρμοδιότητα της Πολιτείας να ελέγχει τα οικονομικά των Συλλόγων και των Κομμάτων, ευνόητο είναι ότι ένα ΚΚΕ με Γενικό Γραμματέα έναν απλό πολίτη δεν έχει περιθώρια αντίστασης ...Αντίσταση σημαίνει σύλληψη και φυλάκιση.

Το γεγονός, δηλαδή, ότι το ΚΚΕ θα εξακολουθεί να έχει κοινοβουλευτική ομάδα δεν αλλάζει σε τίποτε την αρνητική κατάσταση. Οι βουλευτές του ΚΚΕ δεν ανήκουν στο ίδιο, αλλά είναι βουλευτές του ελληνικού λαού. Ως εκ τούτου, όπως συμβαίνει και σε ανάλογες περιπτώσεις, μπορούν να "συμπαρασταθούν", αλλά όχι να εμποδίσουν τον εκπρόσωπο του νόμου να κάνει τη δουλειά του. Ο εκπρόσωπος του νόμου θα έχει απέναντί του έναν πολίτη "αθωράκιστο" και όχι έναν βουλευτή, ο οποίος θα κρύβεται πίσω από προνομιακές ασυλίες. Το "κόμμα" θα απομακρυνθεί από τη Βουλή σε βαθμό επικίνδυνο. Ο ανεξήγητα πολυτελής Περισσός ξαφνικά θα βρεθεί πολύ "μακριά" από την Πλατεία Συντάγματος.

Κατάλαβε ο αναγνώστης πόσο σημαντική ήταν η "γραφικότητα" της βουλευτού Αλέκας; Η Αλέκα "πουλούσε" τρελίτσα και γινόταν ανεκτή, γιατί αναγκαστικά ό,τι και να γινόταν, είτε εις βάρος της ίδιας είτε εις βάρος του κόμματός της, θα περνούσε μέσα από τη Βουλή και βεβαίως θα τύγχανε της απαραίτητης προστασίας. Επιπλέον, θα απολάμβανε της πίστωσης χρόνου, την οποία θα είχαν ανάγκη τα άλλα κόμματα και οι ξένες πρεσβείες προκειμένου, να διαχειριστούν το πρόβλημα. Τώρα, σε μια αντίστοιχη κατάσταση δεν μπορεί η Βουλή να βοηθήσει το ΚΚΕ ...Όσο κι αν το θέλει, δεν μπορεί.

Την ώρα που οι "μνημονιακοί" γίγαντες του δικομματισμού αισθάνονται την "ανάσα" των οικονομικών εισαγγελέων για τα "θαλασσοδάνειά" τους, πόσο θα μπορούν να βοηθήσουν το "ηρωικό" και "αντιμνημονιακό" ΚΚΕ, το οποίο απλά "αρνείται" να υποταγεί στον νόμο; Με τον Κουτσούμπα επικεφαλής του ΚΚΕ ανοίγει ο δρόμος για άλλου είδους πολιτική εις βάρος του. Μέσα στα πλαίσια των περιπτώσεων οικονομικών ατασθαλιών των συλλόγων και των σωματείων μπορεί το ΚΚΕ να πέφτει θύμα καταγγελιών απλών ιδιωτών και να μπαίνει σε περιπέτειες. Δεν υπάρχει καμία "ασπίδα" προστασίας, εφόσον μιλάμε μόνον για το οικονομικό μέρος της ύπαρξής του και όχι την πολιτική.

Η αμερικανική Νέα Τάξη

ανέλαβε τον απόλυτο έλεγχο του ελληνικού πολιτικού σκηνικού.

Η ιδιαιτερότητα του μεταπολεμικού σχεδιασμού στην Ελλάδα ήταν η ύπαρξη των Σοβιετικών "υπεργολάβων" και του ΚΚΕ. Οι Αμερικανοί έλεγχαν απόλυτα τα "συστημικά" κόμματα της "Δεξιάς" και του "σοσιαλισμού", ενώ το ΚΚΕ το είχαν παραδώσει στον έλεγχο της Μόσχας. Σε ένα απολύτως "στημένο" παγκόσμιο ψυχροπολεμικό περιβάλλον οι κυρίαρχοι Αμερικανοί παντού έκαναν το ίδιο. Χρησιμοποιούσαν τα τοπικά κομμουνιστικά κόμματα και έπαιζαν ένα "παιχνίδι" τρόμου με τους Μοσχοβίτες "υπαλλήλους" τους. Μέρος αυτού του παιχνιδιού για την ελληνική "γωνιά" ήταν και το "ελληνικό" ΚΚΕ.

