Τρίτη 31 Ιανουαρίου 2012
ΘΑΛΑΜΟΦΥΛΑΚΑΣ: Ο ΔΡΟΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΑΝΟΙΚΤΟΣ ΚΑΙ Η ΕΠΙΛΟΓΗ ΔΙΚΗ ΜΑΣ
ΘΑΛΑΜΟΦΥΛΑΚΑΣ: Ο ΔΡΟΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΑΝΟΙΚΤΟΣ ΚΑΙ Η ΕΠΙΛΟΓΗ ΔΙΚΗ ΜΑΣ: Μόνο μια επανάσταση που θα ανατρέψει τη νυν κυβέρνηση ήσσονος εθνικού φρονήματος δείχνει να μπορεί να εμποδίσει μια νέα εποχή «φραγκοκρατίας...
ΘΑΛΑΜΟΦΥΛΑΚΑΣ: ΓΙΑ ΤΗ ΣΟΒΑΡΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗΣ
ΘΑΛΑΜΟΦΥΛΑΚΑΣ: ΓΙΑ ΤΗ ΣΟΒΑΡΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗΣ: Ελληνικέ λαέ. Οι έμποροι του χρήματος έχουν καταφέρει να αντικαταστήσουν τους εκλεγμένους πολιτικούς μαριονέτες με έναν τραπεζίτη πρωθυπο...
Γενοκτονία!!!
Του Μελέτη Η. Μελετόπουλου*
Η Ελλάδα χρεοκόπησε το 1843, το 1897 και το 1893. Οι επίσημες όμως αυτές χρεωκοπίες αφορούσαν τα δημοσιονομικά μεγέθη και δεν συνοδεύθηκαν από κατάρρευση του βιοτικού επιπέδου και κοινωνική αποσύνθεση. Άλλωστε τις διαχειρίστηκαν υπεύθυνοι κυβερνήτες, η δε αντιμετώπιση της χρεωκοπίας του 1932 από τον Ελευθέριο Βενιζέλο θεωρείται υπόδειγμα επιτυχούς διαχείρισης κρίσης και δεν άφησε ανεπούλωτα τραύματα.
Η ειδοποιός διαφορά της σημερινής (ήδη συντελεσθείσας στην πραγματικότητα, ασχέτως της τυπικής ή μη στάσης πληρωμών και της τυπικής εξόδου ή μη από την ευρωζώνη) χρεωκοπίας της χώρας είναι η δραματική, μαζική εκπτώχευση του ελληνικού λαού, η βίαιη, απότομη κατάρρευση του βιοτικού του επιπέδου, η διαμόρφωση συνθηκών ανάλογων της περιόδου 1944-1949, χωρίς μάλιστα να έχει προηγηθεί πόλεμος και κατοχή.
Η «εσωτερική υποτίμηση» αποτελεί τον άξονα του εν πολλοίς γερμανικής εμπνεύσεως προγράμματος της τρόϊκα και των εντολοδόχων της (χωρίς καν τις αναγκαίες στοχαστικές προσαρμογές), δηλαδή της κυβέρνησης Παπανδρέου και στην συνέχεια της κυβέρνησης Παπαδήμου. Στο στόχαστρο όμως δεν έχουν τεθεί μόνον οι μισθωτοί και οι συνταξιούχοι του δημοσίου, αλλά και του ιδιωτικού τομέα(!), αντίθετα σε κάθε λογική ελεύθερης οικονομίας, ώστε να διερωτάται κανείς εάν η τρόϊκα και οι εν Ελλάδι υπάλληλοί της εμφορούνται από παλαιοκομμουνιστικές αντιλήψεις.
Αλλά αυτή η ψευδεπίγραφη εσωτερική υποτίμηση στοχεύει αποκλειστικά τους μισθούς και τις συντάξεις, χωρίς να συνοδεύεται από την αυτονόητη (ώστε η υποτίμηση να είναι πράγματι υποτίμηση και όχι απλώς σφαγή) μείωση τιμολογίων ΔΕΚΟ, επιτοκίων στεγαστικών δανείων, τιμάριθμου κλπ.
Αντιθέτως, ενώ καταρρέουν τα εισοδήματα, οι δαπάνες των νοικοκυριών εκτοξεύονται, με την πρωτοφανή φορολογική επιδρομή στην ακίνητη περιουσία (ανεξαρτήτως μεγέθους), με νομικά διαβλητούς τρόπους, έκτακτες εισφορές κλπ., που οδηγούν τα νοικοκυριά σε συνθήκες οικογενειακής και ατομικής χρεωκοπίας. Και στα πρωτοφανή για τον τελευταίο μισό αιώνα φαινόμενα των συσσιτίων, των χιλιάδων ρακοσυλλεκτών στους δρόμους της Αθήνας, των αστέγων, της ανεργίας του ενός εκατομμυρίου (σύμφωνα με τις επίσημες στατιστικές, που προσμετρούν μόνον τους εγγεγραμμένους στον ΟΑΕΔ άρα δεν συνυπολογίζουν τους νέους που δεν έχουν ακόμη προσληφθεί ώστε να απολυθούν ώστε να εγγραφούν στον ΟΑΕΔ και άλλες στατιστικά «αφανείς» κατηγορίες ανεργίας). Και, μαζί με αυτά, του κλεισίματος εκατοντάδων πλέον χιλιάδων επιχειρήσεων, όχι μόνον μικρομεσαίων αλλά και μεγάλων, άλλοτε κυρίαρχων στον κλάδο τους. Τέλος, των άδειων από ενοικιαστές ακινήτων, άρα της κατάρρευσης του εισοδήματος από ακίνητη περιουσία, που υπήρξε επί δεκαετίες οικονομικό θεμέλιο και έσχατο καταφύγιο της μεσαίας τάξης.
Αυτή η μαζική εκπτώχευση του πληθυσμού και η μετατροπή της Ελλάδας σε απομίμηση Αλβανίας επί αείμνηστου Χότζα (όπου ως γνωστόν το έσχατο έδεσμα ελλείψει ειδών διατροφής ήταν η νερόσουπα….) συμβαίνει κατά παράλογο τρόπο ενώ αποκαλύπτεται ότι η χώρα μας κείται πάνω σε μία θάλασσα φυσικού αερίου, που θα μπορούσε να την καταστήσει οικονομικά αυτοδύναμη και ευημερούσα, ακόμη κι αν εισέπραττε πολλοστημόριο και μόνον των πολύτιμων πόρων της από τις διεθνείς κοινοπραξίες που θα ανελάμβαναν την εξόρυξη με δικές τους δαπάνες, χωρίς καμία ελληνική συμμετοχή. Κάτι που όμως προϋποθέτει το στοιχειώδες θάρρος και την σωστή διπλωματική και στρατιωτική προετοιμασία της ανακήρυξης ΑΟΖ, σε στενή συνεργασία με τις ΗΠΑ, τις ευρωπαϊκές μεγάλες δυνάμεις και το Ισραήλ.
Το σημερινό, καταρρέον πολιτικό σύστημα των κομμάτων εξουσίας δεν μπορεί φυσικά να προχωρήσει σε αυτήν ούτε και σε καμιά απολύτως άλλη πρωτοβουλία. Είναι βαθειά διεφθαρμένο, ιδιοτελές και ανίκανο (ενώ τα κόμματα της Αριστεράς, ως μικρομέτοχοι του Ελληνικού Πολιτικού Συστήματος Α.Ε., δεν διαθέτουν ρεαλιστικές προτάσεις και αίσθημα ευθύνης). Το πολιτικό σύστημα ασχολείται σήμερα με το κεφαλαιώδες ζήτημα της εκλογής του επόμενου προέδρου του πασόκ (δηλαδή του τίποτα….), ενώ οι δημοσκοπήσεις δείχνουν την μαζική αποδρομή του εκλογικού σώματος από όλα ανεξαιρέτως τα δήθεν αστικά κόμματα εξουσίας και την ταυτόχρονη άρνηση προσχώρησης των σοβαρών πολιτών στην εξωπραγματική και έξαλλη λογική της άκρας αριστεράς, τα κόμματα της οποίας εισπράττουν ανενδοίαστα την παχυλή κρατική χρηματοδότηση, την ίδια ώρα που έξω από τα γραφεία τους κυκλοφορούν ανθρώπινα ράκη. Τα κόμματα, που διαθέτουν μία εικονική πλέον κοινοβουλευτική δύναμη που δεν ανταποκρίνεται σε πραγματική πολιτική επιρροή, στηρίζουν και ταυτόχρονα υπονομεύουν την προσωρινή κυβέρνηση Παπαδήμου, της δίδουν ψήφο εμπιστοσύνης αλλά καταψηφίζουν τα νομοσχέδιά της που παραβιάζουν τις συντεχνιακές τους εξαρτήσεις, ψηφίζουν τα αλλεπάλληλα εθνοκτόνα μνημόνια δηλώνοντας ότι… δεν τα διάβασαν, ενώ κορυφαία στελέχη και μάλιστα υπουργοί εν ενεργεία καταγγέλλουν την κυβέρνηση στην οποία μετέχουν και νομίζουν ότι προετοιμάζουν την πολιτική τους διάσωση κυοφορώντας νέα σχήματα με την συμμετοχή διανοούμενων με πολύ αργά αντανακλαστικά, όπως οι κύριοι Μαρωνίτης, Μουζέλης και Αλιβιζάτος.
Ταυτόχρονα, υπογείως κατασκευάζουν νέα πολιτικά «κόμματα» με αγνώστους (που στην πραγματικότητα είναι γνωστοί τους), και σε συνεργασία με πολιτικά αφελείς συγγραφείς και καθόλου αφελείς «πολίτες», τα οποία θα λειτουργήσουν (όπως νομίζουν) ως κολυμβήθρα του Σιλωάμ για την επανεμφάνισή τους την επόμενη ημέρα.
Αυτά όλα ασφαλώς δεν αφορούν την καταρρέουσα κοινωνία. Αποτελούν εσωτερικές ζυμώσεις ενός κλειστού, ιδιοτελούς κύκλου προσώπων, που οδήγησε την χώρα στην διάλυση. Η πτώση του είναι νομοτελειακή, και από αυτήν δεν θα γλυτώσει ούτε ο κ. Φλωρίδης επειδή συνεργάσθηκε με τον κ. Δοξιάδη, ούτε η κ. Διαμαντοπούλου επειδή διοργάνωσε στην Παλαιά Βουλή συζήτηση με τον κ. Μπουτάρη, ούτε ο κ. Βενιζέλος επειδή όταν διαδεχθεί τον κ. Παπανδρέου θα καταγγείλει το μνημόνιο που ο ίδιος υπέγραψε και εφάρμοσε με πάθος, ούτε η δεξιά εκείνη που δεν έχει αποφασίσει εάν συμφωνεί ή διαφωνεί με το μνημόνιο ούτε η άλλη δεξιά που έχει οριστικά αποφασίσει ότι συμφωνεί διότι αυτό της εξασφάλισε τρία υπουργικά έδρανα σε μία κυβέρνηση που αρχίζει να μοιάζει τραγικά με αυτήν του Γούναρη. Και, παρά τις φιλότιμες προσπάθειες της εφημερίδας ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, ο Λουκάς Παπαδήμος δεν θα επιτύχει ποτέ να εκφράσει τους μεταρρυθμιστές, διότι η κυβέρνησή του απέφυγε επιμελώς να λάβει το μοναδικό μέτρο που θα μπορούσε να διατηρήσει την Ελλάδα στην χορεία των σύγχρονων ευρωπαϊκών κρατών, δηλαδή να διαλύσει το σοβιετικό κράτος, με τις πελατειακές ΔΕΚΟ του, τους χιλιάδες άχρηστους οργανισμούς και τα τερατώδη προνόμια της διεφθαρμένης νομενκλατούρας. Πώς θα ήταν άλλωστε δυνατόν τα ολιγαρχικά πελατειακά κόμματα της Μεταπολίτευσης να επιτρέψουν σε έναν πρωθυπουργό που τα ίδια επέλεξαν να καταργήσει το πελατειακό τους κράτος;
Μετά την περυσινή θερινή έκρηξη της πλατείας Συντάγματος, η ελληνική κοινωνία σιωπά. Η σιωπή αυτή δεν σημαίνει παραίτηση. Κανείς λαός δεν παρακολούθησε μέχρι τέλους την γενοκτονία του απαθής και άβουλος. Το διαδίκτυο στην συντριπτική του πλειοψηφία, οι σύλλογοι, οι αυθεντικές κινήσεις πολιτών, σημαντικό πλέον μέρος του τύπου, μεγάλο μέρος του πνευματικού και επιστημονικού κόσμου, οι έμποροι και οι βιοτέχνες, οι βιομήχανοι, και πολλές ακόμα κοινωνικές και επαγγελματικές ομάδες, η συντριπτική πλειοψηφία της κοινής γνώμης έχουν εκκενώσει τον υπό αποσύνθεση χώρο που λέγεται πολιτικό σύστημα της Μεταπολίτευσης. Απαιτούν νέο σύνταγμα, νέα κόμματα χωρίς απολύτως καμία συμμετοχή εκπροσώπων του παλαιοκομματισμού, νέους ηγέτες με καθαρό παρελθόν, νέο ήθος και νέα λογική διακυβέρνησης. Με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, το σκέλεθρο της Μεταπολίτευσης θα σαρωθεί, είτε με την διαμόρφωση μίας ισχυρής ριζοσπαστικής δημοκρατικής πολιτικής δύναμης με αναγνωρισμένη ηγεσία και πόρους, είτε με μία κοινωνική έκρηξη που θα δημιουργήσει εντελώς νέες συνθήκες, είτε λόγω διεθνών γεγονότων. Είτε με όλα αυτά μαζί.
*Διδάκτωρ Οικονομικών και Κοινωνικών Επιστημών Πανεπιστημίου Γενεύης
Η Ελλάδα χρεοκόπησε το 1843, το 1897 και το 1893. Οι επίσημες όμως αυτές χρεωκοπίες αφορούσαν τα δημοσιονομικά μεγέθη και δεν συνοδεύθηκαν από κατάρρευση του βιοτικού επιπέδου και κοινωνική αποσύνθεση. Άλλωστε τις διαχειρίστηκαν υπεύθυνοι κυβερνήτες, η δε αντιμετώπιση της χρεωκοπίας του 1932 από τον Ελευθέριο Βενιζέλο θεωρείται υπόδειγμα επιτυχούς διαχείρισης κρίσης και δεν άφησε ανεπούλωτα τραύματα.
Η ειδοποιός διαφορά της σημερινής (ήδη συντελεσθείσας στην πραγματικότητα, ασχέτως της τυπικής ή μη στάσης πληρωμών και της τυπικής εξόδου ή μη από την ευρωζώνη) χρεωκοπίας της χώρας είναι η δραματική, μαζική εκπτώχευση του ελληνικού λαού, η βίαιη, απότομη κατάρρευση του βιοτικού του επιπέδου, η διαμόρφωση συνθηκών ανάλογων της περιόδου 1944-1949, χωρίς μάλιστα να έχει προηγηθεί πόλεμος και κατοχή.
Η «εσωτερική υποτίμηση» αποτελεί τον άξονα του εν πολλοίς γερμανικής εμπνεύσεως προγράμματος της τρόϊκα και των εντολοδόχων της (χωρίς καν τις αναγκαίες στοχαστικές προσαρμογές), δηλαδή της κυβέρνησης Παπανδρέου και στην συνέχεια της κυβέρνησης Παπαδήμου. Στο στόχαστρο όμως δεν έχουν τεθεί μόνον οι μισθωτοί και οι συνταξιούχοι του δημοσίου, αλλά και του ιδιωτικού τομέα(!), αντίθετα σε κάθε λογική ελεύθερης οικονομίας, ώστε να διερωτάται κανείς εάν η τρόϊκα και οι εν Ελλάδι υπάλληλοί της εμφορούνται από παλαιοκομμουνιστικές αντιλήψεις.
Αλλά αυτή η ψευδεπίγραφη εσωτερική υποτίμηση στοχεύει αποκλειστικά τους μισθούς και τις συντάξεις, χωρίς να συνοδεύεται από την αυτονόητη (ώστε η υποτίμηση να είναι πράγματι υποτίμηση και όχι απλώς σφαγή) μείωση τιμολογίων ΔΕΚΟ, επιτοκίων στεγαστικών δανείων, τιμάριθμου κλπ.
Αντιθέτως, ενώ καταρρέουν τα εισοδήματα, οι δαπάνες των νοικοκυριών εκτοξεύονται, με την πρωτοφανή φορολογική επιδρομή στην ακίνητη περιουσία (ανεξαρτήτως μεγέθους), με νομικά διαβλητούς τρόπους, έκτακτες εισφορές κλπ., που οδηγούν τα νοικοκυριά σε συνθήκες οικογενειακής και ατομικής χρεωκοπίας. Και στα πρωτοφανή για τον τελευταίο μισό αιώνα φαινόμενα των συσσιτίων, των χιλιάδων ρακοσυλλεκτών στους δρόμους της Αθήνας, των αστέγων, της ανεργίας του ενός εκατομμυρίου (σύμφωνα με τις επίσημες στατιστικές, που προσμετρούν μόνον τους εγγεγραμμένους στον ΟΑΕΔ άρα δεν συνυπολογίζουν τους νέους που δεν έχουν ακόμη προσληφθεί ώστε να απολυθούν ώστε να εγγραφούν στον ΟΑΕΔ και άλλες στατιστικά «αφανείς» κατηγορίες ανεργίας). Και, μαζί με αυτά, του κλεισίματος εκατοντάδων πλέον χιλιάδων επιχειρήσεων, όχι μόνον μικρομεσαίων αλλά και μεγάλων, άλλοτε κυρίαρχων στον κλάδο τους. Τέλος, των άδειων από ενοικιαστές ακινήτων, άρα της κατάρρευσης του εισοδήματος από ακίνητη περιουσία, που υπήρξε επί δεκαετίες οικονομικό θεμέλιο και έσχατο καταφύγιο της μεσαίας τάξης.
Αυτή η μαζική εκπτώχευση του πληθυσμού και η μετατροπή της Ελλάδας σε απομίμηση Αλβανίας επί αείμνηστου Χότζα (όπου ως γνωστόν το έσχατο έδεσμα ελλείψει ειδών διατροφής ήταν η νερόσουπα….) συμβαίνει κατά παράλογο τρόπο ενώ αποκαλύπτεται ότι η χώρα μας κείται πάνω σε μία θάλασσα φυσικού αερίου, που θα μπορούσε να την καταστήσει οικονομικά αυτοδύναμη και ευημερούσα, ακόμη κι αν εισέπραττε πολλοστημόριο και μόνον των πολύτιμων πόρων της από τις διεθνείς κοινοπραξίες που θα ανελάμβαναν την εξόρυξη με δικές τους δαπάνες, χωρίς καμία ελληνική συμμετοχή. Κάτι που όμως προϋποθέτει το στοιχειώδες θάρρος και την σωστή διπλωματική και στρατιωτική προετοιμασία της ανακήρυξης ΑΟΖ, σε στενή συνεργασία με τις ΗΠΑ, τις ευρωπαϊκές μεγάλες δυνάμεις και το Ισραήλ.
Το σημερινό, καταρρέον πολιτικό σύστημα των κομμάτων εξουσίας δεν μπορεί φυσικά να προχωρήσει σε αυτήν ούτε και σε καμιά απολύτως άλλη πρωτοβουλία. Είναι βαθειά διεφθαρμένο, ιδιοτελές και ανίκανο (ενώ τα κόμματα της Αριστεράς, ως μικρομέτοχοι του Ελληνικού Πολιτικού Συστήματος Α.Ε., δεν διαθέτουν ρεαλιστικές προτάσεις και αίσθημα ευθύνης). Το πολιτικό σύστημα ασχολείται σήμερα με το κεφαλαιώδες ζήτημα της εκλογής του επόμενου προέδρου του πασόκ (δηλαδή του τίποτα….), ενώ οι δημοσκοπήσεις δείχνουν την μαζική αποδρομή του εκλογικού σώματος από όλα ανεξαιρέτως τα δήθεν αστικά κόμματα εξουσίας και την ταυτόχρονη άρνηση προσχώρησης των σοβαρών πολιτών στην εξωπραγματική και έξαλλη λογική της άκρας αριστεράς, τα κόμματα της οποίας εισπράττουν ανενδοίαστα την παχυλή κρατική χρηματοδότηση, την ίδια ώρα που έξω από τα γραφεία τους κυκλοφορούν ανθρώπινα ράκη. Τα κόμματα, που διαθέτουν μία εικονική πλέον κοινοβουλευτική δύναμη που δεν ανταποκρίνεται σε πραγματική πολιτική επιρροή, στηρίζουν και ταυτόχρονα υπονομεύουν την προσωρινή κυβέρνηση Παπαδήμου, της δίδουν ψήφο εμπιστοσύνης αλλά καταψηφίζουν τα νομοσχέδιά της που παραβιάζουν τις συντεχνιακές τους εξαρτήσεις, ψηφίζουν τα αλλεπάλληλα εθνοκτόνα μνημόνια δηλώνοντας ότι… δεν τα διάβασαν, ενώ κορυφαία στελέχη και μάλιστα υπουργοί εν ενεργεία καταγγέλλουν την κυβέρνηση στην οποία μετέχουν και νομίζουν ότι προετοιμάζουν την πολιτική τους διάσωση κυοφορώντας νέα σχήματα με την συμμετοχή διανοούμενων με πολύ αργά αντανακλαστικά, όπως οι κύριοι Μαρωνίτης, Μουζέλης και Αλιβιζάτος.
Ταυτόχρονα, υπογείως κατασκευάζουν νέα πολιτικά «κόμματα» με αγνώστους (που στην πραγματικότητα είναι γνωστοί τους), και σε συνεργασία με πολιτικά αφελείς συγγραφείς και καθόλου αφελείς «πολίτες», τα οποία θα λειτουργήσουν (όπως νομίζουν) ως κολυμβήθρα του Σιλωάμ για την επανεμφάνισή τους την επόμενη ημέρα.
