Κάλπη...κοι

Αν υπήρχε η δυνατότητα αύριο το πρωί με το χτύπημα ενός μαγικού ραβδιού να σε εξαφανίσουν, Έλληνα, θα το έκαναν. Έχει φθάσει πλέον η ώρα που δεν σε χρειάζονται άλλο. Το καθήκον σου, συνειδητά και ασυνείδητα, προς την ναζιστική Ενωμένη Ευρώπη το έκανες και με το παραπάνω. Ο στρατιώτης του Νότου έδωσε ό,τι είχε να δώσει και ήρθε η ώρα να αποσυρθεί από το πεδίο κατασκευασμένης μάχης που έστησαν στρατηγοί και ηγέτες.

Η αλήθεια είναι ότι περίμεναν κάποια ανταρσία από το στράτευμα των νοτίων Βαλκανίων, όπως είχαν βρει από αυτό των βορείων Βαλκανίων δύο δεκαετίες πριν. Αλλά εδώ δε μάτωσε μύτη για το ναρκοπέδιο που σου έστηναν σιγά-σιγά κυκλώνοντας εσένα και τα πολύτιμά σου. Αν και βλέπαμε όλοι ότι ενώ εμείς είχαμε μπροστά το μέτωπο, οι κοινοβουλευτικοί στρατηγοί αντί να κυκλώνουν τους εχθρούς κύκλωναν εμάς, δεν κάναμε βήμα εναντίον τους. Αντίθετα στο τελευταίο σύνθημά τους “ψηφίστε μας” πατώντας πάνω στις νάρκες θα τρέξουν οι Έλληνες για την τελευταία έξοδο.

Γίναμε βάρος περιττό διότι, όπως καταλαβαίνεις από τα όσα διαδραματίστηκαν τα τελευταία 4 χρόνια, αυτό που ήθελαν ήταν η χώρα που θεωρείς μέχρι σήμερα ότι σου ανήκει. Κατά τα ευρωπαϊκά πρότυπα σού ανήκει μόνο ότι σου επιτρέπουν να σού ανήκει. Έφθασες στο σημείο να διαπραγματεύεσαι την γη σου και την ζωή σου με αντίτιμο που θα ορίσει ο ναζιστής γραμματέας του υπουργείου Οικονομικών. Χθες ήταν 50,000 ευρώ, σήμερα είναι 5,000 ευρώ και αύριο θα είναι 1 ευρώ. Η τιμή της ελευθερίας και της ζωής σου, απ' ό,τι βλέπεις, πέφτει κατακόρυφα. Στοιχίζεις περισσότερα πλέον απ' ό,τι μπορείς να δώσεις κι αυτό είναι αντίθετο με το σύστημα των Αρίων της Ευρώπης. Κοινώς μπορούσαν να ανεχτούν τον γύφτο όταν αυτός τους τάιζε, αλλά ήσουν, είσαι και θα είσαι πάντα για την Αρία φυλή των Ευρωπαίων, ο Γύφτος του Νοτιότερου άκρου των Βαλκανίων. Αυτός που κατά τύχη γεννήθηκε στον τόπο των θεών και των ηρώων.

Επί 200 χρόνια δεν είχαν τι να σε κάνουν. Σου όριζαν βασιλιάδες Βαυαρούς, πρωθυπουργούς που έσκυβαν σε κάθε προσταγή των Μεγάλων Δυνάμεων, δικτάτορες που το όνομά τους ήταν μεγαλύτερο από το ύψος τους και πρωθυπουργούς που υπέγραφαν την νέα υποδούλωσή σου στην ΕΟΚ με το πρόσχημα του εξευρωπαϊσμού. Μέχρι και σοσιαλιστή σού έφεραν γνωρίζοντας ότι θα τσιμπήσεις στο “πάρτα όλα” σπρώχνοντάς σε στο λάκκο με τα φίδια. Είχες την ευθύνη των επιλογών σου και τώρα περνάς από τον πάγκο για τις τρύπιες δεκάρες που σου έδωσαν με τις χούφτες και εσύ νόμιζες ότι έπαιρνες χρυσό. Σε έβαλαν στην ευρωπαϊκή σκέψη ότι όλα κοστίζουν και να τώρα που έφθασες εσύ να κοστολογείσαι  από τις εταιρείες τους ως ασθενής, ως άνεργος, ως αναξιοπαθούντας. Φαντάσου ότι ακόμα και για την ναζιστική φρίκη που έζησαν οι πρόγονοί σου, σε έβαλαν στο σκεπτικό να θέλεις να την εξαργυρώσεις, και το χειρότερο, με τον θάνατο και τον βασανισμό των προγόνων σου να ξεχρεώσεις τα δικά σου γούστα. Εις τον θάνατο του μαλάκα! Εκεί καταντήσαμε.

Τους έδωσες το δικαίωμα να σε αντιμετωπίζουν, όχι ως λαό που του ανήκει δικαιωματικά αυτός ο τόπος και η ιστορία, αλλά σαν τον τουρίστα που τυχαία έπεσε εδώ και τώρα δεν έχει να πληρώσει το ξενοδοχείο για να βγάλει την παγερή νύχτα. Βλέπεις κι εσύ την ιστορία σου δεν έκανες τον κόπο να την μάθεις, αλλά τώρα ευκαιριακά την παπαγαλίζεις άτσαλα για να υπερασπιστείς το δικαίωμα της ύπαρξής σου.

Μην ξεχνάς ότι το πολύτιμο επιστημονικό προσωπικό σου το έχουν ήδη πάρει με το πρώτο κύμα νεομετανάστευσης. Τώρα θα πάρουν και το δεύτερο βάζοντας λουκέτο σε ό,τι ακόμα δεν έχουν βάλει και θα μείνουμε πίσω κουτσοί, στραβοί και μίζεροι να ψάχνουμε τρύπα να κρυφτούμε. Αλλά επειδή και οι τρύπες έχουν αξία για τους Ευρωπαίους θα σου ετοιμάσουν τα ανάλογα γκέτο να στριμώξεις την οικογένεια, τα όνειρα και την ξεπεσμένη σου καταγωγή. Δεν είσαι άλλωστε και η γενιά της Προσφυγιάς, ούτε καν η γενιά της Κατοχής. Δεν αντιμετώπισες ποτέ εχθρό κατά μέτωπο για να ξέρεις πώς θα επιβιώσεις, αντίθετα τον εχθρό τον έβαζες στο σπίτι σου ως υποψήφιο σωτήρα του χωριού σου, της πόλης σου, της περιφέρειάς σου, της χώρα σου. Αυτής της χώρας που τώρα εσύ δεν χωράς.

Το πιο άνανδρο πάντως που έχει η ράτσα σου, νεοέλληνα, είναι το πείσμα σου να θέλεις να σώσεις τον διπλανό χωρίς αυτός να έχει ανάγκη την δικιά σου ύποπτη σωτηρία. Γουστάρεις να κάνεις κολιγιές ακόμη και με προδότες ή κουκουλοφόρους για μία θέση στο ψηφοδέλτιο. Για να μου αποδείξεις ότι εσύ είσαι “τρομοκράτης” και “αντιστασιακός”, ενώ εγώ ηττοπαθής. Ότι το δικό σου IQ είναι πιο υψηλό από το δικό μου, που έχω αποφασίσει να μην δίνω κώλο κι ας πεθάνω από ασιτία. Πολεμάς να μην μείνει ούτε μία στάλα ανυπότακτων σε τούτο το χώμα. Γκεμπελίζεις κλείνοντας όλες τις πιθανές διόδους μιας πραγματικής τελευταίας εξόδου.

4 χρόνια Κατοχής και αυτό που μένει τελικά από τους ήσυχους αυτόχειρες, από τους ήσυχους θανάτους, από τα ήσυχα λουκέτα, από τους ήσυχους λυγμούς, από τις ήσυχες καταθλίψεις, από την ήσυχη εθνική παράδοση άνευ όρων είναι ο ανυπόφορος θόρυβος που κάνει η κάλπικη φωνή σου πέφτοντας στους τενεκέδες του ξεπουλήματος.

'Υψωμα Ελλάδα

Πάλι θα χάσουμε. Το προαίσθημα της ήττας είναι το πρώτο που έρχεται πριν η ίδια η ήττα μπει θριαμβεύτρια στην αλωμένη πόλη. Δεν έχει σημασία που δεν κουβαλήσαμε όπλο και δεν ακούσαμε ήχο σφαίρας να περνάει δίπλα από το κεφάλι μας, εμείς πολεμήσαμε.

Δεν έχει καμία σημασία που δεν θα γραφούν ένδοξες ιστορίες για μας τους Έλληνες της πρώτης και δεύτερης 10ετίας του 21ου αιώνα. Δεν έχει σημασία που δεν έχουμε εμφανή ίχνη καταπόνησης στο κορμί μας, ούτε που δεν τραγουδούμε θούριους όλοι μαζί πριν την κάθε μάχη, εμείς πολεμήσαμε.

Ο ιστορικός του μέλλοντος θα μας προσπεράσει γράφοντας απλά σε μια παράγραφο τα ποσοστά ανεργίας της χρονικής περιόδου, τα νούμερα του πληθωρισμού και ίσως τους αριθμούς των τυχαίων θυμάτων. Θα μάς περάσει στα γρήγορα για να πάει παρακάτω, αλλά εμείς πολεμήσαμε.

Είμαστε οι στρατιώτες που δεν φορέσαμε χακί αλλά διανύουμε ήδη τον 5ο χρόνο στο πεδίο της μάχης αντιστεκόμενοι απέναντι σε δύο εχθρικά στρατόπεδα που μάς κήρυξαν τον πόλεμο στα καλά καθούμενα. Δύο στρατόπεδα επανδρωμένα από ντόπιους και ξένους πολιτικούς εγκληματίες με ορδές υποστηρικτών να κάνουν εφόδους από το πρωί μέχρι το βράδυ, τόσο στην χώρα όσο και μέσα στα σπίτια μας. Δεν είχαμε την τύχη να μάς στηρίζει ούτε ηθικά μία άλλη χώρα σε τούτο τον πόλεμο. Μόνοι μας πολεμάμε.