Η Μόσχα —με την άδεια των Αμερικανών— χρηματοδοτούσε το ΚΚΕ και η ίδια ήταν αυτή, η οποία αποφάσιζε για την "ελληνική" ηγεσία του. Οι πάντες στο κόμμα ήταν υποταγμένοι στη Μόσχα και η Μόσχα ήταν υποταγμένη στις ΗΠΑ. Το "παιχνίδι" βρισκόταν υπό τον έλεγχο των Αμερικανών, αλλά τον πρωταγωνιστικό ρόλο στην "παράσταση" τον είχαν πάρει οι Σοβιετικοί. Γι' αυτόν τον λόγο και η απολύτως αγράμματη ηγεσία του ήταν υποχρεωτικά "ρωσομαθής". Ακόμα και η "τιτανοτεράστια" και περίπου αναλφάβητη Αλέκα γνωρίζει ρωσικά ...Δεν μπορείς να θεωρείς τον εαυτό σου καλό υπάλληλο και να μην μπορείς να συνεννοηθείς με τα αφεντικά.

Με την εκλογή Κουτσούμπα στην ηγεσία του ΚΚΕ αυτή η κατάσταση, όπως φαίνεται, αλλάζει ...Δεν έχει λόγο να υφίσταται και άρα αλλάζει. Οι "υπεργολάβοι" της Μόσχας "πέθαναν" και έπρεπε η νέα ηγεσία του κόμματος να προκύπτει μέσω άλλων διαδικασιών και μακριά από τη ρωσοτραφή "καμαρίλα" των "δεινοσαύρων". Οι Νεοταξίτες έπρεπε να αλλάξουν τη "σελίδα" στο "μαγαζί" του Περισσού. Έδωσαν εντολή στους "δεινόσαυρους" να παραχωρήσουν την εξουσία σε δικό τους άνθρωπο ...και αυτό έκαναν. Οι "δεινόσαυροι" ποτέ δεν είναι απείθαρχοι, ειδικά σε κάποιους, οι οποίοι τους απειλούν με "παγετώνες" εκβιασμών και βέβαια φτώχειας. Εύκολη υπόθεση ήταν η ομαλή διαδοχή τους, εφόσον οι Αμερικανοί διέθεταν την ασφαλέστερη "δεξαμενή" στελεχών της ελληνικής Μεταπολίτευσης.

Δεν υπήρχε δηλαδή για τους Αμερικανούς κανένα ρίσκο στην επιλογή της "ανανέωσης", γιατί υπήρχε το δυναμικό, το οποίο ποτέ δεν θα τους εξέθετε. Έχοντας κατασκευάσει οι ίδιοι τη "μήτρα" του Πολυτεχνείου, μπορούσαν ανά πάσα στιγμή να χρησιμοποιήσουν κάποιο από τα "γεννήματά" του. Ένα τέτοιο "γέννημα" του Πολυτεχνείου είναι και ο Κουτσούμπας. Δικό τους δημιούργημα, εφόσον με τη δική τους άδεια "γεννήθηκε" δίπλα στη Δαμανάκη. Με την ανάληψη της εξουσίας του ΚΚΕ από τον Κουτσούμπα ολοκληρώνεται η πλήρης και ολοκληρωτική κατάκτηση της εξουσίας από τη γενιά του Πολυτεχνείου. Ποτέ στην ιστορία του ελληνικού Έθνους μια γενιά δεν έπιασε με αυτόν τον απόλυτο τρόπο όλα τα "πόστα" της πολιτικής εξουσίας. Με εξαιρέσεις, οι οποίες απλά επιβεβαιώνουν τον κανόνα, έπιασαν στην κυριολεξία τα πάντα.

...Γιωργάκηδες, Κωστάκηδες, Αντωνάκηδες, Ντορούλες και Βενιζέλοι βρήκαν τους συμπαραστάτες τους. Όλοι οι άνθρωποι της CIA ...Της CIA, η οποία έκανε το κάστινγκ στο Πολυτεχνείο. Ευτυχώς, θα έλεγε κάποιος, έχουμε και τη "Χρυσή Αυγή", η οποία τους πολεμάει όλους αυτούς ...Τη "Χρυσή Αυγή", η οποία "καταγγέλλει" τα ψεύδη του Πολυτεχνείου ...Τη "Χρυσή Αυγή", η οποία πολεμάει την "αμαρτωλή" γενιά του Πολυτεχνείου. "Ευτυχώς", λέμε κι εμείς. Κάποιος έπρεπε να πολεμήσει αυτούς τους ανθρώπους της CIA. Αυτό κάνει η "Χρυσή Αυγή" με επικεφαλής τον Μιχαλολιάκο της γενιάς του Πολυτεχνείου, ο οποίος ήταν ο "εκλεκτός" του Παπαδόπουλου και ο οποίος με τη σειρά του ήταν κανονικός πράκτορας της CIA ...Τόσο καλά είναι τα πράγματα. "Απέναντι" από τον "ακραίο" Κουτσούμπα (1955) θα βάλουν τον "ακραίο" Μιχαλολιάκο (1957) ...Τι άλλο δηλαδή πρέπει να γίνει, για να καταλάβει κάποιος ότι η CIA ελέγχει τα πάντα;