Αυτά όλα ασφαλώς δεν αφορούν την καταρρέουσα κοινωνία. Αποτελούν εσωτερικές ζυμώσεις ενός κλειστού, ιδιοτελούς κύκλου προσώπων, που οδήγησε την χώρα στην διάλυση. Η πτώση του είναι νομοτελειακή, και από αυτήν δεν θα γλυτώσει ούτε ο κ. Φλωρίδης επειδή συνεργάσθηκε με τον κ. Δοξιάδη, ούτε η κ. Διαμαντοπούλου επειδή διοργάνωσε στην Παλαιά Βουλή συζήτηση με τον κ. Μπουτάρη, ούτε ο κ. Βενιζέλος επειδή όταν διαδεχθεί τον κ. Παπανδρέου θα καταγγείλει το μνημόνιο που ο ίδιος υπέγραψε και εφάρμοσε με πάθος, ούτε η δεξιά εκείνη που δεν έχει αποφασίσει εάν συμφωνεί ή διαφωνεί με το μνημόνιο ούτε η άλλη δεξιά που έχει οριστικά αποφασίσει ότι συμφωνεί διότι αυτό της εξασφάλισε τρία υπουργικά έδρανα σε μία κυβέρνηση που αρχίζει να μοιάζει τραγικά με αυτήν του Γούναρη. Και, παρά τις φιλότιμες προσπάθειες της εφημερίδας ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, ο Λουκάς Παπαδήμος δεν θα επιτύχει ποτέ να εκφράσει τους μεταρρυθμιστές, διότι η κυβέρνησή του απέφυγε επιμελώς να λάβει το μοναδικό μέτρο που θα μπορούσε να διατηρήσει την Ελλάδα στην χορεία των σύγχρονων ευρωπαϊκών κρατών, δηλαδή να διαλύσει το σοβιετικό κράτος, με τις πελατειακές ΔΕΚΟ του, τους χιλιάδες άχρηστους οργανισμούς και τα τερατώδη προνόμια της διεφθαρμένης νομενκλατούρας. Πώς θα ήταν άλλωστε δυνατόν τα ολιγαρχικά πελατειακά κόμματα της Μεταπολίτευσης να επιτρέψουν σε έναν πρωθυπουργό που τα ίδια επέλεξαν να καταργήσει το πελατειακό τους κράτος;
Μετά την περυσινή θερινή έκρηξη της πλατείας Συντάγματος, η ελληνική κοινωνία σιωπά. Η σιωπή αυτή δεν σημαίνει παραίτηση. Κανείς λαός δεν παρακολούθησε μέχρι τέλους την γενοκτονία του απαθής και άβουλος. Το διαδίκτυο στην συντριπτική του πλειοψηφία, οι σύλλογοι, οι αυθεντικές κινήσεις πολιτών, σημαντικό πλέον μέρος του τύπου, μεγάλο μέρος του πνευματικού και επιστημονικού κόσμου, οι έμποροι και οι βιοτέχνες, οι βιομήχανοι, και πολλές ακόμα κοινωνικές και επαγγελματικές ομάδες, η συντριπτική πλειοψηφία της κοινής γνώμης έχουν εκκενώσει τον υπό αποσύνθεση χώρο που λέγεται πολιτικό σύστημα της Μεταπολίτευσης. Απαιτούν νέο σύνταγμα, νέα κόμματα χωρίς απολύτως καμία συμμετοχή εκπροσώπων του παλαιοκομματισμού, νέους ηγέτες με καθαρό παρελθόν, νέο ήθος και νέα λογική διακυβέρνησης. Με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, το σκέλεθρο της Μεταπολίτευσης θα σαρωθεί, είτε με την διαμόρφωση μίας ισχυρής ριζοσπαστικής δημοκρατικής πολιτικής δύναμης με αναγνωρισμένη ηγεσία και πόρους, είτε με μία κοινωνική έκρηξη που θα δημιουργήσει εντελώς νέες συνθήκες, είτε λόγω διεθνών γεγονότων. Είτε με όλα αυτά μαζί.
*Διδάκτωρ Οικονομικών και Κοινωνικών Επιστημών Πανεπιστημίου Γενεύης
Δευτέρα 30 Ιανουαρίου 2012
Σάββατο 28 Ιανουαρίου 2012
Πέμπτη 26 Ιανουαρίου 2012
anti-ntp.net: ΕΚΡΗΚΤΙΚΟΣ Μητροπάνος :Έπρεπε να χουν διώξει με τι...
anti-ntp.net: ΕΚΡΗΚΤΙΚΟΣ Μητροπάνος :Έπρεπε να χουν διώξει με τι...: Κλωτσηδόν έπρεπε να διώξουν το Γιωργάκη και αυτοί το συζητάνε !!! Αν έκλεινε κάποιος σε ένα πακέτο πέντε- δέκα μελωδίες που να θυμίζουν...
Τρίτη 24 Ιανουαρίου 2012
Όρος επιβίωσης η συλλογική αξιοπρέπεια.. .....Δεν είναι υπερβολή να πούμε ότι η περίπτωση ΓAΠ έκρινε το επίπεδο του ελλαδικού πολιτικού συστήματος και της κατά κεφαλήν καλλιέργειας στην Eλλάδα σήμερα...
Χρήστος Γιανναράς
H περίπτωση του Γεώργιου Aνδρέα Παπανδρέου, πρωθυπουργού της Eλλάδας από 6.10.2009 έως 11.11.2011, προσφέρεται οπωσδήποτε για ανθρωπολογική μελέτη, κυρίως για τα εντυπωσιακά συμπτώματα υπεραναπλήρωσης μειονεξίας και απώλειας επαφής με την πραγματικότητα.
Oμως το θέμα που ευρύτερα και κατεξοχήν ενδιαφέρει, είναι η στάση της ελλαδικής κοινωνίας απέναντι στο φαινόμενο ΓAΠ. Aποτελεί αυτή η στάση δείγμα συλλογικής συμπεριφοράς τόσο ιδιαίτερο και σπάνιο, που πιθανόν να διεκδικεί και μοναδικότητα στα ιστορικά χρονικά.
Δεν είναι λίγοι μέσα στην Iστορία οι γόνοι ταλαντούχων στον εντυπωσιασμό του πλήθους ηγητόρων, που με ελάχιστα ή ανύπαρκτα προσόντα διαδέχονται στην εξουσία τον πατέρα τους. Aλλά αυτό συμβαίνει όταν είναι θεσπισμένη στο πολίτευμα της χώρας η κληρονομική μεταβίβαση της εξουσίας ή όταν η επιβολή του μειονεκτικού διαδόχου γίνεται πραξικοπηματικά, οργανωμένη συνήθως από παράγοντες που αποβλέπουν να ασκούν οι ίδιοι την εξουσία χρησιμοποιώντας τον μειονεκτικό σαν μαριονέτα.
Όμως τον ΓAΠ τον εξέλεξε αρχηγό του κόμματός του η «λαϊκή βάση» και πρωθυπουργό η σαφής πλειοψηφία του εκλογικού σώματος. Tον αποδέχτηκαν αμέσως και ανεπιφύλακτα τα στελέχη του κόμματός του στο σύνολό τους, κάποιοι από αυτούς με καθόλου τυχαία φυσική ευφυΐα και αξιόλογη πείρα του στίβου της πολιτικής. Σύσσωμη η κοινοβουλευτική ομάδα τον χειροκροτούσε, όρθια μπροστά στα έδρανα, άπειρες φορές μέσα σε δύο χρόνια, ωσάν να ήταν ο Bενιζέλος που γύριζε από την υπογραφή της Συνθήκης των Σεβρών. Eνώ ο ολίγιστος ΓAΠ ξεστόμιζε μόνο απίστευτης ασημαντότητας κοινοτοπίες με προκλητικούς βαρβαρικούς σολοικισμούς.
Δεν είναι υπερβολή να πούμε ότι η περίπτωση ΓAΠ έκρινε το επίπεδο του ελλαδικού πολιτικού συστήματος και της κατά κεφαλήν καλλιέργειας στην Eλλάδα σήμερα. Kαι η κρίση υπήρξε αποκαλυπτική, προδιαγράφει με βεβαιότητα το μέλλον κράτους και κοινωνίας. Tόσο, ώστε να μοιάζει παράλογο να δυσφορούμε και να διαμαρτυρόμαστε για τα όσα απελπιστικά μάς συμβαίνουν αυτόν τον τελευταίο καιρό.
Aς σταθούμε μόνο, παραδειγματικά, στο κορυφαίο (με κριτήρια αρνητικής, καταστροφικών συνεπειών αξιολόγησης) γεγονός της «ηγετικής» σταδιοδρομίας του ΓAΠ. Στην εν ψυχρώ επίσημη παραδοχή και ομολογία του ότι, με την υπογραφή των διαβόητων «Mνημονίων», η χώρα έχει απολέσει την «εθνική κυριαρχία» της.
H υπογραφή των «Mνημονίων» δεν ήταν μια αναπότρεπτη «μοίρα». Yπάρχουν τουλάχιστον δύο μαρτυρίες που βεβαιώνουν όχι απλώς την ευθύνη, αλλά την κατάφωρη υπαιτιότητα του ΓAΠ για αυτό το μοιραίων συνεπειών γεγονός – την αυτουργία, όχι τη συνεργία του ΓAΠ: Eίναι η μαρτυρία του Mιχάλη Xρυσοχοΐδη ότι «δεν διαπραγματευθήκαμε το Mνημόνιο», το υπέγραψαν, όποιοι το υπέγραψαν, ωσάν να εκτελούσαν εντολή ή συμφωνημένη παραχώρηση. Kαι η δεύτερη μαρτυρία είναι του Dominique Strauss - Kahn ότι ο ΓAΠ του είχε ζητήσει την υπαγωγή της Eλλάδας σε καθεστώς ελέγχου από το ΔNT, ήδη από τον Δεκέμβριο του 2009, δύο μήνες μετά την ανάληψη της πρωθυπουργίας, τότε που ο ΓAΠ διαβεβαίωνε τους Eλληνες, ότι απεκλείετο ο εφιάλτης υπαγωγής της χώρας στο ΔNT. Mετά τη δήλωση του D. S-K ο υφυπουργός Oικονομικών του ΓAΠ Σαχινίδης είχε απροκάλυπτα ομολογήσει ότι από την επομένη του σχηματισμού κυβέρνησης πίστευαν όλοι στη «σωτήρια» λύση του ΔNT!
H παραίτηση από την εθνική κυριαρχία, η μεθοδική της πρακτόρευση, ομολογήθηκε δημόσια, γνωστοποιήθηκε από τα μέσα ενημέρωσης. Kαι τα αντανακλαστικά της ελλαδικής κοινωνίας ήταν απολύτως νεκρωμένα, η παραίτηση από κάθε αντίδραση αυτονόητη, ολοκληρωτική. Tο κοινοβούλιο («σύμβολο» και «προπύργιο» της δημοκρατίας!) αγνόησε το συντελεσμένο έγκλημα, βεβαίωσε, για μια ακόμα φορά, τον ρόλο του ως ποιμνιοστασίου, όπου τα κομματικά κοπάδια ενεργούν «κατά συνείδησιν» μόνο όταν το επιτρέψει ο «συνέχων εν τη χειρί αυτού πάντων τας βουλήσεις».
Kαμία αντίδραση ούτε από τις ηγεσίες των Eνόπλων Δυνάμεων, των κυρίως εντεταλμένων να προασπίζουν, με ετοιμότητα αυτοθυσίας, την εθνική κυριαρχία. Kαμία αντίδραση από τους ηγήτορες της Δικαιοσύνης, εντεταλμένους να αγρυπνούν για την μη παραβίαση του Συντάγματος και των νόμων. Kαμία, ούτε υποψία αντίδρασης από τους θεσμικά κορυφαίους του «πνευματικού κόσμου»: τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, τον πρόεδρο της Aκαδημίας Aθηνών, κάποιους πρυτάνεις πανεπιστημίων, κάποιους εξέχοντες διπλωμάτες. Kανένα δημόσιο ψέλλισμα διαμαρτυρίας από επιστημονικό σωματείο, τουλάχιστον των νομικών ή των δασκάλων. Oλόκληρη η ελλαδική κοινωνία βουβή μπροστά στο έγκλημα, με απολύτως νεκρωμένα τα αισθητήρια αυτοπροστασίας και αυτοάμυνας, δίχως την παραμικρή επίγνωση «πού πατά και πού πηγαίνει».
Kαι η αφασία συνεχίζεται, παράλληλα και ασύμπτωτα με το άλγος από τον αδυσώπητο σαδισμό της «Tρόικας», παράλληλα με την απόγνωση και τον πανικό για την τέλεια απουσία ελπίδας, μακροπρόθεσμης έστω προοπτικής για σωτηρία από τον εφιάλτη. Συνεχίζεται η νέκρωση των αντανακλαστικών αυτοσεβασμού και αξιοπρέπειας: το «εθνικό συμβούλιο» της σοσιαλεπώνυμης απάτης ανέχθηκε και πάλι, μόλις πριν από λίγες μέρες, με αφομοιωμένον πια ώς το μεδούλι της ψυχής ραγιαδισμό, τα ανυπόφορης α-νοησίας ρητορεύματα του ΓAΠ. Aνέχονται δωσίλογους συνεργάτες του ΓAΠ, πειθήνιους συνεργούς ή καιροσκόπους συμπαίκτες στην πρακτόρευση της προσφυγής στο ΔNT, να εμφανίζονται σήμερα και να διεκδικούν να ηγηθούν της «Kεντροαριστεράς» και του «προοδευτικού χώρου» ή να κατέχουν υπουργικούς θώκους.
Pόλος της επιφυλλίδας, ρόλος κάθε δασκάλου, δεν είναι να κάνει πολιτικές υποδείξεις, να συμβουλεύει προς τα πού να κατευθύνει ο πολίτης την ψήφο του. Xρέος του τιμημένου με δημόσιο λόγο είναι να σώζει κριτήρια, να καλεί σε εγρήγορση, να οριοθετεί τη γνησιότητα καταδείχνοντας την απάτη. Oι εκλογές, αν και όποτε γίνουν, θα κρίνουν την ιστορική μας επιβίωση, δηλαδή τις προϋποθέσεις αξιοπρέπειας της οργανωμένης συμβίωσής μας. Nα θυμηθούμε λοιπόν ότι:
Δεν επιβιώνει συλλογικότητα παραιτημένη ή αδιάφορη για την αξιοπρέπεια. Δεν θα επιβιώσουμε αν δεν αποβάλλουμε από τον δημόσιο βίο αμετάκλητα όχι μόνο όσους συνέπραξαν με τον ΓAΠ στην εκχώρηση της εθνικής κυριαρχίας, αλλά και όσους ανέχθηκαν να συνυπάρχουν στο ίδιο κόμμα με τους αυτουργούς της εξευτελιστικής μας ατίμωσης.
H περίπτωση του Γεώργιου Aνδρέα Παπανδρέου, πρωθυπουργού της Eλλάδας από 6.10.2009 έως 11.11.2011, προσφέρεται οπωσδήποτε για ανθρωπολογική μελέτη, κυρίως για τα εντυπωσιακά συμπτώματα υπεραναπλήρωσης μειονεξίας και απώλειας επαφής με την πραγματικότητα.
Oμως το θέμα που ευρύτερα και κατεξοχήν ενδιαφέρει, είναι η στάση της ελλαδικής κοινωνίας απέναντι στο φαινόμενο ΓAΠ. Aποτελεί αυτή η στάση δείγμα συλλογικής συμπεριφοράς τόσο ιδιαίτερο και σπάνιο, που πιθανόν να διεκδικεί και μοναδικότητα στα ιστορικά χρονικά.
Δεν είναι λίγοι μέσα στην Iστορία οι γόνοι ταλαντούχων στον εντυπωσιασμό του πλήθους ηγητόρων, που με ελάχιστα ή ανύπαρκτα προσόντα διαδέχονται στην εξουσία τον πατέρα τους. Aλλά αυτό συμβαίνει όταν είναι θεσπισμένη στο πολίτευμα της χώρας η κληρονομική μεταβίβαση της εξουσίας ή όταν η επιβολή του μειονεκτικού διαδόχου γίνεται πραξικοπηματικά, οργανωμένη συνήθως από παράγοντες που αποβλέπουν να ασκούν οι ίδιοι την εξουσία χρησιμοποιώντας τον μειονεκτικό σαν μαριονέτα.
Όμως τον ΓAΠ τον εξέλεξε αρχηγό του κόμματός του η «λαϊκή βάση» και πρωθυπουργό η σαφής πλειοψηφία του εκλογικού σώματος. Tον αποδέχτηκαν αμέσως και ανεπιφύλακτα τα στελέχη του κόμματός του στο σύνολό τους, κάποιοι από αυτούς με καθόλου τυχαία φυσική ευφυΐα και αξιόλογη πείρα του στίβου της πολιτικής. Σύσσωμη η κοινοβουλευτική ομάδα τον χειροκροτούσε, όρθια μπροστά στα έδρανα, άπειρες φορές μέσα σε δύο χρόνια, ωσάν να ήταν ο Bενιζέλος που γύριζε από την υπογραφή της Συνθήκης των Σεβρών. Eνώ ο ολίγιστος ΓAΠ ξεστόμιζε μόνο απίστευτης ασημαντότητας κοινοτοπίες με προκλητικούς βαρβαρικούς σολοικισμούς.
Δεν είναι υπερβολή να πούμε ότι η περίπτωση ΓAΠ έκρινε το επίπεδο του ελλαδικού πολιτικού συστήματος και της κατά κεφαλήν καλλιέργειας στην Eλλάδα σήμερα. Kαι η κρίση υπήρξε αποκαλυπτική, προδιαγράφει με βεβαιότητα το μέλλον κράτους και κοινωνίας. Tόσο, ώστε να μοιάζει παράλογο να δυσφορούμε και να διαμαρτυρόμαστε για τα όσα απελπιστικά μάς συμβαίνουν αυτόν τον τελευταίο καιρό.
Aς σταθούμε μόνο, παραδειγματικά, στο κορυφαίο (με κριτήρια αρνητικής, καταστροφικών συνεπειών αξιολόγησης) γεγονός της «ηγετικής» σταδιοδρομίας του ΓAΠ. Στην εν ψυχρώ επίσημη παραδοχή και ομολογία του ότι, με την υπογραφή των διαβόητων «Mνημονίων», η χώρα έχει απολέσει την «εθνική κυριαρχία» της.
H υπογραφή των «Mνημονίων» δεν ήταν μια αναπότρεπτη «μοίρα». Yπάρχουν τουλάχιστον δύο μαρτυρίες που βεβαιώνουν όχι απλώς την ευθύνη, αλλά την κατάφωρη υπαιτιότητα του ΓAΠ για αυτό το μοιραίων συνεπειών γεγονός – την αυτουργία, όχι τη συνεργία του ΓAΠ: Eίναι η μαρτυρία του Mιχάλη Xρυσοχοΐδη ότι «δεν διαπραγματευθήκαμε το Mνημόνιο», το υπέγραψαν, όποιοι το υπέγραψαν, ωσάν να εκτελούσαν εντολή ή συμφωνημένη παραχώρηση. Kαι η δεύτερη μαρτυρία είναι του Dominique Strauss - Kahn ότι ο ΓAΠ του είχε ζητήσει την υπαγωγή της Eλλάδας σε καθεστώς ελέγχου από το ΔNT, ήδη από τον Δεκέμβριο του 2009, δύο μήνες μετά την ανάληψη της πρωθυπουργίας, τότε που ο ΓAΠ διαβεβαίωνε τους Eλληνες, ότι απεκλείετο ο εφιάλτης υπαγωγής της χώρας στο ΔNT. Mετά τη δήλωση του D. S-K ο υφυπουργός Oικονομικών του ΓAΠ Σαχινίδης είχε απροκάλυπτα ομολογήσει ότι από την επομένη του σχηματισμού κυβέρνησης πίστευαν όλοι στη «σωτήρια» λύση του ΔNT!
H παραίτηση από την εθνική κυριαρχία, η μεθοδική της πρακτόρευση, ομολογήθηκε δημόσια, γνωστοποιήθηκε από τα μέσα ενημέρωσης. Kαι τα αντανακλαστικά της ελλαδικής κοινωνίας ήταν απολύτως νεκρωμένα, η παραίτηση από κάθε αντίδραση αυτονόητη, ολοκληρωτική. Tο κοινοβούλιο («σύμβολο» και «προπύργιο» της δημοκρατίας!) αγνόησε το συντελεσμένο έγκλημα, βεβαίωσε, για μια ακόμα φορά, τον ρόλο του ως ποιμνιοστασίου, όπου τα κομματικά κοπάδια ενεργούν «κατά συνείδησιν» μόνο όταν το επιτρέψει ο «συνέχων εν τη χειρί αυτού πάντων τας βουλήσεις».
Kαμία αντίδραση ούτε από τις ηγεσίες των Eνόπλων Δυνάμεων, των κυρίως εντεταλμένων να προασπίζουν, με ετοιμότητα αυτοθυσίας, την εθνική κυριαρχία. Kαμία αντίδραση από τους ηγήτορες της Δικαιοσύνης, εντεταλμένους να αγρυπνούν για την μη παραβίαση του Συντάγματος και των νόμων. Kαμία, ούτε υποψία αντίδρασης από τους θεσμικά κορυφαίους του «πνευματικού κόσμου»: τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, τον πρόεδρο της Aκαδημίας Aθηνών, κάποιους πρυτάνεις πανεπιστημίων, κάποιους εξέχοντες διπλωμάτες. Kανένα δημόσιο ψέλλισμα διαμαρτυρίας από επιστημονικό σωματείο, τουλάχιστον των νομικών ή των δασκάλων. Oλόκληρη η ελλαδική κοινωνία βουβή μπροστά στο έγκλημα, με απολύτως νεκρωμένα τα αισθητήρια αυτοπροστασίας και αυτοάμυνας, δίχως την παραμικρή επίγνωση «πού πατά και πού πηγαίνει».
Kαι η αφασία συνεχίζεται, παράλληλα και ασύμπτωτα με το άλγος από τον αδυσώπητο σαδισμό της «Tρόικας», παράλληλα με την απόγνωση και τον πανικό για την τέλεια απουσία ελπίδας, μακροπρόθεσμης έστω προοπτικής για σωτηρία από τον εφιάλτη. Συνεχίζεται η νέκρωση των αντανακλαστικών αυτοσεβασμού και αξιοπρέπειας: το «εθνικό συμβούλιο» της σοσιαλεπώνυμης απάτης ανέχθηκε και πάλι, μόλις πριν από λίγες μέρες, με αφομοιωμένον πια ώς το μεδούλι της ψυχής ραγιαδισμό, τα ανυπόφορης α-νοησίας ρητορεύματα του ΓAΠ. Aνέχονται δωσίλογους συνεργάτες του ΓAΠ, πειθήνιους συνεργούς ή καιροσκόπους συμπαίκτες στην πρακτόρευση της προσφυγής στο ΔNT, να εμφανίζονται σήμερα και να διεκδικούν να ηγηθούν της «Kεντροαριστεράς» και του «προοδευτικού χώρου» ή να κατέχουν υπουργικούς θώκους.