Όλοι μάς χλευάζουν ότι είμαστε ένας λαός του καναπέ, που δεν θέλει να πάρει στα χέρια του την μοίρα της πατρίδας του. Μάς κουνάνε το δάκτυλο που δεν κάναμε ένοπλο αγώνα ενάντια στον εχθρό, που δεν μπουκάραμε στο κοινοβούλιο, που δεν βάλαμε βόμβες και δεν πήραμε κεφάλια. Οι αναλυτές του καναπέ προκαλούν χωρίς να πουν όμως ποιος είναι ο εχθρός. Έτσι στο χαμό να βγούμε με τα χασαπομάχαιρα στον δρόμο απλά για να κάνουν αυτοί χάζι στην αρένα των τηλεοράσεων. Τον εχθρό μόνο εμείς τον ξέρουμε γιατί εμείς πολεμάμε.

Κάθε μέρα τρέχουμε ανάμεσα σε ναρκοπέδια και φυλάμε τα νώτα μας όταν βρίσκουμε τρύπα να ξεκουραστούμε μη και μάς πιάσουν στον ύπνο οι φύλακες της Δημοκρατίας τους και μάς μπουζουριάσουν νωρίτερα από ό,τι θα περιμέναμε για χρέη που μάς φόρτωσαν καταδικάζοντάς μας για εσχάτη προδοσία. Κάθε μέρα μειώνουμε τα γραμμάρια ανθρώπινης χαράς για να βγει ο λογαριασμός στα φάρμακα ενώ δεν είναι λίγες οι φορές που όταν είναι να διανύσουμε μεγάλη απόσταση για ένα μεροκάματο -έξι μέσα στο αμάξι- το μάτι μας δεν είναι στον δρόμο αλλά στον δείκτη της βενζίνης που ανάβει λαμπάκι και δεν βγαίνει ο γαμημένος ανήφορος 20 χιλιομέτρων με τα πόδια  στις 5 το πρωί με παγωνιά. Είναι ο τρίτος χειμώνας που κάνουμε μπάνιο με παγωμένο νερό ενώ νομίζουμε ότι κοροϊδεύουμε τα παιδιά μας λέγοντας ότι τα δώρα δεν έχουν αξία, παρά μόνο η αγκαλιά. Τα δικά μας παιδιά μόνο αγκαλιά παίρνουν εδώ και 4 χρόνια, ενώ εμείς την ίδια στιγμή τραβάμε τα μάτια μας από ντροπή και τα κολλάμε στο πάτωμα.

Πριν μάς κατηγορήσουν οι άνετοι της ζωής ότι όπλο δεν πήραμε ας έρθουν μία φορά στις πολλοστές που έχουμε ζήσει όταν οι γέροι γονείς  ανοίγουν το πορτοφόλι να τσοντάρουν από την πετσοκομμένη σύνταξή τους για το απλήρωτο ρεύμα και το νερό. Είναι από τις πολλές στιγμές που λες ότι ο πόλεμος της αναξιοπρέπειας είναι ο πιο σκληρός από όλους. Σε αυτόν πολεμάμε.

Ό,τι κι αν κάνουμε κάθε μέρα προσέχουμε να μην χτυπήσουμε, να μη πονέσει το δόντι μας, μην πάθουμε κολικό, μην σπάσουμε χέρι γιατί ξέρουμε ότι για μας νοσοκομείο δεν έχει. Η ιδέα ότι μπορεί μία βαριά ασθένεια να σου χτυπήσει την πόρτα είναι αυτή που σού σπάει τον τσαμπουκά και όταν σου καρφωθεί στο κεφάλι είναι σαν να έχεις φάει σφαίρα από ακροβολισμένο καθίκι που σε έχει βάλει στο στόχαστρο. Σε τέτοιον πόλεμο πολεμάμε.

Ανάμεσα σε όλα αυτά, τα καθημερινά που ξεσκίζουν την καρδιά περισσότερο από ό,τι θα πετσόκοβε το κορμί μας μια νάρκη, είναι που κάθε βράδυ πριν κλείσουμε κατ' ανάγκη τα μάτια μας έρχεται και σε χαστουκίζει η ευθύνη για την πατρίδα. Ρίχνεις την κουβέρτα σαν αδιάβροχο πάνω στους ώμους και γυροφέρνεις στο παγωμένο σπίτι, σαν στρατιώτης σε παγωμένο βουνό καταδικάζοντας τον εαυτό σου που σήμερα εσύ έζησες αλλά χάθηκε ένα κομμάτι ακόμα Ελλάδας. Αυτός είναι ο δικός μας πόλεμος.

Έχουμε αρχίσει να μαθαίνουμε να αποχαιρετάμε αδελφούς και φίλους που σαν να είναι ακρωτηριασμένοι στρατιώτες αφήνουν το πεδίο της μάχης Ελλάδα να βρουν μεροκάματο στην άκρη της γης. Αυτοί είναι οι πιο άτυχοι από όλους μας διότι ξέρουν ότι δεν θα δουν το τέλος αλλά δεν θα ξαναδούν την Ελλάδα όπως την γνώριζαν. Η Ελλάδα θα πεθάνει μαζί με μας τους τελευταίους που ξέρουμε ότι δεν θα αντέξουμε να κρατάμε ακόμα για πολύ.

Η ήττα μας είναι σίγουρη. Το βλέπουμε στα πρόσωπα των θριαμβευτών πολιτικών άκαπνων σωτήρων, πληρωμένων προδοτών και αθάνατων γειτόνων που αλαλάζουν με την ψήφο στο χέρι σαν τις πουτάνες της Κατοχής του '40 την ώρα που έφθαναν οι αξιωματικοί των Ες Ες με σοκολάτες και ψωμί για να το γλεντήσουν.

Εμείς οι Έλληνες, των πρώτων δεκαετιών του 21ου αιώνα -μικροί, ήσυχοι και αόρατοι- την ήττα μας πολεμήσαμε. Και είμασταν άριστοι στρατιώτες.

Ύψωμα Ελλάδα by Simple Man

ΟΙ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΙ....Αυτό είναι το χειρότερο είδος που πέρασε από τον πλανήτη, που όχι μόνο δεν κατάλαβε που έτυχε να γεννηθεί αλλά έκανε τα πάντα να ξεκαρφώσει και τον τελευταίο κόκκο ελληνικής άμμου για να πάρει μια άλλη ταυτότητα στα λιλιπούτεια μέτρα του. Να γίνει Άγγλος, Γερμανός, Ιταλός, Γάλλος, ακόμα και Τούρκος ή Αλβανός, Βλάχος ή Σκοπιανός αρκεί να μην έχει να υπερασπιστεί αυτά που τυχαία του χαρίστηκαν. Να βγάλει αυτό το βάρος από πάνω του αφού δεν μπορούσε ούτε να το χαρεί, άρα ούτε να το υπερασπιστεί. Ο δύσκολος τρόπος είναι να κρατήσεις την ταυτότητα σου, ο εύκολος να την αποποιηθείς για 100 τμ τσιμεντένιου κλουβιού με τραπεζικό δάνειο και ένα επίδομα από την μαμά Ευρώπη ως εθνικά ανάπηρος.

Λύπη μόνο για αυτά που θεωρούσαμε ότι θα είναι πάντα εκεί να μάς περιμένουν, όπως οι σπαρμένοι κίονες σε όλες τις γωνιές της Ελλάδας, που πλέον ούτε σαν τουρίστες δεν θα μπορούμε να τους προσκυνήσουμε. Μεσοτοιχία στα μέτρα του ανθρώπου αρχαίοι ναοί με το υπερπολυτελές τερατούργημα ενός κακομοίρη Κινέζου που θα βάλει τον πολύχρωμο Δράκο του να πάρει την δόξα του μαυροντυμένου Μινώταυρου.

Δάκρυ μόνο για αυτά που βουβά έπεφταν όπως τα δέντρα στην Ιερισσό, όπως οι φωλιές των αγριογούρουνων και τα
μονοπάτια των ζαρκαδιών για το χρυσάφι που οι Δυτικοί στοιβάζουν στα αμπάρια των πλοίων τους σαν νέοι Φρανθίσκο Πιθάρρο. Αυτοβαφτιστήκαμε εμείς Δυτικοί δίνοντας το λαιμό ανυπεράσπιστων θαυμάτων της ελληνικής φύσης ως λάφυρο.

Θρήνος μόνο για τις ακρογιαλιές που είτε βουλιάξαμε τα πόδια μας σε αυτές ή το είχαμε όνειρο ότι μια μέρα θα τις ακουμπήσουμε. Η άμμος τους, τα βράχια τους και ο αφρός του κύματος θα μπουν σε ευρωπαϊκή τακτοποίηση, θα δεχθούν τις πολυτελείς πλαστικούρες και τα τσιμεντένια μεγαθήρια τύπου Μαϊάμι. Δεν μπορεί το αλμυρίκι να φυτρώνει άναρχα. Το άναρχο είναι τρομοκρατία για τους ορισμούς των ευρωπαϊκών “ιδεωδών” και πάντα το ταξίδι στο Μαϊάμι θάμπωνε την πλειοψηφία των βλαχοΛουδοβίκων.

Θυμός μόνο για τα ποτάμια που ως ταυτοποιημένοι ευρωπαίοι έχουμε δεχθεί εδώ και 14 ολόκληρα χρόνια ότι δεν είναι στοιχεία της φύσης αλλά προϊόντα υδροηλεκτρικής ενέργειας. Έτοιμοι να φυλακίσουν κι άλλα ποτάμια, να τα κάνουν φράγματα να γίνουμε αναπτυγμένοι, να γίνουμε δυτικοί, Ευρωπαίοι. Να βουλιάξουν πεδιάδες και φαράγγια, να πεθάνουν από ασφυξία δελφίνια, να λιμοκτονήσουν αγριόπαπιες και κύκνοι εις το όνομα του δυτικού πολιτισμού.