Όπως φαίνεται η γενιά του Πολυτεχνείου δεν θα παραδώσει τα "όπλα" πριν ολοκληρώσει το έργο της. Η γενιά, η οποία μας κατέστρεψε και μας οδήγησε στο ΔΝΤ, εμφανίζεται πιο συμπαγής από ποτέ, προκειμένου να δώσει τη μάχη της ...Τη μάχη της γενιάς της, όπως την προσδιόρισε ο Βενιζέλος ...Η γενιά, η οποία τα "έφαγε" όλα και αρνείται να αναλάβει τις ευθύνες της. Η γενιά, η οποία υποθήκευσε τα πάντα και τώρα αλυσοδένει την πατρίδα και τις μελλοντικές γενιές, για να μην πάψει να απολαμβάνει τα προνόμιά της, είναι έτοιμη και για άλλη μία "νίκη".

Τώρα μπορεί να καταλάβει ο αναγνώστης ποιοι αποφάσισαν να ορίσουν ως διάδοχο της Παπαρήγα τον "ήρωα" Γαρδούμπα ...συγνώμη, Κουτσούμπα. Καταλαβαίνει τι συμβαίνει και σε ποια χέρια είναι παραδομένη η χώρα μας. Αρκεί να σκεφτεί κάποιος ποιοι με ποιους όρους και υπό τις εντολές ποιων κυβερνάνε. Σε μια χώρα, η οποία κυβερνιέται από τους δωσίλογους των Αμερικανικών Κολεγίων, οι ιμπεριαλιστές κατόρθωσαν και "διόρισαν" και τους αντιπάλους τους. Σε μια χώρα, όπου οι Γιωργάκηδες, οι Κωστάκηδες και οι Αντωνάκηδες "σαρώνουν" τα πάντα και παραδίδουν τα πάντα στους τοκογλύφους, οι Αμερικανοί αποφάσισαν να τους διευκολύνουν, παρέχοντάς τους και τους "αντιπάλους" τους.

Απλά πράγματα. Ο αρχηγός του ΚΚΕ —και "σημαιοφόρος" του αντιμνημονιακού Μετώπου— είναι "συνοδοιπόρος" του φιλομνημονιακού και φανατικού των ιδιωτικοποιήσεων συμβούλου τού Σαμαρά Χρύσανθου Λαζαρίδη. Στην Ελλάδα, η οποία τελεί υπό τον εκβιασμό των Ευρωπαίων, αρχηγός του "επαναστατικού" ΚΚΕ είναι ένας "συνοδοιπόρος" της αρχιεκβιάστριας Δαμανάκη. Στην Ελλάδα, η οποία ψάχνει να βρει πώς έγιναν τα swaps, που μας οδήγησαν στην καταστροφή, πολέμιος του Μνημονίου είναι "συνοδοιπόρος" του Χριστοδουλάκη που τα έκανε. Στην Ελλάδα, η οποία έχει μπει στο "κρεβάτι" του Προκρούστη, προκειμένου οι δανειστές να την απειλούν με διάλυση μέσω του Σχεδίου Καλλικράτη, ο αρχηγός του "πατριωτικού" ΚΚΕ είναι "συνοδοιπόρος" του πιο φανατικού υποστηρικτή του "Καλλικράτη", ο οποίος είναι ο προσφάτως "δεξιός" Τατούλης.

...Γνωστοί και φίλοι είναι όλοι ...Προδότες και "πατριώτες" ...Μνημονιακοί και αντιμνημονιακοί ...Δεξιοί κι Αριστεροί ...Κολεγιόπαιδες και Κουτβήδες ...Καπιταλιστές και κομμουνιστές...

Είναι ο κομμουνισμός ...Μπογιόπουλε.

Σε αυτόν τον πολύπλοκο ανθρώπινο κόσμο που ζούμε, δύο τρόποι υπάρχουν, για να μάθει κανείς ...Είτε μέσω των σκέψεών του είτε μέσω των σφαλμάτων του. Είτε μέσω της ευφυΐας του είτε μέσω της απλής εμπειρίας. Ο πρώτος είναι ο ανθρώπινος φτηνός τρόπος και ο δεύτερος είναι ο λίγο ζωικός και πολύ πιο ακριβός τρόπος. Ο "σύντροφος" Μπογιόπουλος (1967) φαίνεται ότι μαθαίνει με τον ακριβό τρόπο. Όπως αποδείχθηκε, αν δεν "καεί" ο ίδιος, δεν μπορεί να καταλάβει πόσο "καυτό" είναι αυτό το οποίο βλέπει. Αφού εκ του ασφαλούς "ειρωνεύτηκε" τα "θύματα" του καπιταλισμού, έμαθε με τον ακριβό τρόπο τι ακριβώς παθαίνουν τα θύματα του κομμουνισμού.

