Κατά την κυοφορία του συνταγματικού πραξικοπήματος με το οποίο επιβλήθηκε η «κυβέρνηση» Παπαδήμου, το πολιτικό υπηρετικό προσωπικό (θεματοφύλακας της μεταπολιτευτικής κλεπτοκρατίας) το οποίο διαχειρίζεται την εξουσία στην Ελλάδα για λογαριασμό του μείζονος εργοδότη του, αφού αρχικά μάς ανάγκασε να γίνουμε οικονομολόγοι (για να κατανοήσουμε την κατάσταση στην οποία μας οδήγησε), τώρα μας αναγκάζει να γίνουμε και συνταγματολόγοι (για να καταλάβουμε πώς μας χειρίζονται), λίγο πριν μας μεταμορφώσει σε αστρολόγους (για να μαντέψουμε αν και πότε θα γίνουν εκλογές). Πότε θα γίνουμε Πολίτες, ρε γαμώτο;
Παραφράζοντας -και προσαρμόζοντας στα καθ’ ημάς- μια σοφή αμερικανική λαϊκή ρήση (σύμφωνα με την οποία «οι νευρωτικοί χτίζουν πύργους στον ουρανό, οι ψυχωσικοί κατοικούν σ’ αυτούς και οι ψυχίατροι εισπράττουν το νοίκι» ), θα μπορούσαμε να πουμε ότι η διεθνής κερδοσκοπική μαφία χτίζει πύργους στον ουρανό, οι κατά τόπους πολιτικοί υπηρέτες της κατοικούν σ’ αυτούς, και οι κοινωνίες πληρώνουν το νοίκι, εξαθλιωνόμενες.
Η «κυβέρνηση» Λουκά Παπαδήμου "φυτεύτηκε' στην Ελλάδα ως εκπρόσωπος του πλέγματος των συμφερόντων που εκφράζουν:
▪ Το Συμβούλιο Διεθνών Σχέσεων (Council of Foreign Relations),
▪ Η Λέσχη Μπίλντερμπεργκ,
▪ Η Τριμερής Επιτροπή (Trilateral Commision),
▪ Η διεθνής «χρηματοπιστωτική» μαφία (με αιχμή του δόρατος της, τη συμμορία της Goldman Sachs), και
▪ Τα όργανα παγκόσμιας οικονομικής διακυβέρνησης, όπως η Παγκόσμια Τράπεζα (WB), το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο (ΔΝΤ), ο Παγκόσμιος Οργανισμός Εμπορίου (ΠΟΕ),
Η επιβολής αυτής «κυβέρνησης» έγινε δυνατή με τη συγκρότηση ενός «μαύρου μνημονιακού μετώπου» (ΠΑΣΟΚ, ΝΔ, ΛΑΟΣ και λοιπά απολειφάδια του ίδιου χώρου), το οποίο επιχείρησε ένα συνταγματικό πραξικόπημα, και στο οποίο ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας λειτούργησε ως συνένοχος ή συνεργός.
Στο Σύνταγμα της Ελλάδας, η δυνατότητα διορισμού «εξωκοινοβουλευτικού πρωθυπουργού» αναφέρεται μόνο στο άρθρο 37, που ορίζει ότι:
● εάν υπάρχει έλλειψη δεδηλωμένης στη Βουλή και
● εάν δεν τελεσφορήσουν οι διερευνητικές εντολές,
● η εντολή δίνεται σε έναν από τους προέδρους των τριών ανωτάτων δικαστηρίων της χώρας για να διενεργήσει εκλογές.
Σύμφωνα με το άρθρο 37 (παρ. 3) του Συντάγματος:
«Αν οι διερευνητικές εντολές δεν τελεσφορήσουν, ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας καλεί τους αρχηγούς των κομμάτων και, αν επιβεβαιωθεί η αδυναμία σχηματισμού Κυβέρνησης που να έχει την εμπιστοσύνη της Βουλής, επιδιώκει το σχηματισμό Κυβέρνησης από όλα τα κόμματα της Βουλής για τη διενέργεια εκλογών και σε περίπτωση αποτυχίας αναθέτει στον Πρόεδρο του Συμβουλίου της Επικρατείας ή του Αρείου Πάγου ή του Ελεγκτικού Συνεδρίου το σχηματισμό Κυβέρνησης, όσο το δυνατόν ευρύτερης αποδοχής, για να διενεργήσει εκλογές, και διαλύει τη Βουλή».