Λυγμός μόνο για τα πεδία μαχών υπέρ της ελευθερίας που μόνο μια στήλη λιτή ανέφερε την ανθρώπινη πράξη και τόνοι ξεραμένου αίματος και οστών θαμμένα κάτω από τα πόδια μας. Με σύρματα θα ορίσουν οι Δυτικοί την ιδιοκτησία τους σπάζοντας την στήλη ως άριστοι απόγονοι των Φιλλελήνων. Αμμοκονία θα κάνουν το μάρμαρο, το αίμα και τα οστά. Αμμοκονία....

Πίκρα μόνο για τους λίγους. Για όσους έχουν ήδη νιώσει λύπη, έχουν χύσει δάκρυ, έχουν θυμώσει και κρατάνε βουβό λυγμό για όλα αυτά που τους κληροδοτήθηκαν και προδοτικά παραδόθηκαν από τους πολλούς στων οποίων την ταυτότητα λείπει ο επιθετικός προσδιορισμός για το“ Έλληνας ”: “Κομπλεξικός Έλληνας”.

Αυτό είναι το χειρότερο είδος που πέρασε από τον πλανήτη, που όχι μόνο δεν κατάλαβε που έτυχε να γεννηθεί αλλά έκανε τα πάντα να ξεκαρφώσει και τον τελευταίο κόκκο ελληνικής άμμου για να πάρει μια άλλη ταυτότητα στα λιλιπούτεια μέτρα του. Να γίνει Άγγλος, Γερμανός, Ιταλός, Γάλλος, ακόμα και Τούρκος ή Αλβανός, Βλάχος ή Σκοπιανός αρκεί να μην έχει να υπερασπιστεί αυτά που τυχαία του χαρίστηκαν. Να βγάλει αυτό το βάρος από πάνω του αφού δεν μπορούσε ούτε να το χαρεί, άρα ούτε να το υπερασπιστεί. Ο δύσκολος τρόπος είναι να κρατήσεις την ταυτότητα σου, ο εύκολος να την αποποιηθείς για 100 τμ τσιμεντένιου κλουβιού με τραπεζικό δάνειο και ένα επίδομα από την μαμά Ευρώπη ως εθνικά ανάπηρος.

Φτιαγμένοι από ένα τυχαίο ζευγάρωμα, σε μια τυχαία χρονική στιγμή, δυστυχώς όμως σε αυτόν τον τόπο. Δυστυχώς σε αυτό το κομμάτι γης που όλοι οι θεοί του σύμπαντος βάφτισαν ως “Το κέντρο του κόσμου”. Και οι κομπλεξικοί άνοιξαν τις πόρτες του κέντρου και μπήκε μέσα όλος ο κόσμος. Με δραπανηφόρα, με αλυσοπρίονα, με μπουλντόζες, με γεωτρύπανα, με τουρμπίνες, με ανεμογεννήτριες, με ηλιοσυλλέκτες, με τράπεζες και πάνω από όλα με την λαιμαργία του κατακτητή.

Το μόνο που μένει για τους λίγους είναι να πάρουν μία μπουκάλα κρασί φτιαγμένο με τα τελευταία ελληνικά σταφύλια, ένα κομμάτι τυρί από το τελευταίο ελληνικό γάλα, ένα κομμάτι ψωμί από το τελευταίο ελληνικό στάρι, να ανέβουν στο τελευταίο ελεύθερο ελληνικό ξέφωτο, να ακουμπήσουν στον τελευταίο όρθιο ελληνικό έλατο, δίπλα από το τελευταίο ελεύθερο ελληνικό ρυάκι. Να ζητήσουν σιωπηλά συγνώμη για αυτά που δεν μπόρεσαν να αποτρέψουν, για αυτά που η ελευθεριότητας της Κομπλεξοκρατίας κατάφερε σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα, όση αντίσταση αυτοί κι αν προέβαλαν.

Αυτοί οι λίγοι, οι τελευταίοι, αν έχουν τα κότσια να κάνουν ζημιές ως άναρχα πνεύματα υπέρ της Ελευθερίας, ελληνοπρεπώς θα πράξουν. Κι αν είναι να πεθάνουν γέροι κι ανίκανοι ας αφήσουν την τελευταία τους πνοή αδιαπραγμάτευτοι. Ως πλάσματα που εναρμονίστηκαν απόλυτα με το περιβάλλον των ανθρώπων, των Ελλήνων, των ελεύθερων.

Απο τον Simple Man

ΦΟΒΟΥ ΤΟΥΣ...ΕΛΕΥΘΕΡΟΥΣ

Γράψε τέλος σε ό,τι νόμιζες ότι ήξερες και προπάντων σε αυτό που νόμιζες ότι ήσουν ικανός να κάνεις. Το σύστημα σε χαρακτήρισε δεινόσαυρο. Δεν έχει σημασία η ηλικία που κουβαλά ο καθένας μας, αλλά ούτε και η οποιαδήποτε εξειδίκευση έχει. Άλλαξαν όλα τριγύρω εκτός από εμάς τους ίδιους. Δεν ταιριάζουμε στη νέα εποχή, στη νέα τάξη πραγμάτων, στα νέα που εισέβαλαν στην χώρα. Δεν είναι τα καινούργια παπούτσια που μάς “χτυπάνε”, είναι τα πόδια μας πολύ μεγάλα για να χωρέσουν σε αυτά. Έτσι, ή θα τα φοράμε κουτσαίνοντας μέχρι να μάς χώσουν στην κάσα ή θα αυτοακρωτηριάσουμε τα πόδια μας μπαίνοντας στην ομάδα αναπήρων του νέου κόσμου που έχει αρχίσει. Αυτός ο κόσμος δεν επιτρέπει ξυπόλητους. Τελεία και παύλα. 

 Για το ποιος φταίει δεν χρειάζονται αναλύσεις και μεγάλες κουβέντες. Κοίτα από το μπαλκόνι σου ποιος στο δρόμο περπατά ανάλαφρα με τα λουστρινένια made in EU υποδήματα και θα είσαι σίγουρος για τον ένοχο. Όποιος δεν κουτσαίνει, αυτός σε κατέστησε υποχρεωτικά ανάπηρο. Πολλές φορές δεν χρειάζεται να βγεις καν στο μπαλκόνι. Ακόμη και μέσα στο σπίτι σου -στην υπερεκτιμημένη οικογένειά σου- την ώρα του κυριακάτικου τραπεζιού, σκύψε και κοίτα κάτω από τραπέζι. Σε παράταξη θα δεις τα πόδια που προσαρμόστηκαν.

 Δεν είναι το θέμα χρημάτων που κάνει τη διαφορά, είναι η νοοτροπία των πολλών που άλλαξε σταθερά και ήσυχα από το 2010 μέχρι σήμερα. Δεν είναι ο μισθός και η αδιαμαρτύρητη πληρωμή φόρων, αλλά η ευκολία να είναι τα “καλά παιδιά” βρέξει-χιονίσει. Μην τους σταμπάρει το σύστημα και τους στείλει στο εκτελεστικό απόσπασμα! Μην γυρίσει το μάτι του πάνω τους ο Πανόπτης και δεν προλάβουν να κρυφτούν. Κοινώς, χέστηδες, είτε έχουν θυρίδες σε τράπεζες, είτε συμπληρώνουν χαρτιά για επίδομα “ελάχιστου εγγυημένου εισοδήματος”. Φοβούνται την Ελευθερία περισσότερο από τον Θάνατο και θέλουν να καλύψουν την δειλία τους στριμωγμένοι κάτω από μία σημαία φωνάζοντας με πάθος αλλά κρυμμένοι στο πλήθος “Ελευθερία ή Θάνατος”. Τόσο χέστηδες.

 Τούς βλέπεις με τα καινούργια τους παπούτσια να σπρώχνονται, άλλοι ανάλαφροι κι άλλοι κουτσοί, να είναι μπροστά-μπροστά στην πρώτη γραμμή πληρωμών αποδεικνύοντας ότι σε μια πολεμική σύρραξη θα έκαναν τα πάντα να μπουν στην πρώτη γραμμή λιποτακτών. Δεν παίζει ρόλο αν ο μισθός είναι κρατικός ή από άγριο μεροκάματο. Δεν έχει σημασία αν τα χρήματα που θα δώσεις στο Κράτος θα είναι λυγδιασμένα από το πολύωρο ξύσιμο των αχαμνών σε ένα γραφείο ή λερωμένα από ασβέστη και γράσο. Το αποτέλεσμα είναι ότι στην ίδια πρώτη σειρά στέκονται να δώσουν τον οβολό τους για την “ελευθερία”.


Δεν περνά στιγμή από το μυαλό τους ότι κατάφεραν μετά την Δημοκρατία να καταστήσουν και την Ελευθερία πουτάνα με το ζόρι. Όποιος τα “σκάει” την απολαμβάνει για ένα λεπτό. Μόνο ένα λεπτό διότι το Κράτος-νταβατζής έχει ήδη βρει και άλλους λόγους για πληρωμή να σου επιβάλλει πριν ακόμη ντυθείς και δέσεις τα καινούργια σου παπούτσια έχοντας τελειώσει την γρήγορη συνουσία στα μπουρδέλα-ταμεία των εισπρακτικών ιδρυμάτων. 'Ενα λεπτό κρατάει η Ελευθερία σου: Από την ώρα που ο εισπράκτορας παίρνει τον οβολό σου κι εσύ το αποδεικτικό έγγραφο στα χέρια σου. Μέτρα τις αποδείξεις είσπραξης που σου παρέδωσε το Κράτος από το 2010 μέχρι σήμερα και άθροισε τα λεπτά εικονικής ελευθερίας σου.