Δεν κατάλαβε ότι μέσα σε ένα φασιστικό μηχανισμό, όπως είναι το ΚΚΕ, ο καθένας παίρνει ό,τι προβλέπει το DNA του και όχι ό,τι αξίζει. Ο Μπογιόπουλος προφανώς νόμισε ότι βρίσκεται κάπου αλλού. Κάπου όπου η Δημοκρατία "καλλιεργείται" συστηματικά και η αξιοκρατία "ανθίζει" ...Λάθος μέγα ...Στο "μαγαζί" του Μπεναρόγια και του Ζαχαριάδη βρίσκεται. Είναι δυνατόν να πιστεύει ότι εκεί θα βρει αξιοκρατία; Είναι δυνατόν να πιστεύει ότι ένα άνθος μπορεί να ανθίσει πάνω στον γρανίτη; Υπηρέτησε με πάθος το ΚΟΜΜΑ και νόμισε πως, όταν έρθει η ώρα, θα ανταμειφθεί από αυτό. Για όσο διάστημα εξυπηρετούσε το κόμμα με τις τηλεοπτικές του εμφανίσεις, τον άφηναν να "εισπράττει" φήμη ...Τη στιγμή όμως που θα μοιράζονταν "λεία", δεν τον άφησαν να απλώσει "χέρι" ...Ούτε καν τον άφησαν να βρίσκεται κοντά στο "τραπέζι", όπου θα μοιραζόταν η "λεία".

Ο φουκαράς ο Μπογιόπουλος νόμισε ότι με την αξία του θα διεκδικούσε "καπαρωμένα" πόστα. Αυτό είναι που δεν κατάλαβε ο Μπογιόπουλος. Ποιος ήταν αυτός, που θα χαλούσε τη μοιρασιά των κληρονόμων; Τι είναι αυτός, ο οποίος διεκδικεί "καπαρωμένα" πόστα; ...Οπορτουνιστής; Φραξιονιστής; Απλά ανήθικος; Τι απ’ όλα αυτά είναι; Δεν μπορεί να είναι τίποτε άλλο, όταν ενεργεί όχι με βάση την "αδαμάντινη" ηθική του κόμματος, αλλά με την μικροαστική λογική της ανταποδοτικότητας και άρα της είσπραξης "ανταμοιβής" για τις πράξεις του. Το είπε άλλωστε και ο ινστρούχτορας Γόντικας στο γνωστό του άρθρο με τον τίτλο: "Το ηθικό κύρος των κομμουνιστών".

Τέτοιο "ηθικό" κύρος έχουν μόνον όσοι κομμουνιστές παίρνουν ό,τι τους δίνει το κόμμα και δεν διαμαρτύρονται. Τέτοιο "ηθικό" κύρος δεν έχουν όσοι αμφισβητούν τα "αλάθητα" των "δεινοσαύρων". Τέτοιοι "ηθικό" κύρος δεν έχουν όσοι νομίζουν ότι με την προσωπική τους αξία μπορούν να αμφισβητήσουν τα κληρονομικά δικαιώματα των γόνων. Τέτοιο ηθικό κύρος δεν έχουν όσοι νομίζουν ότι με τη μόρφωσή τους μπορούν να παρακάμψουν τους αγράμματους "Κουτβήδες". Πού θα πάει έτσι το κόμμα; Θα φτάσουμε στο σημείο να αμφισβητήσουμε τον "επιστήμονα" Ζαχαριάδη; ...Τον "διανοούμενο" Σιάντο; ...Τον "στοχαστή" Φλωράκη;

...Πού θα πάει αυτός ο "κόσμος" με τις μικροαστικές νοοτροπίες; Πού θα πάει ο "κόσμος" με τους "μπουρζουάδες", οι οποίοι έχουν "τρυπώσει" μέσα σε αυτό και έχουν φτιάξει "φράξιες". Το είπε άλλωστε και η "πάπισσα" Αλέκα. Η γενικώς αναλφάβητη Αλέκα τους κατηγόρησε όλους αυτούς για μαρξιστικό "αναλφαβητισμό". Μαρξιστικώς "μορφωμένος" είσαι όταν μπαίνεις οικιοθελώς πίσω από τον Νεάτερταλ Σιάντο. Μαρξιστικώς "διανοούμενος" είσαι όταν "βλέπεις" αυτά, τα οποία δεν φαίνονται εκ πρώτης όψεως ...Όταν "βλέπεις" καθαρά ότι η Αλέκα είναι μια "γαζέλα" του σοσιαλισμού. Αντίσταση σε όλα αυτά τα φαινόμενα "σήψης" ήταν η "ηθική" εκλογή του Κουτσούμπα ...με το όνομα.

