ΡΗΓΑΣ: Καληνύχτα ραγιάδες... ~ Ελευθερη σκεψη

ΡΗΓΑΣ: Καληνύχτα ραγιάδες... ~ Ελευθερη σκεψη: Καληνύχτα ραγιάδες... ~ Ελευθερη σκεψη

Η ώρα της μεγάλης κρίσης για τον Ελληνισμό. ...«Έλληνας δεν γεννιέσαι, ούτε γίνεσαι· καταντάς»!

Διάλεξη του φιλολόγου, συγγραφέα και αναλυτή κ. Σαράντου Καργάκου, που πραγματοποιήθηκε στις 22.2.12 στο μέγαρο της ΣΕΚ στη Λευκωσία, στα πλαίσια εκδήλωσης που διοργάνωσε το Ινστιτούτο Ελληνικού Πολιτισμού με θέμα “Ο Ελληνισμός σε κρίση - Συνταγή Απεγκλωβισμού”.

Ας ξεκινήσουμε, αγαπητοί, από ένα εξορκισμένο σήμερα «εθνικιστή» ποιητή που κάποτε τολμούσαμε να θεωρούμε πρώτο εθνικό μας ποιητή, τον Διονύσιο Σολωμό· γράφει στους «Ελεύθερους Πολιορκημένους»:

«Ἀραπιᾶς ἄτι, Γάλλου νοῦς,
βόλι Τουρκιᾶς, τόπ’ Ἄγγλου
πόλεμος μέγας πολεμᾶ
βαρεῖ τό καλυβάκι...»