Όσον αφορά την πραγματική Ελευθερία είναι σαν αυτόν τον τόπο. Έχει ψηλά και άγρια βουνά. Δεν περπατιούνται με καινούργια λουστρίνια ακόμα κι αν δε σε “χτυπάνε”, ούτε δείχνουν την αξιοθρήνητη ελεημοσύνη να δεχθούν να τα ανέβεις με δεκανίκια. 

ΣΗΚΩΣΑΝ ΟΛΟΚΛΗΡΑ ΜΟΥΣΕΙΑ ΟΙ ΓΕΡΜΑΝΟΙ ΣΤΗΝ ΚΑΤΟΧΗ...!....Οταν δεν λεηλατούσαν γλυπτά από την Ακρόπολη με τις ξιφολόγχες τους, έκαναν βόλτες με τους σκύλους τους στον Ιερό Βράχο, απολάμβαναν ερωτικές στιγμές μέσα στο προφυλαγμένο από τα αδιάκριτα βλέμματα Ερέχθειο, έμπαιναν στον αρχαιολογικό χώρο σε ώρες εκτός λειτουργίας σκαρφαλώνοντας από τον πύργο της Αθηνάς Νίκης και έκαναν την ανάγκη τους εντός του Παρθενώνα διότι «δεν υπήρχαν ευκρινώς τοποθετημένες πινακίδες που να υποδεικνύουν πού υπάρχουν τουαλέτες».

27 Απριλίου 1941: Γερμανικό στρατιωτικό απόσπασμα 
υψώνει τη σημαία με τον αγκυλωτό σταυρό στην Ακρόπολη

Καθώς φουντώνει η συζήτηση για τις γερμανικές αποζημιώσεις, επανέρχεται στην επικαιρότητα ο απολογισμός της μεγάλης ληστείας των κατακτητών. Πάνω από 8.500 πολύτιμα αντικείμενα σε 37 περιοχές της χώρας μας κλάπηκαν ή λεηλατήθηκαν από τους «μορφωμένους» γερμανούς αξιωματικούς κατά την περίοδο της Κατοχής… 

Σήκωσαν ολόκληρα μουσεία οι Γερμανοί στην Κατοχή27 Απριλίου 1941: Γερμανικό στρατιωτικό απόσπασμα υψώνει τη σημαία με τον αγκυλωτό σταυρό στην Ακρόπολη Οταν δεν λεηλατούσαν γλυπτά από την Ακρόπολη με τις ξιφολόγχες τους, έκαναν βόλτες με τους σκύλους τους στον Ιερό Βράχο, απολάμβαναν ερωτικές στιγμές μέσα στο προφυλαγμένο από τα αδιάκριτα βλέμματα Ερέχθειο, έμπαιναν στον αρχαιολογικό χώρο σε ώρες εκτός λειτουργίας σκαρφαλώνοντας από τον πύργο της Αθηνάς Νίκης και έκαναν την ανάγκη τους εντός του Παρθενώνα διότι «δεν υπήρχαν ευκρινώς τοποθετημένες πινακίδες που να υποδεικνύουν πού υπάρχουν τουαλέτες».

Κι όταν τύχαινε να συναντήσουν ένα αρχαίο έργο τέχνης που να τους γυάλιζε στο μάτι, το προσέφεραν ως δώρο στους ανωτέρους τους, όπως έκαναν με μια «άριστη αρχαία κεφαλή γυναικός του 4ου αι. π.Χ.», την οποία χάρισαν στον στρατάρχη Φον Λιστ. Ο λόγος για τους γερμανούς αξιωματικούς και στρατιώτες την περίοδο της Κατοχής, που δεν αρκέστηκαν να πάρουν μαζί τους ως «αναμνηστικά» από την παραμονή τους στη χώρα μας απλώς κάποια θραύσματα αρχαιοτήτων, αλλά εκτιμάται ότι λεηλάτησαν περισσότερα από 8.500 αντικείμενα που προέρχονται από 37 περιοχές της Ελλάδας.

Απολογισμός που γίνεται βάσει της καταγραφής «Ζημίαι των αρχαιοτήτων εκ του πολέμου και των στρατών κατοχής» που συντάχθηκε το 1946 από τη Διεύθυνση Αρχαιοτήτων και Ιστορικών Μνημείων του τότε υπουργείου Θρησκευμάτων και Εθνικής Παιδείας και η οποία, όπως αποσαφηνίζεται στον πρόλογο, δεν είναι πλήρης. Η υπόθεση ήρθε ξανά στη δημοσιότητα με αφορμή τη δήλωση του Μανώλη Γλέζου που επισημαίνει – όπως αναφέρει δημοσίευμα της γερμανικής «Ντι Βελτ» – ότι θα πρέπει να επιστρέψουν στην Ελλάδα οι κλεμμένοι από τους Γερμανούς αρχαιολογικοί θησαυροί. Δήλωση που ήρθε ως απάντηση στον γερμανό υπουργό Οικονομικών Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, ο οποίος αντιμετώπισε απαξιωτικά το ελληνικό αίτημα περί πολεμικών αποζημιώσεων.


«Μορφωμένοι γερμανοί στρατιωτικοί κατόπιν επισταμένης μελέτης του Μουσείου απεφάσισαν και εξετέλεσαν κλοπήν, αφού προηγουμένως κατεσκεύασαν και το προς την κλοπήν κατάλληλον εργαλείον. Εθραυσαν δηλαδή διά καταλλήλως προητοιμασμένου κοντού το παράθυρον της παρά το Μουσείον αποθήκης και διά του κοντού αφήρεσαν αγγεία και ειδώλια εξ αυτής. Γενόμενοι δε αντιληπτοί έφυγον επί μοτοσυκλέττας», αναφέρει μαρτυρία της εποχής για την κλοπή στο Μουσείο της Ελευσίνας.

 Οσο για την έγγραφη δικαιολογία των Γερμανών; «Η προκειμένη περίπτωσις δέον να μη θεωρηθεί ως κλοπή, δι’ ης θα επλούτιζον οι δράσται. Τούτο συνάγεται εκ του γεγονότος ότι πρόκειται περί μορφωμένων ανθρώπων, οίτινες έχουν ενδιαφέρον διά την ελληνικήν αρχαιότητα, όπερ συνάγεται εκ του ότι εγνώριζον την αγγλική και έκαμον χρήσιν του αγγλιστί γεγραμμένου οδηγού. Οι αποκομίσαντες θα είχον προφανώς την πρόθεσιν ν’ αποκτήσουν ενδεχομένως διά του τρόπου τούτου εν ενθύμιον».

Στη Θεσσαλονίκη οι γερμανοί στρατιώτες εμφανίστηκαν αιφνιδίως στο Μουσείο – τότε χρέη μουσείου εκτελούσε η Ροτόντα – και πήραν ένα γυναικείο μαρμάρινο άγαλμα που είχε βρεθεί στην Πλατεία Δικαστηρίων κατά τη διάρκεια εργασιών. Μάταια ο έφορος προσπάθησε να διαμαρτυρηθεί. Οι Γερμανοί τού απάντησαν ότι πρόκειται να το προστατεύσουν σε ασφαλές αντιαεροπορικό καταφύγιο, αλλά στην πραγματικότητα το γλυπτό κατέληξε στη Βιέννη. Τέσσερα μεγάλα κιβώτια γεμάτα κτερίσματα που βρήκαν σε 20 ασύλητους τάφους κοντά στη Φυλακωπή σήκωσαν από τη Μήλο.

Με τρία κιβώτια ευρημάτων έφυγε από την Κνωσό ο στρατηγός Ρίνγκελ που ζήτησε τα κλειδιά του Στρωματογραφικού Μουσείου δήθεν για να μελετήσει. Και στη Χαιρώνεια όχι μόνο έσπασαν το λουκέτο του Μουσείου και τα τζάμια μιας προθήκης για να πάρουν ένα χρυσό δαχτυλίδι, ένα φύλλο χρυσού και πέντε αγγεία, αλλά μέσω τρομοκρατικών ανακρίσεων ανάγκασαν τους μάρτυρες να βεβαιώσουν την αθωότητα των Γερμανών.
 Παρά τις προσπάθειες που είχαν γίνει από ελληνικής πλευράς ώστε πολλές από τις αρχαιότητες των μουσείων να θαφτούν σε υπόγεια, σπηλιές και θησαυροφυλάκια για να προστατευθούν από τους κινδύνους του πολέμου, οι κατακτητές, που εμφανίζονταν ως λάτρεις του αρχαίου ελληνικού πνεύματος, δεν τις αντιμετώπισαν ούτε καν με θαυμασμό σε πολλές περιπτώσεις. Για σεβασμό, δε, ούτε συζήτηση.

Και σοβαρές καταστροφές 
Οι λεηλασίες ήταν μόνο ένα μέρος της δράσης των γερμανών κατακτητών. Διότι δεν ήταν και λίγες οι φορές που στο διάβα τους κατέστρεφαν ό,τι έβρισκαν «πληγώνοντας» βαριά μνημεία και αρχαιολογικούς χώρους.

Φεύγοντας από το Σούνιο, για παράδειγμα, έκαναν ανατινάξεις, με αποτέλεσμα να σπάσει ένα επιστύλιο από τον ναό του Ποσειδώνα. Στην Ελευσίνα όχι μόνο έριχναν κάτω όσους κίονες βρίσκονταν στη θέση τους, αλλά συγκέντρωσαν και όσες αρχαιότητες ήταν διάσπαρτες γύρω από το υδραγωγείο – το οποίο είχαν μετατρέψει σε καταφύγιο – ώστε να χτίσουν με αυτές προστατευτικό τοίχο.