Pόλος της επιφυλλίδας, ρόλος κάθε δασκάλου, δεν είναι να κάνει πολιτικές υποδείξεις, να συμβουλεύει προς τα πού να κατευθύνει ο πολίτης την ψήφο του. Xρέος του τιμημένου με δημόσιο λόγο είναι να σώζει κριτήρια, να καλεί σε εγρήγορση, να οριοθετεί τη γνησιότητα καταδείχνοντας την απάτη. Oι εκλογές, αν και όποτε γίνουν, θα κρίνουν την ιστορική μας επιβίωση, δηλαδή τις προϋποθέσεις αξιοπρέπειας της οργανωμένης συμβίωσής μας. Nα θυμηθούμε λοιπόν ότι:
Δεν επιβιώνει συλλογικότητα παραιτημένη ή αδιάφορη για την αξιοπρέπεια. Δεν θα επιβιώσουμε αν δεν αποβάλλουμε από τον δημόσιο βίο αμετάκλητα όχι μόνο όσους συνέπραξαν με τον ΓAΠ στην εκχώρηση της εθνικής κυριαρχίας, αλλά και όσους ανέχθηκαν να συνυπάρχουν στο ίδιο κόμμα με τους αυτουργούς της εξευτελιστικής μας ατίμωσης.
Παρασκευή 20 Ιανουαρίου 2012
Πέμπτη 19 Ιανουαρίου 2012
Ελευθερη σκεψη: Να κάνουμε κι εμείς κάτι!
Ελευθερη σκεψη: Να κάνουμε κι εμείς κάτι!: Νοτης Μαριάς 7 βήματα για την απελευθέρωση. Ακούστε το! Τα λέει, τα ξαναλέει ο Χρυσόστομος… άντε να κάνουμε κι εμείς κάτι! Για όσους ψ...
Τρίτη 17 Ιανουαρίου 2012
ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΑΙΤΗΜΑ Η ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ΕΝΟΣ ΜΕΓΑΛΟΥ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟΥ ΚΟΜΜΑΤΟΣ
Παρελθόν και Μέλλον*
Του Μιχάλη Χαραλαμπίδη
Χωρίς μνήμη του πολιτικού παρελθόντος δεν μπορείς να έχεις, δεν μπορείς να οικοδομήσεις την μνήμη, την μουσική, την πολιτική μουσική του μέλλοντος, το σχέδιο.
Τα παλιά κόμματα μη – κόμματα, ουσιαστικά συρρικνωμένες γραφειοκρατίες της Αθήνας μη - Αθήνας αποφεύγουν την συζήτηση για το παρελθόν. Όπως «ο διάβολος το λιβάνι». Στερούνται βεβαίως ως συνήθως ιδεών για το μέλλον. Παρ’ όλο που πληρώνονται από το Κράτος, από τους πολίτες να παράγουν ιδέες, για την λειτουργία και την πρόοδο του συστήματος – Χώρα, του συστήματος - Ελλάδα.
Οι ευθύνες για την σημερινή κατάσταση ανήκουν στα κόμματα που κατέλαβαν την κεντρική Κυβέρνηση. Στην PEPSI και την COLA όπως τους αποκαλώ. Ανήκουν όμως εξίσου και στα άλλα κόμματα. Το άλλοθι των αποκαλούμενων προοδευτικών αριστερών κ.λ.π κομμάτων ότι δεν ευθύνονται γιατί δεν κυβέρνησαν είναι μια ακόμα απόδειξη της διανοητικής και μορφωτικής στειρότητας αυτών των ομάδων αλλά και του αδιόρθωτου του χαρακτήρα τους. Αυτό το αγωνιώδες άλλοθι έχει πολλές πλευρές. Το έχω αναλύσει παλαιόθεν. Δεν διδάσκονται και αυτοί από το παρελθόν τους.
Μια συζήτηση με όρους ορθού λόγου, όχι παραμυθίασης και φλυαρίας – καφενοκουβέντα - αποδεικνύει ότι αυτά τα κομματικά μορφώματα δεξιά και αριστερά ήταν καθ’ εικόνα και καθ’ ομοίωση στις παθολογίες τους.
Μνημονιακοί π.χ. ήταν όλοι τους. Επί χρόνια δούλευαν για αυτό. Ο υιός έδωσε το τελικό κτύπημα όπως και ένα από τα αρχικά κτυπήματα.
Έχουμε κρίση του πολιτικού συστήματος γιατί δεν υπάρχουν πολιτικά κόμματα. «Δεν έχουμε κόμματα» όπως έλεγε ο Μακρυγιάννης. Τη μεταπολιτευτική διαδρομή που οδήγησε στο τέλος των κομμάτων, τις στιγμές του θανάτου τις αναλύω στο βιβλίο «Από το ΠΑ.ΣΟ.Κ. στο ΚΚΚΑΣΟΡ».
Ποιο είναι το μέλλον; ποιοι είναι οι δρόμοι, τα πεδία της Αναγέννησης της πολιτικής στην χώρα;
Το πρώτο πεδίο είναι αυτό των ιδεών, της παιδείας, των λέξεων.
Χωρίς μορφωτική και ηθική αλλαγή, επανάσταση δεν μπορεί να υπάρξει πολιτική Αναγέννηση. Το παλιό πολιτικό, ξύλινο μάλιστα, λεξιλόγιο είναι κακή αρχαιολογία. Απαιτούνται νέες λέξεις, ένα νέο λεξιλόγιο που δεν το διακρίνει κανείς σήμερα σε συνθήκες διανοητικής ερήμου ή μεταβολής της πολιτικής σε λογιστική, κακά μαθηματικά.
Το αίτημα ήταν η εμφάνιση στο πολιτικό προσκήνιο νέων πρωταγωνιστών που θα είναι σε ένα ανταγωνισμό με τα κομματικά υπολείμματα, ερείπια της μεταπολίτευσης. Τα συντηρούμενα από την τηλεκρατία και τον δημόσιο προϋπολογισμό.
Αυτό μας εμπόδισαν, με εμπόδισαν να κάνω το 2000. Ο χώρος αυτός ήταν ο μόνος που νομιμοποιούνταν ιστορικά, πολιτικά να το κάνει. Αυτό λέει η Επιστήμη. Η χώρα πληρώνει αυτήν την αντιδημοκρατική απαγόρευση του 2000. Θύμιζε το 1961. Ορισμένοι το ομολογούν στις κατ’ ιδίαν συζητήσεις τους.
Το αίτημα όμως αυτό είναι σήμερα στην ημερήσια διάταξη. Η ιστορία και οι ανάγκες της χώρας θέτουν το ζήτημα της δημιουργίας ενός μεγάλου ιστορικού τύπου νέου Δημοκρατικού Κόμματος. Θα οικοδομείται σε νέα πεδία ιδεών, λέξεων, παιδείας, σχεδίων, υποκειμένων. Κυρίως στις νέες γενιές. Αυτές που οι παλιές τις αφήνουν αντιπαραδείγματα, αρνητικές κληρονομιές. Κυρίως τις αφήνουν πολύ ψέμα για το ποιος φταίει. Μίλησα στους Φοιτητές του Ρεθύμνου για αυτό. Ο νέος κύκλος ανήκει στους νέους ανθρώπους. Νέους στις ιδέες, στις προσδοκίες ζωής αλλά προ πάντων στο ήθος.
Τι θα κάνει οικοδομούμενο ένα νέο μεγάλο κίνημα Ελλήνων Δημοκρατών, ένα νέο Δημοκρατικό Κόμμα; Θα επικαιροποιήση χωρίς φονταμενταλισμούς ότι καλό υπάρχει στην σύγχρονη πολιτική μας παράδοση. Κυρίως όμως θα δημιουργήσει, θα παράγει μια νέα. Οι σύγχρονοι μετασχηματισμοί απαιτούν νέα διανοητική και πολιτική παραγωγή. Ιδιαίτερα σε μια χώρα που κυριαρχείται από τους Φονταμενταλισμούς της δεξιάς και της αριστεράς. Που επί δεκαετίες είναι στραμμένη στο παρελθόν και όχι προς το μέλλον (Ακόμη είναι στο Γράμμο και το Βίτσι). Όταν μάλιστα Ελληνική σκέψη και φονταμενταλισμός είναι έννοιες ασύμβατες.
Θα επαναφέρω αυτό που πίστευα και για το οποίο αγωνίσθηκα όλες αυτές τις δεκαετίες και η ιστορία μου έδωσε δίκαιο. Δεν υπολόγισα όπως έπρεπε τους εφιάλτες που ήταν εντός. Πιστεύω ότι παρ’ όλη την σημερινή συγκυρία οι ιστορικές, γεωοικονομικές, γεωπολιτικές συνθήκες είναι τόσο ευνοϊκές για εμάς που μας επιτρέπουν στον νέο ιστορικό κύκλο όχι μόνο να φθάσουμε τις καλύτερες στιγμές της ιστορίας μας αλλά και να τις υπερβούμε. Άλλοι θα σας έλεγαν είναι δύσκολο. Εγώ σας δηλώνω κατηγορηματικά ότι είναι πολύ εύκολο.
Αυτές οι συνθήκες παραμένουν και ενισχύονται όχι μόνον στις Εθνικές αλλά και τις Παγκόσμιες δυναμικές τους. Ιδιαίτερα σήμερα που οι πεφωτισμένοι άνθρωποι όχι μόνον στην Ευρώπη αλλά και σε όλον τον Πλανήτη αναζητούν στην Ελληνική κληρονομιά τα εφόδια της ύπαρξης και απελευθέρωσης των σύγχρονων ανθρώπων. Όπου ο άνθρωπος δεν θα είναι όργανο, μέσο, δούλος ούτε του κράτους, ούτε και της αγοράς. Ιδιαίτερα με την μορφή του χρηματιστικού απανθρωπισμού.
Ποτέ ως τόπος, όσο εδώ στην Ελλάδα, μη - Ελλάδα και ποτέ ως χρόνος τις τελευταίες δεκαετίες αυτή η κληρονομιά δεν συκοφαντήθηκε κατά έναν παρά φύσιν τρόπο. Αυτό ήταν έργο, αυτό το έργο ανέλαβαν, ολοκληρωτικού, φασιστικού τύπου ομάδες, «δεξιές και αριστερές». Κρατικές και παρακρατικές, εκ των έχω και έξωθεν τροφοδοτούμενες.
Ακαλλιέργητες θα έλεγε ο Ησίοδος. Έτσι εκτός των άλλων ερημοποιήθηκε η Ελληνική ύπαιθρος. Δέστε, μάλλον μελετήστε το βιβλίο μου ΑΓΡΟΦΙΛΙΑ.
«Υπό διωγμόν στην ίδια τους την πατρίδα οι Έλληνες»...Τα γεγονότα θα μας αναγκάσουν όλους να ξαναγίνουμε ο αληθινός εαυτός μας. Όσοι θέλουν την αρετή, και όσοι θέλουν την κακία. Όσοι θέλουν την αλήθεια, την αυθεντικότητα και την ανθρωπιά, και όσοι θέλουν το ψέμα, την προσποίηση και την ιδιοτέλεια. Η Ελλάδα είναι πάντα πνευματική και πολιτική τροφή για όλο τον κόσμο, για την Δημοκρατία και την ελευθερία όλων των λαών και όλων των ανθρώπων. Τούτος ο σημερινός διωγμός των Ελλήνων θα είναι, στο τέλος, προς όφελος όλου του κόσμου. Διότι ο ελληνικός ύμνος στην ελευθερία, είναι ύμνος για την ελευθερία, κοινωνική, πολιτική, ατομική, όλων των λαών και όλων των ανθρώπων».
«Η Ελλάδα από τον Όμηρο μέχρι τον θρηνητικό Παπαδιαμάντη (σαν να ΄χαν ποτέ τελειωμό τα πάθια και οι καημοί του κόσμου, «Το μοιρολόι της φώκιας») έδιδε νόημα στην ιστορία και στον άνθρωπο. Αυτό θα πράξει και τώρα, αφού εξυγιανθεί από τις σημερινές ασθένειές της». Αυτά δηλώνει σήμερα στην «ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ» ο κ. Γιώργος Π. Παύλος, Αναπληρωτής Καθηγητής Δημοκριτείου Πανεπιστημίου Θράκης.
 | |
| Γιώργος Π. Παύλος |
- Αξίζει, κ. Παύλε, αυτή η μεταχείριση που δέχεται η χώρα μας τους τελευταίους μήνες από ξένα ΜΜΕ και κυρίως της Γερμανίας για το χαρακτήρα και την συμπεριφορά του νεοέλληνα; Ποια η δική σας άποψη;
«Είτε το συνειδητοποιούμε είτε όχι, αυτήν την στιγμή ο ελληνικός λαός και οι Έλληνες της Ελλάδος τελούν υπό διωγμό στην ίδια τους την πατρίδα. Ο διωγμός αυτός πραγματοποιείται με πολλούς τρόπους. Τα ΜΜΕ, αλλά και όχι μόνον αυτά, στο βωμό της τηλεθέασης, της ακροαματικότητας και συχνά της εύκολης είδησης, διαπομπεύουν ανθρώπους ή λαούς, αδιαφορώντας για την πραγματικότητα. Σήμερα στην Ελλάδα οι άνθρωποι του καθημερινού μόχθου και όσοι δεν απομύζησαν τον δημόσιο πλούτο και δεν έχουν καταθέσεις σε τράπεζες της Ελβετίας, αδυνατούν να επιβιώσουν. Αδυνατούν να τραφούν, να ζεσταθούν, να γιατρευτούν, να θρέψουν ή να σπουδάσουν τα παιδιά των.
Καθημερινά πληροφορούμεθα, για αυτοκτονίες ανθρώπων που αδυνατούν να ανταπεξέλθουν μέσα στην κρίση, για την κατακόρυφη αύξηση, του αριθμού των πασχόντων από μελαγχολία και κατάθλιψη και της κατανάλωσης αντικαταθλιπτικών φαρμάκων. Σε λίγο χρόνο δε, όσοι αντιδρούν σε αυτή την κατάσταση, θα θεωρούνται εχθροί της τάξης και της ασφάλειας της χώρας. Κι έτσι, αυτοί που υποτίθεται ότι μας απήλλαξαν από τη χούντα των συνταγματαρχών θα την μιμηθούν με τον δικό τους τρόπο, είτε διότι δεν θέλουν να αποχωριστούν την καθέδρα και την εξουσία των, είτε διότι αδυνατούν να αντισταθούν στην παγκόσμια οικονομική βία. Ήδη οι Έλληνες, πάλι για το καλό τους, έχουν μπει στον γύψο από τους νέους αυτόκλητους σωτήρες των, τώρα βέβαια με δημοκρατικές διαδικασίες και με δημοκρατικές εξαπατήσεις και φρούδες υποσχέσεις τύπου: δεν θα μπούμε στο ΔΝΤ, λεφτά υπάρχουν, θα θερμάνουμε την αγορά, θα προστατέψουμε τους εργαζομένους και τα δικαιώματά των. Και όλα αυτά την στιγμή που, όπως αποδεικνύεται σήμερα, η τότε αντιπολίτευση και κατόπιν κυβέρνηση είχε ήδη δρομολογήσει ακριβώς τα αντίθετα, ενώ η τότε κυβέρνηση και νυν αντιπολίτευση θεώρησε τις εκλογές ευτυχή συγκυρία και ευκαιρία για να αποποιηθεί των ευθυνών της απέναντι στις δεσμεύσεις της και στην ιστορία. Και ταυτόχρονα, συμβαίνει το παράδοξο, τότε μεν, οι δυνάμεις καταστολής ως εντολοδόχοι της τότε κυβέρνησης να είναι οι εχθροί της δημοκρατίας και του δίκαια διαμαρτυρόμενου λαού, ενώ μετά οι ίδιες δυνάμεις καταστολής και εντολοδόχοι της νέας κυβέρνησης να είναι οι υπερασπιστές της τάξης και της ασφάλειας, ενώ ο διαμαρτυρόμενος και αντιστεκόμενος στο Μνημόνιο λαός (αγανακτισμένοι πολίτες στην Πλατεία Συντάγματος) να έχει πλέον μετατραπεί σε εχθρό της δημοκρατίας και του εθνικού συμφέροντος. Εάν δε, αληθεύουν και οι φήμες περί των ασφαλίστρων ανταλλαγής κινδύνου αθέτησης υψηλού ρίσκου (τα λεγόμενα CDS), η αξία των οποίων εκτινάχθηκε μέσα σε λίγο χρόνο, τότε τα πράγματα είναι πολύ χειρότερα κι επικινδυνότερα, απ’ όσο φανταζόμαστε. Από την άλλη πλευρά, ευθυνόμεθα κι εμείς ως Έλληνες, διότι τα τελευταία 35 περίπου χρόνια μετά το Πολυτεχνείο, την πτώση της Χούντας και την Μεταπολίτευση, κι ενώ διαχειριστήκαμε τεράστια χρηματικά ποσά αφότου εισήλθαμε στην Ε.Ε., καταφέραμε να χρεοκοπήσουμε την χώρα μας. Ένα ναυάγιο εν μέσω γαλήνης και χωρίς ουδεμία βλάβη του πλοίου. Άρα, σαφώς ευθύνονται οι επιβάτες. Πρωτίστως δε ο καπετάνιος και το πλήρωμα.
Ευθυνόμεθα ως λαός, διότι βολευτήκαμε στο ψέμα και την υποκρισία των πολιτικών και κατά έναν τρόπο γίναμε και εμείς «ψεύτες» και «υποκριτές». Κυρίως ψευτίσαμε και χάσαμε την αυθεντικότητα και την αρχοντιά μας. Καμπουριάσαμε και καταντήσαμε ζητιάνοι του κάθε πολιτικού, χάριν του ρουσφετιού και της εκδούλευσης για εμάς ή τα παιδιά μας. Χάσαμε το αίσθημα ευθύνης για το όλον, την κοινωνία μας, την Ελλάδα μας, τους συνανθρώπους μας. Σκεπτόμαστε μόνον το εγώ μας κι όχι τους άλλους. Αρρωστήσαμε πνευματικά και ψυχικά. Χάσαμε τα λογικά μας και ξεχάσαμε την ανθρωπιά μας. Γεμίσαμε την χώρα μας, τους δρόμους και τις παραλίες με σκουπίδια και την ψυχή μας με θανατηφόρα απόβλητα και πνευματικούς ρύπους της τηλεόρασης, της μόδας, και των ψευδοδιανοούμενων καθηγητών, καλλιτεχνών, δημοσιογράφων και άλλων. Μισήσαμε την γλώσσα μας, την ιστορία μας, την πνευματική μας κληρονομιά και μας τρέχουν τα σάλια για ό,τι ξένο και γυαλιστερό. Ρουφήξαμε μέχρι τέλους κάθε υποκουλτούρα, ντόπιας ή ξένης παραγωγής και πιστέψαμε ότι γίναμε θεοί επειδή μπορούμε και καταναλώνουμε διαθέτουμε πτυχία και ανέσεις και ντυνόμαστε με την τελευταία γελοιότητα της μόδας στα ενδύματα και τις ιδεολογίες. Περιφρονήσαμε ό,τι σπουδαίο και ουσιαστικό κληρονομήσαμε από το παρελθόν και μισήσαμε τους εαυτούς μας. Τα τελευταία 30-40 χρόνια τρέξαμε να ξεφορτωθούμε με ό,τι μας φόρτωσε, μας προικοδότησε και μας πλούτισε η ιστορία μας εδώ και χιλιετίες. Πουλήσαμε τα όνειρά μας, τα δικά μας όνειρα, την δική μας πίστη και την δική μας αγάπη και τα ανταλλάξαμε με σκουπίδια, είτε εισαγόμενα είτε εγχώρια παραγόμενα. Κι όλη τούτη η αυτοκριτική απευθύνεται πρώτα σε εμάς τους δήθεν μορφωμένους, τους έχοντες σπουδές και πτυχία, τους δασκάλους, τους καθηγητές, τους γιατρούς, τους δικηγόρους, τους ιερωμένους, τους μηχανικούς και μετά, πολύ μετά, στον απλό και μεροκαματιάρη κόσμο».
- Μπορεί να αναστραφεί αυτό το αρνητικό κλίμα που κατά πολλούς είναι περισσότερο επικίνδυνο ακόμα και από οποιαδήποτε οικονομική κρίση;
«Κοιτάξτε, αυτό που έχουμε εδώ, δεν είναι απλώς ένα αρνητικό κλίμα που καλλιεργείται οφειλόμενο στη στάση μερικών μόνον παραγόντων, εθνικών ή άλλων χωρών.
Πέρα από τα δικά μας και τους δικούς μας, είναι και οι άλλοι και τα δικά τους. Η Ευρώπη, η Αμερική, η Ρωσία, η Κίνα, οι Άραβες, η Αφρική και όλοι εν γένει οι γεωπολιτικοί παίκτες σε αυτό το διεθνές σκακιστικό παιχνίδι, που σε κάθε κίνηση του αφανίζονται δεκάδες χιλιάδες ή και εκατομμύρια ανθρώπινες ζωές. Σήμερα οι σκακιστικές κινήσεις στην παγκόσμια σκακιέρα μπορούν να διαλύουν κράτη, να δημιουργούν νέα, να καταργούν ιστορικές αλήθειες, να κατασκευάζουν ιστορία και νέα έθνη, να καταργούν ή να χτίζουν σύνορα. Και μέσα σε όλα αυτά, ο νέος και αποφασιστικός παίκτης για την παγκόσμια κυριαρχία, το διεθνές τραπεζικό σύστημα, με βασικό πιόνι τις διεθνείς αγορές όχι πραγμάτων και υλικών αγαθών, αλλά χρήματος, ανθρώπων και λαών.
Κανένας λαός και καμία χώρα δεν δικαιούται πλέον να μείνει έξω απ’ αυτόν τον διεθνή χρηματιστηριακό έλεγχο. Το διεθνές τραπεζικό σύστημα έχει αποφασίσει να ελέγξει διεθνώς το χρήμα και τις αγορές. Οι χώρες, οι λαοί και οι κυβερνήσεις των είναι υποχρεωμένες πλέον να υποτάσσονται σε αυτό το νέο τέρας της ιστορίας, το οποίο τώρα έχει ξεθαρρέψει και θα βάζει το κεφάλι του και το χέρι του παντού. Σήμερα, όσο ποτέ άλλοτε, οι άνθρωποι και οι λαοί, οι δημοκρατίες των και οι ελευθερίες των δεν έχουν ουδεμία αξία. Θα πρέπει όλοι και όλα να υπηρετήσουν την απρόσωπη παγκόσμια αγορά και το προσωπείο του διεθνούς τραπεζικού συστήματος, το οποίο έχει αποφασίσει για το απόλυτο έλεγχο του πλανήτη. Τα εθνικά κράτη, οι αυτόνομοι λαοί, οι ανεξάρτητες ενώσεις λαών και κρατών και ό,τι άλλο εμπεριέχει στοιχεία δημοκρατίας, ελευθερίας, ανεξαρτησίας και αυτονομίας θα πρέπει να μπει στο χρονοντούλαπο της ιστορίας. Κατανοούν, άραγε, σήμερα, όσοι κόπτονται για μια παγκόσμια διακυβέρνηση εις βάρος κατ’ ουσίαν και ερήμην της δημοκρατίας και της ελευθερίας ανθρώπων και λαών, τι αυτό σημαίνει για το μέλλον του κόσμου και του οικοσυστήματος;
Ο Καποδίστριας στην Ελλάδα, ο Μαχάτμα Γκάντι στην Ινδία, οι αδελφοί Κένεντι και, λίγο αργότερα, ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ στις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής θα δολοφονηθούν, όπως παλαιότερα και ο Αβραάμ Λίνκολν, ενώ θα αποτύχει η απόπειρα δολοφονίας του Προέδρου Τζάκσον. Οι λαοί της Αφρικής θα ξεριζωθούν, οι αραβικοί λαοί θα εξαθλιωθούν υπό το πρόσχημα της τρομοκρατίας ενώ θα δολοφονούνται καθημερινά παιδιά, γυναίκες και άμαχοι, στο πλαίσιο των αυτοεκπληρούμενων προφητειών για τη δήθεν σύγκρουση των πολιτισμών. Οι Δίδυμοι Πύργοι της Νέας Υόρκης θα γκρεμιστούν μέσα σ’ ένα φρικιαστικό θέαμα ανθρώπων να πηδούν από τα παράθυρα και τις κορυφές των ουρανοξυστών στο κενό για να σωθούν!