Εννοείτε ασφαλώς ποιο είναι το καλυβάκι στον παρόντα καιρό. Όχι η Ελλάς ή η προέκτασή της η Κύπρος, αλλά σύμπας ο Ελληνισμός. Ο Ελληνισμός μετά τις εξάρσεις του στον πόλεμο του ’40-’41, με την αντίστασή του κατά των αρχών Κατοχής, με τον ενωτικό αγώνα της Κύπρου (μια δράκα μαχητές κατά μιας αυτοκρατορίας) αποτελούσε κακό παράδειγμα για τους λοιπούς λαούς. Κακό παράδειγμα υπήρξε και με την Επανάσταση του ’21 που διέλυσε τον ιστό της υποταγής που είχε επιβάλει η Ιερά Συμμαχία. Όταν το 1830 έκλεινε η αυλαία της Ελληνικής Επαναστάσεως άνοιγε η αυλαία των ευρωπαϊκών επαναστάσεων.
Γι’ αυτό ο ανυπότακτος, ο απειθάρχητος, ο μη συμμορφούμενος «τοῖς ξένων ρήμασι» λαός, ο δάσκαλος του απροσκύνητου ήθους έπρεπε να χτυπηθεί στις ρίζες, στις πνευματικές και ιστορικές καταβολές του. Το σχέδιο ετοιμάστηκε την επαύριο του Πολυτεχνείου. Αλλ’ ο λαός αυτός έπρεπε να υποστεί δύο στρατιωτικά πλήγματα για να συνετισθεί. Επτά χρόνια δικτατορίας δεν είχαν «σιδερώσει» το φρόνημά του. Έτσι ήλθαν το 1974 ο Αττίλας και μερικά χρόνια αργότερα η ασχήμια της Ύμιας. Κι έκτοτε άρχισε εν ονόματι ενός πολιτικού ρεαλισμού η χαλιναγώγηση του ελληνικού φρονήματος, η καταπτόηση, η τουρκοφοβία που τελικά – πάντα εν ονόματι του πολιτικού ρεαλισμού- μετεξελίχθηκε σταδιακά σε τουρκολατρία. Έχουμε εδώ μια κλασσική περίπτωση του «Συνδρόμου Στοκχόλμης», όπου το θύμα ερωτεύεται τον βασανιστή του.
Μετά την έκρηξη σε παγκόσμια κλίμακα του Ελληνισμού για το όνομα της Μακεδονίας, μια έκρηξη που κράτησε επί μία τριετία, έπεσαν πάνω μας «λυτοί και δεμένοι» να συμμαζευτούμε, να προσγειωθούμε, να σωφρονισθούμε. Έτσι επροκόψαμε. Σήμερα όχι η Ελλάς, αλλ’ ο Ελληνισμός, είναι παντού ντροπιασμένος. Χάσαμε όλες τις διπλωματικές μάχες, χάσαμε το επιχειρηματικό μας κεφάλαιο, χάσαμε την εργατικότητά μας, το εθνικό και το κοινωνικό μας φιλότιμο. Προτιμάμε πια την αγγλική ως γλώσσα και γραφή και όχι την ξεπερασμένη κι ατιμασμένη Ελληνική, τη μητέρα του ευρωπαϊκού γλωσσικού πολιτισμού.
Κι όλα αυτά πώς και γιατί; Έπρεπε και πρέπει να επιβληθεί το παγκόσμιο ολοκληρωτικό κράτος. Και οι λαοί, όπως γράφει ο Βάρναλης, να έχουν «μια σκέψη δετή που τους την πλάσανε οι δυνατοί». Χρειαζόταν, όμως, ένα κράτος – πειραματόζωο. Και σαν τέτοιο επιλέχτηκε όχι απλώς το ελληνικό κράτος, αλλά σύμπας ο Ελληνισμός. Με τρόπο μεθοδικό έσπασαν τις πνευματικές και ιστορικές μας ρίζες, απογύμνωσαν την ελληνική γλώσσα και γραφή από τις αρχέγονες καταβολές τους, υποβάθμισαν τη σημασία του έθνους σαν τάχα μου φαντασιακή κατασκευή και παρουσίασαν έναν κατ’ όνομα ελληνικό κόσμο περίπου, όπως εμφανίζονται κατ’ όνομα εδώ και 50 χρόνια οι Σκοπιανοί.
Η σύγχρονη οικονομική κρίση είναι απότοκος της πνευματικής και ηθικής. Εξωπετάχθηκαν όλες οι προγονικές αξίες που δημιουργούσαν ανθρώπους αξίας και εν ονόματι ενός δάνειου πλούτου βουτηχτήκαμε στο βούρκο του ανιδανισμού, του αμοραλισμού, του καριερισμού και του πολιτικού οππορτουνισμού. Πολλοί που βιάζονται να ψάλλουν το requiem της Ελλάδος σιγομουρμουρίζουν «η Ελλάς εν τάφῳ». Όχι! Αν θέλουμε να είμαστε σωστοί πρέπει να πούμε «Η Ελλάς εν βούρκῳ». Και στο βούρκο έρριξαν την Ελλάδα όχι μόνον οι ανάξιοι πολιτικοί αλά και οι ανάξιοι πνευματικοί ταγοί της. Αυτοί που δημιούργησαν μια πνευματική ασφυξία στα σχολεία, στα πανεπιστήμια, στα «μίντια» και στην καλοπλασαρισμένη σκουπιδογραφία, έτσι που, όπως λέει στη «Χρονογραφία» του ο Λεόντιος Μαχαιράς, «δέν ξέρουμε ἴντα συντυχαίνουμε». Δεν ξέρουμε τι μας γίνεται, quo vadimus, quid facimus(πού πάμε, τι πράττουμε).
Και στο παρελθόν η Ελλάς έπεσε αλλ’ ουδέποτε ξέπεσε. Γλιστρούσε αλλά δεν παραπατούσε, ούτε παραμιλούσε. Σήμερα μοιάζει με ξεπεσμένο φάντασμα και στο εξωτερικό προβάλλεται σαν χρεοκοπημένος διάβολος. Κι εμείς –πέρα από την οικονομική λεηλασία- ζούμε σε μια Ελλάδα χωρίς ελληνικότητα. Αυτοί που –κακῇ τῇ τύχῃ- πήραν στα χέρια τους τα άρμα της παιδείας, το οδήγησαν στην άβυσσο της ασυδοσίας και του μηδενισμού. Λείπει πλέον από τη ζωή μας ο πεπαιδευμένος άνθρωπος. Ο άνθρωπος με τη βαθειά καλλιέργεια, ο μορφωμένος με την πλήρη του όρου έννοια. Έγραφε προ 110 και πλέον ετών ο αοίδιμος Παπαδιαμάντης, που πέρσι τιμήσαμε υποτονικά τα 100 χρόνια από το θάνατό του: «Μορφωμένους θέλουμε· όχι εγγραμμάτους». Εγγραμμάτους, δηλαδή πτυχιούχους και πολυπτυχιούχους έχουμε πολλούς· μορφωμένους δεν έχουμε, δηλαδή ανθρώπους με άρτια μορφή. Έχουμε κλάσματα ανθρώπων που δεν είναι ικανοί να σηκώσουν ούτε το βάρος του παρελθόντος, ούτε τις ευθύνες του παρόντος και πολύ περισσότερο τις ευθύνες του μέλλοντος. Δεν έχουμε τους κατάλληλους πνευματικούς και πολιτικούς πλοηγούς που θα μας κατευθύνουν προς κάποιον ελπιδοφόρο ορίζοντα.
Η Ελλάς σήμερα –και με τον όρο Ελλάς εννοώ σύμπαντα τν Ελληνισμό- μοιάζει με σκεβρωμένη περγαμηνή, μοιάζει με το δέρμα γερασμένου ελέφαντα. Η καταιγίδα χτυπά την πόρτα μας σαν κάποιος που θέλει να μπει βίαια μέσα κι εμείς «δειλοί, άβουλοι και μοιραίοι αντάμα προσμένουμε ίσως κάποιο θαύμα», για να επανέλθω στον Βάρναλη. Η λέξη θαύμα, που ομόρριζό της δεν υπάρχει σε καμμιά ευρωπαϊκή γλώσσα, παρότι πιθανώς συγγενεύει με το θεῶμαι (=παρατηρώ) και με τη θέα, δεν μας προσφέρει την προσδοκία για θέα ελπίδος. Διότι σήμερα δεν βλέπουμε τίποτε· παρατηρούμε μηδενικά επί μηδενικών, τα οποία δεν προσφέρουν προοπτική μέλλοντος. Συχνά έχω γράψει και πιο συχνά έχω διδάξει πως, αν θαύματα γίνονταν στο παρελθόν, γιατί να μη γίνουν και στο παρόν; Ο λόγος είναι απλός: το θαύμα δεν έρχεται ως μάννα από τον ουρανό. Ο Θεός δεν είναι Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, ούτε έχει τη μεγαθυμία του Στρως Καν και της Μέρκελ να μας χορηγεί δόσεις, όπως η Κίρκη το βελανίδι στους χοιρόμορφους συντρόφους του Οδυσσέα. Δεν λέω, με τα επιδόματα, με τα προγράμματα, τις επιδοτήσεις και όλα τα «κολπατζίδικα» συναφή «φάγαμε καλά» κατά την πάγκαλη ρήση, αλλά έτσι εγίναμε Κίρκειοι χοίροι και τρεφόμαστε με βελανίδι. Πού είναι η παλιά μας αρχοντιά που έκανε τον Κύπριο αγρότη με 10 «τσιρούες» να νιώθει σαν βασιλιάς, όταν σε φιλοξενούσε στο ταπεινό σπιτικό του; Κάποτε ζούσαμε τον πλούτο της φτώχειας, επί μερικά χρόνια ζήσαμε τη φτώχεια του πλούτου και τώρα το παίζουμε «Άσωτοι υιοί». Αλλά δεν υπάρχει κανείς στοργικός και συγχωρητικός πατέρας να σφάξει για μας τον «μόσχο τον σιτευτόν». Θα σφάξει εμάς. Κι εννοώ ότι όπως τεμαχίστηκε η Κύπρος (αρχόντισσα Κερύνεια και πώς να σε ξεχάσω;) σχεδιάζεται να τεμαχισθεί και ο λοιπός ελλαδικός χώρος.
Ουσιαστικά η Δυτ. Θράκη ανήκει περισσότερο στην Τουρκία και τυπικά ανήκει στην Ελλάδα. Μέγας αφέντης της περιοχής είναι ο Τούρκος πρόξενος της Κομοτηνής. Το ίδιο ισχύει και για το νομό Φλωρίνης. Οικονομικά έχει αλυσοδεθεί στα Σκόπια.
Ας μη στρουθοκαμηλίζουμε και ας μην παριστάνουμε τους ξεπεσμένους αγγέλους. Μας έλειψε η ηρωική στάση ζωής που διέκρινε στις καλές ώρες της την ελληνική φυλή. Το είχε πει ο Χάιντεγκερ αλλά πράξη το είχαμε κάνει εμείς: για να ζήσει κανείς μια αυθεντική ζωή, αυτό που χρειάζεται είναι η αποφασιστική αντιμετώπιση του θανάτου. Αυτό είναι που δίνει ζωή στη νιότη. Σήμερα ποιος είναι περισσότερο ζωντανός στην Κύπρο από το Γρηγόρη Αυξεντίου; Οι πεθαμένοι ή οι ζωντανοί; Ή μήπως, οι κονιοποιητές της πνευματικής μας παραδόσεως, που έβγαλαν και τον Βασίλη Μιχαηλίδη εθνικιστή; Όταν διαβάζω αυτά που γράφονται κι εδώ και στο λοιπό ελληνικό χώρο από τις εθνομηδενιστικές πέννες, άθελα μού έρχεται στο νου το περίφημο ποίημα του Έλιοτ «Οι κούφιοι άνθρωποι». Αυτοί μας κυβερνούν και διαβουκολούν τη νεολαία μας. Για να φθάσεις ψηλά, πρέπει να είσαι σήμερα κούφιος πνευματικά και ψυχικά. Και όχι μόνον κούφιος αλλά και κούφος, δηλαδή επηρμένος και κατά προέκταση αλλοπαρμένος που σημαίνει από άλλους παρμένος, για να μην πω πουλημένος.
Τι είναι σήμερα αυτοί που εκπροσωπούν επίσημα τον Ελληνισμό; Ένα όρθιο λείψανο. Αυτό το όρθιο λείψανο έκανε τον Ελληνισμό να μοιάζει με σπασμένο καθρέφτη. Πού είναι ο ψυχικός ιμάντας που μας ένωνε παλιά; Πού είναι η αδελφοσύνη που μας έδενε όταν βγήκαμε στο νησί κρυφά με ψεύτικα ονόματα το 1964 και μετά; Γιατί καλλιεργείται τόσο μίσος στη Β. Ελλάδα εναντίον της Ν. Ελλάδος; Μήπως σχεδιάζεται διαμελισμός; Μήπως η περιβόητη κρίση είναι τεχνητή για να θολώσει ο νους μας και η Ελλάς να διαμελισθεί; Γιατί προπαγανδίζεται επί δεκαετίες η αυτονομία της Κρήτης; Ο λόγος είναι απλός: κάποιοι θέλουν να ρουφήξουν για λογαριασμό τους το μαύρο χυμό που έχει ολόγυρά της.
Συνάντησα πριν από καιρό έναν ευπορήσαντα παλαιό μου μαθητή και νυν πολιτικό που θέλησε να με αντιμετωπίσει με ύφος υπεροπτικό. «Τι είσαι συ, ποιος είμαι εγώ». Τον αποστόμωσα μακρυγιαννικώς: «Συ είσαι ένας όρθιος νεκρός· πάει καιρός που έχεις πεθάνει, αλλά δεν το έχεις μάθει». Εγώ μένω ζωντανός, διότι με τη γραφή και τη διδαχή μου ζω με τους νεκρούς μας. Σήμερα δυστυχώς στην Ελλάδα – κι από τον όρο αυτό δεν εξαιρώ την Κύπρο- ζωντανούς μπορείς να βρεις μόνο στα νεκροταφεία. Οι ζωντανοί σας είναι στα «Φυλακισμένα μνήματα» και στη «Μακεδονίτισσα». Νεκροφιλία ή νεκρολατρία θα πουν τα τσιράκια του εθνομηδενισμού. Όχι, απαντώ. Όπως είπε ο μεγάλος Ιω. Συκουτρής που εδίδαξε κι εδώ, πολιτισμός είναι η συναναστροφή με τους νεκρούς. Η συναναστροφή με το ήθος, το ύφος, το πνεύμα των προγόνων. Αντίθετα, κάποιοι, παρότι δεν τους έχει γίνει νεκροψία, έχουν από καιρό πάρει το δρόμο προς την κόλαση χωμένοι ως το λαιμό στα ψέματα των ισχυρών. Ο τόπος μας δεν θα γίνει ποτέ καθαρός, εφόσον θα κατευθύνεται πολιτικά και πνευματικά από τους γόνους των Νενέκων και των Εφιαλτών.
Διάβασα προ ημερών σε μια μεγαλοφυλλάδα των Αθηνών, που υπηρέτησε δουλικά τόσο τις γερμανικές αρχές Κατοχής όσο και το χουντικό καθεστώς, ότι δεν αξίζει να πεθάνει κανείς για ένα πατριωτικό ιδανικό. Έστειλα μια επιστολή, που φυσικά δεν δημοσιεύτηκε και ο λόγος είναι απλός. Έγραψα: «Το χειρότερο είναι πως τίποτε δεν αξίζει όταν κανείς ζει χωρίς αυτό. Και πως ακόμη πιο αισχρό είναι το να ζει κανείς για το νέο ιδανικό, για την καινούργια μεγάλη ιδέα, την έκτη δόση του δανείου. Εμείς που μέχρι πρόσφατα είμαστε η ψυχή της υφηλίου ζούμε με ξένα ψίχουλα και με δανεική ψυχή.»
Μας είπαν ψέματα πολλά, μας είπαν ψέματα αισχρά. Μας είπαν πως μπαίνοντας στην ΕΟΚ και στην Ευρωπαϊκή Ένωση θα γίνουμε Ευρωπαίοι. Λες και πριν ήμαστε Ασιάτες και Αφρικανοί. Και τελικά εγίναμε χειρότεροι από αυτούς, όταν μπήκαμε στον ευρωπαϊκό λάκκο των εχιδνών. Διότι δεν μπήκαμε στην Ευρώπη του Γκαίτε, μπήκαμε στην Ευρώπη του Γκαίμπελς. Δεν μπήκαμε στην Ευρώπη του Σαίξπηρ, μπήκαμε στην Ευρώπη του Χάρντιγκ που έπνιξε σαν τα τσιχλόπουλα τα Κυπριωτόπουλα. Δεν με διακρίνει πάθος κανένα κατά των Ευρωπαίων. Διδακτική μου αρχή ήταν μια φράση του Σαίξπηρ: «Μια καλή πράξη σ’ ένα βρόμικο κόσμο». Αυτό κατά την ταπεινή μου αντίληψη, είναι πηγή ευτυχίας για τη ζωή. Μετρήστε τις καλές πράξεις των Βρεττανών. Την εποχή, όπου ο Σαίξπηρ έγραφε αυτά τα υπέροχα, ο σερ Φίλιπ Σίντνεϋ, που είχε τη φήμη του τελειότερου ιππότη και που συνέθετε σαν άγγελος ποίηση και μουσική μαζί με τον σερ Γουώλτερ Ράλεϋ, μάζευαν κάμποσους Ιρλανδούς σε κάποιο βολικό μέρος και τους κατακρεουργούσαν σαν σφαχτάρια.
Είμαι υποχρεωμένος να τα πω αυτά διότι φοβάμαι τον κακό καιρό. Και δεν το εννοώ κλιματολογικώς. Εδώ που καταντήσαμε, βρισκόμαστε σε συνθήκες πολέμου. Τίθεται πλέον θέμα εθνικής –και όχι μόνον- επιβιώσεως. Μαζί με τις ναρκωτικές ιδέες η νεολαία μας πλήττεται και από τις ναρκωτικές ουσίες. «Μαστουρωμένη» χορεύει ένα νέο χορό του Ζαλόγγου που δεν έχει τίποτε ηρωικό. Ό, τι έχει είναι ταπεινωτικό και εξευτελιστικό. Κάποτε ακούγαμε από τα στόματα των νέων την Ιψενική κραυγή: «Δώσ’ τε μου ένα ζευγάρι, μεταχειρισμένα –έστω- ιδανικά». Τώρα ακούμε: «Δώσ’ τε μου ένα δεκάευρο για να πάρω τη δόση μου». Τα παιδιά, της Ελλάδος παιδιά, που τραγούδησε κάποτε η Βέμπο, αγοράζουν το θάνατό τους. Και μαζί τους πεθαίνει και η έννοια Ελλάς. Την πιο βαθειά πληγή της ζωής μου εισέπραξα πέρσι (2011) όταν σ’ έναν τοίχο των Εξαρχείων διάβασα ένα γκράφφιτι: «Έλληνας δεν γεννιέσαι, ούτε γίνεσαι· καταντάς»!
Δεν λέω, καλές είναι οι προοδευτικές ιδέες, οι τολμηρές και οι καινοτόμες αντιλήψεις, οι νέες θεωρίες αλλά πρέπει τουλάχιστον να μείνεις ζωντανός για να τις εφαρμόσεις. Σήμερα, καθώς περνώ από τα κέντρα όπου προσφέρεται η μεθαδόνη ή από κάποια σημεία –πολύ κεντρικά- των Αθηνών και του Πειραιά, θαρρώ πως βλέπω τον «Χορό των Σκελετών» που ζωγράφισε ο μεσαιωνικός ζωγράφος Macaber, από το όνομα του οποίου βγήκε η λέξη μακάβριος. Δεν θα προσθέσω τίποτε καινούργιο. Το έχω γράψει σε βιβλία μου διδακτικά που εκδόθηκαν προ 35ετίας. Πρόκειται για μια κουβέντα που είχε πει ένας μεγαλέμπορος ναρκωτικών από τη Μασσαλία: «Η πολιτική πρέπει να συνεργασθεί με τη χημεία». Και τώρα συνεργάζονται με θαυμαστή αρμονία, με θαυμαστά αποτελέσματα και – το κυριότερο- με θαυμαστά κέρδη. Έκαναν τη νεολαία ανίκανη ακόμη και για να επαναστατήσει. Αυτά που γίνονται επί μία τριετία στην Αθήνα δεν είναι επαναστατικές εκρήξεις· είναι προοίμιο ενός νέου εμφυλίου σπαραγμού. Η κρίση, οικονομική και διανοητική – έφερε την ακρισία, έφερε το φθόνο και την κακία, με αποτέλεσμα ο ένας Έλληνας να μισεί τον άλλο- κι όχι πια για λόγους ιδεολογίας. Βρισκόμαστε σε τέλεια σύγχυση. Είμαστε σαν τον ναυαγό τη νύχτα που αντί να κολυμπά προς την ξηρά κατευθύνεται απυξίδωτος προς τα βαθύτερα νερά.
Δεν λέω πως είμαστε αβοήθητοι στον παρόντα καιρό. Δεν έχει περάσει χρόνος πολύς που δύο Γάλλοι καθηγητές του πανεπιστημίου του Μετς, οι Τιερί Φορμέ και Μαρτέν Στεφένς, έγραψαν στην εφημερίδα «Φιγκαρό» τα ακολουθα συγκινητικά: «Μιλάμε διαρκώς για το ελληνικό χρέος. Χωρίς να επισημάνουμε ότι η Ευρώπη είναι αυτή που εδώ και 2.500 χρόνια έχει ένα χρέος προς την Ελλάδα. Ένα χρέος αιώνιο, αφού αφορά τα θεμέλιά της». Αυτό που δεν κατανοούν ίσως οι Γάλλοι καθηγητές είναι πως αυτά τα θεμέλια θέλουν να υπονομεύσουν αυτοί που ξεθεμέλιωσαν πρώτα πνευματικά και μετά οικονομικά με τα κάθε λογής «τσιράκια» τους την Ελλάδα. Δεν πρέπει οι Ευρωπαίοι του αύριο να έχουν ωε ηθικό και πνευματικό πρότυπο τον Έλληνα άνθρωπο, αλλά τον κοντινό πρόγονό τους, τον Βάνδαλο άνθρωπο. Κι αυτός ο Βανδαλισμός, ως επαναστατική πράξη, εισάγεται και στην Ελλάδα.
Δεν θα πω ότι οι Ευρωπαίοι πολιτικοί ταγοί, αφού, χρόνια τώρα ο Ελληνισμός πολιτεύεται σε έγκλιση υποτακτική, δεν είναι απέναντί μας ανεκτικοί. Ούτε θα πω ότι δεν μας προσέφεραν στη συμφορά μας «τσάι και συμπάθεια». Θα πω απλώς ότι οι εκδηλώσεις συμπαθείας των εταίρων μας μοιάζουν με προσευχή χιτλερικού βασανιστή. Θα προσθέσω όμως ότι την αφορμή τη δώσαμε εμείς. Την οικτρή κατάσταση που δημιουργήσαμε την έχει περιγράψει με ενάργεια από το 2ο μ.Χ. αιώνα ο Λουκιανός με το έργο του «Μένιππος ή Νεκυομαντεία». Όταν ο κυνικός φιλόσοφος Μένιππος κατέρχεται στον κάτω κόσμο, ερωτάται από κάποιον Φιλωνίδη, τι γίνεται στον επάνω κόσμο. Κι ο Μένιππος με τέσσερις λέξεις εικονογραφεί τους τότε ανθρώπους και τους νυν: «Ἁρπάζουσιν, ἐπιορκοῦσι, τοκογλυφοῦσιν, ὀβολοστατοῦσιν».
Μετά τη ζοφερή εικόνα που σας έδωσα, εύλογα κανείς μπορεί να αναρωτηθεί αμλετικά: «Να ζει κανείς ή να μη ζει». Θα απαντήσω: να ζει, αλλά να ζει ελληνικά. Δηλαδή ηρωικά. Πρέπει και πάλι να πιστέψουμε στον εαυτό μας, πρέπει και πάλι να πιστέψουμε στο παρελθόν μας, πρέπει και πάλι να πιστέψουμε στην ιδέα του έθνους. Η πίστη στο έθνος μας στην κρίσιμη τούτη καμπή είναι ανάγκη ζωής. Όχι, όμως, καπηλεία του έθνους, όπως έγινε συχνά στο παρελθόν. Το έθνος ως προσφορά θυσίας θα φέρει την αυριανή σωτηρία. Όπως έγραψε τότε που μπαίναμε στην ΕΟΚ ένα από τα πιο φωτεινά ελληνικά μυαλά, ο Πάνος Καραβίας, «για να γίνει το έθνος παλμός καρδιάς, ένα με το αίμα της νιότης μας, πρέπει πρώτα η νιότη μας (Σημ. Σ.Ι.Κ. εννοεί τη νεολαία) να πάει συνείδηση, να πεισθεί πως το έθνος και το εγώ είναι, για τον Έλληνα, έννοιες που δένονται η μια με την άλλη, και πως υπηρετώντας το έθνος πλαταίνεις οικουμενικά και πλουτίζεις σε βάθος το εγώ σου, δίνεις ομορφιά στη ζωή σου και γιομίζεις αγάπη για τον άνθρωπο. Κι εμείς οι Έλληνες είχαμε πάντα τόσο δυνατό το αίσθημα του έθνους, που το ταυτίσαμε με τη θρησκεία και τη φυλή μας – πράγμα σπάνιο, σπανιότατο, αν όχι άγνωστο σ’ άλλα έθνη- σε μια τρισυπόστατη φλόγα».
Θεωρώ επιτακτικό, διότι, κατά τον Θουκυδίδη, «οἱ καιροί οὐ μενετοί», να ξαναγυρίσουμε στον ελληνισμό μας, στις αξίες που μας έθρεψαν αιώνες τώρα επί ζωής. Η ιστορική μας μοίρα είναι συνυφασμένη με τη γεωγραφική μας θέση, στο σταυροδρόμι τριών ηπείρων, ανάμεσα σε αλληλοσυγκρουόμενους και αρπακτικούς ιμπεριαλισμούς. Κάποτε μας ήθελαν για τη γεωπολιτική μας θέση. Τώρα μας θέλουν διότι στην απέραντη θαλάσσια έκτασή μας υπάρχουν πλήθη θησαυρών. Οι κάθε λογής Αλή Μπαμπάδες με τους 40 κλέφτες τους κτυπούν την πόρτα μας. Ας μην την ανοίξουμε ακούγοντας τη φράση «σουσάμι άνοιξε». Διότι ίσως ανοίξουμε για μια ακόμη φορά τον ασκό του Αιόλου.
Δεν θα πω ότι έλειψε ποτέ η αγάπη για την Ελλάδα. Αλλά οι τωρινοί των μεγάλων δυνάμεων πολιτικοί, καθότι λεπτοστόμαχοι, αγαπούν την Ελλάδα, όπως αγαπά ο καννίβαλος το θύμα του με ...σάλτσα! Ας πάψουμε κάποτε να είμαστε, όπως λέει ο Σολωμός, ένας λαός «πάντοτε ευκολόπιστος και πάντα προδομένος». Το 1945 ο φίλος και συμπατριώτης μου ποιητής Νικηφόρος Βρεττάκος είχε γράψει:

«Μή γελαστεῖτε ἀπ’ τόν καημό σας καί σᾶς πάρει ὁ ὕπνος γιατί καινούργια σύννεφα πλακῶσαν τήν πατρίδα! Μαῦρα στριφτοπλεγμένα σύννεφα κρέμωνται σάν μολύβια πάνω ἀπ’ τά σπίτια μας, πάνω ἀπ’ τούς τάφους τῶν παιδιῶν μας!

Σε λίγο άρχισε ο «βροτολοιγός», ο «ὀκρυόεις ἐπιδήμιος πόλεμος», όπως τον λέει ο Όμηρος. Κι έτσι δεν μοιραστήκαμε μαζί τη νίκη, όπως μας είχε υποσχεθεί ασύστολα ψευδόμενος ο Τσώρτσιλ, όταν χρειαζόταν το αίμα μας. Και μετά ήλθαν προστάτες οι Αμερικάνοι που άπλωσαν την προστατευτική τους αιγίδα ως την ακρότατη ελληνική θαλάσσια έπαλξη, τη μεγαλόνησο Κύπρο. Τότε είναι που ο δικός σας σπουδαίος ποιητής, ο Θεοδόσης Πιερίδης, έγραψε, ήταν θυμάμαι το έτος 1956, την «Κυπριακή Συμφωνία». Συχνά το έχω πει: δεν πιστεύω στις αλήθειες των πολιτικών· πιστεύω στις αλήθειες των ποιητών. Οι αλήθειες των πολιτικών είναι φτερά στον άνεμο. Οι αλήθειες των ποιητών είναι τα «ριζιμιά χαράκια» των λαών. Ας ακούσουμε λοιπόν τέσσερις στίχους του Θεοδόση Πιερίδη:

«Στῆς Μεσόγειος τί θέτε τή γλυκιά γαλανάδα;
Ἐμεῖς εἴμαστε Κύπρος, ἐμεῖς εἴμαστε Ἑλλάδα!
Ὅθεν ἤρθατε πᾶτε, φοβεροί Ἀμερικάνοι,
ἡ πατρίδα σας εἶναι κάπου ἀλλοῦ - καί σᾶς φτάνει»!

Αμ δεν τους φτάνει! Γι’ αυτό ένα νέο αμερικανικό imperium δημιουργείται στη Μεσόγειο, το Μαγκρέμπ φλέγεται, η Συρία φλέγεται, το Ιράν τελεί υπό απειλή, το Ιράκ ποτίζεται καθημερινά με αίμα, η Τουρκία αιματορροεί, η Ελλάς φυλλορροεί. Τι χρειάζεται τούτη τη στιγμή ο Ελληνισμός; Έναν εθνικό συναγερμό που να ενώνει σε μια αμφικτιονία αγάπης και αλληλεγγύης τους Έλληνες όλης της γης. Και τότε όχι μόνο θα βγούμε από τα οικονομικά αδιέξοδα, θα βγούμε και από την ηθική ασφυξία, από την πνευματική υπνηλία. Όχι, ο Ελληνισμός δεν βρίσκεται εν ναρκώσει, όπως λένε μερικοί· βρίσκεται απλώς εν υπνώσει. Καιρός να αφυπνιστούμε, να εργαστούμε και να προμηθευθούμε νερό πολύ, διότι όπως λέγει προφητικά άλλος ποιητής, ο Μιχάλης Κατσαρός, «το μέλλον θα έχει πολλή ξηρασία». Αν όμως είμαστε Προμηθείς και όχι Επιμηθείς, μπορούμε να κάνουμε το μέλλον των παιδιών μας πολύ δροσερό, πολύ φωτεινό. Σας Ευχαριστώ.
Αναδημοσίευση από το www.sarantoskargakos.gr - Ημερομηνία δημοσίευσης: 26-02-1

anti-ntp.net: Η ΝΔ και το τέλος της μεταπολίτευσης

anti-ntp.net: Η ΝΔ και το τέλος της μεταπολίτευσης: Γράφει ο Γιώργος Σταφυλάς Όταν ο Αντώνης Σαμαράς μίλαγε για το τέλος της ΜΕΤΑΠΟΛΙΤΕΥΣΗΣ δεν φανταζότανε ότι θα έμπαινε και το δικό του κόμμ...

Eπανασύσταση σχέσεων κοινωνίας | LoMak's Blog

Eπανασύσταση σχέσεων κοινωνίας |.... Πρόσφατα, με δύο διαδοχικά εν ψυχρώ εγκλήματα, τον «Kαποδίστρια» και τον «Kαλλικράτη», εξαλείφθηκε και θεσμικά – επίσημα η μικρού μεγέθους κοινότητα, χάρη στην οποία επέζησε ιστορικά ο Eλληνισμός τρεις χιλιάδες χρόνια...LoMak's Blog

Η ελληνική πολιτική τάξη ως πρωτογενής αιτία του αδιεξόδου. Η έξοδος της χώρας από την κρίση προϋποθέτει την κατάλυση της κομματοκρατίας και του δυναστικού κράτους. Γ. Κοντογιώργης

Ας Μιλήσουμε Επιτέλους: Αντώνη, να με συγχωρείς, αλλά... δεν θα πάρω

Ας Μιλήσουμε Επιτέλους: Αντώνη, να με συγχωρείς, αλλά... δεν θα πάρω.!!! Λοιπόν, γιατί να πάω στην πανστρατεία, αν είναι να έχω άλλο έναν Παπανδρέου? Αφού έχω τον original μνημονιακό Π.Καψή να μου χαϊδεύει το κεφάλι και να μου λέει “καλύτερα με χαμηλό μισθό, παρά άνεργoς” γιατί να πάρω το αντίγραφο;

ALERT! Το ίδιο σχέδιο που λαφυραγώγησαν την Γερμανία έχουν για την Ελλάδα.

Ήδη από τα 1918 η Γερμανία προετοιμαζόταν για πόλεμο από οικονομική και βιομηχανική άποψη. Η Γουόλ Στρητ χρηματοδότησε την δημιουργία του συστήματος των Γερμανικών Καρτέλ, ενώ δόθηκε τεχνική βοήθεια από πολύ γνωστές εταιρίες ώστε να δημιουργηθεί η Γερμανική Βέρμαχτ…

Αυτή η οικονομική και τεχνική βοήθεια θεωρείται συχνά τυχαία στην στενή αντίληψη των Αμερικανών επιχειρηματιών. 

 Μπορεί όμως τα πράγματα να μην είναι ακριβώς έτσι.

Παρόμοια –ατυχήματα- διεπράχθησαν από τους βιομηχάνους και τους Αμερικανούς τραπεζίτες, όταν δημιουργήθηκε η στρατιωτική δύναμη της Σοβιετικής Ένωσης από το 1917 και μετά. Αυτοί οι Αμερικανοί καπιταλιστές ήταν πρόθυμοι να χρηματοδοτούν και να υποστηρίζουν την Σοβιετική Ένωση ενώ βρισκόταν σε εξέλιξη ο πόλεμος του Βιετνάμ και γνώριζαν πως οι Σοβιετικοί τροφοδοτούσαν την άλλη πλευρά. Η συμβολή των Αμερικανών καπιταλιστών στις Γερμανικές πολεμικές προετοιμασίες πριν το 1940 μπορεί να χαρακτηριστεί μοναδική.

Για παράδειγμα στα 1934, η Γερμανία παρήγαγε μόνο 300,000 τόνους φυσικού πετρελαίου και λιγότερους από 800,000 τόνους συνθετικής βενζίνης. Το υπόλοιπο έπρεπε να εισαχθεί.

Δέκα χρόνια αργότερα κατά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, μετά την παραχώρηση ευρεσιτεχνιών και τεχνολογίας από την Στάνταρτ Όιλ στην IG FARBEN η Γερμανία παρήγαγε 6,5 εκατομμύρια τόνους πετρελαίου από τα οποία το 85% ήταν συνθετικό πετρέλαιο που παραγόταν με την διαδικασία της Στάνταρτ Όιλ.