 Ούτε μία, ούτε δύο, αλλά δεκαεπτά βόμβες έριξαν στις 26 Αυγούστου του 1943 τρία γερμανικά αεροπλάνα στη Μονή του Οσίου Λουκά, προκαλώντας πολλές ζημιές στο εξωτερικό. Ενώ από την καταστροφική τους μανία δεν γλίτωσαν ούτε οι πολύχρυσες Μυκήνες. Τέσσερις γερμανοί στρατιώτες έβαλαν σημάδι τους λέοντες της Πύλης των Λεόντων με τα περίστροφά τους, ενώ πέντε συνάδελφοί τους «μετά κοπίδος και σφυρίου» μπήκαν στον Θησαυρό του Ατρέως (ο τάφος του Αγαμέμνονα) καταστρέφοντας πέντε λίθους του τάφου για να πάρουν ισάριθμα χάλκινα καρφιά. Με τα ξίφη τους, δε, χάραξαν τα ονόματά τους σε διάφορα σημεία. Θέλοντας όμως να είναι βέβαιοι ότι θα μείνουν στην αιωνιότητα, μετέφεραν μια σκάλα από τα αυτοκίνητά τους και ανέβηκαν ψηλά για να μην μπορέσει να τα φτάσει κανείς και να τα σβήσει.

Από κοντά και οι Ιταλοί
Μπορεί οι Γερμανοί να λεηλάτησαν και να κατέστρεψαν χιλιάδες αρχαιότητες, όμως και οι Ιταλοί δεν πήγαν πίσω. Χαρακτηριστική είναι η υπόθεση της Δήλου με πρωταγωνιστή τον ιταλό στρατιωτικό διοικητή των Κυκλάδων, Τζοβάνι Δούκα. Ηταν 6 Σεπτεμβρίου του 1941 όταν πήγε στη γενέτειρα του Απόλλωνα και της Αρτεμης με βοηθητικό πολεμικό πλοίο, συνοδευόμενος από έξι αξιωματικούς και έξι στρατιώτες, όπως αναφέρει ο γενικός γραμματέας της Αρχαιολογικής Εταιρείας, ακαδημαϊκός, Βασίλειος Πετράκος στο βιβλίο του «Τα αρχαία της Ελλάδος κατά τον πόλεμο 1940-1944», βασιζόμενος σε ντοκουμέντα της εποχής. «Καθ’ ον χρόνον οι αξιωματικοί ελεηλάτουν τας προθήκας του Μουσείου οι στρατιώται ανοίξαντες το συρτάριον της τραπέζης, ένθα επωλούντο τα εισιτήρια, αφήρεσαν περί τας χιλίας πεντακοσίας δραχμάς».

 Δεν αρκέστηκαν, δε, να λεηλατήσουν Μουσείο και ταμείο, αλλά συνέχισαν την επιδρομή τους και στο ιστιοφόρο «Ευαγγελίστρια» που βρισκόταν αγκυροβολημένο στο νησί λόγω βλάβης, από όπου άρπαξαν από εργαλεία, κλειδιά μηχανής και καμινέτα έως δέκα οκάδες στουπί και δύο κλινοσκεπάσματα από το διαμέρισμα του κυβερνήτη.

Μαίρη Ἀδαμοπούλου

Η ΙΕΡΗ ΓΕΩΓΡΑΦΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ!

Εἶναι αὐτὸς ὁ θαυμαστὸς τόπος ποὺ ζοῦμε, μὲ τὰ καλὰ κρυμμένα μυστικά, ποὺ περιμένουν πάλι νὰ τὰ ξανά-ἀνακαλύψουμε…

 Ἡ Ἱερὴ Γεωγραφία ἒχει ἀπασχολήσει πολλοὺς ἐρευνητὲς. Τὰ ἀποτελέσματα τῶν ἐρευνῶν τους τὰ βρίσκουμε στὰ ράφια τῶν βιβλιοπωλείων. Ἡ ἐπίσημη ἐπιστήμη, ἀρνούμενη ν΄ ἀποδεχτῇ τὰ γεγονότα, πρόσφατα ἂρχισε νὰ ἐρευνᾶ καὶ νὰ χρησιμοποιῇ τὸ πλῆθος τῶν στοιχείων ποὺ δηλώνουν τὴν γεωμετρικὴ σχέση ποὺ 
συνδέει τοὺς Ἱεροὺς Τόπους τῶν Ἑλλήνων.


Οἱ ναοί, τὰ μαντεῖα, οἱ πόλεις καὶ τὰ μνημεῖα, συνδέονται μεταξύ τους μὲ γεωμετρικὲς σχέσεις, σχηματίζοντας γεωμετρικὰ σχήματα, ὃπως τρίγωνα, πολύγωνα καὶ ὁμόκεντρους κύκλους, ἐνῶ καὶ οἱ ἀποστάσεις ποὺ ἒχουν μεταξύ τους εἶναι προϋπολογισμένες καὶ συγκεκριμένες. Καὶ ὂχι μόνο αὐτὰ, 
ἀλλὰ καὶ τύμβοι, Ἀσκληπιεῖα, θέσεις μαχῶν, γυμναστήρια, θέατρα, στάδια, πῦλες πόλεων, μνημεῖα καὶ ἂλλοι χῶροι μὲ ἱερὴ σημασία, ἦταν κατανεμημένα ἁρμονικά σὲ ὃλο τὸ γεωγραφικὸ χῶρο τῆς Ἑλλᾶδος μὲ ἀναλογίες καὶ συμμετρίες στὶς ἀποστάσεις τους, ἐπιδιώκοντας ὂχι μόνο τὴν ὀμορφιὰ καὶ τὴν ἀρμονία, ἀλλὰ καὶ τὴν ἐκμετάλλευση τῶν εὐνοϊκῶν συνθηκῶν ποὺ ἐξέπεμπε ὁ κάθε τόπος, τῶν ἱερῶν ἰδιαιτεροτήτων ποὺ εἶχε, ὃπως π.χ. τὸ Ἀμφιάρειον καὶ ἡ στοά ἐγκοίμησῆς του.


Ἀντιθέτως ἀπ΄ὃ,τι γενικὰ πιστεύεται, τὸ πρόβλημα τοῦ γεωγραφικοῦ πλάτους λύθηκε ἢδη ἀπὸ τὴν ἀρχαιότητα, ἀλλιῶς πῶς θὰ μπορούσαμε νὰ ἐξηγήσουμε τὸ γεγονὸς ὃτι τὰ τρία μεγάλα Ἠραῖα, τῆς Ὀλυμπίας, τοῦ Ἂργους καὶ τῆς Σάμου, βρίσκονται στὸ ἲδιο γεωγραφικὸ πλάτος;

Οἱ περισσότεροι ἐρευνητὲς ὑποστηρίζουν ὃτι, κάτοχοι τῆς προκατακλυσμιαῖας αὐτῆς γνώσης ἦταν τὰ πυθόχρηστα μαντεῖα. Τὸ κάθε πυθόχρηστο ἐξαρτώμενο ἀπὸ τοὺς Δελφοὺς μαντεῖο, εἶχε ἓναν λίθινο ὀμφαλό. Οἱ ὀμφαλοὶ ἦταν τὰ ἐπίσημα γεωδαιτικὰ σημεῖα ποὺ χρησίμευαν γιὰ τὸν ὑπολογισμὸ τῶν ἀποστάσεων μεταξὺ ὃλων τῶν ἱερῶν, μαντείων, πόλεων κλπ. Οἱ ὀμφάλιοι λίθοι ποὺ ἒχουν διασωθεῖ σὲ ἀρχαίους ναούς, εἶναι «χᾶρτες» ποὺ δείχνουν τοὺς ἐνεργειακοὺς μεσημβρινοὺς καὶ παραλλήλους, οἱ ὁποῖοι συνδέουν γεωδαιτικὰ τὰ ἀρχαῖα ἱερὰ καὶ τὶς πόλεις μεταξύ τους.

Ὃλοι οἱ παραδοσιακοὶ λαοί, θεωροῦσαν τὸν πλανήτη γῆ ζωντανὸ ὀργανισμό. Ἡ Γαῖα τρέφεται καὶ διατηρεῖται στὴ ζωὴ μὲ ἓνα δίκτυο ἀπὸ ὑπόγειες ἀρτηρίες, ἀνάλογες μὲ τὶς ἀρτηρίες καὶ τὶς φλέβες τοῦ ἀνθρώπινου σώματος. Στὶς ἀρτηρίες αὐτές, ποὺ σήμερα ὀνομάζονται «τελλουρικὰ ρεύματα» καὶ μὲ τὰ ὁποῖα συμπίπτουν οἱ κυριότερες ἐνεργειακὲς γραμμὲς L, ρέει ἓνα μεῖγμα ἡλεκτρομαγνητικῆς καὶ αἰθερικῆς ἐνέργειας. Οἱ διασταυρώσεις, τουλάχιστον δυὸ τέτοιων «ἀρτηριῶν», χαρακτηρίζονται στὶς ἀρχαῖες παραδόσεις ὃλου τοῦ κόσμου, ὡς τόποι δύναμης, ἱεροὶ χῶροι, ἂβατα ἢ ταμποῦ. Εἶναι περιοχὲς ὃπου ὁ χῶρος, ὁ χρόνος, ἡ ὓλη καὶ ἡ ἐνέργεια συμπεριφέρονται διαφορετικὰ ἀπὸ τὰ συνηθισμένα. Τυπικὸ τέτοιο παράδειγμα εἶναι τὸ ἐσωτερικὸ τῆς Μεγάλης Πυραμίδας ἢ ἡ κορυφὴ τοῦ Λυκαίου ὂρους στὴν Ἀρκαδία (ἡ ρίζα λύκ- σημαίνει φῶς).