Όπως είπε και ο Γόντικας, καταλήγοντας στο άρθρο του ..."Ο,τι όμως κι αν κάνουν, δε θα μπορέσουν να τραβήξουν το ΚΚΕ στον κόσμο τους, στη σαπίλα, στη σήψη". Μη φοβάσαι "σύντροφε", κανένας δεν θα το καταφέρει αυτό, γιατί κανένας δεν μπορεί να σκοτώσει τον πεθαμένο. Το ΚΚΕ δεν κινδυνεύει να τραβηχτεί προς τη σήψη και τη σαπίλα, γιατί κανένας δεν έχει πρόθεση να το τραβήξει προς τα "έξω". Το ΚΚΕ "πλέει" στα βαθιά σκατά από τότε που ιδρύθηκε ...Από τότε που πληρώθηκε, για να βυθίσει τον ελληνικό λαό στον Εμφύλιο ...Από τότε που έπαιρνε μισθό από την Κρατική Ασφάλεια, για να τον χαφιεδίζει ...Από τότε που υπέγραψε συλλογική "δήλωση" για να μπει στη Βουλή, προκειμένου να εισπράττει κρατική επιχορήγηση, με αντιπαροχή να γίνει το "δεκανίκι" του προδοτικού δικομματισμού.

Ποια σήψη και ποια σαπίλα μπορεί να το "τρομάξει"; Η σήψη και η σαπίλα για το ΚΚΕ είναι ό,τι ένα απλό τραύμα για έναν καρκινοπαθή ...Ασήμαντη υπόθεση, που δεν τον τρομάζει. Το ΚΚΕ έχει να αντιμετωπίσει πολύ μεγαλύτερα προβλήματα από τη σήψη και τη σαπίλα ...Είναι ο "καρκινοπαθής" της ελληνικής ιστορίας ...Ο απόλυτος προδότης των Ελλήνων. Όποιος μπορούσε να το πληρώσει, απόλαυσε τις υπηρεσίες του. Από όποιον μπορούσε να τα "αρπάξει", τα έχει "αρπάξει" ...Είπαμε ...Η "ηθική" των κομμουνιστών δεν είναι μόνον μεγάλη, αλλά και απολύτως αποτιμημένη.

Όλα αυτά ο Μπογιόπουλος τα αγνοούσε. Την ώρα λοιπόν που ειρωνευόταν εκ του ασφαλούς τους "άλλους", δεν έβλεπε τι γινόταν στη δική του τη "μεριά". Ήταν ηλίθιοι αυτοί, οι οποίοι δεν καταλάβαιναν τον καπιταλισμό και αποδείχθηκε ηλιθιότερος αυτός, ο οποίος τον κατάλαβε. Σαν "πατσαβούρα" τον πέταξαν στην άκρη. Ο Μπογιόπουλος δεν έχασε μόνον τη δική του την προσωπική μάχη, αλλά έχασε και την πρώτη πραγματική μάχη της γενιάς του μέσα στο κόμμα. Μέσα στο ΚΚΕ των "δεινοσαύρων" ήταν αυτός, ο οποίος ξεκίνησε ελπιδοφόρα μια "κίνηση" και έχασε όπως χάνουν όλοι οι νεωτεριστές μέσα στις δογματικές δομές των φασιστών.

Απλά εμείς γνωρίζαμε ότι δεν θα τα καταφέρει, ενώ αυτός έπρεπε να το δοκιμάσει, για να το καταλάβει. Γιατί ήμασταν σίγουροι; Γιατί μια μηχανή του κιμά τη σταματάς από έξω, βγάζοντάς την από την πρίζα. Αν προσπαθήσεις να βάλεις τα χέρια σου μέσα της, για να τη σταματήσεις, θα σου αλέσει τα χέρια ...Απλά πράγματα. Όταν μια μηχανή είναι σχεδιασμένη να "αλέθει" κρέας και ο ανθρώπινος οργανισμός είναι κρεάτινος, δεν μπορεί να τη σταματήσει, μπαίνοντας μέσα σ' αυτήν ...Δεν θα τα καταφέρει, όσο έξυπνος ή δυνατός κι αν είναι ...Δεν θα τα καταφέρει, γιατί δεν μπορεί να ξεπεράσει τη φύση του.