Επίσης ο έλεγχος συνθετικού πετρελαίου στη Γερμανία πραγματοποιείτο από θυγατρική της   IG FARBEN η οποία δημιουργήθηκε στα 1926 με την βοήθεια των χρηματοδοτών της Γουόλ Στρητ ..

Η Συνθήκη των Βερσαλλιών μετά τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο επέβαλε ένα τεράστιο βάρος επανορθώσεων στην ηττημένη Γερμανία.

Το οικονομικό αυτό βάρος οδήγησε τους Γερμανούς σε δυσαρέσκεια και στην αποδοχή του Χιτλερισμού και χρησιμοποιήθηκε από τους διεθνείς τραπεζίτες προς όφελος τους. Βέβαια τον είχαν ετοιμάσει και για το ρόλο του μέσα από τις Μασονικές Εταιρίες… Το Σχέδιο Ντάουες προτάθηκε στα 1924 με στόχο την ροή επωφελών δανείων στα Γερμανικά Καρτέλ .

Αργότερα προστέθηκε το Σχέδιο Γιανγκ. Και τα δύο σχέδια προτάθηκαν από τους κεντρικούς τραπεζίτες που χειρίστηκαν τις επιτροπές για δικό τους όφελος.

Οι ετήσιες πληρωμές των Γερμανών ήταν 123 δισεκατομμύρια χρυσά μάρκα και αποτελούσαν το ¼ των συνολικών εξαγωγών της Γερμανίας στα 1921….

Όταν η Γερμανία βρέθηκε ανίκανη να πληρώσει αυτές τις επανορθώσεις, η Γαλλία και το Βέλγιο κατέλαβαν την περιοχή του Ρούρ για να πάρουν διά της βίας αυτό που δεν μπορούσαν να πάρουν με την συγκατάθεση της Γερμανίας..

Στα 1924 οι σύμμαχοι ανέθεσαν σε μια επιτροπή τραπεζιτών με επικεφαλής τον Αμερικανό τραπεζίτη ΤΣΑΡΛΣ ΝΤΑΟΥΕΣ να αναπτύξει  ένα πρόγραμμα επανορθωτικών πληρωμών.

ΚΑΝΤΕ τις ΣΥΓΚΡΙΣΕΙΣ ΜΕ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΤΟΥ ΣΗΜΕΡΑ ΚΑΙ ΒΓΑΛΤΕ ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ.

Το πρόγραμμα Ντάουες, σύμφωνα με τον καθηγητή του Τζωρτζτάουν Κάρολ Κήγκλυ ( ήταν ένα προϊόν σε μεγάλο βαθμό του Τζ. Π. Μόργκαν ).

Το πρόγραμμα Ντάουες φρόντισε για μια σειρά εξωτερικών δανείων σε σύνολο 800 εκατομμυρίων δολαρίων.

Έτσι στα μέσα του 1920 δημιουργήθηκε η γιγαντιαία χημική βιομηχανία IG FARBEN και η τεράστια Βιομηχανία Χάλυβος.

Τα Καρτέλ αυτά όχι μόνο βοήθησαν τον ΧΙΤΛΕΡ να ανέβει στην εξουσία στα 1933 αλλά και παρήγαγαν τα πολεμικά υλικά που είχαν κρίσιμη σημασία για τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο.

Ανάμεσα στα 1924 και στα 1931 η Γερμανία πλήρωσε στους συμμάχους γύρω στα 86 δισεκατομμύρια μάρκα σε επανορθώσεις. Την ίδια στιγμή η Γερμανία δανείστηκε, κυρίως από τις ΗΠΑ, γύρω στα 138 δισεκατομμύρια μάρκα. Κατά συνέπειαν το βάρος των Γερμανικών επανορθώσεων προς τους συμμάχους ικανοποιήθηκε από τα Γερμανικά ομόλογα που εξέδωσαν οι οικονομικοί οίκοι της Γουόλ Στρητ, με σημαντικό κέρδος γι’ αυτούς φυσικά.

Ποιοι ήταν οι διεθνείς τραπεζίτες της Νέας Υόρκης που ήταν υπεύθυνοι για το σύστημα αυτό;

Ο Τσαρλς Ντάουες και ο Όουεν Γιάνγκ ήταν δύο φανεροί στην επιχείρηση αυτή.

Ο Ντάουες ήταν αντιπρόσωπος του Μόργκαν και ο Γιάνγκ ήταν πρόεδρος της  εταιρίας Τζένεραλ Ελέκτρικ,   που τον υποστήριζε ο Τζ. Π. Μόργκαν . Και βέβαια πίσω από αυτούς ήταν , οι Ρεπτίλιανς Ροκφέλλερ και Ρότσιλντ.

Τα μέλη της Επιτροπής Ειδικών της Γερμανίας ήταν εξίσου ενδιαφέροντα.

Στα 1924 ο Χ. Σαχτ ήταν πρόεδρος της Ράιχμπανκ και ανέλαβε εξέχοντα ρόλο στην οργάνωση του Έργου Ντάουες.

Το ίδιο και ο Γερμανός τραπεζίτης Καρλ Μελχιόρ. Ένας Γερμανός αντιπρόσωπος στα 1928 ήταν ο Α. Βέκλερ του καρτέλ του Γερμανικού Χάλυβος.

Εν συντομία οι δύο σημαντικές χώρες που συμμετείχαν ήταν η Γερμανία και οι ΗΠΑ και αντιπροσωπεύονταν η μία από τον Σαχτ και Βέκλερ  και η άλλη από τους τραπεζίτες της Μόργκαν.

Και οι δύο αποτελούσαν κλειδιά στην άνοδο της ΧΙΤΛΕΡΙΚΗΣ ΓΕΡΜΑΝΙΑΣ αλλά και του επανεξοπλισμού της.

Τα μέλη και οι σύμβουλοι των δύο επιτροπών δεν συνδέοντο μόνο με τους οίκους της Νέας Υόρκης, αλλά όπως θα δούμε αργότερα ήταν διευθυντές εταιριών μέσα στα Γερμανικά καρτέλ που βοήθησαν τον ΧΙΤΛΕΡ να ανέλθει στην εξουσία.

Σύμφωνα με την οικονομική ιδιοφυία του Χίτλερ Χ. Σαχτ και τον ΝΑΖΙ βιομήχανο Φριτζ Τίσεν, το σχέδιο Γιάνγκ στα 1928 που διαδέχθηκε το σχέδιο Ντάουες δημιουργήθηκε από τον πράκτορα Όουεν Γιάνγκ της Μόργκαν.

Αυτοί έφεραν τον Χίτλερ στην εξουσία το 1933.

Ο Φρίτζ Τίσεν έγραψε: ***(Στράφηκα προς το Εθνικοσοσιαλιστικό Κόμμα αφού πείστηκα πως ο αγώνας εναντίον του σχεδίου Γιανγκ ήταν αναπόφευκτος εάν έπρεπε να αποτρέψουμε την πλήρη κατάρρευση της Γερμανίας)*******.

Η διαφορά ανάμεσα στα δύο σχέδια ήταν πώς το σχέδιο Ντάουες απαιτούσε πληρωμές σε προϊόντα που παράγονταν στη Γερμανία  και χρηματοδοτούντο από δάνεια του εξωτερικού, το σχέδιο Γιάνγκ απαιτούσε χρηματικές πληρωμές και **κατά την κρίση μου-έγραφε ο Τίσεν**** το οικονομικό χρέος που δημιουργείτο έτσι, θα οδηγούσε, σε κατάρρευση ολόκληρη την οικονομία του ΡΑΪΧ….***)

ΤΟ ΣΧΈΔΙΟ Γιάνγκ ήταν με βεβαιότητα μια εφεύρεση για να ΚΑΤΑΚΤΗΘΕΙ Η ΓΕΡΜΑΝΙΑ με αμερικάνικα κεφάλαια και να ΛΑΦΥΡΑΓΩΓΗΘΕΙ μέσω των γιγαντιαίων ενεχύρων που θα φυλάσσονταν στις ΗΠΑ.

Οι Γερμανικές εταιρίες που είχαν σχέσεις με τις ΗΠΑ απέφυγαν το σχέδιο εφευρίσκοντας την παροδική ξένη ιδιοκτησία.

Για παράδειγμα, η AEG  που σχετιζόταν με την Τζένεραλ Ελέκτρικ των ΗΠΑ πουλήθηκε σε μια Γαλλοβελγική τραπεζική εταιρία και απέφυγε τις υποχρεώσεις  στο Σχέδιο Γιάνγκ.

Πρέπει να σημειώσουμε πως ο όουεν Γιάνγκ ήταν μεγάλος οικονομικός παράγοντας που εργαζόταν για τον Φραγκλίνο Ρούσβελτ και ο οποίος προσπάθησε να επβφεληθεί από τον υπερπληθωρισμό της Γερμανίας στα 1925.

Ο Όουεν Γιάνγκ ήταν υπεύθυνος για την άνοδο του Χίτλερ.

Σύμφωνα με τον Φριτζ Τίσεν σε μια ανάκρισή του στον Σεπτέμβριο του 1945: ***(η αποδοχή του σχεδίου Γιάνγκ και οι οικονομικές τους αρχές αύξαναν την ΑΝΕΡΓΙΑ όλο και περισσότερο μέχρι που οι άνεργοι έφθασαν το ένα εκατομμύριο. Οι άνθρωποι ήταν σε απόγνωση. Ο Χίτλερ είπε πως θα τα βγάλει πέρα με την ανεργία , Η κυβέρνηση που βρισκόταν στην εξουσία την εποχή εκείνη ήταν πάρα πολύ κακή και η κατάσταση του λαού χειροτέρευε. Αυτή πραγματικά ήταν η αιτία που είχε τεράστια επιτυχία ο Χίτλερ στις εκλογές, όπου πήρε το 40% *)****.

Ήταν  ο Σαχτ και όχι ο Όουεν Γιάνγκ αυτός που συνέλαβε την ιδέα της δημιουργίας της Τράπεζας των Διεθνών Διευθετήσεων.  Τις λεπτομέρειες τακτοποίησε μια ομάδα με πρόεδρο τον Τζάκσον Ρέηνολντς, μεγάλο τραπεζίτη της Νέας Υόρκης, μαζί με τον Μέλβιν Τρέηλορ της Τράπεζας Φερστ Νάσιοναλ του Σικάγο, τον Σερ Τσαρλς λΑντις της τραπεζικής εταιρίας του ΧΟΝΓΚ ΚΟΝΓΚ και της Σαγκάης και διαφόρων Γαλλικών και Γερμανικών τραπεζών.

Η τράπεζα Διεθνών Διευθετήσεων βρισκόταν κάτω από το Σχέδιο Γιανγκ για να προωθήσει  τις διεθνείς οικονομικές σχέσεις.

Ο Σαχτ έδωσε στον όουεν Γιανγκ την ιδέα για την δημιουργία της μεταπολεμικής διεθνούς τράπεζας για την αναδόμηση και ανάπτυξη.

Όλα αυτά δεν ήταν παρά η μία πλευρά ενός μεγάλου και φιλόδοξου σχεδίου συνεργασίας και διεθνούς συμφωνίας για τον παγκόσμιο έλεγχο.

Το σύστημα αυτό δημιούργησε ένα παγκόσμιο σύστημα οικονομικού ελέγχου σε ιδιωτικά χέρια και ικανό να κυριαρχήσει στο πολιτικό σύστημα κάθε ΧΩΡΑΣ και στην οικονομία ολόκληρου του ΚΟΣΜΟΥ.

Το Φεουδαρχικό αυτό σύστημα λειτουργούσε στα 1920 όπως λειτουργεί και ΣΗΜΕΡΑ μέσω των ιδιωτικών κεντρικών ΤΡΑΠΕΖΩΝ σε κάθε χώρα που ελέγχουν τα εθνικά νομισματικά αποθέματα στις ατομικές οικονομίες.

Στα 1920 και 1930 τα τραπεζικά συστήματα των ΗΠΑ, της Αγγλίας, της Γερμανίας και της Γαλλίας επηρέαζαν την πολιτική μηχανή των χωρών τους ευθέως μέσω ελέγχου των νομισματικών αποθεμάτων και τη δημιουργία του νομισματικού περιβάλλοντος.