Ὑπάρχουν σ΄ ὃλη τὴ γῆ τέτοιες περιοχὲς ὃπου οἱ μαγνητικὲς καὶ ἂλλες αἰθερικὲς δυνάμεις γίνονται εὒκολα ἀντιληπτές ἀπὸ ἂτομα εὐαίσθητα στὴ ραβδοσκοπία ἢ ἀπ΄τὸ συναίσθημα τῆς ἀνανέωσης καὶ τῆς ψυχικῆς εὐφορίας ποὺ προκαλοῦν στὸν ἂνθρωπο, ἒστω καὶ μὲ ὀλιγόλεπτη παραμονὴ ἐκεῖ. Αὐτοὺς τοὺς ἐνεργειακοὺς κόμβους καὶ τὶς δυνάμεις ποὺ τοὺς διέπουν, ἐκμεταλλεύτηκαν οἱ πρόγονοί μας καὶ ὀδήγησαν τὴν Ἑλλάδα στὸ ἀπόγειο τῆς γνώσης καὶ τῆς δύναμης.

Γιὰ τοὺς ἀρχαίους, οἱ γραμμὲς μεταφορᾶς θετικῆς ἐνέργειας συμβολίζονταν ἀπὸ φίδι ἢ δρᾶκο (π.χ. κηρύκειο Ἑρμῆ, ρᾶβδος τοῦ Ἀσκληπιοῦ κλπ.). Τὰ Ἀσκληπιεῖα ἐκμεταλλεύονταν τὴν ροὴ θετικῆς ἐνέργειας, ποὺ ἐνεργοποιοῦσε τὴν δραστηριότητα ἲασης τοῦ πάσχοντος ὀργανισμοῦ.

Ἡ γνώση αὐτὴ ἐπέτρεπε στοὺς ἀρχαίους νὰ ἀναγνωρίζουν τὴν ἐνέργεια ποὺ ἐκπέμπουν οἱ τόποι δύναμης καὶ τοὺς παράγοντες ποὺ τὴ βοηθοῦν, ὃπως π.χ. τὰ ὑπόγεια ὑδάτινα ρεύματα, οἱ κοιλότητες τοῦ ἐδάφους καὶ οἱ σχισμὲς τοῦ ὑπεδάφους, οἱ κοιλᾶδες τῶν ποταμῶν, οἱ ὀροσειρές, οἱ συστάσεις τῶν πετρωμάτων (κρύσταλλα) ποὺ κάποιες φορὲς λειτουργοῦν ὡς πόλος ἒλξης γιὰ οὐράνιες ἐνέργειες, οἱ ἂνεμοι, ὁ ἡλεκτρισμὸς καὶ μαγνητισμὸς τοῦ ἐδάφους, τὸ ὑψόμετρο κλπ. Ὃπως ἐπίσης καὶ τὸν ἐντοπισμό τοῦ σημείου ὓψιστης ἐνέργειας, στὸ ὁποῖο ἀποδίδονται οἱ ὃροι: «πηγὴ τῆς ζωῆς», «ἀθάνατο νερό», «αἰώνια νεότητα».

Ἀκρόπολις, τοῦ Γερμανοῦ ἀρχιτέκτονα  Leo Von Klenze, 1846

Οἱ ἀρχαῖοι λαοὶ εἶχαν συμπεράνει πὼς ἡ ἐνέργεια τῶν γραμμών τοῦ «ρεύματος τοῦ δράκου ἢ τοῦ φιδιοῦ» ἦταν θεραπευτική, ἀνανεωτική, ἀφύπνιζε τὴ συνείδηση, καθῶς διέτρεχε ὃλη τὴ γῆ γονιμοποιῶντας τὶς δυνάμεις τῆς ζωῆς. Γι’ αὐτὸ σὲ τέτοιους τόπους δύναμης ἰδρύονταν ἱερά, μαντεῖα, θεραπευτήρια, γυμναστήρια καὶ θέατρα. Οἱ ἂνθρωποι πήγαιναν ἐκεῖ γιὰ νὰ πάρουν κάτι τὸ ἀνώτερο, τὸ πνευματικό, πήγαιναν ἐκεῖ γιὰ νὰ πάρουν χρησμούς, νὰ μάθουν τὸ μέλλον τους ἀλλὰ καὶ γιὰ νὰ γίνουν καλά, γιὰ νὰ ζητήσουν ἀπὸ τοὺς θεούς τους ὑγεία, εὐημερία καὶ εὐεξία.

 Σὲ τέτοιους τόπους οἱ θεοί, οἱ ἂγγελοι, τὰ πνεύματα, μποροῦν νὰ ἐμφανιστοῦν καὶ νὰ ἐπικοινωνήσουν μὲ τοὺς ἀνθρώπους γιὰ νὰ τοὺς δώσουν ὀδηγίες γιὰ τὸ καλό τους.
Πολλοὶ λαοὶ τῆς ἀρχαιότητας ταξίδευαν ἀπὸ τόπο σὲ τόπο, ἒκαναν αὐτὸ ποὺ λέμε Ἱερή Ὀδοιπορία, γιὰ νὰ βρεθοῦν σὲ τέτοιους τόπους δύναμης, ὃπως κάνουμε καὶ σήμερα (Τῆνος, Παναγία Σουμελᾶ κλπ). Δὲν πρέπει νὰ ξεχνᾶμε ἂλλωστε ὃτι οἱ περισσότεροι χριστιανικοὶ ναοὶ χτίστηκαν πάνω στὰ ἐρείπια τῶν ἀρχαίων ναῶν, ἀκριβῶς σὲ ἐκεῖνα τὰ μέρη ποὺ οἱ ἀρχαῖοι εἶχαν κτίσει τὰ μαντεῖα καὶ τὰ ἱερά τους, ἐπειδῆ θεωροῦσαν ὃτι εἶχαν κάτι ἀπὸ τὸν οὐρανὸ μέσα στὴ γῆ.

Συμπεραίνουμε λοιπὸν ὃτι δὲν ὑπῆρχε τυχαιότητα ἐκεῖ ποὺ συναντᾶμε τόπους δύναμης, ἀλλὰ ἀντίθετα πολὺ μεγάλη σοφία ἀπὸ τὴ μεριὰ τῶν φιλοσόφων ἱερέων, ποὺ καθοδηγοῦσε τὶς πράξεις τους. Ἒτσι κατάφερναν νὰ ἀνυψώσουν τὸ λαὸ σὲ ἓνα ὓψος πολιτισμιακό, φιλοσοφικό, ἐπιστημονικό, ἀξιοζήλευτο γιὰ τοὺς ἀνθρώπους τοῦ σήμερα, ποὺ ὃλα δομοῦνται τυχαῖα καὶ ἂναρχα….

Ἡ Ἑλλάδα εἶναι γεμάτη μυστικά.

Ὁ Ρῆγας Βελεστινλῆς μὲ τὴν Χάρτα του, εἶναι ὁ πρῶτος σύγχρονος Ἓλληνας ποὺ κάνει ἀναφορὰ στὶς ἰσχυρές γαιωδετικὲς δυνάμεις ποὺ διέπουν τὸν τόπο μας, ξεσηκώνοντας ἒτσι τὸν ἐθνικὸ πατριωτισμὸ καὶ προετοιμάζει τὸ ἒδαφος γιὰ τὴν Ἐπανάσταση.

Τὸ 1967, ὁ Jean Richer, μὲ τὴν ἐργασία του «Ἡ Ἱερή Γεωγραφία τοῦ Ἑλληνικοῦ Κόσμου» ἡ ὁποία ἐκδόθηκε σὲ βιβλίο, κερδίζει τὸ πρῶτο βραβεῖο τῆς Γαλλικῆς Ἀκαδημίας. Ὁ συγγραφέας προλογίζει τὸ βιβλίο του ὡς ἐξῆς… «Οἱ σκέψεις, οἱ γραμμές, τὰ κείμενα τὰ ὁποῖα συγκεντρώθηκαν ἐδῶ, περιγράφουν κατὰ κύριο λόγο τὴν μυστικὴ ἢ ἱερὴ γεωγραφία τῆς Ἑλλᾶδος. Τὸ σύνολο γεννήθηκε ὡς ἀποτέλεσμα μιᾶς παρατεταμένης ἐπαφῆς μὲ τὴν Ἑλληνικὴ Γῆ. Μία σειρὰ διαισθητικῶν συλλογισμῶν, ποὺ μᾶς παρουσιάστηκαν ἀρχικὰ ὡς ὂμορφες εἰκόνες, ἐπιβεβαιώθηκαν κατὰ τρόπο ἐντυπωσιακὸ ἀπὸ ἓνα σύνολο ἐλέγχων ποὺ περιγράφουμε καὶ ἀπὸ τὴν ἀδιαμφισβήτητη μαρτυρία τῶν μνημείων…»

Μετὰ τὴν ἀποκάλυψη τοῦ Ἀρχαίου Γεωμετρικοῦ Τριγωνισμοῦ, ἀπὸ τὸν Γάλλο J. Richer καὶ τὴν μερικὴ μαθηματικὴ καὶ ἀστρονομική ἐρμηνεία τῶν ἀρχαίων μνημείων ἀπό τὸ Θ. Μανιᾶ τὸ 1971 καὶ ἐν συνεχεῖᾳ ἀπὸ τὸν Ἀ. Ἀλεξίου τὸ 1974, τὸ γεγονὸς ποὺ πραγματικὰ ἒχει ἰδιάζουσα βαρύτητα, εἶναι ἡ διαπίστωση ὃτι ἡ ἀρχαία ἑλληνικὴ γλῶσσα ἒχει τέλεια σχέση μὲ τὰ μαθηματικὰ καὶ ἐπέκεινα σχετίζεται ἂμεσα μὲ τὰ μνημεῖα τῆς ἀρχαιότητας καὶ τὴν Τριγωνοδαισία τοῦ Γεωγραφικοῦ χώρου τῆς Ἑλλάδος. Γιὰ παράδειγμα ἡ Ἀθῆνα ἰσαπέχει ἀπὸ τὴ Σπάρτη καὶ τὴ Δῆλο (800 στάδια) καθῶς καὶ ἀπό τὴν Κνωσὸ καὶ τὴν Πέλλα (1.765 στά­δια). Ἀναλύοντας μάλιστα τοὺς ἀριθμοὺς σὲ γράμματα, ἒχουμε ΑΘΗΝΑΙ ΚΝΩΣΟΣ ΠΕΛΛΑ = 1.765!