Οι φασιστικοί μηχανισμοί είναι τέτοιες μηχανές του "κιμά" ...του ανθρώπινου "κιμά". Αυτές τις μηχανές τις πολεμάς μόνο απ’ έξω και όχι απ’ ευθείας. Δεν προσπαθείς να τις "σπάσεις" με τη δική σου σάρκα. Προσπαθείς να τους στερήσεις τα δεδομένα εκείνα, τα οποία τους επιτρέπουν να λειτουργούν. Προσπαθείς να τους στερήσεις τη χρηματοδότηση, αν αυτή είναι το "ρεύμα" με το οποίο δουλεύουν. Προσπαθείς να τους στερήσεις το ανθρώπινο "υλικό", το οποίο χρειάζονται για να "αλέσουν" και τους συντηρεί. Αν καταφέρεις κάτι από αυτά τα δύο, αυτές οι μηχανές θα σταματήσουν μόνες τους.

Το ΚΚΕ υπό αυτήν την έννοια δεν μπορείς να το "σταματήσεις" από "μέσα". Το ΚΚΕ απλά θα βάλει "λουκέτο", είτε αν, λόγω οικονομικού ελέγχου, χάσει τους χρηματοδότες του είτε επειδή θα πάψει να βρίσκει αφελείς οπαδούς να το ακολουθούν. "Αφελείς" τρόπος του λέγειν, γιατί οι περισσότεροι οπαδοί του είναι έμμισθοι οπαδοί και το ακολουθούν για το βόλεμά τους.

Το ΚΚΕ σήμερα εξακολουθεί να υπάρχει, γιατί αυτό βολεύει τους χρηματοδότες του ...Βολεύει τη Λέσχη Μπίλντερμπεργκ, την CIA και βέβαια τους διάφορους τοκογλύφους της Νέας Υόρκης ...Τους χρηματοδότες του Μαρξ, του Λένιν και του Στάλιν ...Τους διάφορους Σόρος και Ροκφέλερ, οι οποίοι θεωρούν το "μαγαζί" του Μπεναρόγια κάτι σαν "οικογενειακή" περιουσία της εβραϊκής οικογένειας. Αυτοί επιβάλουν στο ελληνικό κράτος όχι μόνον να το συντηρεί οικονομικά, αλλά και να το βοηθάει όταν τα ποσοστά του "πέφτουν".

Εξαιτίας αυτών των "πλατών" εμφανίζεται απείθαρχο απέναντι στους νόμους του ελληνικού κράτους. Εξαιτίας αυτών των "πλατών" πουλούσε τρέλα η Αλέκα. Κανένας εισαγγελέας δεν πλησιάζει το ΚΚΕ, γιατί απλούστατα ενοχλείται η γνωστή Πρεσβεία της Βασιλίσσης Σοφίας. Αυτοί είναι οι εγγυητές του "ηθικού" κύρους των κομμουνιστών, το οποίο "ευαγγελίζονται" οι σταλινικοί του Περισσού. Αυτός είναι ο κομμουνισμός ...Μπογιόπουλε.

ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΤΡΑΪΑΝΟΥ

Εθνικό Απελευθερωτικό Μέτωπο - ΕΑΜ Β’

Tαμπού: το πελατειακό κράτος....H συντριπτική πλειονότητα των «λειτουργών» του κράτους, διορισμένων με ισόβια εξασφάλιση, δεν επιλέχτηκαν με κρίση - σύγκριση, δεν προτιμήθηκαν με έλεγχο - αξιολόγηση - δοκιμασία των προσόντων και ικανοτήτων τους. Διορίστηκαν, άκριτα και αυθαίρετα, με κομματικό αλισβερίσι, πουλώντας τις ψήφους της οικογένειας στους μαστροπούς - εκπορνευτές της πατρίδας. Παράσιτα, τα τρέφει ισόβια ο μόχθος του φορολογούμενου πολίτη σαν ανταμοιβή για την αντικοινωνική τους δολιότητα, τον πρωτογονισμό της ιδιοτέλειάς τους. Δεν φταίνε οι ίδιοι, έπαιξαν με τους όρους του παιχνιδιού που είχαν θεσμοθετήσει τα συνδικάτα του εγκλήματος, τα κόμματα.

Χρήστος Γιανναράς

Τρία χρόνια τώρα ονομάζουμε «άσκηση πολιτικής» το να τρέχει πανικόβλητη η κυβέρνηση πίσω από μια «δόση» δανείου. Nα προλάβει την πειθάρχηση σε δεσμεύσεις εκβιαστικές, πειθάρχηση που βυθίζει τη χώρα σε απύθμενη ύφεση, μόνο για να εξασφαλίσει η κυβέρνηση τη «δόση» της και παραμονή στην εξουσία.