Μια πιο άμεση επιρροή πραγματοποιείτο με την παροχή ή την απόσυρση χρημάτων από πολιτικούς και πολιτικά Κόμματα. Στις ΗΠΑ, για παράδειγμα, ο Πρόεδρος Χέμπερτ Χούβερ, για την ήττα του στα 1932 κατηγόρησε την απόσυρση βοήθειας από την Γουώλ Στρητ και την στροφή της προς τον Φραγκλίνο Ρούσβελτ.

Οι πολιτικοί στραμμένοι προς τον οικονομικό καπιταλισμό και γεμάτοι με ιδέες για παγκόσμιο έλεγχο χρήσιμο προς τους διεθνείς τραπεζίτες, βρέθηκαν σε ένα σύστημα ανταμοιβών και ποινών.

Στα 1930 το καθοδηγητικό όχημα αυτού του διεθνούς συστήματος οικονομικού και πολιτικού ελέγχου ήταν η Τράπεζα Διεθνών Διευθετήσεων στην Βασιλεία της Ελβετίας…

Η Τράπεζα Διεθνών Διευθετήσεων συνέχισε το έργο της στην Διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου και έτσι οι τραπεζίτες που προφανώς δεν βρίσκονταν σε πόλεμο μεταξύ τους, συνέχισαν να ανταλλάσουν επωφελείς ιδέες, πληροφορίες και να σχεδιάζουν τον ΜΕΤΑΠΟΛΕΜΙΚΟ ΚΟΣΜΟ.

Ο πόλεμος δεν είχε καμία διαφορά για τους διεθνείς τραπεζίτες. Το γεγονός πως η τράπεζα είχε ένα πραγματικά διεθνές προσωπικό παρουσίαζε μια άκρως ανώμαλη κατάσταση σε εποχή πολέμου.

Ένας Αμερικανός Πρόεδρος πραγματοποιούσε την καθημερινή εργασία της τράπεζας μέσω ενός Γάλλου γενικού διοικητή που είχε έναν Γερμανό βοηθό, ενώ ο γενικός γραμματέας ήταν Ιταλός υπήκοος. Άλλα άτομα αλλοεθνή κατείχαν τις υπόλοιπες θέσεις.

Λέγεται όμως πως ο Χ. Σαχτ , πρόεδρος της Ραϊχμπανκ , διατηρούσε έναν προσωπικό αντιπρόσωπο στην Βασιλεία, κατά την διάρκεια ολόκληρης της θητείας του.

Ήταν τόσο μυστικές οι συναντήσεις τους *συναντήσεις πιο μυστικές και από αυτές που πραγματοποιούνται ανάμεσα σε μασόνους της Βασιλικής Αψίδος ή από οποιοδήποτε άλλο Ροδοσταυρικό Τάγμα…*ανάμεσα στους κεντρικούς τραπεζίτες που βρίσκονταν στην κορυφή του ελέγχου, ώστε [προκαλούσαν το έντονο ενδιαφέρον των δημοσιογράφων αν και σπάνια και για μικρό διάστημα μπορούσαν να διεισδύσουν πίσω από την μάσκα της μυστικότητα….

Διαγγελέας


Υ.Γ. Την γραμμή αίματος όλων των προδοτών, πρέπει να την σταματήσουν οι Έλληνες….Από όλο το Πλανήτη Γη!!!!

Πανηγυρίζουν για το δωσιλογισμό τους: ΑΞΙΟΣ Ο ΜΙΣΘΟΣ τους…

Οι ηγεσίες των δύο κυβερνητικών κομμάτων (ΠΑΣΟΚ-ΝΔ) και η προβοκατόρικη τσόντα τους (ΛΑ.Ο.Σ), θα καταγραφούν στην ελληνική ιστορία με τα πιο μελανά στίγματα του δωσιλογισμού και της προδοσίας.
Θα καταγραφούν στην ιστορία σαν τα κόμματα-ανδρείκελα που παρέδωσαν την Ελλάδα στους μαφιόζους του χρήματος, που οδήγησαν τον ελληνικό λαό στην ολοκληρωτική καταστροφή και ΠΤΩΧΕΥΣΗ, που μετέτρεψαν την ελληνική κοινωνία σε οικονομική ΑΠΟΙΚΙΑ του διεθνούς ιμπεριαλισμού και των τοκογλύφων και σε πολιτικό ΠΡΟΤΕΚΤΟΡΑΤΟ του 4ου Ράιχ…

 
Ιδιαίτερα οι σημερινοί ηγέτες αυτών των κομμάτων (Παπανδρέου, Σαμαράς και ο «λαγός» Καρατζαφέρης), καθώς και ο τωρινός πρωθυπουργός των τραπεζιτών (Παπαδήμος), αλλά και τα «επίλεκτα» στελέχη της δωσίλογης μοχθηρίας, όπως ο Βενιζέλος (ο θηριώδης φαφλατάς του δωσιλογισμού), ο Πάγκαλος (η φρενοβλαβής αναίδεια του δωσιλογισμού) και πολλά άλλα ΔΕΝ θα καταγραφούν απλώς στις πιο μαύρες σελίδες της ιστορίας, άλλα, πολύ σύντομα, θα τρέχουν να κρυφτούν και να λιποτακτήσουν, αν προλάβουν, από τη χώρα…

Ίσως κάποιος από όλους αυτούς να «θυσιαστεί» από τα αφεντικά τους για να διασωθεί το καθεστώς της ελληνικής αποικίας που με τόσο υπερβάλλοντα ζήλο και με τέτοιο κυνισμό αγωνίστηκαν τα ανδρείκελά του.

Πάντα, μπροστά σε μεγάλους κλυδωνισμούς και κινδύνους κατάρρευσης του καθεστώτος, «θυσιάζονται» κάποια πιόνια του, τα πλέον προκλητικά, υπερφίαλα και μισητά στον κόσμο…

ΟΛΟΙ, αυτοί, λοιπόν, όπως και τα προκλητικά και γλοιώδη δημοσιογραφικά τους φερέφωνα, διατρέχουν μεγάλους κινδύνους: Και από τον οργισμένο ελληνικό λαό και από τα αφεντικά τους… 
Οι ελληνικές πέτρες δεν θα κρύψουν κανέναν γιατί θα είναι ΟΛΕΣ εχθρικές… 
Ίσως, επειδή διακατέχονται από τον εξουσιαστικό ναρκισσισμό της πλέριας εξαχρείωσης του ανδρεικέλου να μην προλάβουν ΕΓΚΑΙΡΑ να διακρίνουν τον καταποντισμό τους και να λιποτακτήσουν εκτός συνόρων…

Το σίγουρο, πάντως, είναι ένα: Οι σημερινές ιαχές των πανηγυρισμών και των προκλητικών θριαμβολογιών τού έσχατου δωσιλογισμού τους, σύντομα, πολύ σύντομα, θα παγώσουν το αίμα τους και θα τρέχουν πανικόβλητοι να κρυφτούν. 

Τα γιγαντοκύτταρα αυτά της δωσίλογης κακοήθειας έχουν απωλέσει κάθε μέτρο. 

Διότι έχεις χάσει κάθε όριο όταν ξεφωνίζεις πανηγυρικά για τη συμφωνία στο Γιούρογκρουπ, όταν ΘΡΙΑΜΒΟΛΟΓΕΙΣ για την καταλήστευση και το ζωντανό θάνατο του ελληνικού λαού, όταν θριαμβολογείς για την ΑΛΩΣΗ της Ελλάδας και τη μετατροπή της σε οικονομική ΑΠΟΙΚΙΑ και πολιτικό ΠΡΟΤΕΚΤΟΡΑΤΟ των διεθνών αρπακτικών και δημίων.

Είναι δυνατόν ποτέ να θριαμβολογεί κάποιος όταν μπαίνουν οι ληστές στο σπίτι του και τον λεηλατούν, παίρνοντας ακόμα και τα ρούχα που φοράει, και μετά, μισοπεθαμένο, τον βάζουν να υπογράψει δάνειο το οποίο θα πάει στους ίδιους τους ληστές, για την εξόφληση χρεών που αυτοί δημιούργησαν;

Είναι δυνατόν να θριαμβολογούν τα ανδρείκελα για τη συμφωνία του «Γιούρογκρουπ»; Μια συμφωνία ΟΛΙΚΗΣ καταλήστευσης του λαού, ΟΛΙΚΗΣ αποτέφρωσης της χώρας και ΟΛΙΚΗΣ αποικιοκρατικής υποταγής της στους «νονούς» του ιμπεριαλισμού και της Νέας Τάξης; 
Αυτά τα πανηγύρια της παπαδήμιας κυβέρνησης, του Βενιζέλου, του ΓΑΠ, του Σαμαρά, του Καρατζαφέρη, της Ντόρας και ΣIA (μέσα στο ΣIA «συνωστίζονται» και οι «πόρνες» των ΜΜΕ), αποτελούν το άκρον άωτον του εμπαιγμού και της κοροϊδίας του ελληνικού λαού: Αποτελούν την πιο μακάβρια γκριμάτσα του δωσιλογισμού των ανδρεικέλων, μακάβρια γκριμάτσα που γιγαντώνει την ΟΡΓΗ και την ΑΗΔΙΑ του ελληνικού λαού…

Επιχειρούν τα ανδρείκελα να επικαλύψουν τη θηριώδη εξόντωση του ελληνικού λαού και την παράδοση της χώρας στους τοκογλύφους με το «κούρεμα των ομολόγων» το οποίο προβάλλουν σαν ένα θρίαμβο για τη «σωτηρία» μας!!!

Να δούμε, όμως, ποια αξία έχει και αυτή η ταχυδακτυλουργική απάτη.

α). Αποκρύβουν ότι αυτό το «κούρεμα» διασώζει τους ξένους δανειστές και κτυπά ανελέητα τους εσωτερικούς δανειστές.

Με αυτό το «κούρεμα» θα «ξυριστούν» κυριολεκτικά οι Έλληνες αποταμιευτές και τα Ασφαλιστικά Ταμεία.

Οι ελληνικές τράπεζες θα έχουν, βεβαίως και αυτές χασούρες, αλλά αυτές θα ΑΠΟΖΗΜΙΩΘΟΥΝ επαρκέστατα. Αντιθέτως τα ασφαλιστικά ταμεία δεν θα πάρουν ούτε ένα ευρώ, δηλαδή οδηγούνται στην πλήρη αποδόμηση και διάλυση…

β). Με το δανεισμό των νέων 130 δισ. ευρώ θα έχουμε:

• Μείωση του εσωτερικού χρέους, το υπαγμένο στο ελληνικό δίκαιο.
• Αντικατάσταση του παλιού χρέους, με ακόμα μεγαλύτερο χρέος, το οποίο θα υπάγεται στο αγγλικό δίκαιο…

Αυτή την αντικατάσταση του παλιού χρέους και τη διόγκωσή του με το νέο δανεισμό, υποταγμένο στο αγγλικό δίκαιο, την αποκαλούν, τα ανδρείκελα …σωτηρία!!!

γ). Σαν αντάλλαγμα αυτής της «σωτηρίας» τα ανδρείκελα παρατείνουν τη ληξιαρχική πράξη της επίσημης πτώχευσης («ελεγχόμενη χρεοκοπία») για να σαρωθούν τα πάντα (μισθοί, συντάξεις, δικαιώματα, κ.λπ) να απολυθούν στρατιές εργαζόμενων, να ξεζουμιστεί κάθε πόρος και κάθε ικμάδα της ελληνικής κοινωνίας… 



Και για όλα αυτά ΘΡΙΑΜΒΟΛΟΓΟΥΝ…

δ). ΘΡΙΑΜΒΟΛΟΓΟΥΝ, ακόμα και για το «Ειδικό Ταμείο» το οποίο θα διαχειρίζεται η τρόικα και θα έχει ως ΠΡΟΤΕΡΑΙΟΤΗΤΑ, έναντι ΟΛΩΝ των άλλων υποχρεώσεων του ελληνικού κράτους, την αποπληρωμή του χρέους…

ΘΡΙΑΜΒΟΛΟΓΟΥΝ για τον πιο ασφυκτικό και δικτατορικό έλεγχο της τρόικας η οποία θα επιτηρεί πλέον και κάθε υπουργείο για τη συγκέντρωση των απαραίτητων κεφαλαίων στο «Ειδικό Ταμείο»…

ΘΡΙΑΜΒΟΛΟΓΟΥΝ για τα νέα νομικά δεσμά τα οποία θα κατοχυρώνουν την αποπληρωμή του χρέους στους διεθνείς τοκογλύφους…

ΘΡΙΑΜΒΟΛΟΓΟΥΝ και για τη συνταγματική αναθεώρηση που πρέπει να προωθηθεί για να θεσμοθετηθεί και ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΙΚΑ η δικτατορική ολιγαρχία του χρήματος και του 4ου Ράιχ…

Με δύο λόγια ΘΡΙΑΜΒΟΛΟΓΟΥΝ για τη μετατροπή της Ελλάδας σε δουκάτο των τοκογλύφων και προτεκτοράτο του 4ου Ράιχ…

Τόσο ΞΕΤΣΙΠΩΤΟΙ και φρενοβλαβείς δωσίλογοι είναι.