Οἱ τριγωνομετρικὲς σχέσεις ποὺ σχηματίζουν μεταξύ τους οἱ Ἱεροὶ Τόποι τῶν Ἑλλήνων εἶναι χαρακτηριστικές. Ἀναφορικὰ μόνο νὰ πῷ, ὃτι τὸ μαντεῖο τῆς Δωδώνης, βρίσκεται εὐθυγραμμισμένο μὲ τὸ μαντεῖο τῶν Δελφῶν, τὴν Ἀκρόπολη τῶν Ἀθηνῶν καὶ τὴ Δῆλο, ἐνὼ παράλληλα ἰσαπέχει ἀπὸ Ἀθῆνα - Σπάρτη (1.700 στάδια), Δελφοὺς - Ἰωλκὸ (1.050 στάδια), Ὀλυμπία - Τροφώνιο Μαντεῖο (1.240 στάδια), Ἀνάκτορα Νέστορα - Ἐλευσῖνα (1600 στάδια), Κνωσὸ - Μίλητο (3.300 στάδια).

Τὸ ἰσοσκελὲς τρίγωνο ποὺ ὀρίζουν οἱ περιοχὲς Δωδώνη - Ἀνάκτορα Νέστορα -Ἐλευσῖνα, μὲ γωνία κορυφῆς 40°, ἀνήκει σὲ κανονικὸ ἐννιάγωνο. Τὸ ἰσοσκελὲς τρίγωνο Δωδώνης - Ὀλυμπίας - Τροφωνίου Μαντείου ἀνήκει σὲ κανονικὸ δεκάγωνο, τὰ γεωμετρικὰ στοιχεῖα τοῦ ὁποίου προεκτεινόμενα συναντοῦν πόλεις ὃπως τὸ Ἳλιον (Τροία), ἡ Σμύρνη, ἡ Κνωςός, ἡ Φαιστός, ἡ Σπάρτη κ.ἂ. Τὸ τρίγωνο Δωδώνης –Κνωσοῦ - Μιλήτου ἀνήκει σὲ κανονικὸ δωδεκάγωνο μὲ γωνία κορυφῆς 30°. Τὸ τρίγωνο Δωδώνης – Δελφῶν - Ἰωλκοῦ εἶναι ἰσοσκελὲς καὶ ἀνήκει σὲ κανονικὸ δωδεκάγωνο. Τὸ τρίγωνο Δωδώνης - Ἀθῆνας - Σπάρτης ἀνήκει σὲ κανονικὸ πολύγωνο μὲ δεκατρεῖς πλευρές.

Ἲσως κάποιος ὑποθέσει ὃτι πρόκειται γιὰ ἁπλὲς συμπτώσεις καὶ ὃτι εἶναι φυσικὸ νὰ ὑπάρχουν τέτοιοι συσχετισμοί, ἐφόσον στὴν ἀρχαιότητα ὑπῆρχαν πάρα πολλοὶ ἱεροὶ τόποι καὶ ἂλλα μέρη ἰδιαίτερης σημασίας στὸν Ἑλληνικὸ Χῶρο. Πιθανὸν μάλιστα νὰ θεωρηθῇ ὑπερβολικὸ τὸ ὃτι οἱ ἐρευνητὲς ἒχουν διαπιστώσει τὴν ἀναλογικὴ συσχέτιση τόσο πολλῶν κωδικῶν σημείων μεταξύ τους! Ὃμως αὐτόματα ἒρχεται ἡ ἀπάντηση ἀπὸ τὸν Ἣρωνα τὸν Ἀλεξανδρέα: «Ἡ γεωδαισία ποιεῖται τὰς διαιρέσεις οὐ μόνον εἰς ἰσότητας ἀλλὰ καὶ κατὰ λόγους καὶ ἀναλογίας.»

Ἂλλωστε ἀποτελεῖ ἓνα φαινόμενο ἀπίστευτα συχνὸ γιὰ νὰ δεχτοῦμε ὃτι πρόκειται γιὰ ἁπλὲς συμπτώσεις, ἐνὼ ἡ συγκεκριμένη ἐκδοχὴ τῆς σύμπτωσης, ἀποκλείεται παντελῶς, καθῶς πολλοὶ ἀρχαῖοι συγγραφεῖς εἶχαν ἀναφερθεῖ σὲ αὐτὸ μὲ σαφήνεια.

Ὃμως καὶ ὁ ἲδιος ὁ Μέγας Ἀλέξανδρος φαίνεται ὃτι ὑπῆρξε συνεχιστὴς τῆς ἐφαρμογῆς τοῦ ἀρχαίου γεωδαιτικοῦ νόμου. Οἱ πόλεις ποὺ ἲδρυσε καὶ στὶς ὁποῖες ἒδωσε τὸ ὂνομά του κτίστηκαν σὲ συγκεκριμένες γεωγραφικὲς θέσεις. Χαρακτηριστικὴ περίπτωση ἀποτελεῖ ἡ Ἀλεξάνδρεια τῆς Αἰγύπτου καὶ ἡ Ἀλεξανδρέττα τῆς Ἰσσοῦ, πόλεις ποὺ ἰσαπέχουν ἀπὸ τὴν Πέλλα 6.600 στάδια!
Ἀκόμη πιὸ ἐντυπωσιακὸ φαίνεται τὸ ἐνδεχόμενο ὁ Ἀλέξανδρος νὰ ἐπέλεγε τὰ σημεῖα τῶν μαχῶν βάσει γεωδαιτικῶν μεθόδων. Εἶναι πιθανό, γιὰ παράδειγμα, νὰ προκλήθηκε σκόπιμα ἡ μάχη στὴν Ἰσσό, καθῶς ὁ μεγάλος στρατηλάτης ἐγκαταστάθηκε μὲ τὸ στρατό του στὸ συγκεκριμένο σημεῖο ἀναμένοντας τὴν ἐπίθεση τοῦ Δαρείου!

Χρειάζεται νὰ δώσουμε περισσότερη σημασία στὴ γνώση τῶν ἀρχαίων, νὰ τὴν σεβαστοῦμε καὶ νὰ προσπαθήσουμε νὰ τὴν ἀποκωδικοποιήσουμε καὶ νὰ τὴν ἐφαρμόσουμε ὁ καθένας στὴ ζωή του καὶ ὃλοι μαζί. Ἡ μοίρα τοῦ Ἀνθρώπου δὲν εἶναι νὰ σέρνεται, ἀλλὰ νὰ ἀνυψώνεται ἀπὸ τὴ Γῆ στὸν Οὐρανό. Γι’ αὐτό τὸ λόγο καὶ οἱ σοφοὶ ὃλων τῶν λαῶν ἲδρυαν τὰ ἱερὰ καὶ τὶς πόλεις τους σὲ ἐκεῖνα τὰ μέρη ποὺ ἡ Γῆ «παντρευόταν» μὲ τὸν Οὐρανό.

Στὴν Ἑλλάδα, μόνο τὰ τελευταῖα χρόνια ξεκίνησε μία προσπάθεια ἐπαλήθευσης τοῦ πλήθους στοιχείων ποὺ οἱ ξένοι πανεπιστημιακοὶ καὶ οἱ Ἓλληνες ἐρευνητὲς ἒχουν ὑποδείξει…

Γιώργος Κοντογιώργης, Οι "εξεταστικές" ως αμυντικό ανάχωμα της ολιγαρχικής κομματοκρατίας....εάν εκαλείτο ο πιο ευφάνταστος κακοποιός να νομοθετήσει ώστε να μην μπορεί να τον συλλάβει κανένας νόμος/αρχή, δεν θα είχε υφάνει ένα τόσο περίτεχνο σύστημα ασυλίας, όσο αυτό της ελληνικής κομματοκρατίας.

Τι είναι άραγε αυτό που δημιουργεί τη μεγαλύτερη διακομματική συμφωνία, ανεξαρτήτως ιδεολογίας; Οι εξεταστικές. Η υφαρπαγή της δικαιοδοτικής αρμοδιότητας από τον φυσικό της φορέα, τη δικαιοσύνη, προκειμένου η κομματοκρατία να διατηρήσει το απολυταρχικό καθεστώς της, να είναι εκτός της πολιτείας δικαίου. Η εξαίρεση του πολιτικού προσωπικού από την πολιτεία δικαίου αποτελεί μια αυθεντική επιβεβαίωση της ομοθετικής συνάφειας του κράτους της νεοτερικότητας με το ομογάλακτό του, εκείνο της απολυταρχίας.

Προσποιούνται ότι το προβλέπει το Σύνταγμα. Πλην του ότι αυτοί το έγραψαν, εντυπωσιάζει η εμμονή να μην παραιτούνται από την "αρμοδιότητά" τους, παρόλον ότι είναι εύκολο να το πράξουν: να αποδεχθούν το πόρισμα της ανακριτικής αρχής και να το παραπέμψουν απευθείας στη δικαιοσύνη. Η κυβέρνηση Σύριζα ήρθε να ομολογήσει με πανηγυρικό τρόπο και στο ανώτερο επίπεδο τη διακομματική συμφωνία για τη διατήρηση της αυστηρά ολιγαρχικής λογικής του συστήματος. Τι μας είπε στον ελάχιστο χρόνο που είναι στην εξουσία;

Πρώτον, θα δημιουργήσει  εξεταστική για το μνημόνιο, προκειμένου να ενημερωθεί ο ελληνικός λαός πώς εισήλθαμε σ'αυτό, χωρίς καμία πρόθεση "ποινικοποίησης" της πολιτικής ζωής.