Mόλις μία δόση επιτέλους εγκριθεί, παρεμβάλλεται intermezzo θριαμβολογίας και κομπασμών για τις επιδόσεις (σε ενδοτισμό) που πέτυχαν οι κυβερνώντες. Kαι μετά ξεκινάει καινούργιο αγωνιώδες κυνηγητό για την εξασφάλιση της επόμενης «δόσης». H ανυπαρξία πολιτικής έχει καταδικάσει τη χώρα να μην μπορεί να ζήσει παρά μόνο με δανεικά: Aπό δόση σε δόση, τυφλά, μοιρολατρικά, κυριολεκτικά σαν ναρκομανείς, βυθιζόμαστε στην αυτοκαταστροφή, σε συνεχώς επιτεινόμενο αυτεξευτελισμό, σε αργόσυρτη βασαναστική αυτοχειρία.

Διότι, δόση ακούμε και δόση δεν βλέπουμε: δεν πιστοποιούμε ούτε πληροφορούμαστε πού πηγαίνουν τα χρήματα που «εκταμιεύονται». Στην αγορά δεν εισρέει τίποτα – τα λουκέτα στις επιχειρήσεις πληθύνονται με ακατάσχετη αύξηση, καταιγιστική. Στα κρατικά ταμεία δεν φτάνει ούτε δεκάρα – οι περικοπές, τουλάχιστον οι αθόρυβες (των συντάξεων) συνεχίζονται και μάλιστα «αναδρομικώς»!! Στις Tράπεζες, ούτε ίχνος «ανακεφαλαιοποίησης», γι’ αυτό και ούτε σταγόνα χορήγησης δανείων. Όλες οι τρομακτικές θυσίες που σαδιστικά, απάνθρωπα επιβάλλονται στους πολίτες ως προϋπόθεση κάθε καινούργιας «δόσης», δεν έχουν το παραμικρό ανταπόδομα μετριασμού της συμφοράς, την παραμικρή ορατή ή διαφαινόμενη ελπίδα.
Θα μπορούσαν τα πράγματα να είναι διαφορετικά; Όποιος το ρωτάει αυτό μας λογαριάζει όλους τους πολίτες τυφλούς και ανεγκέφαλους. Δεν βλέπουμε, δεν καταλαβαίνουμε ότι το κομματικό κράτος (τρικομματικό σήμερα) είναι άθικτο, ότι οι αυτουργοί των εγκλημάτων που μας οδήγησαν στη χρεοκοπία και στην ειλωτεία των «δόσεων» είναι αυτοί που διαχειρίζονται και τη «σωτηρία» μας;
Πόσοι υπουργεύουν στην κυβέρνηση του κ. Σαμαρά με μοναδικό προσόν την υποστήριξη που του πρόσφεραν για να αρχηγεύσει στο κόμμα του; Ποιοι είναι διοικητές δημόσιων οργανισμών, ποιοι νέμονται το κάθε γλυφιτζούρι εξουσίας σαν αμοιβή για τον λακεδισμό τους, την καιροσκοπική αφοσίωσή τους σε κάποιον από τους αρχηγούς της τρικομματικής τάχα και κυβέρνησης;
Γιατί ο θλιβερός κ. Mανιτάκης τέτοια ανένδοτη άρνηση να απολύσει τους επίορκους δημόσιους υπαλλήλους; Kοντεύουν τα δύο εκατομμύρια (στα πέντε του παραγωγικού πληθυσμού) όσοι ζουν το φρικτότερο μαρτύριο ανελπιστίας: την ανεργία, όμως ο κ. Mανιτάκης μάχεται με νύχια και με δόντια να διασώσει το ταμπού του «πελατειακού» κράτους, τη δημοσιοϋπαλληλία ως κομματική πελατεία. Για την τρικομματική κυβέρνηση οι απολύσεις είναι η «κόκκινη γραμμή»: Aν θιγεί ο πελατειακός χαρακτήρας του δημόσιου τομέα, καταρρέει το «σύστημα», τα σημερινά κόμματα δεν μπορούν πια να λειτουργήσουν, δεν ξέρουν να λειτουργήσουν διαφορετικά.
Θα μπορούσαν τα πράγματα να είναι διαφορετικά; Nαι, θα μπορούσαν, είναι ολοφάνερο. Tο βασικό που ζητάνε οι δανειστές μας, το ίδιο απαιτούν και τα πραγματικά δεδομένα της ελλαδικής οικονομίας: να περιοριστεί δραστικά το πολυσπάταλο κράτος. Kαι η πραγματικότητα της εξωφρενικής κρατικής σπατάλης δεν μετριέται αόριστα (με αριθμητικά-ποσοτικά μεγέθη υπερπληθώρας υπαλλήλων), μετριέται με την ολοφάνερα ελάχιστη προσφορά υπηρεσιών, την κάκιστη ποιότητα των υπηρεσιών – το κράτος που υπολειτουργεί. Tο πρόβλημα δεν είναι οι τυχόν «υπεράριθμοι» στις κρατικές υπηρεσίες, είναι οι περιττοί: δηλαδή οι ανίκανοι, οι ασυνείδητοι, οι φυγόπονοι.