Παλαιότερα, ο εβραϊκός λαός θα μαρτυρήσει στους απάνθρωπους θαλάμους αερίων των Ναζί, ο ρωσικός λαός θα εξοριστεί στα Γκουλάγκ της Σιβηρίας, οι Αρμένιοι, οι Πόντιοι, οι Μικρασιάτες θα αφανιστούν, ενώ σήμερα εκατομμύρια άνθρωποι ζουν άστεγοι, άνεργοι, πεινασμένοι ή δηλητηριασμένοι από ναρκωτικά δίπλα σε γυαλιστερούς πύργους και πολυτελείς κατοικίες. Όλα αυτά, τι άλλο αποδεικνύουν παρά την απόφαση του διεθνούς τραπεζικού συστήματος, αυτού του απάνθρωπου νέου Μινώταυρου, να ελέγξει το παγκόσμιο χρήμα, τον παγκόσμιο χρυσό και τον παγκόσμιο πλούτο;
Γι’ αυτό πρέπει να διαλυθεί η Ευρωπαϊκή Ένωση και τα ευρωπαϊκά κράτη ως το κύριο διεθνώς προπύργιο δημοκρατίας και ελευθερίας και οι λαοί της Ευρώπης να τεθούν υπό διωγμό. Και οι Έλληνες σήμερα έχουν ήδη τεθεί υπό διωγμό μέσα στην ίδια τους τη χώρα, η οποία σύντομα δεν θα τους ανήκει. Όπως εκδιώχθηκαν παλαιοτέρα οι Έλληνες του Πόντου, της Πόλης και της Μικράς Ασίας από τα σπίτια τους, τα χωριά τους και τις πόλεις τους, έτσι σήμερα, με άλλο τρόπο, αυτόν του δήθεν δημόσιου χρέους, επιχειρείται να διωχθούν οι Έλληνες όχι μόνο από την Ελλάδα αλλά και από την ιστορία. Ενώ επιχειρείται με εύσχημους τρόπους η υφαρπαγή όλης της Ελλάδας από τα χέρια των Ελλήνων. Εξ’ άλλου, οι Έλληνες ήταν ανέκαθεν ενοχλητικοί με αυτόν τον ανέντακτο χαρακτήρα και το αδούλωτο πνεύμα των. Στην νέα Ελλάδα, όπως δυστυχώς την οραματίζονται και κάποιοι δικοί μας όμως, θα πρέπει να είναι απλώς μια ασήμαντη μειονότητα, χωρίς πολιτική ή οικονομική ισχύ. Το ελληνικό δημόσιο χρέος είναι μια πρόφαση, ακόμη κι αν είναι πραγματικό. Δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι, το διεθνές τραπεζικό σύστημα και το ΔΝΤ δεν δανείζουν στην Ελλάδα με δικά μας χρήματα και χρήματα των Ελλήνων. Διότι επί δύο τουλάχιστον, ή και πλέον, αιώνες, λεηλατείται συστηματικά ο πλούτος των Ελλήνων στα Βαλκάνια και τη Μεσόγειο. Φαίνεται σαφώς ότι πλήθος ελληνικού πλούτου και τόνοι χρυσού έχουν υφαρπαχθεί από διεθνείς επιτηδείους στο πρώτο μισό του 20ου αιώνα. Σχετικό παράδειγμα είναι η περίφημη τράπεζα της Ανατολής, κι ακόμη πιο τρανταχτό, η γερμανική κατοχή. Μεγάλες ποσότητες χρυσού έχουν αρπαχθεί με κάθε τρόπο από τους Έλληνες, όπως άλλωστε παλαιότερα και από τον αμερικανικό λαό, εάν αληθεύουν όσα βγαίνουν στο φως της δημοσιότητας και όσα γράφονται με ψιλά γράμματα στις ιστορίες των λαών. Ας μην τρέφουμε, λοιπόν, ψευδαισθήσεις, ότι αυτό που συμβαίνει είναι ένα πρόβλημα ελληνικό, και η όποια αδυναμία διαχείρισής του είναι μόνον και κύρια αδυναμία ελληνική. Είναι, πρωτίστως, ένα πρόβλημα διεθνές, πέραν των όποιων ελληνικών ευθυνών, διότι ο νέου είδους οικονομικός πόλεμος είναι ήδη παρών».
- Ποια η ευθύνη του πολιτικού συστήματος και κυρίως των δύο κομμάτων εξουσίας σε αυτή την τραγική εικόνα; Είναι σε θέση αυτό το πολιτικό προσωπικό που δημιούργησε προβλήματα να δώσει και λύσεις;
«Εδώ σαφώς πρόκειται περί πολιτικού εγκλήματος, ή επιεικέστερα, περί εξαπάτησης του ελληνικού λαού και αχρήστευσης του πολιτικού βίου. Οι άνθρωποι αυτοί, υπάλληλοι όλων των κομμάτων, αποδεικνύονται δυστυχώς τραγικά όντα. Δεν άκουσαν τίποτε, δεν γνώριζαν τίποτε, δεν ευθύνονται για τίποτε. Μάλλον δε, θεωρούν ότι θα πρέπει να τους είμεθα ευγνώμονες διότι κατάφεραν να φέρουν το ΔΝΤ και να πολλαπλασιάσουν το δημόσιο χρέος. Ως καθ’ ύλην αρμόδιοι οι πολιτικοί μας άνδρες είναι οι κύριοι υπεύθυνοι για την ελληνική κατάντια. Είτε για την χρεωκοπία του δημοσίου, είτε για την βαθμιαία διολίσθηση της ελληνικής κοινωνίας μακριά από την παιδεία, την σοφία, την πολιτική και κοινωνική υγεία.
Κι αν οι απλοί πολίτες είναι φοροφυγάδες ή αδιαφορούν για το κοινό όφελος και το δημόσιο συμφέρον, σαφώς τεράστια ευθύνη έχουν οι πολιτικοί, οι οποίοι απέτυχαν ή δεν επιδίωξαν και δεν στόχευσαν να παιδαγωγήσουν τον λαό προς μια υγιέστερη, σοφότερη και δημοκρατικότερη συμπεριφορά. Η κομματική ή προσωπική ιδιοτέλεια των πολιτικών ανδρών και η έλλειψη πολιτικής σοφίας και ανδρείας σε αυτούς, είναι τα βασικά αίτια για τα όποια ελαττώματα του λαού. Κι αν πάμε λίγο πιο πέρα από την καθημερινότητα, και στα δυο κόμματα εξουσίας για τα θέματα παιδείας και πνευματικής αυτοσυνειδησίας του λαού, οι ίδιες παρέες και οι ίδιες ιδεολογίες διαφεντεύουν και επιβάλλουν μονίμως και συνεχώς μια εργαλειακού τύπου παιδεία, που εθίζει τους πολίτες από μικρά παιδιά στην ιδιοτέλεια, τον ατομοκεντρικό ευδαιμονισμό, την εγωλατρία, αλλά και την εχθρότητα και το μίσος προς κάθε τι που σχετίζεται με το παρελθόν, τον διαχρονικό πολιτισμό, την ιστορική μνήμη και την πνευματική σοφία και εμπειρία του λαού μας.
Αν δει κανείς τα προγράμματα σπουδών και το περιεχόμενο ιδίως των μαθημάτων πέραν των φυσικομαθηματικών και τεχνολογικών κατευθύνσεων, θα κατανοήσει αμέσως γιατί η Ελλάδα μέσα σε 30 χρόνια ελεύθερου και ανεξάρτητου πολιτικού βίου κατέληξε στην χρεωκοπία. Το ίδιο καλά θα καταλάβει, εάν παρακολουθήσει το περιεχόμενο και την ποιότητα της ελληνικής τηλεόρασης, η οποία -εκτός εξαιρέσεων- έπαιξε αποφασιστικό λόγο μαζί με το σχολείο στην αποσάθρωση της πολιτικής συνείδησης και στην απώλεια του αισθήματος κοινωνικής ευθύνης του λαού μας. Διότι ποιος αμφισβητεί ότι το σχολείο και τα ΜΜΕ είναι οι κύριοι παράγοντες διαμόρφωσης της κοινωνικής και πολιτικής συνείδησης και τα βασικά εργαλεία χειραγώγησης μιας κοινωνίας; Είναι δε επίσης τραγικό ότι οι πολιτικοί άνδρες της Ελλάδας σμίκρυναν τους εαυτούς των σε απλούς υπαλληλίσκους και τα κόμματά των σε ιδιωτικές εταιρείες. Τελικώς το δράμα της Ελλάδος, εκδηλούμενο είτε στον λαό είτε στους άρχοντές του, είναι η απώλεια μνήμης, σοφίας και οράματος. Πρωτίστως δε, απώλεια πίστης και σεβασμού στην ζωή και αίσθησης ιερότητας της ύπαρξης, είτε της δικής μας, είτε των άλλων, είτε του κόσμου όλου. Δεν λέω ότι αυτό δεν συμβαίνει και με άλλους λαούς και τους ηγέτες των. Αλλά σε εμάς αυτό δεν συνέβαινε στο παρελθόν. Θα μπορούσε να μην συμβαίνει και τώρα κι έπρεπε να μην συμβαίνει.
Ο Καποδίστριας έβαλε τις βάσεις για το ελληνικό κράτος. Αλλά δυστυχώς φονεύθηκε άδικα και με σκοτεινό τρόπο. Ο Βενιζέλος, με τα όποια πολιτικά του λάθη, είχε όραμα και ωφέλησε την Ελλάδα. Βεβαίως ο ελλειπτικός μεγαλοϊδεατισμός και αυτού τούτου του μεγάλου Βενιζέλου μετετράπη στα επόμενα χρόνια και ιδίως στις ημέρες μας σε εκσυγχρονιστική πολιτική αφασία και ελαχιστοποίηση υγιούς οράματος. Ο Μεταξάς είχε το θάρρος να πει όχι στην ναζιστική Γερμανία και να οδηγήσει τον ελληνικό λαό στην μεγαλύτερη ίσως εποποιία όλων των εποχών, με αποτέλεσμα την διάσωση της παγκόσμιας δημοκρατίας, ανθρωπιάς και ειρήνης. Από εκεί και πέρα, ο Εμφύλιος διαλύει όλα τα όνειρα των Ελλήνων. Έπειτα, ο εμφύλιος θα συνεχιστεί μέχρι της ημέρες μας μεταξύ δυο-τριών πολιτικών οικογενειών της Ελλάδος και θα ισοπεδώσει ότι απέμεινε όρθιο. Μικρό διάλειμμα, οι αστείοι Συνταγματάρχες της Επταετίας που κυνηγούσαν σκιές αριστερών και οδήγησαν στη διχοτόμηση της Κύπρου και στην αχρήστευση κάθε περιεχομένου σε θεσμούς και λέξεις.
Και η Επταετία ήταν η γέφυρα για να περάσουμε στην γελοιότητα και την τραγικότητα μιας ζωής με μόνο όνειρο το σούπερ-μάρκετ, το εξοχικό, το βίντεο και το BMW και, σίγουρα, μια θέση στο Δημόσιο. Μέσα σε όλα αυτά, θλιβερή και επώδυνη μνήμη για όσους φοιτητές ή μαθητές τότε ήμασταν εκεί, χωρίς να σκεφτούμε να το εξαργυρώσουμε με κομματικά οφίκια, υποταγμένοι στο αιώνιο χρέος της δημοκρατίας της ελευθερίας και της ανθρωπιάς, η Νομική του ’73 και το Πολυτεχνείο του ’74.
Εάν οι πολιτικοί μας δεν είχαν απολέσει, πρώτοι αυτοί και μετά εμείς, ο απλός λαός, τον αυτοσεβασμό και τον σεβασμό της ζωής ως μέγιστο και ιερό γεγονός, αυτοί μεν θα είχαν παραιτηθεί και θα ζητούσαν συγνώμη από την Ελλάδα ολόκληρη. Εμείς δε, θα αρνούμασταν να συνεχίζουμε να συμμετέχουμε σε μια τραγικά αστεία υπόθεση αυτής της κομματικής λατρείας και κομματικής αχρήστευσης της δημοκρατίας και του πολιτικού βίου. Η ιστορία θα καταγράψει για ακόμη μια φορά την αυτοκαταστροφική μανία των Ελλήνων πολιτικών νικημένων από την ιδιοτέλεια και ό,τι άλλο.
Εξ’ άλλου, η ζημιογόνος ασθένεια των κομμάτων, εκτός από αίτιο είναι και αποτέλεσμα αυτού του ιδιότυπου δίπολου αγάπης-μίσους που εγκυμονούν ανά τους αιώνες οι Έλληνες. Ας μην ξεχνούμε ποτέ τη δράση του: Πελοποννησιακός πόλεμος, πόλεμοι επιγόνων του Μεγάλου Αλεξάνδρου, Βυζαντινή κατάρρευση, διάλυση του ΄21, Μικρασιατική Καταστροφή, Εμφύλιος πόλεμος, σημερινός κομματικός εμφύλιος.
Σήμερα τα πολιτικά κόμματα, μεγάλα και μικρά, θα πρέπει να έλθουν σε συνεννόηση με τις υγιείς πολιτικές δυνάμεις της Ευρώπης ή και άλλων χωρών και να διεθνοποιήσουν το πρόβλημα και το δράμα της Ελλάδος, η οποία χρησιμοποιήθηκε ως η Κερκόπορτα άλωσης και διάλυσης της Ευρωπαϊκής Ένωσης και κατάρρευσης της μόνης διεθνούς δημοκρατικής Ένωσης λαών και κρατών.
Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, ο σημερινός Πρωθυπουργός της μεταβατικής κυβέρνησης και όλοι οι αρχηγοί των πολιτικών κομμάτων θα πρέπει να αναλάβουν τις ευθύνες των για το μέλλον την ελληνικής κοινωνίας, διότι τα γεγονότα του τρίτου παγκόσμιου, οικονομικού πλέον, πολέμου αρχίζουν τώρα να προβάλλουν στην ιστορία».
- Ποια είναι, εκτιμάτε, σήμερα τα όπλα της Ελλάδας στην παγκόσμια λαίλαπα που σαρώνει τα πάντα στο πέρασμά της; Διαθέτει καταρχήν όπλα; Και αν ναι, μπορεί να τα ενεργοποιήσει, όταν κλείνει ελληνικά σχολεία στο εξωτερικό;
«Σε καθημερινό πρακτικό επίπεδο όσο και αν η κρίση πάρει νέες και μεγαλύτερες διαστάσεις, θα πρέπει ολόκληρη η ελληνική κοινωνία να αντισταθεί με ειρηνικό και δημιουργικό τρόπο.
Ο επιχειρηματικός κόσμος, ο ομογενειακός Ελληνισμός, οι επιστήμονες, οι διανοούμενοι, οι τεχνολόγοι, οι δάσκαλοι, οι μαθητές, οι φοιτητές και κάθε σκεπτόμενος πολίτης, όλοι όσοι μπορούν να αντισταθούν μέσα από τη δημιουργικότητα, την συνεργατικότητα, την παιδεία και την πνευματική καλλιέργεια, την αλληλεγγύη, όλοι μαζί και κάθε ένας ξεχωριστά πρέπει να αισθανθούμε ότι φέρουμε στις πλάτες μας όλη την Ελλάδα.
Όσον αφορά στους Ομογενείς, θα πρέπει να αντιληφθούν και να συνειδητοποιήσουν ότι δεν έχουν να περιμένουν τίποτε από το επίσημο κράτος, τουλάχιστον, έως ότου αυτό εξυγιανθεί και ανακτήσει βαθύ οραματισμό για το μέλλον του Ελληνισμού. Ταυτόχρονα, όμως, μπορούν και πρέπει να αξιοποιήσουν ολόκληρη την ελληνική κοινωνία. Θα πρέπει, ακόμη, η Ομογένεια να μπορέσει να απαγκιστρωθεί από την ασθένεια της κομματικής ιδιοτέλειας και λαίλαπας που ερημώνει τόσο τον ελλαδικό όσο και τον ομογενειακό Ελληνισμό, και να δημιουργήσει τους δικούς της θεσμούς ελληνικής παιδείας και πολιτιστικής καλλιέργειας. Κυρίως όμως, ο ομογενειακός Ελληνισμός, όπως άλλωστε και ο ελλαδικός, θα πρέπει να απαλλαγεί από την πατροπαράδοτη κατάρα και άλογη έχθρα, ζηλοφθονία και κακεντρέχεια που οδηγεί σε φατριασμούς και καταστροφικούς ανταγωνισμούς».
- Θα αντέξει ο Ελληνισμός; Ποια η άποψή σας;
«Καλώς η κακώς, η μοίρα της Ελλάδος είναι η ιστορία της, η παιδεία της και ο πολιτισμός της. Μέσα από αυτή τη παιδεία και από αυτόν τον πολιτισμό γεννήθηκε η παγκόσμια δημοκρατία και ο παγκόσμιος άνθρωπος. Αυτή η Ελλάδα της παιδείας, της ποίησης, της φιλοσοφίας, της δημοκρατίας και της ελευθερίας, αυτή η Ελλάδα, του ανθρώπου-πρόσωπο πέρα από έθνη, φυλές, τάξεις, κόμματα, ομάδες και λέσχες, δηλαδή του ανθρώπου ως ύπαρξη συμπαντική, μοναδική και ανεπανάληπτη, αυτή είναι που διώκεται σήμερα. Αλλά συγχρόνως, αυτή η Ελλάδα είναι κι εκείνο που επιθυμούν όλοι οι λαοί του κόσμου ως δική των πνευματική τροφό και πατρίδα. Γι’ αυτό η κρίση και ο σημερινός διωγμός των Ελλήνων μέσα στην ίδια των την πατρίδα θα είναι τελικώς προς όφελος όχι μόνο για εμάς τους Έλληνες αλλά και για όλο τον κόσμο. Τούτος είναι ο τρίτος παγκόσμιος πόλεμος εναντίων όλων των ελεύθερων λαών και ανθρώπων. Αυτό που ζούμε είναι η τρίτη απόπειρα να υποδουλωθεί ο παγκόσμιος άνθρωπος και να χάσει την ελευθερία του, την δημοκρατία του και την ανθρωπιά του. Και όπως στους δυο προηγούμενους παγκόσμιους πολέμους ήταν η Ελλάδα που έπαιξε ρόλο πρωταγωνιστικό, έτσι και σήμερα θα συμβεί με διαφορετικό τρόπο το ίδιο.
Η Ελλάδα από τον Όμηρο μέχρι τον θρηνητικό Παπαδιαμάντη (σαν να ΄χαν ποτέ τελειωμό τα πάθια και οι καημοί του κόσμου, γράφει στο «Το μοιρολόι της φώκιας») έδιδε νόημα στην ιστορία και τον άνθρωπο. Αυτό θα πράξει και τώρα, αφού εξυγιανθεί από τις σημερινές ασθένειές της.
Τα γεγονότα θα μας αναγκάσουν όλους να ξαναγίνουμε ο αληθινός εαυτός μας. Όσοι θέλουν την αρετή, και όσοι θέλουν την κακία. Όσοι θέλουν την αλήθεια, την αυθεντικότητα και την ανθρωπιά, και όσοι θέλουν το ψέμα, την προσποίηση και την ιδιοτέλεια. Η Ελλάδα είναι πάντα πνευματική και πολιτική τροφή για όλο τον κόσμο, για την Δημοκρατία και την ελευθερία όλων των λαών και όλων των ανθρώπων. Τούτος ο σημερινός διωγμός των Ελλήνων θα είναι, στο τέλος, προς όφελος όλου του κόσμου. Διότι ο ελληνικός ύμνος στην ελευθερία, είναι ύμνος για την ελευθερία, κοινωνική, πολιτική, ατομική, όλων των λαών και όλων των ανθρώπων».
Αναδημοσίευση από την Ελευθερία - Ημερομηνία δημοσίευσης: 01-01-12
Κυριακή 15 Ιανουαρίου 2012
Simone Le Baron: Ο Οδυσσέας Ελύτης περί Ευρώπης / Odysseas Elytis
Simone Le Baron: Ο Οδυσσέας Ελύτης περί Ευρώπης / Odysseas Elytis: Ο Οδυσσέας Ελύτης πέθανε το 1996. Άρα αυτά τα λόγια τα είπε μάλλον αρχές τ η ς δεκαετίας του 90, δηλαδή πριν 20 χρόνια. Είχε λοιπόν την δ...
Τετάρτη 11 Ιανουαρίου 2012
Οι αποδοκιμασίες στον ΠτΔ δείχνουν πρόβλημα στο πολίτευμα…
Σύμφωνα με το άρθρο 1 παρ. 1 του ισχύοντος Συντάγματος, το πολίτευμα της Ελλάδας είναι Προεδρευόμενη (κατά το βασιλευόμενη) κοινοβουλευτική δημοκρατία (κλειστή ολιγαρχία θα λέγαμε εμείς), ενώ σύμφωνα με το άρθρο 30 παρ. 1, ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας είναι ο ρυθμιστής του πολιτεύματος. Ταυτόχρονα όμως και σε αντίθεση με την ιδιότητα του ΠτΔ ως υπεύθυνου ρυθμιστή του πολιτεύματος, το άρθρο 35 παρ. 1 καθιερώνει το ανεύθυνο του ΠτΔ ορίζοντας ότι καμία πράξη του Προέδρου της Δημοκρατίας δεν ισχύει ούτε εκτελείται (εκτός κάποιων επουσιωδών εξαιρέσεων) χωρίς την προσυπογραφή του αρμόδιου υπουργού, ο οποίος (υπουργός) με μόνη την υπογραφή του καθίσταται αυτός και όχι ο ΠτΔ ο υπεύθυνος.Τώρα, το πόσο υπεύθυνος είναι και ο υπουργός, αυτό είναι μια άλλη συζήτηση, αφού το ίδιο το Σύνταγμα στο άρθρο 86, τον απαλλάσσει και αυτόν και έτσι έχουμε ένα πολίτευμα ανεύθυνων εξουσιαστών. Αν μάλιστα συνυπολογίσουμε πως και πάλι το ίδιο το Σύνταγμα εξασφαλίζει πλήρη ασυλία και για τους βουλευτές, τότε…. το πολίτευμα της Ελλάδας στην ουσία καταντά να είναι μια προεδρευόμενη ανεύθυνη κοινοβουλευτική ολιγαρχία.