ΑΞΙΟΣ Ο ΜΙΣΘΟΣ τους…

anti-ntp.net: Το γεγονός ότι το βρετανικό Δίκαιο ευνοεί το δανει...

anti-ntp.net: Το γεγονός ότι το βρετανικό Δίκαιο ευνοεί το δανει...: Σταύρος Λυγερός: Συντεταγμένη ή ανεξέλεγκτη χρεοκοπία; Η πραγματικότητα είναι ότι η Ελλάδα έχει χρεοκοπήσει από το 2010. Η θεραπεία-σοκ όχ...

Κλεάνθης Γρίβας: ΕΝΣΤΟΛΑ ΑΝΘΡΩΠΟΣΚΥΛΑ ΚΑΙ ΚΟΥΚΟΥΛΟΦΟΡΑ ΑΣΤΥΝΟΜΙΚΗ ΚΤΗΝΩΔΙΑ

Δημοσιεύθηκε στην Ελευθεροτυπία (23-11-1995) και την Καθημερινή (23-11-1995).

Τροποποιήθηκε μερικά και επαναδημοσιεύθηκε στην Ελευθεροτυπία (24-2-1996) και

στην τωρινή του μορφή στα περιοδικά Πλατεία (Δεκ. 2006) και Ζενίθ (Ιαν. 2007)

ΚΛΕΑΝΘΗΣ ΓΡΙΒΑΣ:

ΕΝΣΤΟΛΑ ΑΝΘΡΩΠΟΣΚΥΛΑ

ΚΑΙ

ΚΟΥΚΟΥΛΟΦΟΡΑ ΑΣΤΥΝΟΜΙΚΗ ΚΤΗΝΩΔΙΑ

ο μετασχηματισμός της εγκληματικότητας σε μηχανισμό εξουσίας

Εξαιτίας της επαναλαμβανόμενης (11-5-2011, 28 και 29-6-2011)

δολοφονικής δραστηριότητας των ένστολων ανθρωπόσκυλων,

αφιερώνεται στη σοσιαληστρική κυβέρνηση του Μνημονίου και του Αίματος

Αυτό το σημείωμα για την αστυνομική βία, αφορά κατ’ αποκλειστικότητα εκείνες τις (ένστολες και μη) ψυχοπαθητικές «προσωπικότητες» που είναι επιρρεπείς στην άσκηση της βίας και αφιερώνεται στους -πάντοτε άνευ διακριτικών- θρασύδειλους (ένστολους και μη) «κυνηγούς κεφαλών» οι οποίοι είθισται να αυθαιρετούν απεριόριστα και εκ του ασφαλούς, εξαιτίας της κάλυψης ή της ανοχής των υπηρεσιακών και πολιτικών τους προϊσταμένων.

Μηνυτήρια Αναφορά

στον Εισαγγελέα Πλημμελειοδικών Θεσσαλονίκης (20/11/2006).

«Ο νεαρός αιμόφυρτος και με χειροπέδες, κακοποιούνταν βάναυσα από άτομα με πολιτικά ρούχα και μάσκες στο πρόσωπο, οι οποίοι μας δήλωσαν ότι ήταν αστυνομικοί. Ο άγριος ξυλοδαρμός συνέβη παρουσία ένστολων αστυνομικών και ενός τουλάχιστον αξιωματικού τους.

Οι μασκοφόροι δράστες απάντησαν στη διαμαρτυρία μας με προπηλακισμούς, χυδαίο υβρεολόγιο και απειλητικό τρόπο, εκτοξεύοντας σεξιστικά υπονοούμενα εναντίον των καθηγητριών, καθώς και απαξιωτικούς χαρακτηρισμούς για το επάγγελμά μας.

Οι ένστολοι αστυνομικοί από την άλλη πλευρά προσπάθησαν να μας απωθήσουν και να μας απομακρύνουν, δηλώνοντας ότι δήθεν δεν συμβαίνει τίποτε και ότι το επεισόδιο δεν μας αφορά.

Όλοι οι παρευρισκόμενοι ένστολοι αστυνομικοί και οι αξιωματικοί, αρνήθηκαν να μας ανακοινώσουν το όνομά τους και δεν έφεραν κανένα στοιχείο από το οποίο θα μπορούσε να διαπιστωθεί η ταυτότητά τους.

Ζητήσαμε από παρευρισκόμενο ανώτερο αξιωματικό της αστυνομίας (επί των επωμίδων του ένα χρυσό αστέρι)».

των καθηγητών του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης,

Γιάννη Μυλόπουλου, Δημήτρη Χασάπη,

Ελευθερίας Καρνάβου, Γιάννη Κρεστενίτη,

Γλυκερίας Καλφακάκου, Ελένης Χοντολίδου, Γιώργου Διβάρη,

Η βία και η αυθαιρεσία είναι, σ' ένα βαθμό, συνυφασμένες με τη λειτουργία της αστυνομίας σε όλες τις κοινωνίες. Αλλά μόνο στις απολίτιστες κοινωνίες (που κανοναρχούνται από ένα κράτος-πορνείο το οποίο φιλοδοξεί να επαναμεταβληθεί σε κράτος-σφαγείο), η βία και η αυθαιρεσία μπορεί να αποτελούν προβαλλόμενο πρότυπο, θεσμικά επικυρωμένο στοιχείο, εξουσιαστικά καλυπτόμενη και υπηρεσιακά δικαιωμένη συμπεριφορά ενός ειδικού τμήματος των δυνάμεων της «τάξης».

Η βία αποτελεί εγγενές δομικό στοιχείο της αστυνομίας ως κατασταλτικού θεσμού. Και εξαιτίας αυτού, είναι φυσικό να εμφιλοχωρούν σ’ αυτή αρκετές διεστραμμένες ψυχοπαθητικές προσωπικότητες, οι οποίες μπορούν να επιδίδονται ατιμώρητα σε ατομικές και συλλογικές ασκήσεις νεκροφιλίας και θανατολατρείας (έχοντας, πάντοτε, την κάλυψη της «προϊσταμένης αρχής», υπηρεσιακής και πολιτικής, και των συναδέλφων τους).

Αυτές οι ψυχιατρικές περιπτώσεις (οι οποίες διαφεύγουν την ψυχιατρική θεραπεία, επειδή έχουν τη δυνατότητα να εκτονώνουν την κακοήθη επιθετικότητάς τους εναντίων ανυπεράσπιστων πολιτών, εκ του ασφαλούς, υποδυόμενοι τους αστυνομικούς), ανταποκρίνονται σε ένα νέο σωματικό, χαρακτηριοδομικό και συμπεριφορικό τύπο στο εν εξελίξει οργουελιανό «1984»:

• Ένα εξουσιαστικά μεταλλαγμένο ζόμπι, που η ύπαρξή του εξαντλείται στα χέρια, τα πόδια, το περίστροφο, το γκλοπ, κάποια γεννητικά όργανα (ανύπαρκτης ή αμφίβολης λειτουργικότητας) και έναν απλαστικό εγκέφαλο (ο οποίος διευκολύνει αφάνταστα την επιτέλεση του θεάρεστου λειτουργήματος του βασανιστή).

• Μια διεστραμμένη ψυχοπαθητική προσωπικότητα, ένα φρανκενσταϊνικό μείγμα Παπαχρόνη, Ντάλτον, Νταβέλη και κουτσαβάκη, που προγραμματίζεται εξουσιαστικά για να εκδηλώνει μια ανεξέλεγκτη καταστρεπτική επιθετικότητα και να δηλώνει ξεδιάντροπα με χίλιους τρόπους ότι (αυτό, το διανοητικά υπολειπόμενο ζόμπι) είναι το ευνοούμενο εκτελεστικό όργανο της εξουσίας και έχει εξοπλιστεί με το αποκλειστικό δικαίωμα «να γαμάει και να δέρνει», και αντιστρόφως.

• Ένα αποκρουστικό ανθρωποειδές (που η εμφάνισή του και μόνο, θίγει την αισθητική και προσβάλλει την αξιοπρέπεια κάθε πολιτισμένου ανθρώπου), το οποίο, με την αλαζονεία, τις κουτσαβάκικες κινήσεις, το ηλίθιο βλέμμα και τον πρωτόγονο λόγο του, εκτοξεύει εναντίον της κοινωνίας την αφόρητη χυδαιότητα, το απύθμενο κενό, την τρομακτική βαρβαρότητα και το καταχθόνιο ψυχοδιανοητικό του σύμπαν.

Συνεπώς, όσοι ένστολοι και μη επιδίδονται στο «ευγενές άθλημα» της κακοποίησης ανυπεράσπιστων πολιτών ή κρατούμενων, δεν είναι παρά θρασύδειλα ανθρωποειδή τα οποία χαρακτηρίζονται από ένα πελώριο έλλειμμα ανθρωπιάς, πολιτισμού, μόρφωσης, καλλιέργειας και ευαισθησίας, διακατέχονται από ένα αβυσσαλέο μίσος για οτιδήποτε ξεφεύγει από το στενό τους ορίζοντα, και –με την ύπαρξή τους- κάνουν να διαγράφεται σκοτεινό το μέλλον της κοινωνίας.

Κουκουλοφόρα κτηνωδία

Όταν η αποκρουστικότητα των ενεργειών εκείνων που συγκροτούν τα (άτυπα) Ειδικά Τάγματα Κτηνωδίας, υπερβαίνει ή πρόκειται να υπερβεί τα όρια ανοχής της κοινωνίας, οι φυσικοί αυτουργοί της κτηνωδίας φροντίζουν να καλύψουν τα «πρόσωπά» τους με κουκούλες (με πλήρη κάλυψη των πολιτικών και διοικητικών προϊσταμένων τους). Πράγμα που αφενός καλύπτει την ανωνυμία τους και αφετέρου αποκαλύπτει το επαίσχυντο της δραστηριότητάς τους (την οποία οι ίδιοι επιθυμούν διακαώς ως τοξικομανείς της βίας για όσο μπορεί να επιτελείται εν κρυπτώ και της οποίας την αποκάλυψη φοβούνται αενάως εξαιτίας της απαξίας που εμπεριέχει.

Η χρήση της κουκούλας παραπέμπει συνειρμικά στον υπόκοσμο (ληστές τραπεζών, τρένων, κ.α.) και στους συνεργάτες των εκάστοτε κατακτητών μιας χώρας (Ελλάδα, Αλγερία, κ.λ.π.).

Συνεπώς, η υιοθέτηση της κουκούλας από την αστυνομία (δηλαδή, η οικειοποίηση από την αστυνομία ενός συμβόλου που ήταν πάντοτε σήμα κατατεθέν της εγκληματικότητας), σημειολογικά υποδηλώνει ότι η αστυνομία εγκληματοποιείται.

Παραφράζοντας ελαφρά τον Μισέλ Φουκό, μπορεί κανείς να διαπιστώσει ότι:

«Η σχεδόν μυθική σπουδαιότητα που αποκτάει ο κουκουλοφόρος αστυνομικός οφείλεται στο γεγονός ότι η εγκληματικότητα, στο πρόσωπο του πάνοπλου μπάτσου που καλύπτει το πρόσωπό του με μια κουκούλα, απέκτησε φανερά τη διφορούμενη κατάσταση του αντικειμένου και του οργάνου ενός αστυνομικού συστήματος που την καταπολεμά και ταυτόχρονα συνεργάζεται μαζί της. Ο κουκουλοφόρος αστυνομικός σημειώνει τη στιγμή που η εγκληματικότητα, διαχωρισμένη από τις άλλες παρανομίες, εντάσσεται στην εξουσία και αντιστρέφεται. Είναι η εποχή όπου πραγματοποιείται η άμεση θεσμική διασύνδεση της αστυνομίας και της εγκληματικότητας. Συγκλονιστική στιγμή όπου η εγκληματικότητα μετατρέπεται σε μηχανισμό της εξουσίας... Τέλος με τη σαιξπηρική εποχή, όπου η εξουσία ταυτίζεται με τη φρίκη σε ένα και το αυτό πρόσωπο. Θ' αρχίσει σε λίγο το καθημερινό μελόδραμα της αστυνομικής ισχύος και της συνενοχής του εγκλήματος με την εξουσία». (Μισέλ Φουκό, Επιτήρηση και Τιμωρία, σ. 372).