Δεύτερον, προκρίνει εμμονικώς την εξεταστική και προσποιείται ότι δεν άγγιξε τα ώτα της η λύση της παραίτησης της Βουλής από τη δικαιοδοτική της αρμοδιότητα. Τούτο σημαίνει ότι δεν ενοχλείται η "δημοκρατική" ευαισθησία του πολιτικού προσωπικού να μην υπόκειται στη δικαιοσύνη, να είναι αυτό συγχρόνως κριτής των πράξεών του. Μόλις πρόσφατα ο πρωθυπουργός Τσίπρας δήλωσε ότι για τους πολιτικούς τις ευθύνες τις απονέμει ο λαός στις εκλογές και όχι η δικαιοσύνη! Η ενασχόληση της δικαιοσύνης με τα πεπραγμένα των πολιτικών αντιμετωπίζεται ως μια αποκρουστική βαθιά "αντιδημοκρατική" προοπτική, διότι "ποινικοποιεί" την πολιτική ζωή. Τρίτον, πληροφορηθήκαμε επίσης ότι η εξεταστική θα ασχοληθεί με το μνημόνιο, όχι με την αιτία του μνημονίου. Εάν επομένως λεηλατήθηκε η χώρα και οδηγήθηκε στο μνημόνιο, ιδίως από την περίοδο της εισόδου της στο ευρώ, με προέχουσα την πρωθυπουργία Σημίτη, αυτό δεν ελέγχεται. Δεν υπέχει κανείς ευθύνη γι'αυτό.

Ο πρωθυπουργός μας εξήγησε γιατί, λέγοντας ότι δεν θα περιλάβει την περίοδο Κ.Καραμανλή διότι αυτόν τον έκρινε ο λαός στις εκλογές του 2009. Να υποθέσω ότι αδυνατεί να διακρίνει ότι στις εκλογές ο "λαός" αποφασίζει ποιος θα ασκήσει την εξουσία την επόμενη περίοδο και δεν δικάζει;  Ότι το δικάζειν ανήκει στη δικαιοσύνη; Προφανώς όχι. Κάτι άλλο θέλει να πει, κι αυτό είναι ότι έχει εναγκαλισθεί, ομογνωμόνως με όλες τις πολιτικές δυνάμεις, το καθεστώς της νεοτερικής ολιγαρχίας και ότι μάλιστα εννοεί να το διαχειρισθεί με τον ιδιαίτερο έκφυλο τρόπο που το έχει μεταλλάξει η ιθαγενής κομματοκρατία.

Άραγε χρειάζεται πιο καθαρή ομολογία για τον λεηλατικό χαρακτήρα της ελληνικής ολιγαρχίας; Έχω πει ότι εάν εκαλείτο ο πιο ευφάνταστος κακοποιός να νομοθετήσει ώστε να μην μπορεί να τον συλλάβει κανένας νόμος/αρχή, δεν θα είχε υφάνει ένα τόσο περίτεχνο σύστημα ασυλίας, όσο αυτό της ελληνικής κομματοκρατίας. Ο πρωθυπουργός της "Ριζοσπαστικής Αριστεράς", μας δηλώνει ότι ομονοεί απολύτως με την "Δεξιά" και την "Ακροδεξιά" στο διακύβευμα της απολυταρχικής δομής της εξουσίας. Και ό,τι συνακόλουθα, οι "εκλογές" και οι "εξεταστικές" είναι, σε τελική ανάλυση, ισοδύναμα πλυντήρια, που οδηγούν στη λεύκανση του πολιτικού προσωπικού, για να το αποδώσουν "καθαρό και έντιμο", υπεράνω πάσης υποψίας, στην "εκλογική" επιλογή της κατ'εξακολούθηση βιαζομένης από αυτούς κοινωνίας.

Η επιλογή αυτή της κυβέρνησης του Σύριζα αποκτά μια σημαίνουσα επικαιρότητα τις ημέρες αυτές. Κι αυτό διότι ο πρωθυπουργός από το βήμα του ΕΚΠΑ (και μαζί του ο Υπουργός Παιδείας με την εγκύκλιό του για την 25η Μαρτίου) μας δήλωσε με παρρησία τις πηγές της ιδεολογίας που καθοδηγούν τις πολιτικές του. Ο ΔΙΑΦΩΤΙΣΜΟΣ.

Οι αξίες, η ιδεολογία και οι θεσμοί, που επεξεργάσθηκε ο Ευρωπαϊκός Διαφωτισμός, διδάσκουν ότι το πολιτικό σύστημα ανήκει σε πρώτο και τελευταίο βαθμό στο "κράτος", δηλαδή στους νομείς του, ότι ο πολιτικός τοποθετείται υπεράνω του νόμου, όπως ο ομότεχνός του απολυταρχικός μονάρχης προηγουμένως, ότι η κοινωνία των πολιτών είναι το νομιμοποιητικό υποζύγιο της πολιτικής κυριαρχίας του πολιτικού προσωπικού που κατέχει το κράτος, ότι η κοινωνία είναι ιδιώτης που ανήκει ως υπήκοος στο κράτος, όχι εταίρος της πολιτείας, ότι η αυστηρά ιεραρχημένη ολιγαρχία, που αποδίδει το κράτος της πολιτικής κυριαρχίας, είναι δημοκρατικό, ότι η συγκέντρωση στο πρόσωπο του πρωθυπουργού (και των ενεργουμένων του στη Βουλή) των ιδιοτήτων και του εντολέα και του εντολοδόχου, ορίζει την ουσία της αντιπροσωπευτικής δομής της πολιτικής εξουσίας, ότι ο πρωθυπουργός και η "ομάδα" των "ευνούχων" που τον περιβάλλουν, δύνανται ανεξέλεγκτα να αποφασίζουν τι είναι εθνικό, τι εκφράζει την κοινωνική βούληση, τι είναι καλό και τι όχι για την κοινωνία. Συγχρόνως, δύναται να εξαπατά  ξεδιάντροπα το "εκλογικό σώμα", υποσχόμενος τα μεν προ των εκλογών και την επομένη να πράττει άλλα.

Τα ανωτέρω ολίγα αποκαλύπτουν περίτρανα ότι εάν ο "Διαφωτισμός" έπαιξε έναν κάποιο ρόλο για τη έξοδο των δουλοπαροίκων από τη φεουδαρχία και την απόδοση σε αυτούς της στοιχειώδους ατομικής αυθυπαρξίας, διατήρησε αναλλοίωτη την ιδιοκτησία του πολιτικού συστήματος. Η μεθάρμοση φορέα δεν αλλάζει τη δεσποτική φύση του φαινομένου: στη θέση του μονάρχη/ιδιοκτήτη, υπεισήλθε το νομικό πλάσμα του κράτους, δηλαδή ο νομέας του. Σήμερα, μολονότι ο χρόνος του Διαφωτισμού παρήλθε ανεπιστρεπτί, οι νομείς του κράτους επικαλούνται εμμονικά τις αρχές/θεσμούς του, ακριβώς διότι έχει μεταβληθεί σε ένα κατεξοχήν ιδεολογικό εργαλείο, που συγκαλύπτει την αντιδραστική ομογνωμία σύμπαντος του πολιτικού κόσμου. Η επαναληπτική επίκληση από μέρους της Αριστεράς των "ιδεών του Διαφωτισμού" αποτελεί μια, πέραν πάσης αμφιβολίας, ομολογία ότι έχει η Αριστερά, όπως και η Δεξιά, μεταλαμβάνουν ευδαιμόνως των "αχράντων μυστηρίων" της απολυταρχικής κρατικής εξουσίας, ότι αντιπροσωπεύει, εξίσου μια απροκάλυπτα αντιδραστική πολιτική δύναμη που αντιστρατεύεται το συμφέρον και την ελευθερία της κοινωνίας των πολιτών. Ο προσχηματικός της λόγος ότι οι πολιτικές της είναι "φιλολαϊκές" διαψεύδονται κάθε φορά που ευρίσκεται σε θέσεις εξουσίας και, σε κάθε περίπτωση, δεν αναιρεί την ολιγαρχική δομή του πολιτικού συστήματος. Υπό μια άλλη έννοια, η "Ριζοσπαστική Αριστερά" αποκαλύπτει την απόφασή της να εγκιβωτίσει την χώρα στο παρόν, αρνούμενη τη δυνατότητα της εξέλιξης, ακόμη και την άρνησή της να εναρμονισθεί στοιχειωδώς με το δυτικό διατακτικό της ολιγαρχίας.

Οπωσδήποτε, οι μήνες που έρχονται θα "απογυμνώσουν" τον παλαιοκομματικό πολιτικό ορίζοντα της ρητορικής της "Ριζοσπαστικής Αριστεράς". Θα αναδείξουν, επίσης, με περίσσιο τρόπο την προφανή αλλεργία της στην ιδέα μιας οποιασδήποτε στοιχειώδους εκλογίκευσης του πολιτικού συστήματος και μιας σχετικής έστω συνάρμοσης των λειτουργιών του με την βούληση της κοινωνίας των πολιτών. Ο πολιτικός της λόγος, θα συναντηθεί πολύ σύντομα με την ομοτροπία των πολιτικών συμπεριφορών, που αποτελούν τη σταθερά του δυναστικού κράτους, για να καταδειχθεί, για μια ακόμη φορά ότι  η μεθάρμοση δυναστών, που διδάσκει η εναλλαγή στην εξουσία, μόνο δεινά για τον τόπο μπορεί να επιφέρει. Αυτό ακριβώς συγκροτεί το απόλυτο αδιέξοδο της χώρας, το οποίο εγκαταστάθηκε ήδη από την εποχή της βαυαροκρατίας και συνεχίζει, στο όνομα των ιδεών του "Διαφωτισμού".