Για να επανέλθουμε στον ΠτΔ, βλέπουμε λοιπόν ότι από το ίδιο το πολίτευμα της χώρας ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, έχει μόνο ένα ουσιαστικό δικαίωμα. Την παραίτησή του.
Αυτό το γνωρίζει πολύ καλά ο ελληνικός λαός και όμως, ενώ λογικά δεν θα έπρεπε να είναι αντικείμενο αποδοκιμασιών ο ανεύθυνος ΠτΔ, εντούτοις οι αποδοκιμασίες στο πρόσωπό του αυξάνουν. Μετά τις αποδοκιμασίες την 28-10-2011 στην παρέλαση της Θεσσαλονίκης, όπου ο λαός ανάγκασε τον ΠτΔ σε φυγή, το ίδιο συνέβη περίπου και στην Χαλκίδα, κατά τον αγιασμό των υδάτων, όταν και πάλι αναγκάστηκε να φύγει εσπευσμένα χωρίς να προβεί σε δηλώσεις και στις καθιερωμένες ευχές. Εξάλλου τα σχόλια που γίνονται μέσα στο διαδίκτυο για τον ΠτΔ δεν είναι σε πολλές περιπτώσεις κολακευτικά.
Οι ενέργειες αυτές στο πρόσωπο του πολιτικά ανεύθυνου (κατά το Σύνταγμα) Προέδρου της Δημοκρατίας, δείχνουν καθαρά ότι εδώ υπάρχει σοβαρό πλέον πρόβλημα με το ίδιο το πολίτευμα της προεδρευόμενης κοινοβουλευτικής δημοκρατίας.
Ενός δηλαδή πολιτεύματος ανεύθυνων και ακαταδίωκτων εξουσιαστών…
Ο ΣΠ.ΜΑΡΚΕΖΙΝΗΣ ΕΙΧΕ ΠΡΟΒΛΕΨΕΙ ΤΗΝ ΠΡΟΣΦΥΓΗ ΣΤΟ ΔΝΤ ΠΡΙΝ 30 ΧΡΟΝΙΑ!...Τέτοια λογικήν όμως, δεν διαθέτει η σημερινή κυβέρνησις και γενικά ο σημερινός πολιτικός κόσμος. Το ΠΑΣΟΚ αποτελεί εθνικόν κίνδυνον και ο υπόλοιπος πολιτικός κόσμος θεωρείται ακατάλληλος να αντιμετωπίσει την πρωτοφανή αυτήν κρίσιν και τις μεθοδεύσεις των ξένων, που επεδίωξαν την πτώχευσιν της Ελλάδος. Χρειαζόμαστε νέαν ηγεσίαν, μακράν των υφισταμένων κομμάτων, που θα αγωνιστεί για να ανήκει η Ελλάδα στους Ελληνες…
Του Γεωργίου Λεονταρίτη
ΜΙΑ ΠΡΟΦΗΤΙΚΗ ΔΗΛΩΣΙΣ ΤΟΥ ΣΠ. ΜΑΡΚΕΖΙΝΗ ΑΠΟ ΤΟΝ ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟ ΤΟΥ 1980
Ποιος ήταν αυτός, που πρώτος διέβλεψε και προειδοποίησε ότι η χώρα με την αλόγιστον οικονομικήν πολιτικήν, βαδίζει ολοταχώς προς πτώχευσιν; Κανείς δεν θυμάται, ότι ο αείμνηστος Σπύρος Μαρκεζίνης, από τον Φεβρουάριον του 1980, σε δημόσια ομιλία του, επεσήμανε αυτόν τον κίνδυνον!
Ο πλέον έμπειρος στα οικονομικά ζητήματα παλαιός πολιτικός και κορυφαίος ιστορικός, ήταν ο μόνος που είχε αντιληφθεί τόσο νωρίς, πού οδηγούσε ο μεταπολιτευτικός πολιτικός κόσμος την χώρα, με «την απιθάνου εκτάσεως σπατάλη εις τας δημοσίας δαπάνας». Ένα χρόνο αργότερα, με την άνοδον του ΠΑΣΟΚ στην εξουσία, με καλπάζοντα πλέον ρυθμόν, η χώρα οδηγείτο στο βάραθρον.
Ας θυμίσουμε τα γεγονότα: Είναι αλήθεια ότι επί «Επταετίας» επετεύχθη η Οικονομική Μεταρρύθμισις μέσω του Προγραμματισμού και των 316 θεσμικών μέτρων, μέσω των οποίων έγιναν οι μεγαλύτερες διαρθρωτικές μεταβολές στην ιστορία της ελληνικής οικονομίας. Το εθνικόν εισόδημα ευρίσκετο το 1967 στα 774 δολλάρια κατά κεφαλήν, και έφθασε το 1973 στα 1830 δολάρια. Προσηυξήθη δηλαδή 1,5 φορές εντός 6 ετών, με μέσον όρον ετησίας αυξήσεως 8 έως 8,5%.
Το εθνικόν νόμισμα – η δραχμή – κατέστη το σκληρότερον νόμισμα του κόσμου. Ο Τιμάριθμος υπήρξεν ο μικρότερος παγκοσμίως με μέσον ετήσιον ρυθμόν αυξήσεως 2,6% πράγμα που επετεύχθη για να διατηρηθεί και κατά την διεθνή οικονομική κρίση των ετών 1972 – 1973. Ο πληθωρισμός διετηρήθη καθ’ όλην την επαναστατικήν περίοδον κάτω του 3% και πλείστα άλλα.
Η θαυμασία αυτή εικόνα της οικονομίας μας, άρχισε να παίρνει γοργά τον κατήφορο μετά την Μεταπολίτευσιν. Οι πολιτικοί που εμφανίστηκαν στο προσκήνιον από το 1974 μέσα σε διάφορα κόμματα, εθεώρησαν ότι αποκλείεται πλέον να τους ελέγξει κανείς. Πολλοί αμερικανοκατευθυνόμενοι και άλλοι τυχάρπαστοι που ανεμείχθησαν στα κοινά με μόνον προσόν αμφίβολες «αντιστασιακές περγαμηνές» από το μηδέν κατέστησαν μεγιστάνες του πλούτου.
Η διαφθορά και η φαυλότης ήρχισαν να οργιάζουν. Μαθητευόμενοι μάγοι έπαιζαν διάφορα παιχνίδια. Αλλοι, που διατηρούσαν δεσμούς με την Γερμανία, ανέπτυξαν σκοτεινή δραστηριότητα. Τα σκάνδαλα επήραν μορφήν χιονοστιβάδας. Τέλη του 1979, ο Σπ. Μαρκεζίνης επανήλθε στην ενεργόν πολιτικήν ως αρχηγός του κόμματος των Προοδευτικών. Η Νέα Δημοκρατία βρισκόταν σε πτώση, το ΠΑΣΟΚ εσημείωνε άνοδον ενώ η Αριστερά αχαλίνωτος ήλεγχε πλείστους τομείς.
Σε μήνυμά του προς τον Ελληνικόν Λαόν την 1ην Ιανουαρίου του 1980, ο Μαρκεζίνης προέβη σε μιαν επισήμανσιν προφητικήν. Είπε: «Το βέβαιον είναι, ότι η κυβέρνησις έχασε την μάχην της εμπιστοσύνης. Αυτή κερδίζεται δύσκολα, χάνεται εύκολα και δεν ανακτάται πλέον. Δι’ αυτό, και το αίτημα της αλλαγής εις όλα: Πρόσωπα, νοοτροπίαν, μεθόδους, είναι επιτακτικόν. Αλλως, η κατάστασις θα χειροτερεύει και η οικονομική κρίσις εξελισσομένη εις πλήρη οικονομικήν αποδιοργάνωσιν, θα οδηγήσει εις κοινωνικήν αναστάτωσιν με όσους φοβερούς κινδύνους περικλείει. Οι άλλοι υπέσχοντο ρόδινα και επηκολούθησεν το χάος. Ημείς που προειδοποιούμεν, χαρακτηριζόμεθα αδιόρθωτοι κινδυνολόγοι. Μακάρι να ήτο έτσι…».
Προηγουμένως, στις 6-11-1979 ο Μαρκεζίνης έκαμε ανάλυσιν της οικονομικής πολιτικής την οποίαν υιοθετούσε το κόμμα του. Επρότεινε μέτρα αληθώς επαναστατικά. Και ετόνισεν ότι: «Αι εξαγγελόμεναι φορολογικαί μεταρρυθμίσεις δεν αποτελούν μόνον πράξιν στοιχειώδους δικαιοσύνης έναντι του μεγάλου αριθμού μικρών και μεσαίων φορολογουμένων, αλλά αποβλέπουν προ πάντων, εις δύο πρωταρχικούς σκοπούς: Πρώτον, την έμπρακτον καταπολέμησιν της φοροδιαφυγής, διότι φορολογική ειλικρίνεια των πολιτών, δεν δύναται να υπάρξει έναντι αυθαιρέτου φορολογικής πολιτικής του κράτους. Και δεύτερον, εις την αναζωογόνησιν της οικονομίας της οποίας η ηπία και δικαία φορολογία, αποτελεί το σημαντικώτερον κίνητρον…».
ΔΡΑΜΑΤΙΚΗ ΠΡΟΕΙΔΟΠΟΙΗΣΙΣ
Στις 20 Φεβρουαρίου 1980, ο Σπ. Μαρκεζίνης ωμίλησε σε επιβλητικήν εις όγκον συγκέντρωσιν αξιωματικών και στελεχών των Σωμάτων Ασφαλείας, εν αποστρατεία, στην Λέσχην των Προοδευτικών. Εκεί ο αείμνηστος πολιτικός ηγέτης, προέβη σε αληθινά προφητική δήλωση, και έκρουσε τον κώδωνα του κινδύνου, λέγοντας:
«Η οικονομική επιδείνωσις οδηγεί ευθέως εις κοινωνικόν σάλον και εν όψει κινδύνου πτωχεύσεως, δεν αποκλείεται να οδηγηθεί η Ελλάς εις την διαδικασίαν του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου…»!
Στο ρεπορτάζ της εφημερίδος «Ελεύθερος Κόσμος» για την ομιλίαν του ηγέτου των Προοδευτικών, ανεφέροντο και τα εξής: «…Εν συνεχεία ο κ. Μαρκεζίνης επεξετάθη εξηγών διατί επέμεινεν εις πολλά επί μέρους θέματα αναφερόμενα εις τα Σώματα Ασφαλείας. Ακριβώς, διότι προβλέπει το έργον αυτών δυσχεραινόμενον ημέραν καθ’ ημέραν. Η οικονομική επιδείνωσις, οδηγούσα ευθέως εις κοινωνικόν σάλον, και εν όψει κινδύνου πτωχεύσεως, ως το ετόνισε και κατά την συνεστίασιν εις το «Χίλτον» δεν αποκλείεται να οδηγήσει την Ελάδα εις την διαδικασίαν του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου. Αυτός είναι ο κύριος λόγος των ηυξημένων ανησυχιών δια δημιουργίαν καταστάσεων, τας οποίας ακριβώς αναμένουν οι αναρχικοί δια να επωφεληθούν. Από τα πρώτα δε σοβαρώς ανησυχητικά σημεία είναι, ότι εφθάσαμεν πλέον εις το σημείον όπου οι πολίται καθημερινώς να μη διερωτώνται ποίοι απεργούν, αλλά ποιοι δεν απεργούν. Και η κατάστασις καθίσταται ακόμη πλέον επικίνδυνος, όταν τα εκ του εξωτερικού νέα και τα οικονομικά και γενικώς τα διεθνή, είναι περισσότερον ανήσυχα. Επιπλέον, η Ελλάς ευρίσκεται εις το πλέον επικίνδυνον σημείον διεθνών αναταραχών. Αυτή δε, διατηρεί εντελώς αδικαιολογήτως τας εκκρεμότητας τας οποίας όχι απλώς εκληρονόμησε τον Ιούλιον του 1974, αλλά εις πολλά αυτή η ιδία εδημιούργησεν…».
Στις 4 Ιουνίου 1980, ο Σπ. Μαρκεζίνης ομιλών στην Θεσσαλονίκην κατά την διάρκειαν συνεστιάσεως, ανεφέρθη εκ νέου στους κινδύνους που διεγράφοντο για την οικονομίαν. Είχαμε τότε κυβέρνησιν Νέας Δημοκρατίας με πρωθυπουργόν τον Γεώργιον Ράλλην. Αναφερόμενος στην κυβερνητικήν οικονομικήν πολιτικήν, ο Μαρκεζίνης ανέφερεν ότι «αύτη από του 1974 μέχρι σήμερον βαίνει από του κακού εις το χειρότερον».
Και επεσήμανε ότι «ο πληθωρισμός ανέρχεται αλματωδώς. Αντί της φορολογικής δικαιοσύνης διαπράττεται η μεγίστη φορολογική αδικία και με το αμετακίνητον των φορολογικών συντελεστών, πλήττονται κατά τρόπον δραματικόν αι πτωχότεραι τάξεις, ενώ: Η παραγωγική ανάπτυξις της χώρας οδηγείται πλέον εις αρνητικούς αριθμούς και επικρατεί απόλυτος εσωτερική αβεβαιότης αποθαρρύνουσα τας επενδύσεις. Παραλλήλως, οι κυβερνώντες, επειδή εσωτερικώς δεν δύνανται να δανεισθούν, εκδίδουν χαρτονόμισμα και δια το συνάλλαγμα προσφεύγουν εις τον εξωτερικόν δανεισμόν, υπό τους σημερινούς δυσμενείς όρους, πλησιάζοντες το σημείον που δεν θα δυνηθούν να αποφύγουν πιέσεις του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, ως η Τουρκία. Δι’ αυτό χρειάζεται εις την οικονομίαν, αληθινόν σοκ και να κερδηθεί η μάχη της εμπιστοσύνης…».
Οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ, του Ανδρέα Παπανδρέου και του Κώστα Σημίτη, επέφεραν την πλήρη καταστροφήν. Τα οικονομικά σκάνδαλα επί των κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ κατέστησαν τρόπο ζωής. Αλλά και η περίοδος διακυβερνήσεως της χώρας από τη Νέα Δημοκρατία με πρωθυπουργόν τον Καραμανλήν τον νεώτερον, δεν απαλλάσσεται ευθυνών, για να καταλήξουμε στην πρωτοφανή απάτη με την οποίαν ανήλθε στην εξουσία ο Γιωργάκης Παπανδρέου, ταπεινός θεράπων του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου.
Ο υιός του αειμνήστου ηγέτου των Προοδευτικών, καθηγητής κ. Βασίλειος Μαρκεζίνης, στις 19 Οκτωβρίου, έδωσε μια εξαιρετικά ενδιαφέρουσα ομιλία στο ξενοδοχείον της «Μεγάλης Βρετανίας». Εθιξε θέματα τα οποία οι πολιτικοί μας, είναι ανίκανοι να συλλάβουν, ή – ακόμη χειρότερον – εξυπηρετούν την πολιτικήν των ξένων. Η ομιλία του είχε τίτλον: «Μια νέα εξωτερική πολιτική για την Ελλάδα».
Αλλά ο καθηγητής και Ακαδημαϊκός κ. Βασ. Μαρκεζίνης από τις 28 Φεβρουαρίου του 2010, σε άρθρον του, επεσήμαινε μεταξύ άλλων: «…Ο δρόμος μπροστά μας είναι δύσκολος και αναμένεται να χειροτερέψει στις αρχές του καλοκαιριού. Πολλοί παράγοντες συντείνουν στην πειστικότητα αυτής της απαισιόδοξης πρόβλεψης. Και ο χειρότερος είναι, το πολιτικό παιχνίδι: Η κομματική πολιτική που αποσκοπεί στο κομματικό ή στο προσωπικό όφελος. Αυτό όμως, είναι το τελευταίο πράγμα που χρειάζεται η χώρα μας σήμερα. Ασχέτως εάν προέρχεται από την ένοχη και απογοητευμένη Δεξιά, από το διαπληκτιζόμενο και αμφιταλαντευόμενο Κέντρο ή από την δογματική και παρωχημένη Αριστερά, η κακόβουλη αυτή ενθάρρυνση των συγκρούσεων, πρέπει να σταματήσει. Επί ένα μικρό διάστημα, τουλάχιστον, η διοίκηση της χώρας μας, πρέπει να ξεφύγει από την κηδεμονία των κομματικών κριτηρίων και να ακολουθήσει μόνο τις υπαγορεύσεις της λογικής και του κοινού νου…».
Τέτοια λογικήν όμως, δεν διαθέτει η σημερινή κυβέρνησις και γενικά ο σημερινός πολιτικός κόσμος. Το ΠΑΣΟΚ αποτελεί εθνικόν κίνδυνον και ο υπόλοιπος πολιτικός κόσμος θεωρείται ακατάλληλος να αντιμετωπίσει την πρωτοφανή αυτήν κρίσιν και τις μεθοδεύσεις των ξένων, που επεδίωξαν την πτώχευσιν της Ελλάδος. Χρειαζόμαστε νέαν ηγεσίαν, μακράν των υφισταμένων κομμάτων, που θα αγωνιστεί για να ανήκει η Ελλάδα στους Ελληνες…
Όταν γράφαμε τι θα συμβεί με το Μνημόνιο και μας έλεγαν….γραφικούς..
του Κώστα Ροδινού
Ευτυχώς που τα γραπτά μένουν!
Το κείμενο που ακολουθεί γράφτηκε την μέρα που ο Γ. Παπανδρέου ανακοίνωσε από το Καστελόριζο, την προσφυγή της κυβέρνησής του στο ΔΝΤ.
Το πολιτικό σύστημα δεν θ’ αντέξει το ΔΝΤ
Το ΔΝΤ δεν ήρθε για να σώσει τη χώρα. Ήρθε για να διασφαλίσει τα συμφέροντα των δανειστών της και της πλουτοκρατίας
«Η Ιστορία είναι σαν την απατημένη σύζυγο», μας είπε πριν χρόνια ένα καθηγητής στο μάθημα διεθνών σχέσεων, «δεν ξεχνάει και στο τέλος σ’ εκδικείται για ό,τι έκανες!» Τον θυμήθηκα καθώς έβλεπα τον κ. Παπανδρέου, με φόντο το πανέμορφο τοπίο του Αιγαίου , να ανακοινώνει και επισήμως την υποδούλωση της χώρας μας, άγνωστο για πόσο χρόνο, στο ΔΝΤ.
Επειδή, κάποιοι κονδυλοφόροι της περίφημης «τέταρτης εξουσίας» προσπαθούν εδώ και μέρες να μας εμφανίσουν το ΔΝΤ ως πανάκεια ή τον «παιδονόμο», που θα έρθει και θα βάλει τάξη σε μια …άτακτη χώρα, δεν έχουν ιδέα τι μας περιμένει. Πιθανόν και να μη θέλουν να μάθουν γιατί δεν τους αφορά προσωπικώς, αυτή τη στιγμή! Καλά φυλασσόμενοι, από την αστυνομία (την οποία συστηματικά λοιδωρούν) στις πολυτελείς επαύλεις τους, ίσως πληρώσουν κατιτίς παραπάνω τη βενζίνη, αλλά δε νοιώθουν την ακρίβεια (ακόμα τουλάχιστον). Όμως, όταν αρχίσουν να περικόπτονται οι παχυλοί μισθοί τους (τα έσοδα στα ΜΜΕ είναι συρρικνωμένα λόγω περιορισμού των διαφημίσεων) , και θα βλέπουν τα κύματα των desperados να στρέφονται και εναντίον τους, τότε θ’ ανέβουν στα κεραμίδια και θ’ αρχίσουν τις κραυγές. Τότε θα δοθεί το εναρκτήριο λάκτισμα για την ανατροπή του υπάρχοντος πολιτικού σκηνικού. Θα το εξηγήσω παρακάτω.
1. Το ΔΝΤ, όπου κλήθηκε να εφαρμόσει τις πολιτικές του, επιβλήθηκε ως έσχατη λύση ανάγκης και όχι ως εναλλακτική επιλογή σωτηρίας. Και αυτό γιατί το ΔΝΤ, δεν κανένας φιλάνθρωπος μηχανισμός, αλλά το σκληρότερο πρόσωπο του παγκόσμιου χρηματοπιστωτικού καρτέλ. Ούτε ευαισθησίες έχει, ούτε σκοπιμότητες εξυπηρετεί, ούτε για την πολιτική ενδιαφέρεται.
2. Το ΔΝΤ, δε έρχεται για να σώσει τη χώρα. Έρχεται για να διασφαλίσει τα συμφέροντα των δανειστών μας. Αυτό τους ενδιαφέρει και τίποτα περισσότερο. Όλα τα άλλα είναι επικοινωνιακές πομφόλυγες για να μας χρυσώσουν το χάπι
3. Το ΔΝΤ, ουδόλως ασχολείται με τους ανθρώπους και τις ανάγκες της κοινωνίας. Πρώτιστο μέλημα της συνταγής του είναι να κόψει τις δαπάνες του κράτους. Να ξεθεμελιώσει, αυτό που έχουμε μάθει να λέμε, κοινωνικό κράτος. Άρα τα μέτρα του ΔΝΤ θα προκαλέσουν κοινωνικές εκρήξεις. Και είμαστε ο πιο πολιτικοποιημένος λαός της Ευρώπης. Αν οι πολιτικές αυτές περάσουν στην Ελλάδα, χωρίς ισχυρές κοινωνικές αντιδράσεις, τότε στις άλλες χώρες μπορεί να τις επιβάλλουν αδιαμαρτύρητα!