Οι κουκουλοφόροι αστυνομικοί που υιοθετούν τις ενδυματολογικές «προτιμήσεις» των εγκληματιών δήθεν αντιπάλων τους, με την αποκρουστική βιαιότητα της συμπεριφοράς τους, πλήττουν καίρια την ανθρωπιά, τις δημοκρατικές ευαισθησίες, την ηθική και την αισθητική μας, και αποκαλύπτουν σ’ ολόκληρη την κοινωνία το καταχθόνιο ψυχοδιανοητικό τους σύμπαν, την προφανή χυδαιότητα και την απύθμενη βαρβαρότητα της ύπαρξής τους, με μια πρωτοφανή επίδειξη του θρασύδειλου «τσαμπουκά» τους που καλύπτεται από τους διαχειριστές της εξουσίας.

Η φιλμογράφηση της κτηνωδίας

Ενίοτε, η βαρβαρότητα αυτή τυχαίνει να φιλμογραφείται με αποτέλεσμα να προβάλλεται δημόσια η ανατριχιαστική κακοποίηση πολιτών από ανώμαλους κουκουλοφόρους και να εισβάλλει στα σπίτια μας μια ομάδα ανθρωπόμορφων τεράτων που υποδύονται τους αστυνομικούς, οι οποίοι (καλυπτόμενοι πίσω από την ανυπαρξία οποιουδήποτε διακριτικού που θα μπορούσε να φανερώσει την ταυτότητά τους) πρωταγωνιστούν σ’ ένα έργο με τίτλο «η αποθέωση της αστυνομικής βαρβαρότητας», που προβάλλεται όλο και πιο συχνά.

Κάθε φορά που τα τηλεοπτικά δελτία ειδήσεων προβάλλουν τα άτυπα Ειδικά Τάγματα Κτηνωδίας επί το έργο, μια ομάδα ανθρωπόσκυλων ανθρωποειδών που χαρακτηρίζονται από ένα πελώριο έλλειμμα ανθρωπιάς, πολιτισμού, μόρφωσης, καλλιέργειας, και ευαισθησίας και διακατέχονται από ένα αβυσσαλέο μίσος για οτιδήποτε ξεφεύγει από τον σωληνοειδή διανοητικό τους ορίζοντα, μπορούν να φτύνουν και να ποδοπατούν ατιμώρητα τις κατακτήσεις του πολιτισμού και να σκιαγραφούν το μέλλον του αστυνομικο-εγκληματικού Μεσαίωνα που επιφυλάσσουν στην κοινωνία οι διαχειριστές της εξουσίας.

Πεδίο σύγκρουσης και, συγχρόνως, αντικείμενο νομής από τους εκάστοτε διαχειριστές της εξουσίας, το κράτος στη χώρα των Γραικών και των Γραικύλων, θεωρείται όχι σαν ένας θεσμός συνέχειας που η λειτουργία του διέπεται από κάποιους γενικά αποδεκτούς και σχετικά σταθερούς κανόνες (όπως συμβαίνει στις σύγχρονες φιλελεύθερες-ολιγαρχικές κοινωνίες) αλλά ως αποκλειστικό φέουδο των εκάστοτε διαχειριστών του.

Σε κάθε κρατικό μόρφωμα, η αστυνομία αποτελεί έναν εξαιρετικά ευαίσθητο «μακρύ βραχίονα» της εξουσίας, απέναντι στον οποίο οι επαγγελματίες πολιτικοί κρατούν μια αμφιθυμική στάση: Ως αντιπολίτευση προσπαθούν να περιορίσουν τις δραστηριότητές της στα πλαίσια του νόμου, ενώ ως κυβέρνηση διακηρύσσουν την ανάγκη της υπέρβασης αυτών των ορίων στο όνομα της προστασίας της κοινωνίας από κάποιο, συνήθως φανταστικό ή κατασκευασμένο, κίνδυνο.

«Το κράτος είναι οι αστυνομικοί» (μου), (δηλαδή Εγώ), αποφαίνονται οι εκάστοτε διαχειριστές της εξουσίας, αποδεικνύοντας ότι η διαχείριση της εξουσίας ήταν και παραμένει υπόθεση του μίστερ Χάϊντ και όχι του δόκτορα Τζέκιλ.

Μ’ άλλα λόγια, η εξουσία βρίσκεται συγχρόνως στην άκρη του πιστολιού και στον πυρήνα της σχιζοφρένειας. Συνεπώς, η κατοχή του πιστολιού και η εξουσιοφρένεια, είναι αναγκαίες ιδιότητες εκείνων που διεκδικούν και διαχειρίζονται την εξουσία, ασχημονώντας ατιμώρητα σε βάρος όλων μας.

Η αμέλεια ή η αδυναμία κάθε κοινωνίας να επιβάλλει όρια στη φρίκη που συνεπάγεται κάθε αυθαίρετη άσκηση της εξουσίας, την καταδικάζει να ζήσει τη φρίκη χωρίς όρια του οργουελιανού «1984» που, δυστυχώς, δικαιώνεται ασταμάτητα.

Κλεάνθης Γρίβας: Ο ΚΑΘ΄ΗΜΑΣ ΜΠΕΪΜΠΙ-ΝΤΟΚ ΝΤΙΒΑΛΙΕ ΤΕΛΕΙΩΣΕ (ΕΥΤΥΧΩΣ) -

«Είμαι βέβαιος ότι ο σπόρος που φυτέψαμε στην έντιμη συνείδηση εκατοντάδων χιλιάδων Χιλιανών δεν είναι δυνατόν να ξεριζωθεί οριστικά… Έχουν την ισχύ. Μπορούν να μας υποτάξουν. Αλλά δεν μπορούν να σταματήσουν τις κοινωνικές διαδικασίες με εγκλήματα και επίδειξη δύναμης. Η ιστορία είναι με το μέρος μας και τη γράφει ο λαός».

Σαλβατόρ Αλιέντε,

Τελευταίο ραδιοφωνικό διάγγελμα,

λίγο πριν πέσει νεκρός από τους φονιάδες

του ένστολου πρακτορίσκου των αμερικανικών μυστικών υπηρεσιών.

«Ο εσωστρεφής [εξουσιο]σχιζοφρενής μπορεί να παρομοιαστεί με μια περοτειχισμένη πόλη που κρατάει τις πύλες της κλειστές και αρνείται να έχει συναλλαγές με τον υπόλοιπο κόσμο… Ένα ρήγμα ανοίγεται στα τείχη και οι σχέσεις με τον κόσμο αποκαθίστανται. Δυστυχώς, δεν μπορούμε να ελέγξουμε την έκταση των ζημιών που έχουν γίνει από τον βομβαρδισμό».

Αντριου Γουάιλι,

Βρετανός ψυχίατρος, αναφερόμενος στην εφαρμογή του Ηλεκτροσόκ, 1940

(αναφ. στο Ναομί Κλάιν, Το Δόγμα του Σοκ, Λιβάνης, 2010, σ. 437)

Ο καθ’ ημάς Μπέϊμπι-Ντοκ Ντιβαλιέ τελείωσε (ευτυχώς). Η πιρουέτα του εκβιαστικού δημοψηφίσματος, του γύρισε μπούμερανγκ. Πίστευε ότι έπαιζε απολύτως σίγουρα, κερδίζοντας και από το «Ναι» και από το «Όχι».

Εάν γινόταν δημοψήφισμα (πράγμα απίθανο)

Στην περίπτωση του «ΝΑΙ»:

● θα νομιμοποιούνταν αναδρομικά («με απόφαση του λαού») όλες οι κατάφωρες παραβιάσεις της συνταγματικής τάξης και το πλήθος των παρανομιών που τις συνοδεύουν, από την πρόσκληση της συμμορίας της Τρόϊκας από τις αρχές του 2010 (1^ο Μνημόνιο), και

● θα νομιμοποιούνταν προκαταβολικά («με απόφαση του λαού») όλες οι κατάφωρες παραβιάσεις της συνταγματικής τάξης και το πλήθος των παρανομιών που μέλλεται να διαπραχθούν με βάση το 2^ο Μνημόνιο, από δω και στο εξής.

● Και ο ίδιος θα διατηρούσε την καρέκλα του (ως «εκφραστής της λαϊκής βούλησης»).

Στην περίπτωση του «ΟΧΙ»:

● Θα νομιμοποιούνταν ο δρόμος προς το χάος (πάλι «με απόφαση και ευθύνη του λαού»).

● Και ο ίδιος θα απεκδύονταν πάσης ευθύνης για όσα έκανε και για τα όσα έμελλε να ακολουθήσουν (αφού «ο λαός αποφάσισε έτσι»).

Μ’ άλλα λόγια, ο αδίστακτος και σπιθαμιαίος πολιτικός υπαλληλίσκος της διεθνούς κερδοσκοπίας και τοκογλυφίας (συνεπικουρούμενος από ένα άθυρμα ιδιοτελών και δουλοπρεπών αυλικών που υποδύονται τους δήθεν πολιτικούς ηγέτες και «εθνο-πατερο-μητέρες»), έπαιξε με βάση τη γνωστή παπατζίδικη μέθοδο του «κορώνα κερδίζω, γράμματα χάνεις» την τύχη ενός ολόκληρου λαού και την ύπαρξη της ευρωζώνης και της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Και έχασε (δυστυχώς γι’ αυτόν και ευτυχώς για μας).

Παραφράζοντας τον Εντουάρντο Γκαλεάνο, σύμφωνα με τον οποίο «οι θεωρίες του Μίλτον Φρίντμαν του έδωσαν το βραβείο Νομπέλ. Στη Χιλή έδωσαν τον Πινοσέτ», (Εντουάρντο Γκαλεάνο, Μέρες και Νύχτες Αγάπης και Πολέμου, Εξάντας, 1978), θα μπορούσαμε να πούμε ότι «οι θεωρίες του Μίλτον Φρίντμαν του έδωσαν το βραβείο Νομπέλ. Στην Ελλάδα έδωσαν τον GAP»,

Ο υπ’ αριθμόν 1 πράκτορας των συμφερόντων της διεθνούς χρηματοπιστωτικής μαφίας σ’ αυτή τη χώρα (υπάρχουν και άλλοι β’ κατηγορίας) αποδεικνύεται πλέον ότι είναι αυτό που ήταν πάντα: Ένα πολιτικό πτώμα σε αποσύνθεση που μολύνει όποιον αγγίζει.

Φαίνεται ότι σε πανευρωπαϊκό επίπεδο μάλλον οδηγείται σταδιακά σε ήττα το παιχνίδι των πολιτικών υπαλλήλων των Σόρος. (Θυμίζω τον τρόπο με τον οποίο ο Σόρος γονάτισε τη στερλίνα στις αρχές της δεκαετίας του 1990, εξαναγκάζοντας την σε έξοδο από το ευρωπαϊκό σύστημα νομισματικών ισοτιμιών).

Ας μην επιτρέψουμε ποτέ ξανά οποιονδήποτε να μιλάει εξ’ ονόματός μας και εναντίον μας. Κι αυτό μπορεί να γίνει εάν παρακολουθούμε (προσεκτικά) και συμμετέχουμε (ενεργητικά) στις εξελίξεις.

Κλεάνθης Γρίβας: ΔΙΩΞΤΕ ΜΑΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΥΡΩΖΩΝΗ ΕΑΝ ΜΠΟΡΕΙΤΕ (που δεν μπορείτε) ΚΑΙ ΕΑΝ ΤΟΛΜΑΤΕ (που δεν τολμάτε)

«Είναι αρρώστια του καιρού μας,

να οδηγούν στραβούς τρελοί…»

Σαίξπηρ: Βασιλιάς Ληρ

«Το κυνικό νόημα του ελληνικού δράματος: λιγότερη δημοκρατία είναι καλύτερη για τις αγορές. Όταν η επιλογή υφίσταται μόνο μεταξύ πανώλης και χολέρας, η απόφαση δεν πρέπει να λαμβάνεται πάνω από τα κεφάλια ενός δημοκρατικού πληθυσμού. Δεν είναι μόνο ζήτημα δημοκρατίας, εδώ διακυβεύεται η αξιοπρέπεια».