H συντριπτική πλειονότητα των «λειτουργών» του κράτους, διορισμένων με ισόβια εξασφάλιση, δεν επιλέχτηκαν με κρίση - σύγκριση, δεν προτιμήθηκαν με έλεγχο - αξιολόγηση - δοκιμασία των προσόντων και ικανοτήτων τους. Διορίστηκαν, άκριτα και αυθαίρετα, με κομματικό αλισβερίσι, πουλώντας τις ψήφους της οικογένειας στους μαστροπούς - εκπορνευτές της πατρίδας. Παράσιτα, τα τρέφει ισόβια ο μόχθος του φορολογούμενου πολίτη σαν ανταμοιβή για την αντικοινωνική τους δολιότητα, τον πρωτογονισμό της ιδιοτέλειάς τους.
Δεν φταίνε οι ίδιοι, έπαιξαν με τους όρους του παιχνιδιού που είχαν θεσμοθετήσει τα συνδικάτα του εγκλήματος, τα κόμματα. Ποιο είναι το κυρίως αίτιο που φτάσαμε να είμαστε σήμερα ανέλπιδα βυθισμένοι στην καταστροφή, στην απόγνωση; Kατά πάγκοινη αναγνώριση: ο υπερδανεισμός της χώρας, ιλιγγιώδης, εξωφρενικός. Kαι γιατί δανειζόταν η Eλλάδα; Mήπως για να αποκτήσει υποδομές ανάπτυξης, να ενισχύσει παραγωγικές πρωτοβουλίες; Δανειζόταν αποκλειστικά και μόνο για να υπερτρέφουν τα κόμματα το πελατειακό κράτος, να συντηρούν τον παραλογισμό και τη φαυλότητα της ψηφοθηρικής ασυδοσίας τους.
Tρία χρόνια τώρα, ούτε που διανοείται κανείς να θίξει τις προκλητικές αμοιβές και προνομίες των υπαλλήλων της Bουλής – τη σκανδαλωδέστερη από τις συνομοταξίες των κομματανθρώπων, κάθε κουζίνας. Aδύνατο να διαλυθούν, παρά τις εξαγγελίες, οι χίλιες πεντακόσιες (και πάνω) εταιρείες του Δημοσίου με τους χρυσαμειβόμενους προέδρους και διευθύνοντες συμβούλους. Aδύνατο να ελεγχθούν οι υπέρογκες υπερβάσεις κοστολόγησης των δημόσιων έργων και των κρατικών προμηθειών, τα σκάνδαλα στον επαγγελματικό αθλητισμό, οι οφειλές καναλιών και εφημερίδων – όλα τα πλοκάμια διαπλοκής των κομμάτων με την οικονομική αυθαιρεσία και ανομία προστατεύονται, τρία χρόνια τώρα, επομένως γιατί να αποτελέσουν εξαίρεση οι ατομικές περιπτώσεις της επίορκης δημοσιοϋπαλληλίας;
Έχει επανειλημμένα και τεκμηριωμένα καταδειχθεί ότι τα «Mνημόνια» θα είχαν αποφευχθεί, αν υπήρχε τίμια και συνεπής πολιτική βούληση για την κατάλυση του πελατειακού κράτους, την αποκατάσταση αξιοκρατίας, ελέγχου της ποιότητας σε κάθε πτυχή του κρατικού μηχανισμού. Aλλά κάτι τέτοιο θα σήμαινε να δεχθούν τα κόμματα την αυτοκατάργησή τους, την άρνηση του μοναδικού τρόπου με τον οποίο ξέρουν να λειτουργούν. Kαι είναι τραγικά αφελές να ελπίζουμε ότι, με τους εκβιαστικούς πειθαναγκασμούς που επιβάλλει η «τρόικα» των δανειστών, θα υποχρεωθεί η ασύδοτη διαφθορά του πολιτικού συστήματος να παραγάγει υγεία, ανάκαμψη, ρεαλισμό ελπίδων.
Δυστυχώς οι αντιδράσεις ΣYPIZA, Kαμμένου, «Xρυσής Aυγής» εμφανίζουν μόνο κάποια ρητορική ευστοχία καταγγελτική της διαφθοράς και ανικανότητας του πολιτικού συστήματος. Eντυπωσιάζουν τους πολύ αφελείς ή τους πολύ οργισμένους, αλλά είναι τυπικά γεννήματα του ίδιου συστήματος, της λογικής του, των μεθόδων του. Σε πολύ ανεπεξέργαστη, εντελώς παιδαριώδη, ανεπαρκούς σοβαρότητας εκδοχή.
Aν επιβιώνει κάποια άλλη ποιότητα στην ελληνική κοινωνία, δεν έχει ακόμα υποχρεωθεί, από την πίεση των πραγμάτων, να φανερωθεί.