4. Το ΔΝΤ, δεν προτείνει καμιά αναπτυξιακή πολιτική. Για αυτό το λόγο παντού οι συνταγές του οδηγούν σε δραματική συρρίκνωση του βιοτικού επιπέδου και βαθειά ύφεση. Και επειδή στην Ελλάδα η ατμομηχανή της ανάπτυξης ήταν οι δημόσιες δαπάνες, η μείωση τους, θα εμβαθύνει την ύφεση. Μερικοί αναφέρουν το παράδειγμα της Μ. Βρετανίας. Γα την ιστορία στο ΔΝΤ προσέφυγε η κυβέρνηση των Εργατικών το 1976, η οποία, όμως, έχασε τις επόμενες εκλογές και στην εξουσία ανήλθε η Θάτσερ! Η κυβέρνηση Παπανδρέου έχει τις αντοχές να ακολουθήσει μια τέτοια πολιτική; Και ο Ελληνικός λαός είναι έτοιμος;
5. Η έλευση του ΔΝΤ στην πράξη σημαίνει απώλεια μέρους της εθνικής κυριαρχίας. Κάποιοι τρίτοι, αποφασίζουν την οικονομική πολιτική που πρέπει θα εφαρμόσει η χώρα μας. Το γεγονός για μια άλλη χώρα, που δεν περιβάλλεται από εχθρικούς γείτονες, το πολύ πολύ να επηρέαζε τον εγωϊσμό και την αξιοπρέπεια του λαού της. Δε θα έθετε σε άμεσο κίνδυνο μείζονα εθνικά συμφέροντα. Η Ελλάδα, όμως, περιβάλλεται από χώρες που έχουν βλέψεις επί κυριαρχικών μας δικαιωμάτων. Υπό την κηδεμονία του ΔΝΤ, τι δυνατότητες έχει και μέχρι που μπορεί να τραβήξει τις κόκκινες γραμμές της άμυνας της; Πόσο μπορεί να αντισταθεί σε λύσεις που θα βασίζονται στον εθνικό της ακρωτηριασμό;
6. Στη λύση του ΔΝΤ οδηγηθήκαμε, επειδή ουδείς πήρε στα σοβαρά το περίφημο ΠΣΑ που υπέβαλε η κυβέρνηση του Παπανδρέου. Η κυβέρνησή του και ο ίδιος προσωπικώς, περισσότερο μιλούσαν παρά κυβερνούσαν. Και όταν μιλάς πολύ κάνει και γκάφες. Και οι γκάφες αν είσαι υπουργός, πολύ δε περισσότερο πρωθυπουργός, κοστίζουν! Ο κ. Αλμούνια (τον οποίο σε σχέση με τον κ. Στρός Κάν, θα τον θυμόμαστε σαν Αη Βασίλη) είχε προειδοποιήσει όταν πρωτοσυνάντησε τον κ. Παπακωνσταντίνου, «νόμιζαν ότι θα πήγαιναν μια ευχάριστη εκδρομή». Όταν κατά τον Ιανουάριο, συνειδητοποίησαν το μέγεθος του προβλήματος τόσο πολύ πανικοβλήθηκαν, που αναζήτησαν την έξωθεν σωτηρία. Τους παρέλυσε και ο φόβος του πολιτικού κόστους. Για αυτό και επί ένα τρίμηνο μας προετοίμαζαν μεθοδικά .
7. Η κυβέρνηση Παπανδρέου ποτέ δεν αναζήτησε εναλλακτική λύση. Το ερώτημα είναι αν υπήρχε άλλη λύση; Ο κ. Πάγκαλος, καμιά φορά παρασύρεται και λέει αλήθειες. (θυμάσθε πόσο ικανό θεωρούσε τον κ. Παπανδρέου για να γίνει πρωθυπουργός; Θα διαπιστώνει με ικανοποίηση πόσο γρήγορα δικαιώθηκε!). Αναρωτήθηκε, λοιπόν, την περασμένη Κυριακή σε μια τηλεοπτική του συνέντευξή του «τι παραπάνω μέτρα θα μας προτείνει να πάρουμε το ΔΝΤ, τα οποία δεν έπρεπε να πάρουμε από μόνοι μας;» Λογικό το ερώτημα. Μα, αν τα μέτρα έπρεπε, ούτως ή άλλως να τα πάρουμε από μόνοι μας, τότε γιατί η κυβέρνηση προσέφυγε στο ΔΝΤ; Γιατί υποδούλωσε τη χώρα και εκχώρησε μέρος της κυριαρχίας της; Στο ερώτημα αυτό δεν απάντησε ο κ. αντιπρόεδρος.
8. Τέλος, στο άμεσο μέλλον θα τεθεί και ένα ακόμα καίριο ζήτημα. Το πολιτικό προσωπικό της χώρας και το πολιτικό και κοινωνικό μας σύστημα, θα μπορέσει να διαχειριστεί τις πολιτικές του ΔΝΤ; Το εσωτερικό του ΠΑΣΟΚ είναι καζάνι που βράζει. Ο κ. Αλέκος Παπαδόπουλος παραδέχεται ότι το υπάρχον πρόγραμμα είναι ανεπαρκές και ζητάει θεραπεία σόκ και νέο πενταετές πρόγραμμα. Οι πράσινοι συνδικαλιστές, αν τον στηρίξουν, ξέρουν ότι κάνουν χαρακίρι. Η Ν.Δ. είναι αντίθετη, το ίδιο και η Αριστερά. Επομένως, με ποιες κοινωνικές συμμαχίες και με ποια πολιτική στήριξη ο κ. Παπανδρέου θα πορευτεί στον αδιέξοδο δρόμο που επέλεξε; Με τον κ. Καρατζαφέρη;
Ξεκίνησα, λέγοντας ότι η ιστορία εκδικείται. Κατά μια τραγική ειρωνεία, ο κ. Παπανδρέου βρίσκεται αντιμέτωπος με το «θηρίο του λαϊκισμού» που τις τελευταίες δεκαετίες εξέθρεψε και ικανοποίησε εξωπραγματικές απαιτήσεις, υπονόμευσε και τελικά εμπόδισε τις διαρθρωτικές αλλαγές που είχε ανάγκη η χώρα, διαμόρφωσε και ανέχθηκε νοοτροπίες και συμπεριφορές, αντίθετες προς τη λογική. Την πολιτική αυτή ανήγαγε σε …επιστήμη ο Ανδρέας Παπανδρέου. Την πολιτική αυτή υιοθέτησε και ο Γιώργος Παπανδρέου μετά το 2007. Αυτή η πολιτική τον έφερε στην εξουσία και τον έκανε πρωθυπουργό.
Ο κ. Παπανδρέου καλείται τώρα να κατεδαφίσει το κράτος που ίδρυσε το ΠΑΣΟΚ και άφησε άθικτο η Ν. Δ. Θα τα καταφέρει;
Προσωπικά δε θα στοιχημάτιζα υπέρ του.
Ευτυχώς που τα γραπτά μένουν!
Το κείμενο που ακολουθεί γράφτηκε την μέρα που ο Γ. Παπανδρέου ανακοίνωσε από το Καστελόριζο, την προσφυγή της κυβέρνησής του στο ΔΝΤ.
Το πολιτικό σύστημα δεν θ’ αντέξει το ΔΝΤ
Το ΔΝΤ δεν ήρθε για να σώσει τη χώρα. Ήρθε για να διασφαλίσει τα συμφέροντα των δανειστών της και της πλουτοκρατίας
«Η Ιστορία είναι σαν την απατημένη σύζυγο», μας είπε πριν χρόνια ένα καθηγητής στο μάθημα διεθνών σχέσεων, «δεν ξεχνάει και στο τέλος σ’ εκδικείται για ό,τι έκανες!» Τον θυμήθηκα καθώς έβλεπα τον κ. Παπανδρέου, με φόντο το πανέμορφο τοπίο του Αιγαίου , να ανακοινώνει και επισήμως την υποδούλωση της χώρας μας, άγνωστο για πόσο χρόνο, στο ΔΝΤ.
Επειδή, κάποιοι κονδυλοφόροι της περίφημης «τέταρτης εξουσίας» προσπαθούν εδώ και μέρες να μας εμφανίσουν το ΔΝΤ ως πανάκεια ή τον «παιδονόμο», που θα έρθει και θα βάλει τάξη σε μια …άτακτη χώρα, δεν έχουν ιδέα τι μας περιμένει. Πιθανόν και να μη θέλουν να μάθουν γιατί δεν τους αφορά προσωπικώς, αυτή τη στιγμή! Καλά φυλασσόμενοι, από την αστυνομία (την οποία συστηματικά λοιδωρούν) στις πολυτελείς επαύλεις τους, ίσως πληρώσουν κατιτίς παραπάνω τη βενζίνη, αλλά δε νοιώθουν την ακρίβεια (ακόμα τουλάχιστον). Όμως, όταν αρχίσουν να περικόπτονται οι παχυλοί μισθοί τους (τα έσοδα στα ΜΜΕ είναι συρρικνωμένα λόγω περιορισμού των διαφημίσεων) , και θα βλέπουν τα κύματα των desperados να στρέφονται και εναντίον τους, τότε θ’ ανέβουν στα κεραμίδια και θ’ αρχίσουν τις κραυγές. Τότε θα δοθεί το εναρκτήριο λάκτισμα για την ανατροπή του υπάρχοντος πολιτικού σκηνικού. Θα το εξηγήσω παρακάτω.
1. Το ΔΝΤ, όπου κλήθηκε να εφαρμόσει τις πολιτικές του, επιβλήθηκε ως έσχατη λύση ανάγκης και όχι ως εναλλακτική επιλογή σωτηρίας. Και αυτό γιατί το ΔΝΤ, δεν κανένας φιλάνθρωπος μηχανισμός, αλλά το σκληρότερο πρόσωπο του παγκόσμιου χρηματοπιστωτικού καρτέλ. Ούτε ευαισθησίες έχει, ούτε σκοπιμότητες εξυπηρετεί, ούτε για την πολιτική ενδιαφέρεται.
2. Το ΔΝΤ, δε έρχεται για να σώσει τη χώρα. Έρχεται για να διασφαλίσει τα συμφέροντα των δανειστών μας. Αυτό τους ενδιαφέρει και τίποτα περισσότερο. Όλα τα άλλα είναι επικοινωνιακές πομφόλυγες για να μας χρυσώσουν το χάπι
3. Το ΔΝΤ, ουδόλως ασχολείται με τους ανθρώπους και τις ανάγκες της κοινωνίας. Πρώτιστο μέλημα της συνταγής του είναι να κόψει τις δαπάνες του κράτους. Να ξεθεμελιώσει, αυτό που έχουμε μάθει να λέμε, κοινωνικό κράτος. Άρα τα μέτρα του ΔΝΤ θα προκαλέσουν κοινωνικές εκρήξεις. Και είμαστε ο πιο πολιτικοποιημένος λαός της Ευρώπης. Αν οι πολιτικές αυτές περάσουν στην Ελλάδα, χωρίς ισχυρές κοινωνικές αντιδράσεις, τότε στις άλλες χώρες μπορεί να τις επιβάλλουν αδιαμαρτύρητα!
4. Το ΔΝΤ, δεν προτείνει καμιά αναπτυξιακή πολιτική. Για αυτό το λόγο παντού οι συνταγές του οδηγούν σε δραματική συρρίκνωση του βιοτικού επιπέδου και βαθειά ύφεση. Και επειδή στην Ελλάδα η ατμομηχανή της ανάπτυξης ήταν οι δημόσιες δαπάνες, η μείωση τους, θα εμβαθύνει την ύφεση. Μερικοί αναφέρουν το παράδειγμα της Μ. Βρετανίας. Γα την ιστορία στο ΔΝΤ προσέφυγε η κυβέρνηση των Εργατικών το 1976, η οποία, όμως, έχασε τις επόμενες εκλογές και στην εξουσία ανήλθε η Θάτσερ! Η κυβέρνηση Παπανδρέου έχει τις αντοχές να ακολουθήσει μια τέτοια πολιτική; Και ο Ελληνικός λαός είναι έτοιμος;
5. Η έλευση του ΔΝΤ στην πράξη σημαίνει απώλεια μέρους της εθνικής κυριαρχίας. Κάποιοι τρίτοι, αποφασίζουν την οικονομική πολιτική που πρέπει θα εφαρμόσει η χώρα μας. Το γεγονός για μια άλλη χώρα, που δεν περιβάλλεται από εχθρικούς γείτονες, το πολύ πολύ να επηρέαζε τον εγωϊσμό και την αξιοπρέπεια του λαού της. Δε θα έθετε σε άμεσο κίνδυνο μείζονα εθνικά συμφέροντα. Η Ελλάδα, όμως, περιβάλλεται από χώρες που έχουν βλέψεις επί κυριαρχικών μας δικαιωμάτων. Υπό την κηδεμονία του ΔΝΤ, τι δυνατότητες έχει και μέχρι που μπορεί να τραβήξει τις κόκκινες γραμμές της άμυνας της; Πόσο μπορεί να αντισταθεί σε λύσεις που θα βασίζονται στον εθνικό της ακρωτηριασμό;
6. Στη λύση του ΔΝΤ οδηγηθήκαμε, επειδή ουδείς πήρε στα σοβαρά το περίφημο ΠΣΑ που υπέβαλε η κυβέρνηση του Παπανδρέου. Η κυβέρνησή του και ο ίδιος προσωπικώς, περισσότερο μιλούσαν παρά κυβερνούσαν. Και όταν μιλάς πολύ κάνει και γκάφες. Και οι γκάφες αν είσαι υπουργός, πολύ δε περισσότερο πρωθυπουργός, κοστίζουν! Ο κ. Αλμούνια (τον οποίο σε σχέση με τον κ. Στρός Κάν, θα τον θυμόμαστε σαν Αη Βασίλη) είχε προειδοποιήσει όταν πρωτοσυνάντησε τον κ. Παπακωνσταντίνου, «νόμιζαν ότι θα πήγαιναν μια ευχάριστη εκδρομή». Όταν κατά τον Ιανουάριο, συνειδητοποίησαν το μέγεθος του προβλήματος τόσο πολύ πανικοβλήθηκαν, που αναζήτησαν την έξωθεν σωτηρία. Τους παρέλυσε και ο φόβος του πολιτικού κόστους. Για αυτό και επί ένα τρίμηνο μας προετοίμαζαν μεθοδικά .
7. Η κυβέρνηση Παπανδρέου ποτέ δεν αναζήτησε εναλλακτική λύση. Το ερώτημα είναι αν υπήρχε άλλη λύση; Ο κ. Πάγκαλος, καμιά φορά παρασύρεται και λέει αλήθειες. (θυμάσθε πόσο ικανό θεωρούσε τον κ. Παπανδρέου για να γίνει πρωθυπουργός; Θα διαπιστώνει με ικανοποίηση πόσο γρήγορα δικαιώθηκε!). Αναρωτήθηκε, λοιπόν, την περασμένη Κυριακή σε μια τηλεοπτική του συνέντευξή του «τι παραπάνω μέτρα θα μας προτείνει να πάρουμε το ΔΝΤ, τα οποία δεν έπρεπε να πάρουμε από μόνοι μας;» Λογικό το ερώτημα. Μα, αν τα μέτρα έπρεπε, ούτως ή άλλως να τα πάρουμε από μόνοι μας, τότε γιατί η κυβέρνηση προσέφυγε στο ΔΝΤ; Γιατί υποδούλωσε τη χώρα και εκχώρησε μέρος της κυριαρχίας της; Στο ερώτημα αυτό δεν απάντησε ο κ. αντιπρόεδρος.
8. Τέλος, στο άμεσο μέλλον θα τεθεί και ένα ακόμα καίριο ζήτημα. Το πολιτικό προσωπικό της χώρας και το πολιτικό και κοινωνικό μας σύστημα, θα μπορέσει να διαχειριστεί τις πολιτικές του ΔΝΤ; Το εσωτερικό του ΠΑΣΟΚ είναι καζάνι που βράζει. Ο κ. Αλέκος Παπαδόπουλος παραδέχεται ότι το υπάρχον πρόγραμμα είναι ανεπαρκές και ζητάει θεραπεία σόκ και νέο πενταετές πρόγραμμα. Οι πράσινοι συνδικαλιστές, αν τον στηρίξουν, ξέρουν ότι κάνουν χαρακίρι. Η Ν.Δ. είναι αντίθετη, το ίδιο και η Αριστερά. Επομένως, με ποιες κοινωνικές συμμαχίες και με ποια πολιτική στήριξη ο κ. Παπανδρέου θα πορευτεί στον αδιέξοδο δρόμο που επέλεξε; Με τον κ. Καρατζαφέρη;
Ξεκίνησα, λέγοντας ότι η ιστορία εκδικείται. Κατά μια τραγική ειρωνεία, ο κ. Παπανδρέου βρίσκεται αντιμέτωπος με το «θηρίο του λαϊκισμού» που τις τελευταίες δεκαετίες εξέθρεψε και ικανοποίησε εξωπραγματικές απαιτήσεις, υπονόμευσε και τελικά εμπόδισε τις διαρθρωτικές αλλαγές που είχε ανάγκη η χώρα, διαμόρφωσε και ανέχθηκε νοοτροπίες και συμπεριφορές, αντίθετες προς τη λογική. Την πολιτική αυτή ανήγαγε σε …επιστήμη ο Ανδρέας Παπανδρέου. Την πολιτική αυτή υιοθέτησε και ο Γιώργος Παπανδρέου μετά το 2007. Αυτή η πολιτική τον έφερε στην εξουσία και τον έκανε πρωθυπουργό.
Ο κ. Παπανδρέου καλείται τώρα να κατεδαφίσει το κράτος που ίδρυσε το ΠΑΣΟΚ και άφησε άθικτο η Ν. Δ. Θα τα καταφέρει;
Προσωπικά δε θα στοιχημάτιζα υπέρ του.
«Επιχείρηση-Σκούπα» για αποτυχημένους πολιτικούς και στείρες πολιτικές
Του ΒΑΣΙΛΗ ΜΑΡΚΕΖΙΝΗΟ Αρμαγεδδών θα είναι φρικτός όχι μόνο για τους Έλληνες, αλλά και για τα συμφέροντα που εκπροσωπεί ο κ. Τόμσεν…
Τα γεγονότα που ζούμε σήμερα αποδεικνύουν πόσο δίκιο είχε ο κ. Βασίλης Μαρκεζίνης όταν πριν από τέσσερα χρόνια υποστήριζε την ανάγκη της ανακήρυξης της ΑΟΖ. Τώρα ανακαλύφθηκε ότι η δεύτερη μεγαλύτερη πηγή φυσικού αερίου, μετά τα αποθέματα που έχει η Ρωσία στον Βόρειο Πόλο, βρίσκεται μεταξύ Ισραήλ, νοτίως της Κύπρου και νοτίως της Κρήτης.
Και ορθώς ο κ. Μαρκεζίνης, με την παραμονή της παράδοσης της δικαιοδοσίας στην αγγλική Δικαιοσύνη των νέων ομολόγων που θα προέλθουν από το κούρεμα, λέει: Προσέξτε μη χάσετε από την πίσω πόρτα αυτά που θα κερδίσετε από τις γεωτρήσεις. Ο κ. Μαρκεζίνης στο άρθρο του, που δημοσιεύουμε στη συνέχεια, υποδεικνύει τι πρέπει να κάνουμε για να διασφαλίσει η χώρα μας τα συμφέροντά της.
Καθώς η βιοτική κατάσταση του μέσου Έλληνα πηγαίνει από το κακό στο χειρότερο, ακόμη και η περίοδος των εορτών (για όσους έχουν ακόμη την οικονομική δυνατότητα να τις εορτάζουν) δεν μπορεί να μας κάνει να παραβλέψουμε ότι οι εξελίξεις προχωρούν αλματωδώς – σε μια στιγμή μάλιστα που, ενώ η Ελλάδα καίγεται, οι έλληνες πολιτικοί συνεχίζουν να παίζουν το βιολί τους…
Εντούτοις, παρά τη διάχυτη μελαγχολική εσωστρέφεια, οι συμπατριώτες μου πρέπει να συνειδητοποιήσουν πλήρως τις πρόσφατες ειδήσεις για τον υποθαλάσσιο πλούτο μας. Εκείνοι οι Έλληνες, λοιπόν, που μέχρι τώρα δεν πίστευαν ούτε εμένα ούτε τους άλλους σχολιαστές που, εδώ και τουλάχιστον τρία χρόνια, τονίζουμε τη σπουδαιότητα της ΑΟΖ και την ανάγκη αναπροσαρμογής της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής, οφείλουν σήμερα να αναθεωρήσουν τις απόψεις τους.
Οι τότε προειδοποιήσεις μου είχαν λάβει ως απάντηση μόνο χωλές δικαιολογίες και επικρίσεις, προερχόμενες από πολιτικά νεκρούς και οριστικά ξεχασμένους υπουργούς Εξωτερικών. Ως πού όμως μπορεί να φτάσει η πνευματική και πολιτική ανεπάρκεια ενός επικριτή; Θα αρκεστώ απλώς να θυμίσω ότι στα κοντόφθαλμα άρθρα τους ορισμένοι «πανεπιστημιακοί», αρωγοί του υπουργείου Εξωτερικών, αμφισβητούσαν ακόμη και τον ισχυρισμό μου ότι υπήρχε όντως φυσικό αέριο, στη συγκεκριμένη περιοχή! Όλοι όμως γνωρίζουν σήμερα όχι μόνο ότι υπάρχει αέριο αλλά και πόσο ακριβώς υπάρχει. Και είμαστε ακόμη στην αρχή!
Τι οφείλουμε όμως να κάνουμε τώρα;
Πρώτον, να συνειδητοποιήσουμε ότι τα κοιτάσματα αερίου στα ισραηλινοκυπριακά σύνορα είναι τεράστια.
Δεύτερον, να αντιληφθούμε πόσο αναγκαίο είναι να αξιολογήσουμε τάχιστα την πρόταση Ρώσων και Ισραηλινών για διεξαγωγή γεωτρήσεων νοτίως της Ιεράπετρας με δικά τους έξοδα – μια και, εξ όσων γνωρίζω, οι Τούρκοι δεν μας έχουν… ακόμη αμφισβητήσει την Κρήτη!
Τρίτον, και σπουδαιότατον, πρέπει να αποφευχθεί πάση θυσία η επικείμενη μετατροπή σε αγγλικό δίκαιο των νέων δανειακών συμβάσεων. Μια και η πτώχευσή μας δεν πρέπει να αποκλείεται, όπως άλλωστε και η επάνοδός μας στη δραχμή, κάτι τέτοιο θα σήμαινε ότι οι πιστωτές μας θα γίνονταν νόμιμοι ιδιοκτήτες των κοιτασμάτων μας! Θα χάναμε έτσι τη μόνη σίγουρη προίκα που μας απομένει! Θα δεχθεί κάτι τέτοιο η πρόσκαιρη κυβέρνησή μας, η οποία κυριαρχεί μεν στη Βουλή, αλλά ίσως όχι και στον λαό;
Τέταρτον, καιρός είναι να επανεξετάσουμε, στο πλαίσιο ενός ευρύτερου σχεδιασμού της εξωτερικής μας πολιτικής, τις αυξανόμενες ενδείξεις αστάθειας -οικονομικής και πολιτικής- στο εσωτερικό της Τουρκίας.