Γιούργκεν Χάμπερμας

Frankfurter Allgemeine Zeitung (Καθημερίνη, 8-11-2011)

Η Ευρώπη είναι αντιμέτωπη με την απειλητική πραγματικότητα μιας εν εξελίξει συστημικής κρίσης, η οποία θα περάσει μέσα από μια, αναπόφευκτη, «γιγαντομαχία» ανάμεσα στο Κράτος και το χρηματοπιστωτικό σύστημα, η οποία θα αλλάξει την εικόνα της ολόκληρης ηπείρου.

Η Ελλάδα είναι αντιμέτωπη με μια εξαιρετικά δύσκολη κατάσταση αλλά και την ελπιδοφόρα πιθανότητα της προσβολής της από το «Σύνδρομο Ερντογάν» πράγμα που θα επιτρέψει μια καθαρτήρια παρέμβαση της κοινωνίας η οποία θα σαρώσει το μεταπολιτευτικό καθεστώς της κομματικής κλεπτοκρατίας (στο βωμό της οποίας θυσίαζε αστόχαστα μέχρι σήμερα τη ζωή και την αξιοπρέπειά της), στέλνοντας όλο το διαβρωμένο κλεπτοκρατικό κομματικό προσωπικό στη χαβούζα της ιστορίας.

«Ή αποδέχεστε ένα -άγνωστο, μέχρι τώρα- πακέτο που ‘θα’ υλοποιεί τη Συμφωνία της Συνόδου Κορυφής στις 26 και 27 Οκτωβρίου 2011 ή σας πετάμε έξω από την Ευρωζώνη και της Ευρωπαϊκή Ένωση»],

Με πρόσχημα αυτόν τον απαράδεκτο γκανγκστερικό εκβιασμό που έγινε από τους θλιβερούς υπαλληλίσκους (οι οποίοι συγκροτούν τα «ανακτοβούλια» της Ε.Ε. και της Ευρωζώνης, και οι οποίοι δεν έχουν καμιά δημοκρατική νομιμοποίηση), από την Κυριακή 6-11-2011, με τον αναμενόμενο «ιστορικό συμβιβασμό» των εμπνευστών, οργανωτών, διαχειριστών και επικαρπωτών του καθεστώτος της πολιτικής κλεπτοκρατίας στην μεταπολιτευτική Ελλάδα, το ΠΑΣΟΚ και η Ν.Δ., οι δύο μεγάλες πολιτικές συμμορίες που κυριαρχοιύν στον αστερισμό της εγχώριας κλεπτοκρατίας, τύποις ανταγωνιστικές σε συνθήκες ομαλότητας (με βάση την αλληλοδιαδοχή τους στο διαγούμισμα του τόπου), και ουσιαστικά συμπληρωματικές σε συνθήκες κρίσης, συμπαρατάσσονται σε μια απέλπιδα προσπάθεια να διασώσουν (όχι τη χώρα, αλλά) τη δυνατότητά τους να εξακολουθήσουν τη ληστρική δράση τους και στο μέλλον.

Η μόνη απάντηση σ’ αυτό τον, τυπικά μαφιόζικο, εκβιασμό είναι:

«Διώξτε μας από την Ευρωζώνη,

εάν μπορείτε (που δεν μπορείτε)

και εάν τολμάτε (που δεν τολμάτε)».

1) Δεν μπορείτε. Γιατί δεν υπάρχει καμιά νομική ρύθμιση (συνθήκη):

● Που να επιτρέπει να αναχθεί «η διαφωνία ενός λαού με κάποιο «πακέτο μέτρων» σε εθελούσια έξοδο από την Ε.Ε.».

● Που να απαγορεύει σε έναν λαό να διαφωνήσει με τις καταστροφικές συνταγές του ευρωπαϊκού ιερατείου υπό την απειλή ότι η διαφωνία θα τιμωρηθεί με αποπομπή.

● Που να επιτρέπει σε κάποιους ηγετίσκους (Μέρκελ και Σαρκοζί) «να γράψουν, κατά το δοκούν, στα παλιά τους τα παπούτσια την Συμφωνία της Λισαβόνας η οποία ρητώς λέει πως δεν υπάρχει διαδικασία αποπομπής χώρας-μέλους της ευρωζώνης».

2) Δεν τολμάτε. Γιατί ξέρετε ότι την επομένη της αποπομπής μιας χώρας από την Ευρωζώνη,

δεν θα υπάρχει Ευρώ.

Όπως, σωστά τόνιζε στις 3-5-2011 ο καθηγητής Γ. Βαρουφάκης «Το συμπέρασμα στο οποίο θα καταλήξω είναι ότι, ανεξάρτητα από τις επιθυμίες των ευρωπαίων και τα λόγια των διαδρόμων στις Βρυξέλλες, ο μόνος τρόπος να πάψουν να έχουν την Ελλάδα στα πόδια τους (να μοιράζονται δηλαδή μαζί μας κοινό νόμισμα) είναι να βγουν εκείνοι (και δη οι Γερμανοί) από την ευρωζώνη. Εμάς, δεν μπορούν να μας βγάλουν από το κοινό νόμισμα (κι ας το ποθούν όσο τίποτα άλλο) χωρίς το κοινό νόμισμα να πάψει να υπάρχει εντός ημερών. Τελεία και παύλα». (Γιάνης Βαρουφάκης: «Η κούφια απειλή της εκδίωξης», 30/5/2011)

Και 6 μήνες αργότερα, υποστηρίζει ότι «επειδή για να υπάρχει και στο μέλλον ευρώ, πρέπει πρώτα να διασωθεί το κοινό νόμισμα. Και επειδή για να διασωθεί το ευρώ, πρέπει να καταργηθεί η Συμφωνία του Οκτωβρίου 2011. Γιατί; Επειδή η εφαρμογή της θα επισπεύσει, αντί να σταματήσει, την κατάρρευση της ευρωζώνης». (Γιάνης Βαρουφάκης: «Ενα Οχι Υπέρ της Ευρώπης», 3-11-2011)

Η Ευρωπαϊκή Ένωση στο ξεκίνημά της προβλήθηκε ως ελπίδα για την πολιτική ενοποίηση των ευρωπαϊκών λαών και τη διασφάλιση συνθηκών ελευθερίας, ειρήνης, κοινωνικής δικαιοσύνης και ευημερίας στην πολύπαθη ήπειρο. Αλλά,

στην πορεία της εξέλιξής της αποδείχθηκε ένα εξόχως αντιδημοκρατικό και αντιδραστικό μόρφωμα, το οποίο:

● Αποσκοπεί στη διασφάλιση της δικτατορίας των «αγορών» (τουτέστιν, των πιο επιθετικών εκφάνσεων της διεθνούς κερδοσκοπικής αλητείας), και

● Καθοδηγείται από σκοτεινά «ανακτοβούλια» (κατά το πρότυπο της μαφίας), τα οποία δεν εκλέγονται από κανέναν, δεν ελέγχονται από κανένα και δεν λογοδοτούν σε κανένα δημοκρατικό θεσμό ή όργανο (παρά μόνο στο μπλοκ των διαπλεκόμενων ελίτ του ευρωπαϊκού καπιταλισμού-καζίνο από το οποίο διορίζονται)

Μ’ άλλα λόγια, με αφορμή την παρούσα (και, συνεχώς επιδεινούμενη) κρίση της Ε.Ε. εξαιτίας της πλήρους ανεπάρκειας και των γελωτοποιών που αυτοπροβάλλονται ως «ευρωπαίοι ηγέτες», αποκαλύπτεται «το αποικιοκρατικό και αντιδημοκρατικό πρόσωπο δανειστών-τοκογλύφων και όχι εκλεγμένων ηγετών δημοκρατιών, πρόσωπα που εκφέρουν ρητορική εκβιασμού, εθνοτικής ανωτερότητας και αυταρχισμού». (Νίκος Ξυδάκης, Καθημερινή, 9-11-2011)

Σε ό,τι αφορά την Ελλάδα, αυτά τα «ανακτοβούλια», με ομπρέλα σπιθαμιαίους πολιτικούς τύπου Μέρκελ και Σαρκοζί (και τους, τέταρτης διαλογής, «ομότεχνους» υπαλληλίσκους τους στις χώρες της ΕΕ, όπως οι διάφοροι Θαπατέρο, Παπανδρέου, κ.α.) της επέβαλαν μια πολιτική λιτότητας, περικοπών και ύφεσης, εξωθώντας τους σε μια ύπαρξη κάτω από τα όρια της φτώχειας, αφενός χρησιμοποιώντας την απειλή της εξόδου της από την «ευρωπαϊκή οικογένεια» (Ε.Ε. και Ευρωζώνη), θεωρώντας ότι αυτή η «οικογένεια» αποτελεί ιδιόκτητο ακίνητο από το οποίο μπορούν να εξώνουν όποιον δεν εναρμονίζεται με τα σχέδιά τους), και αφετέρου αποκρύπτοντας εντέχνως το γεγονός ότι «η έξοδος από το ευρώ έστω και μιας μόνο μικρής χώρας θα σημάνει την άμεση κατάρρευση του κοινού νομίσματος» (Γ. βαρουφάκης).

Συνεπώς, η Ελλάδα δεν πρέπει να φοβάται τους γελωτοποιούς της Ε.Ε. Εκείνο που πρέπει να αντιμετωπίσει με τρόπο ριζικό και οριστικό είναι «το πρωταρχικό έγκλημα της κομματοκρατίας που οδήγησε την ελλαδική κοινωνία στα νύχια των κερδοσκόπων, στον εφιάλτη του ‘Μνημονίου’: Tο κομματικό κράτος του πράσινου και του γαλάζιου ΠAΣOK» (Χρήστος Γιανναράς, Καθημερινή, 6-11-2011).

Το χρονικό διάστημα, από το Σάββατο Νοεμβρίου μέχρι σήμερα (9-11-2011), ο πλήρης και τέλειος δημόσιος αυτό-εξευτελισμός της εγχώριας κομματικής κλεπτοκρατίας, επιτρέπει να ελπίζει κανείς ότι μπορεί να πυροδοτηθεί και στην Ελλάδα το «σύνδρομο Ερντογάν» για την άπαξ δια παντός εκρίζωση της κομματο-κλεπτοκρατίας από την ελληνική πολιτική σκηνή και ζωή.

Σημείωση

«ΣΥΝΔΡΟΜΟ ΕΡΝΤΟΓΑΝ»: Ο όρος υποδηλώνει την εντυπωσιακή αντίδραση των Τούρκων ψηφοφόρων, οι οποίοι στις εκλογές του 2002, έδωσαν τη νίκη στο κόμμα του Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν και σάρωσαν όλα τα βρωμερά, δύσοσμα και παρασιτικά «πολιτικά τζάκια» που επί δεκαετίας βυσσοδομούσαν πάνω στο κορμί της κοινωνίας τους, ρίχνοντας στη χαβούζα τους «επιφανέστερους» εκπροσώπους αυτών των «τζακιών» – Τσιλέρ, Ετσεβίτ, Γκιλμάζ, κ.α. (οι οποίοι δεν κατάφεραν καν να εκλεγούν βουλευτές).

Ο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν (Recep Tayyip Erdoğan), Τούρκος πολιτικός, πρώην δήμαρχος Κωνσταντινούπολης, πρωθυπουργός της χώρας (νικητής τριών διαδοχικών εκλογικών αναμετρήσεων: 2002, 2007, 2011). Το κόμμα του Ερντογάν (το ισλαμικών καταβολών κόμμα AKP - Κόμμα Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης) κέρδισε στις εκλογές του 2002, αλλά ο Ερντογάν δεν έγινε Πρωθυπουργός, λόγω «κωλύμματος εκλογιμότητας». Στη θέση του ορίστηκε ο στενός του συνεργάτης Αμπντουλάχ Γκιουλ, μέχρι τις 14 Μαρτίου 2003, οπότε ο Ερντογάν ανέλαβε την πρωθυπουργία. Στις πρόωρες εθνικές εκλογές του Ιουλίου 2007, το κόμμα του Ερντογάν σημείωσε περιφανή νίκη (πάνω από το 46% των ψήφων).Στις εθνικές εκλογές του Ιουνίου 2011, ο Ερντογάν σημείωσε την Τρίτη κατά σειρά εκλογική νίκη.