Θα πρέπει, έτσι, να υπενθυμίσουμε στον ελληνικό λαό όχι μόνο πόσο ΑΔΙΚΟ είχαν εξαρχής οι άνθρωποι που αρνήθηκαν να διακηρύξουν τα σχετικά με την ΑΟΖ δικαιώματά μας, αλλά και ότι εκείνοι οι δημόσιοι υπάλληλοι που εφάρμοσαν με ενθουσιασμό τη συγκεκριμένη «πολιτική απραξίας» δεν είναι δυνατόν να παραμένουν ακόμη στα καλοπληρωμένα πόστα τους στο υπουργείο Εξωτερικών, μόνο και μόνο γιατί έχουν από κάπου… πλάτες. Ενώ τα πολιτικά αφεντικά τους τα έχει ήδη καταπιεί η ανελέητη Ιστορία, γιατί πρέπει οι ίδιοι να συνεχίζουν να διαμορφώνουν την εξωτερική πολιτική μας;
Όσο κι αν κάποια κατεστημένα συμφέροντα -μικροσκοπικά κόμματα, μη επανεκλεγόμενοι (λόγω της γενικής αγανάκτησης) υπουργοί, πολιτικά συνωμοτούσες εφημερίδες- απεχθάνονται την ιδέα των εκλογών, οι εκλογές θα γίνουν, αργά ή γρήγορα! Και τότε το εκλογικό σώμα θα σαρώσει όλα εκείνα τα πολιτικά ζιζάνια που έχουν ριζώσει στη χώρα μας εδώ και δέκα τουλάχιστον χρόνια και παριστάνουν σήμερα τα μεταμορφωμένα και όμορφα λουλούδια…
Μπορεί κάποιοι να νομίζουν ότι οι Έλληνες ξεχνούν γρήγορα ή ότι τους κοροϊδεύεις εύκολα· προσωπικά, αρνούμαι να πιστέψω κάτι τέτοιο.
Όλα τα προαναφερθέντα κατεστημένα πρέπει να ξεριζωθούν, να σαρωθούν και να πεταχτούν στον κάλαθο των αχρήστων της Ιστορίας! Θα πρόσθετα όμως ότι εκεί πρέπει να καταλήξουν και όλα τα αραχνιασμένα μυαλά της Βασιλίσσης Σοφίας, τα οποία μας εμποδίζουν να δούμε καθαρά (τα προβλήματα εξωτερικής πολιτικής).
Την πρόσφατη, κατά τα φαινόμενα ελκυστική, προσφορά των Ρώσων δεν πρέπει απλώς να σπεύσουμε να τη μελετήσουμε με θετική διάθεση: πρέπει επίσης να την επεκτείνουμε και σε άλλες γειτονεύουσες υποθαλάσσιες περιοχές, προσεγγίζοντας και άλλες εταιρείες -π.χ. αμερικανικές, βρετανικές, γαλλικές-, ώστε να βοηθήσουμε τη χώρα μας να βρει ασφάλεια στο πλαίσιο μιας πολύπλευρης ξένης συμμετοχής στην ενεργειακή μας πολιτική.
Λίγο προτού κάποιοι παραχωρήσουν, κατά τον πλέον ασυγχώρητο τρόπο, σημαντικά νομικά δικαιώματα στους ξένους δανειστές μας, δεν μπορούμε παρά να αντιμετωπίσουμε ως «μάννα εξ ουρανού» τα κοιτάσματα φυσικού αερίου στις νότιες θάλασσές μας και να λάβουμε τα αναγκαία πολιτικά και νομικά μέτρα που θα τα κρατήσουν μακριά από τα χέρια των πιστωτών μας, οι οποίοι παριστάνουν τους «φίλους» μας.
Όταν σήμερα στο δικαστήριο οδηγούνται εκπρόσωποι της Εκκλησίας, κατηγορούμενοι για αδικήματα που διαπράχθηκαν, σύμφωνα με την κοινή πεποίθηση, με τη συνέργεια πολιτικών οι οποίοι, τεχνηέντως, έχουν αυτοαθωωθεί, δεν θα έπρεπε ο ελληνικός λαός να αρχίσει να σκέφτεται ότι οφείλει να καταλογίσει πολιτικές ή -ίσως- και ποινικές ευθύνες τόσο σε πολιτικούς όσο και σε άλλους αξιωματούχους για ζημίες που προκάλεσαν στη χώρα με διάφορους τρόπους;
Μια τέτοια δραστική κίνηση θα κέρδιζε ευρεία επιδοκιμασία. Οι δε βουλιμικοί τραπεζίτες -που συνεχώς είναι οι κύριοι ευεργετούμενοι από τις δόσεις που δήθεν πάνε σε συντάξεις και μισθούς- καθώς και η πανταχού παρούσα «τρόικα», πρέπει να το καταλάβουν: τα έγγραφα που υπογράφονται από φοβισμένους πολιτικούς υπό ασφυκτικές πιέσεις δεν θα μπορούν να προστατεύουν για πάντα τα αφεντικά τους.
Ο κ. Τόμσεν, λοιπόν, καλά θα κάνει να φρεσκάρει τις θρησκευτικές του γνώσεις και να καταλάβει ότι ο επαπειλούμενος από τους φίλους του Αρμαγεδδών θα είναι φρικτός: όχι όμως μόνο για τους Έλληνες, αλλά και για τα συμφέροντα που ο ίδιος εκπροσωπεί.
Δευτέρα 9 Ιανουαρίου 2012
Το κόλπο με τον 13ο και 14ο μισθό.
Αν χαθούν οι μισθοί – “δώρα”, αυτό θα είναι η μεγαλύτερη ήττα των εργαζομένων από την εποχή που ήταν κολίγοι.
Τέτοια κυβέρνηση απατεώνων, που εύκολα μπορούν να χαρακτηριστούν κοινωνικοί εγκληματίες, δεν είχε ποτέ άλλοτε το ελληνικό κράτος. Τέτοιοι ψεύτες, που λειτουργούν ως γνήσιοι δωσίλογοι ξένων, δεν βρέθηκαν ποτέ να κυβερνάνε τον ελληνικό λαό. Η ειρωνεία μάλιστα είναι ότι αυτή η κυβέρνηση, η οποία στην κυριολεξία "έκλεψε" την ψήφο του ελληνικού λαού, εκλέχθηκε, παριστάνοντας τη σοσιαλιστική. Μια κυβέρνηση, που "δούλεψε" τον ελληνικό λαό, υποσχόμενη αυξήσεις μισθών και προστασία όλων των εργασιακών δικαιωμάτων. Αυτή η κυβέρνηση —του εγγονού του "παπατζή"— κάνει αυτό, το οποίο γνωρίζει να κάνει άριστα ένας γνήσιος "παπατζής" …"Παπατζηλίκια". Βάζουν τα ιερά εργασιακά δικαιώματα στον πάγκο των γύφτικων διαπραγματεύσεων.
Μιλάμε για ένα εγκληματικό παιχνίδι εις βάρος των εργαζομένων. Απειλούν τον δεκατοτρίτο και δεκατοτέταρτο μισθό και με αυτόν τον τρόπο απειλούν να βυθίσουν την εργατική τάξη στην απόλυτη φτώχεια και την αφόρητη δυστυχία. Για να το καταφέρουν αυτό καταφεύγουν σε γκεμπελικές μεθόδους παραπληροφόρησης. Η κυβέρνηση δηλώνει επισήμως ότι δεν την ενδιαφέρει το θέμα, αλλά με τις καθημερινές της πράξεις της δείχνει ότι την ενδιαφέρει …και μάλιστα πολύ. Τα γνωστά "παπαγαλάκια" τους βάζουν ψεύτικα λόγια στα στόματα των κοινωνικών εταίρων, προκειμένου να προκαλέσουν σύγχυση και παραπληροφόρηση μεταξύ των εργαζομένων.
Καταφεύγουν σε προβοκατόρικου τύπου πολιτικές, προκειμένου να ενεργοποιούν ταξικά ένστικτα, με στόχο να επωφεληθούν από αφελείς ενστικτώδεις αντιδράσεις. Εμφανίζουν τους "κακούς" εργοδότες να αμφισβητούν τα "δώρα", ενώ αυτό είναι κάτι το οποίο δεν ισχύει. Ταυτόχρονα βάζουν τα κομματόσκυλα του συνδικαλισμού να "αγωνίζονται" για την ενσωμάτωσή του "δώρου" στους μισθούς, για να την εμφανίσουν μετά σαν δήθεν γενναιοδωρία της Κυβέρνησης και επιτυχία των συνδικαλιστών.
Όλα αυτά είναι εγκλήματα. Εγκλήματα, τα οποία δυστυχώς στηρίζονται στην άγνοια του κόσμου. Προσπαθούν να μπερδέψουν στον κόσμο, στηριζόμενοι στο γεγονός ότι ο πολύς ο κόσμος δεν γνωρίζει βασικά στοιχεία της οικονομίας και της λειτουργίας της. Προσπαθούν τη μέγιστη ζημιά της κατάργησης των μισθών-"δώρων" να την αποκρύψουν μέσω της "ενσωμάτωσής" τους στους μισθούς. Αυτό είναι το "παπατζηλίκι". Αυτό όμως, για να το καταλάβει κάποιος, θα πρέπει να έχει γνώσεις. Αν δεν κατανοήσει κάποιος τι ακριβώς είναι ο μισθός και ποια είναι η φύση του, δεν μπορεί να κατανοήσει το μέγεθος της απώλειας του κεκτημένου του "δώρου".
Μισθός είναι εκείνο το μικρό κομμάτι πλούτου, που επιτρέπει στον εργαζόμενο να ζει αξιοπρεπώς για το διάστημα στο οποίο δίνεται. Να ζει αξιοπρεπώς για έναν μήνα, εφόσον πρόκειται για μηνιαίο μισθό. Το ύψος αυτού του μισθού καθορίζεται με βάση τη δυνατότητα επιβίωσης, που δίνει σ' αυτόν που τον εισπράττει. Μισθός "ισχνός", που δεν επιτρέπει στον εργαζόμενο να επιβιώνει, δεν υπάρχει, γιατί μέσα στο "βάθος" του χρόνου δεν θα υπάρχει εργαζόμενος να συνεχίσει να τον εισπράττει. Μισθός "πλαδαρός", που να επιτρέπει στον εργαζόμενο να πλουτίζει, επίσης δεν υπάρχει, γιατί μέσα στο "βάθος" του χρόνου δεν θα υπάρχει εργοδότης να συνεχίσει να τον δίνει. Απλά πράγματα. Στην πρώτη περίπτωση ο εργαζόμενος δεν θα επιβιώσει, για να παραμείνει τέτοιος. Στη δεύτερη περίπτωση ο εργοδότης δεν θα επιβιώσει, για να παραμείνει τέτοιος.
Ο αναγνώστης αντιλαμβάνεται ότι ο μισθός είναι ένα μεταβλητό αλλά πάντα πραγματικό "μέγεθος" της οικονομίας, γιατί αυτοί, οι οποίοι διαπραγματεύονται μεταξύ τους γι' αυτόν, δεν είναι ούτε δημόσιοι υπάλληλοι —που μπορεί κανένας να μην γνωρίζει τι ακριβώς κάνουν— ούτε Μαυρογιαλούροι πολιτικοί —που κάνουν τους "χουβαρντάδες" με τα δημόσια χρήματα—. Τα χρήματα, τα οποία παίρνουν ως μισθό οι εργαζόμενοι, είναι πραγματικά. Βγαίνουν από την τσέπη των εργοδοτών και μπαίνουν στη δική τους. Οι εργαζόμενοι καταφέρνουν να εισπράττουν αυτούς τους πολύτιμους μισθούς, γιατί διαπραγματεύονται την πολυτιμότητά τους στην παραγωγή. Τους έχει ανάγκη ο εργοδότης και γι' αυτόν τον λόγο τούς πληρώνει. Τους έχει ανάγκη για τα κέρδη τα οποία προσδοκεί από την εργασία τους. Γι' αυτόν τον λόγο η διαπραγμάτευση είναι πραγματική. Οι εργάτες πληρώνονται πραγματικό μισθό για να επιβιώσουν και οι εργοδότες, εξαιτίας του κόπου εκείνων, κερδίζουν και παραμένουν πλούσιοι.
Το "κεκτημένο" των επιπλέον μισθών, που δίνονται ως "δώρα", δεν έχει σχέση με αυτήν τη δυναμική διαδικασία. Δεν έχει σχέση με τον μισθό σ' ό,τι αφορά τη φύση του. Το κεκτημένο αυτό έχει μια πολύ απλή ιδιομορφία. Είναι αμετάβλητο και δεν είναι μεταβλητό, όπως είναι ο μισθός. Είναι σταθερό πολλαπλάσιο του όποιου μισθού δίνεται στους εργαζομένους. Ως εκ τούτου τα "δώρα" εξαιρούνται μόνιμα από την επίσης μόνιμη και διαρκή διαπραγμάτευση μεταξύ των κοινωνικών εταίρων. Άλλη μάχη λοιπόν γίνεται για τα δώδεκα "πακέτα", που θα πάρει ο εργαζόμενος για τους δώδεκα μήνες της χρονιάς και άλλη μάχη γι' αυτό που τελικά θα πάρει στα χέρια του για το σύνολο του έτους. Αυτό, δηλαδή, που τελικά παίρνει ο εργαζόμενος στα χέρια του, δεν προκύπτει μόνον από τη "μάχη" των συλλογικών συμβάσεων εργασίας, οι οποίες καθορίζουν τα ύψη των μισθών. Αυτό, που τελικά παίρνει ο εργαζόμενος στα χέρια του, προκύπτει και από τα κέρδη άλλων "μαχών".
Ο εργαζόμενος παίρνει δώδεκα φορές τον χρόνο αυτό που συμφώνησε στη "μάχη" της συλλογικής διαπραγμάτευσης και μαζί μ' αυτά τα δώδεκα "πακέτα" στον δωδεκάμηνο χρόνο —όσο κι αν είναι το ύψος του μισθού— παίρνει άλλα δύο "πακέτα" δώρο. Αυτό, το οποίο κερδίζουν οι εργαζόμενοι στην περιοδική συλλογική διαπραγμάτευση των μισθών τους, το παίρνουν ως αδιαπραγμάτευτο δώρο για δύο επιπλέον φορές τον χρόνο. Αυτό δεν είναι διαπραγματεύσιμο στην περιοδική συλλογική σύμβαση εργασίας. Αυτό το διαπραγματεύτηκαν μία φορά οι εργαζόμενοι και το κέρδισαν άπαξ. Αν ξαναδιαπραγματευτούν για τα "δώρα", το αντικείμενο της διαπραγμάτευσης θα είναι και πάλι εκτός μισθού. Το αντικείμενο θα είναι αν οι επιπλέον μισθοί, που δίνονται στους εργαζόμενους ως δώρα, θα είναι δύο ή τρεις ή περισσότεροι. Αυτό διαπραγματεύονται και αυτό —όπως αντιλαμβανόμαστε— δεν έχει σχέση με τον ίδιο τον μισθό σ' ό,τι αφορά τα απόλυτα μεγέθη του.
Αυτό το δώρο μάς χωρίζει από την εποχή του εργασιακού Μεσαίωνα, όπου οι εργαζόμενοι πληρώνονταν ίσα-ίσα για να επιβιώνουν στο επίπεδο του ζώου. Επειδή κανένας δεν γνώριζε πόσο παραπάνω χωρίζει αυτό, που χρειάζεσαι για να ζεις ως ζωικό ον από αυτό που ονομάζουμε στοιχειώδη ποιότητα ζωής ανθρώπινου όντος, συμφώνησαν να παίρνουν οι εργαζόμενοι δύο μισθούς παραπάνω σε κάθε έτος. Γιατί; Για να μην μπορεί η ετήσια συλλογική διαπραγμάτευση να απειλεί την ποιότητα ζωής. Για να μην μπορεί μια οικονομική κρίση ή ο πληθωρισμός να τους βυθίζει αυτόματα στην ανέχεια. Για να μπορεί ο εργαζόμενος να κάνει κάτι "παραπάνω" από το να ζει απλά. Να μπορεί να πάει διακοπές. Να μπορεί να κάνει αποταμιεύσεις. Να μπορεί να σπουδάσει το παιδί του. Να έχει στη διάθεσή του ένα "πακέτο", το οποίο δεν θα "καταναλωθεί" σε πάγιες ανάγκες της καθημερινότητας πριν καν εισπραχθεί.
Αν λοιπόν "ενσωματωθεί" το δώρο στον μισθό του εργαζόμενου, στην πραγματικότητα θα χαθεί. Γιατί; Γιατί θα επανέλθουμε στα δεδομένα εκείνα, που μας ανάγκασαν κάποτε να "εφεύρουμε" τον 13ο και 14ο μισθό. Γιατί θα ξαναπέσει η ζωή του εργαζομένου στο επίπεδο της απλής επιβίωσης. Γιατί θα το "φάει" το "δώρο" —και άρα την ποιότητα ζωής του— η διαπραγμάτευση του επόμενου χρόνου. Γιατί τον πρώτο χρόνο μπορεί να διατηρεί το αριθμητικό του ισοδύναμο, αλλά στην επόμενη συλλογική διαπραγμάτευση η δυναμική της αγοράς και της οικονομίας θα "κόψει" τον μισθό σ' αυτό για το οποίο κρίνεται ένας μισθός και είναι η επιβίωση. Αν μάλιστα σκεφτεί κάποιος ότι έχουμε ήδη πληθωριστικά φαινόμενα στην οικονομία μας, τότε από τώρα θα πρέπει να είναι σίγουρος ότι οι δύο επιπλέον μισθοί έφυγαν ήδη "υπέρ πίστεως και πατρίδος".
Κατάλαβε ο αναγνώστης πόσο απατεώνες είναι οι αρμόδιοι υπουργοί της κυβέρνησης και πόσο προδότες οι συνδικαλιστές; Συγχέουν διαφορετικά δεδομένα της οικονομίας, προκειμένου να δημιουργήσουν σύγχυση στους εργαζόμενους. Εξαϋλώνουν τα σταθερά "δώρα", αποτυπώνοντάς τα σε μεταβλητούς μισθούς. Αυτή είναι η κυβέρνηση του δωσίλογου Giorgo. Του άεργου, του αγράμματου, και του ανεπάγγελτου Giorgo, που η μόνη πραγματική εργασία που έχει κάνει στη ζωή του είναι να σκουπίζει αίθουσες συνεδριάσεων.
Οι συνδικαλιστές αυτής της κυβέρνησης θα είναι αυτοί, οι οποίοι δήθεν θα δώσουν τη "μάχη", για να σώσουν αυτό, το οποίο θα "ενσωματωθεί" στον μισθό και μέσα σε λίγες ημέρες θα "χαθεί" στις ουρές των σούπερ μάρκετ των πολυεθνικών. Τα κομματόσκυλα, που έχουν γίνει πλούσιοι ως "εργατοπατέρες" και τώρα απλά βρίσκονται στη δύσκολη θέση να εξυπηρετήσουν τα αφεντικά τους για τον πλούτο που απόλαυσαν τις τελευταίες δεκαετίες. Άλλωστε γι' αυτήν τη δύσκολη ώρα τούς "τάιζαν" τους επαγγελματίες συνδικαλιστές τα κόμματα. Για την ώρα που θα πρέπει να λεηλατήσουν τον εργατόκοσμο και δεν θα ήθελαν να βρουν αντιδράσεις.
Οι Πρωτοπαπάδες, οι Πολυζωγόπουλοι και τα λοιπά "παράσιτα" γι' αυτές τις ώρες πληρώνονταν πάντα. Για την ώρα που θα υπογράφουν εις βάρος τους κόσμου, έστω κι αν τρώνε μπουνιές και κλωτσιές από αυτόν τον κόσμο στους δρόμους. Γι' αυτόν τον λόγο διατηρούν στη θέση του τον "σαπιοκοιλιά" Παναγόπουλο. Ο Παναγόπουλος, με τη "φανερή" φορολογική δήλωση των άνω των εκατό πενήντα χιλιάδων ευρώ ετησίως, θα διαπραγματευτεί "δίκαια" για τον φουκαρά των 600 ευρώ. Το κομματόσκυλο θα "διαπραγματευτεί" με τους χαφιέδες των αφεντικών του …Υπό το "βλέμμα" του Λοβέρδου.
…Του Λοβέρδου, με τους δύο κρατικούς μισθούς και άρα με τους 28 μεγάλους μισθούς τον χρόνο και με τα ήδη "ώριμα" δικαιώματα για τρεις συντάξεις …Του Λοβέρδου, που, από τότε που υπάρχει, ζει δημοσία δαπάνη …Του Λοβέρδου, που "χρωστά" τη διασημότητά του και τη θέση του στον παπαγάλο του Τριανταφυλλόπουλου. Αυτοί θα "διαπραγματευτούν" για τα "δίκια" του εργάτη …Αυτοί, που δεν εργάστηκαν ποτέ και πουθενά …Οι βολεμένοι …Οι εγκάθετοι …Η πραγματική "χοληστερίνη" της εργατικής τάξης …Τα κομματόσκυλα, που θησαύρισαν εις βάρος των εργαζομένων.
Αναρωτιούνται κάποιοι, γιατί δεν υπάρχει λαϊκή συμμετοχή στις απεργιακές κινητοποιήσεις της ΓΣΕΕ …ακόμα και σήμερα, που απειλούνται όλα τα κεκτημένα των εργαζομένων. Πώς θα έχουμε συμμετοχή; Θα ακολουθήσουν οι εργαζόμενοι τους επαγγελματίες εργατοπατέρες; Τους "λατρεμένους" εργατοπατέρες, οι οποίοι κυκλοφορούν ελεύθερα στην Εκάλη και με μπράβους στα Πατήσια; Τους εργατοπατέρες, που τους προστατεύουν οι μυστικές υπηρεσίες; Τους εργατοπατέρες, που, αν αφεθούν απροστάτευτοι, θα γίνουν "ταπετσαρίες" δρόμων, όπως ο Πολυζωγόπουλος;
Θέλουν συμμετοχή των εργαζομένων; Θέλουν παλλαϊκή συμμετοχή; Υπάρχει τρόπος. Ας πούνε στον κόσμο ότι θα συμμετέχουν σ' αυτές τις κινητοποιήσεις όλοι οι εργατοπατέρες της μεταπολίτευσης. Ο Πρωτόπαπας, ο Πολυζωγόπουλος, ο Παπασπύρου και βέβαια ο Παναγόπουλος. Ας υποσχεθούν στον κόσμο ότι θα συμμετάσχουν όλοι αυτοί χωρίς φύλαξη και μπράβους και θα μαζευτούν εκατομμύρια διαδηλωτών. Ξέρει ο Πολυζωγόπουλος πόσο γρήγορα μαζεύονται οι "διαδηλωτές". Αρκεί κάποιος να φωνάξει το όνομα του "εργατοπατέρα" και θα σπεύσουν οι εργαζόμενοι να "προσκυνήσουν". Ο νόμος του Λίντς δεν αργεί καθόλου να γίνει για κάποιους βασικός νόμος της Αθήνας.
ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΤΡΑΪΑΝΟΥΑσφαλιστικό “Λοβέρδου”. ΚΚΕ και ΛΑΟΣ στον απόλυτο ΕΞΕΥΤΕΛΙΣΜΟ τους!!!
Να τους χαιρόμαστε τους αυτόκλητους "προστάτες" των εθνικών και κοινωνικών δικαίων μας. Οι ΠΑΠΑ-ΚΑΡΑ-ΓΚΙΟΖΗΔΕΣ του ασφαλιστικού.
Ζούμε σε καιρούς δύσκολους και επικίνδυνους. Επικίνδυνους για όλους. Ακόμα και γι' αυτούς, που συνιστούν κίνδυνο για όλους τους υπολοίπους. Ακόμα και για τα κόμματα που μας προδίδουν —τόσο ως εργαζόμενους όσο και ως Έλληνες—. Ο χρόνος "τρέχει" με υπερβολικές ταχύτητες και αυτό τους απειλεί, εφόσον τους αποκαλύπτει. Μιλάμε για ανθρώπους καραγκιόζηδες. Μιλάμε για φασίστες, οι οποίοι μπήκαν στη Βουλή της Δημοκρατίας και την "αρρώστησαν". Μιλάμε κανονικά για χαφιεδομάγαζα επαγγελματιών, τα οποίοι εκτελούν "συμβόλαια" για μαζικά κοινωνικά εγκλήματα. Μιλάμε κανονικά για "πατερίτσες" του εγκληματικού και προδοτικού δικομματισμού. Μιλάμε για τα φασιστικά άκρα, τα οποία μπαίνουν στη Βουλή ως ΚΚΕ και ΛΑΟΣ.
Το ΚΚΕ "παραμυθιάζει" τον κόσμο για τους φιλεργατικούς τους αγώνες και ταυτόχρονα έκανε "πλάτες" στο ΠΑΣΟΚ στο πιο εγκληματικό και αντεργατικό νομοσχέδιο όλων των εποχών. Κάνει αυτό, που πάντα έκανε. Επιμένει μέχρι τέλους να "δουλεύει" τον κόσμο υπέρ της εξουσίας που το πληρώνει αδρά. Διευκόλυνε το ΠΑΣΟΚ στη Βουλή και ταυτόχρονα καλούσε τον κόσμο σε διαμαρτυρία στους δρόμους υπό τις σημαίες του ΠΑΜΕ. Ήθελε να πάει στο "τζάμπα" να καταψηφίσει το νομοσχέδιο "επί της αρχής", για να έχει το "άλλοθι" να φωνάζει στους δρόμους, αλλά ταυτόχρονα δήλωνε ότι θα απέχει από τη Βουλή την ημέρα της συζήτησης επί των άρθρων του νομοσχεδίου.
Αυτό το έκανε, γιατί δεν ήθελε να δημιουργήσει πραγματικό πρόβλημα στο ΠΑΣΟΚ, θέτοντας θέμα ονομαστικής ψηφοφορίας. Δεν ήθελε να δημιουργήσει πρόβλημα στα κοινά αφεντικά, που έχει με το ΠΑΣΟΚ …Στο ΔΝΤ, τη Λέσχη Μπίλντεμπεργκ, τον ευεργέτη Μητσοτάκη ή τον χορηγό Σόρος. Επέλεξε να την "κοπανήσει" από τη Βουλή, για να μην "πιεστεί" από εξωτερικούς παράγοντες, προκειμένου να θέσει ζήτημα ονομαστικής ψηφοφορίας και στεναχωρήσει τα αφεντικά και ευεργέτες του. Διέθετε τη βουλευτική δύναμη να θέσει τέτοιο αίτημα και αυτό "αρνήθηκε" να κάνει, ανακοινώνοντάς την αποχή του από τη Βουλή την ημέρα της ψήφισης του νομοσχεδίου.
Οι επαγγελματίες "εργατέμποροι" ήθελαν να "την κάνουν" με ελαφρά πηδηματάκια από τον "στίβο", όπου θα έπρεπε να αγωνιστούν υπέρ των εργατών. Οι πλούσιοι και βολεμένοι χαφιέδες του Περισσού ήθελαν να εξασφαλίσουν για μια ακόμα φορά καί την "πίτα" ολόκληρη καί τον σκύλο" χορτάτο …ή έτσι τουλάχιστον νόμισαν, όπως θα δούμε παρακάτω.
Το ίδιο πρόβλημα με τους χαφιέδες του Περισσού είχε και ο χαφιές του Μητσοτάκη. Εξαιτίας αυτού του πραγματικά "δολοφονικού" νομοσχεδίου, δεν ήταν μόνον οι "εργατέμποροι" σε δύσκολη θέση, αλλά και οι "ελλαδέμποροι". Απλά στην περίπτωση αυτήν δεν αναζητούμε μόνον το προδοτικό, αλλά και το γελοίο του πράγματος. Αυτό συμβαίνει, γιατί ο ίδιος ο Καρατζαφέρης είναι ιδιόμορφος. Ο παντελώς αγράμματος Καρατζαφέρης έχει μια ναπολεόντεια αντίληψη για τον εαυτό του και αυτό τον κάνει να φαίνεται συχνά-πυκνά καραγκιόζης. Νομίζει ότι μπορεί να λύσει όλα τα προβλήματα με "πατέντες" και εξυπνάδες, τις οποίες μόνον αυτός αντιλαμβάνεται σαν τέτοιες. Νομίζει ότι με την "καπατσοσύνη" και τα "πτυχία" του πεζοδρομίου μπορεί να τα κάνει όλα.
Από αυτό το σημείο ξεκινάει ο διαρκής εξευτελισμός του, που τον καθιστά μια χοντρή γραφική φιγούρα σε ένα άθλιο πολιτικό σκηνικό. Δεν καταλαβαίνει ότι με αυτές τις γνώσεις το μόνο που κατάφερε στη ζωή του ήταν να γίνει γαλατάς και όλα τα υπόλοιπα τα κατάφερε με τις γνώσεις του Μητσοτάκη. Γι' αυτόν τον λόγο και εκτίθεται. Εκτίθεται, όπως εκτέθηκε με το ΔΝΤ και τις "συμβουλές" που δήθεν έδωσε στον Παπανδρέου. Ο ίδιος το είπε άλλωστε δημοσίως —προφανώς για να μην χάσει τα "δικαιώματα"— ότι το ΔΝΤ είναι "σχέδιο Καρατζαφέρη". Αυτή η ξεφτίλα δεν είναι πρωτοφανής. Εκτίθεται διαρκώς, όπως εκτέθηκε με το πρόβλημα της λαθρομετανάστευσης, της φορολογίας των ακινήτων, του επαναπατρισμού κεφαλαίων, της νομιμοποίησης "μαύρων" κεφαλαίων, των αυθαιρέτων, της συγκυβέρνησης των εθνικών μας "πατερούληδων" κλπ..
Μέσα σ' αυτά τα πλαίσια "εξυπνάδας", δεν μπορούσε ο "Μέγας" Καρατζαφέρης ν' αποδεχθεί ότι θα έπρεπε ο ίδιος και το κόμμα του να κάνουν τα ίδια πράγματα με το ΚΚΕ της κακόμοιρης Αλέκας. Δεν ήθελε να την "κοπανήσει" από τη Βουλή ο γενναίος μποντιμπιλντεράς. Δεν ήταν φουκαριάρα κοντοΑλέκα ο αυτοδίδακτος "Ναπολέοντας". Δεν ήθελε να φανεί "ρίψασπις". Θα παρέμενε στον "στίβο", αλλά θα εξασφάλιζε ένα "άλλοθι" νομιμότητας, για να μην αγωνιστεί. Επειδή ήταν "έξυπνος", σκέφτηκε το εξής "πρωτότυπο": Το κόμμα του δεν θα την "κοπανούσε" από τη Βουλή, όπως οι χαφιέδες του Περισσού, αλλά θα "αυτοτραυματιζόταν". Μιλάμε για σκέψη "Θουκυδίδη". Αφού βοήθησε —όταν έπρεπε— το ΠΑΣΟΚ να περάσει το "μνημόνιο" του ΔΝΤ από τη Βουλή, στη συνέχεια —και εκ του ασφαλούς— θα παρίστανε τον "αντιστασιακό" για έναν νόμο, ο οποίος προκύπτει απευθείας από το μνημόνιο …Από το μνημόνιο, το οποίο ο ίδιος ψήφισε.
Τι ήθελε να κάνει ο "Μέγας" Καρατζαφέρης για ν' αποφύγει τον "ύφαλο" της ψήφισης του ασφαλιστικού νομοσχεδίου; Θα το καταψήφιζε κι αυτός "επί της αρχής" …και άρα "τζάμπα". Χωρίς κόστος για τον ίδιο και χωρίς να δημιουργεί πραγματικό πρόβλημα στο ΠΑΣΟΚ. Όπως όμως και το ΚΚΕ έτσι κι αυτός δεν ήθελε να δημιουργήσει πρόβλημα στο ΠΑΣΟΚ, θέτοντας θέμα ονομαστικής ψηφοφορίας στη συζήτηση επί των άρθρων αυτού του νομοσχεδίου. Τι έκανε; Έστειλε "διακοπές" έναν βουλευτή του. Γιατί; Για να μην συμπληρώνει τους απαραίτητους βουλευτές, ώστε να θέσει το επικίνδυνο "αίτημα" της ονομαστικής ψηφοφορίας.
Σε μια από τις πιο κρίσιμες στιγμές της κοινοβουλευτικής μας Δημοκρατίας, ένας "πατριώτης" βουλευτής του ΛΑΟΣ θα έλλειπε για "ψώνια" στο εξωτερικό και αυτό θα δημιουργούσε πρόβλημα στο κόμμα του. Μέγα και αξεπέραστο πρόβλημα. Ο "γαλατάς" θα ήθελε να δώσει "γάλα" στον λαό, αλλά δεν θα μπορούσε, γιατί θα ήταν σπασμένη η "κουτάλα". "Ήθελε" …αλλά δεν "μπορούσε" ο "δημοκράτης" να βοηθήσει τους συνταξιούχους. Δυστυχώς ήταν "τραυματισμένο" το ΛΑΟΣ.
Δυστυχώς όμως γι' αυτούς ακόμα περισσότερο, γιατί δεν τους ευνοούν οι συγκυρίες και έτσι δεν απέφυγαν την ξεφτίλα. Από τη ΝΔ τούς ήρθε η ζημιά. Τη ΝΔ του Σαμαρά, την οποία ο Καρατζαφέρης έπρεπε να την "προσέχει" περισσότερο, γιατί ήταν θέμα χρόνου να τον εκθέσει, ώστε να τον εκδικηθεί. Όταν τη χτυπάς αλύπητα μαζί με τον "Ντοροπατέρα" αφεντικό σου, θα πρέπει να γνωρίζεις ότι δεν σε παίρνει να κάνεις παιχνίδια, τα οποία έχουν ανάγκη την ανοχή των συμπαιχτών σου, για να έρθουν σε αίσιο πέρας. Σε τέτοιες περιπτώσεις έχεις ανάγκη την ανοχή και τη σιωπή των συνενόχων. Ο κόσμος μπορεί από άγνοια να μην καταλαβαίνει πάντα τι κάνεις, αλλά αυτό δεν ισχύει για τους "συμπρωταγωνιστές" σου.
Από τη στιγμή που παίζεις επικοινωνιακά παιχνίδια, πρέπει να είσαι σίγουρος ότι έχεις εξασφαλισμένη τη "σιωπή" των υπολοίπων. Πρέπει να είσαι σίγουρος για τις σχέσεις σου με τους "συμπρωταγωνιστές" σου. Ειδικά με τους ισχυρότερους απ' αυτούς, εφόσον αυτοί γνωρίζουν πάντα πότε πρέπει και πότε δεν πρέπει να κάνουν κινήσεις. Η ΝΔ, ως ισχυρός παράγοντας της Βουλής, γνώριζε αν θα περάσει ή δεν θα περάσει το εγκληματικό νομοσχέδιο, είτε με μυστική είτε με ονομαστική ψηφοφορία. Άρα είχε την άνεση να παίζει παιχνίδια και άρα να "σιωπά" ή να "φωνάζει" κατά βούληση. Αυτό ήταν που δεν γνώριζε το ΛΑΟΣ. Αυτήν τη "σιωπή" της ΝΔ δεν την είχε εξασφαλισμένη το ΛΑΟΣ και γι' αυτόν τον λόγο την "πάτησε". "Δυστυχώς" μαζί του —και εξαιτίας του— την "πάτησε" και το ΚΚΕ.
Τι έκανε η ΝΔ; Το εξής απλό. Κράτησε τα χαρτιά της "κλειστά" μέχρι τέλους. Δεν πήρε πάνω της την ευθύνη, για να ζητήσει από νωρίς ονομαστική ψηφοφορία. Δεν πήρε πάνω της την ευθύνη, για ν' απαλλάξει τους "μικρούς" από το βάρος της ευθύνης αυτής. Περίμενε μέχρι να εκπνεύσουν οι χρονικές προθεσμίες, προκειμένου να τους εκθέσει. Σ' αυτό το χρονικό διάστημα αναγκαστικά η προσοχή του κόσμου πήγε στους "μικρούς", οι οποίοι κατά κανόνα "φωνάζουν" περισσότερο και θα έπρεπε αυτήν τη φορά να δείξουν στον λαό ότι εννοούν αυτά τα οποία λένε. Ο νόμος της Βουλής τούς έδινε τη δυνατότητα να επιφέρουν ένα καλό "χτύπημα" στον "κακό" δικομματισμό, που δήθεν "πολεμούν". Απλά πράγματα και σχετικά "φτηνά" για τα μικρά κόμματα.
Έτσι κι αλλιώς οι "μικροί" σε τέτοια δύσκολα θέματα στηρίζονται, για να εισπράξουν πολιτικά κέρδη. Σε θέματα, τα οποία δεν ευνοούν τα μεγάλα κόμματα για σπέκουλα. Σε θέματα, στα οποία εξ’ αρχής οι μικροί είναι χαμένοι και κανένας δεν θα τους κατηγορήσει για την ήττα τους. Σε θέματα, όπου αγωνίζονται για το θεαθήναι περισσότερο, παρά για την ουσία. Σε θέματα, τα οποία "μονοδρομούνται" από τους "μεγάλους" και περνούν πάντα από τη Βουλή, όσο μεγάλο κι αν είναι το πολιτικό κόστος. Ένα τέτοιο θέμα δρομολογημένο και εξ’ αρχής "σφραγισμένο" ήταν και το ασφαλιστικό.
Δικαιωματικά —και εκ παραδόσεως λοιπόν— ο κόσμος αυτούς τους "μικρούς" έβλεπε σαν εστίες κάποιας στοιχειώδους αντίστασης και όχι τους "μεγάλους". Λογικό είναι αυτό. Ο κόσμος έχει λιγότερες απαιτήσεις από ένα κόμμα όπως η ΝΔ, το οποίο είναι ένα κόμμα εξουσίας και άρα έχει λιγότερες δυνατότητες να λέει ό,τι θέλει, χωρίς αυτό να συνεπάγεται υποχρεώσεις και άρα να έχει κόστος. Όταν υπάρχει πιθανότητα να κυβερνήσεις, προσέχεις πάντα τι λες, γιατί θα κριθείς γι' αυτά. Οι μικροί ποτέ δεν είχαν τέτοιο πρόβλημα.
Για τον κόσμο λοιπόν ήταν "εύκολο" να πάνε αυτοί οι "μικροί" και να θέσουν θέμα ονομαστικής ψηφοφορίας. Όμως, οι "μικροί" αποδείχθηκαν "ελάχιστοι" και δεν άντεξαν το βάρος. Δεν γνώριζαν τι συμβαίνει μέσα στα δύο μεγάλα κόμματα και φοβήθηκαν να πάρουν την ευθύνη, που μπορεί να δημιουργούσε προβλήματα στα μεγάλα "αφεντικά". Ήταν πολύ αδύναμοι να πάρουν την ευθύνη να μην περάσει το νομοσχέδιο από δικές τους ενέργειες και να "πέσει" η κυβέρνηση εξαιτίας τους. Σε μια τέτοια περίπτωση θα θύμωναν πολύ τα "αφεντικά" μαζί τους. Θα θύμωναν τα "αφεντικά" του Μητσοτάκη και θα τους έπαιρνε όλους τους "μικρούς" ο διάολος. Μαζί και τον Μητσοτάκη.
Εκεί τους εξέθεσε η ΝΔ. Η ΝΔ ήταν αυτή, που τελικά κατέθεσε το αίτημα για την ονομαστική ψηφοφορία. Το κατέθεσε, όχι γιατί είχε αγωνία για την τύχη των συντάξεων των φτωχών, αλλά γιατί αυτό είναι το παιχνίδι του δικομματισμού. Όταν ο ένας μεγάλος φθείρεται, ο άλλος πρέπει να εισπράττει τη φθορά, για να μην τη διεκδικούν κάποιοι άλλοι τρίτοι. Γελούσαν και χαριεντίζονταν μεταξύ τους ΠΑΣΟΚΟΙ και ΝΕΟΔΗΜΟΚΡΑΤΕΣ στη Βουλή κατά την ψήφιση του νομοσχεδίου. Γελούσαν, γιατί γνωρίζουν το παιχνίδι του δικομματισμού.
Εκ του ασφαλούς το παίζουν, εφόσον έχουν κοινά συμφέροντα και γνωρίζει ο ένας τι ανάγκες έχει ο άλλος. Γνωρίζουν ως "μεγάλοι" αυτά, τα οποία δεν γνωρίζουν οι "μικροί". Όταν ο ένας παριστάνει τον "κακό", ο άλλος θα πρέπει να παριστάνει τον "καλό" για να μην χαλάει το παιχνίδι. Απλά ο Σαμαράς στην περίπτωση αυτήν είχε έναν επιπλέον λόγο να παίξει αυτό το παιχνίδι. Είχε λόγο να το παίξει λίγο διαφορετικά, προφανώς για να μπερδέψει κάποιους και να τους εκθέσει. Τον χτυπά καθημερινά ο Μητσοτάκης με τον Καρατζαφέρη και περίμενε κι αυτός την ευκαιρία για ν' ανταποδώσει.
Περίμενε μέχρι τελευταία στιγμή να δει τι θα κάνουν οι φασίστες του ΛΑΟΣ του Καρατζαφέρη, για να τους εκθέσει στα μάτια του ελληνικού λαού. Αυτό έγινε. Ο Σαμαράς καθυστέρησε και ο Μητσοτάκης αναγκαστικά αποφάσισε για τους "μικρούς", χωρίς να έχει πλήρη γνώση των δεδομένων. Μόλις οι φασίστες αποκάλυψαν τις προθέσεις τους, ήρθε η ΝΔ και τους "άδειασε" καί τους δύο, καταθέτοντας η ίδια το αίτημα για ονομαστική ψηφοφορία. Το διαφορετικό, το οποίο προκύπτει εξαιτίας του Σαμαρά, έχει σχέση με τον χρόνο που γίνονταν οι κινήσεις της ΝΔ. Ο Σαμαράς, για λόγους μικροκομματικών συμφερόντων, ήταν πιθανό —αλλά όχι σίγουρο— ότι θα μπορούσε να θέσει θέμα ονομαστικής ψηφοφορίας. Για λόγους όμως προσωπικών συμφερόντων το έθεσε την απόλυτα τελευταία στιγμή. Αυτό δεν γνώριζε το ΛΑΟΣ του Μητσοτάκη …και την "πάτησε".
"Δυστυχώς" όμως για το φασιστικό κύκλωμα δεν την πάτησε μόνον το ΛΑΟΣ. Υπήρχαν και παράπλευρα "θύματα" και τέτοιο ήταν το ΚΚΕ. Το ΚΚΕ από "καραμπόλα" της δεξιάς "Πολυκατοικίας" την πάτησε εξίσου. Έγινε το "βατράχι", που το πάτησαν τα "βόδια" της Δεξιάς, τα οποία μάλωναν στον "βάλτο" της Βουλής. Το θέμα είναι ότι, εξαιτίας της ενέργειας της ΝΔ, αποκαλύφθηκαν για μία ακόμα φορά καί οι δύο φασιστικές "πατερίτσες" του δικομματισμού. Στην "εκπνοή" του χρόνου ο ένας πήγε να την "κοπανήσει" και ο άλλος πιάστηκε να "αυτοτραυματίζεται".
Το αποτέλεσμα ήταν ο απόλυτος εξευτελισμός των χαφιέδων. Ο απόλυτος εξευτελισμός του παρακράτους του Μητσοτάκη. Το ΚΚΕ αναγκάστηκε να επιστρέψει στη Βουλή σαν βρεγμένη "γάτα", για να δώσει τον "αγώνα" του σαν "ουρά" της ΝΔ και το ΛΑΟΣ αναγκαστικά έκανε την ανάγκη φιλοτιμία, κάνοντας άλλη μία "κωλοτούμπα". Αυτή δεν είναι Βουλή. Αυτό είναι το "τσίρκο" της κωλοτούμπας. Πλήρης εξευτελισμός των φασιστών "υπαλλήλων" της Λέσχης Μπίλντεμπεργκ.
Να τους βλέπει ο κόσμος που τους ψήφισε και να τους χαίρεται. Την επόμενη φορά, που θα τους πλησιάσουν, για να τους πουν τα "λόγια τα μεγάλα" και να τους πάρουν την ψήφο τους, να θυμούνται τι έγινε την ημέρα που ψηφίστηκε το "δολοφονικό" ασφαλιστικό νομοσχέδιο. Να θυμούνται ποιος τους έφαγε τις συντάξεις. Να θυμούνται ποιος τους έφαγε τις εισφορές μιας ολόκληρης ζωής, για να τους δώσει επίδομα "απορίας". Να θυμούνται ποιος τους ζητάει την ψήφο τους, για ν' "αγωνιστεί" εναντίον του δικομματισμού και των μεγάλων συμφερόντων. Αυτά πρέπει να γνωρίζει ο κόσμος, γιατί σύντομα θα κληθεί και πάλι να πάρει σοβαρές αποφάσεις.
ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΤΡΑΪΑΝΟΥ
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)