[Σημείωση: Σ’ αυτή την κατηγορία ανήκει ο διορισμός του κ. Ι. Γρίβα, προέδρου του Αρείου Πάγου ως υπηρεσιακού πρωθυπουργού για τη διενέργεια εκλογών. Μοναδική περίπτωση στη μεταπολιτευτική ιστορία που διορίστηκε εξωκοινοβουλευτικός πρωθυπουργός έξω από τον κύκλο των προέδρων των ανώτατων δικαστηρίων, ήταν η περίπτωση του Ξενοφώντα Ζολώτα -η λεγόμενη «οικουμενική κυβέρνηση»-, η οποία σχηματίστηκε κατ΄εφαρμογή του άρθρου 37, δηλαδή μετά την αποτυχία των διερευνητικών εντολών, επειδή δεν υπήρχε απόλυτη πλειοψηφία 151 βουλευτών κάποιας κοινοβουλευτικής ομάδας].
Από μια απλή ανάγνωση του άρθρου 37 του Συντάγματος, καθίσταται προφανές ότι καμιά από τις διαδικασίες που επιβάλλει το Σύνταγμα δεν τηρήθηκε κατά την δύσκολη κυοφορία της «κυβέρνησης» του εξωκοινοβουλευτικού πρωθυπουργού Λουκά Παπαδήμου.
Συνεπώς:
● Η «όπερα μπούφα» που υπέστη η ελληνική κοινωνία επί μία εβδομάδα για να καταλήξει στη «λύση» Παπαδήμου υπήρξε προϊόν παρασκηνιακών διεργασιών που παραβίαζαν βάναυσα το Σύνταγμα,
● Η λύση της «κυβέρνησης» Παπαδήμου (που, επαναλαμβάνω, επιβλήθηκε από το πλέγμα των συμφερόντων που αναφέρθηκαν στην πρώτη παράγραφο αυτού του σημειώματος) υπήρξε προϊόν ενός συνταγματικού πραξικοπήματος, μεγαλύτερης σημασίας απ’ αυτό που επιχείρησαν τα Ανάκτορα τον Ιούλιο 1965.
● Η λύση του εξωκοινοβουλευτικού Παπαδήμου, που επικυρώθηκε από ένα «μαύρο μέτωπο» βολευτών (εκλεγμένων από τον εκάστοτε κομματικό φύλαρχο και όχι από τον λαό), με την «εντολή» (τίνος;) να εφαρμόσει μια πολιτική που ενταφιάζει τη χώρα για πολλές δεκαετίες, υπήρξε προϊόν ενός συνταγματικού πραξικοπήματος ίσης σημασίας μ’ αυτή που επιχείρησαν οι θλιβεροί αυλικοί και τα μειράκια του Γιωργάκη, την Άνοιξη 2010 με την επιβολή του πρώτου Μνημονίου.
Αυτή η διαπίστωση αυτομάτως ενεργοποιεί την ακροτελεύτια διάταξη του Συντάγματος (άρθρο 120), σύμφωνα με την οποία:
«Ο σφετερισμός, με οποιονδήποτε τρόπο, της λαϊκής κυριαρχίας και των εξουσιών που απορρέουν από αυτή διώκεται μόλις αποκατασταθεί η νόμιμη εξουσία, οπότε αρχίζει και η παραγραφή του εγκλήματος.
Η τήρηση του Συντάγματος επαφίεται στον πατριωτισμό των Ελλήνων, που δικαιούνται και υποχρεούνται να αντιστέκονται με κάθε μέσο εναντίον οποιουδήποτε επιχειρεί να το καταλύσει με τη βία». (άρθρο 120, παρ. 3)
Το πολιτικό υπηρετικό προσωπικό (θεματοφύλακας της μεταπολιτευτικής κλεπτοκρατίας) το οποίο διαχειρίζεται την εξουσία στην Ελλάδα για λογαριασμό του μείζονος εργοδότη του, αφού αρχικά μάς ανάγκασε να γίνουμε οικονομολόγοι (για να κατανοήσουμε την κατάσταση στην οποία μας οδήγησε), τώρα μας αναγκάζει να γίνουμε και συνταγματολόγοι (για να καταλάβουμε πώς μας χειρίζονται), λίγο πριν μας μεταμορφώσει σε αστρολόγους (για να μαντέψουμε αν και πότε θα γίνουν εκλογές).
Πότε θα γίνουμε Πολίτες, ρε γαμώτο;
Κλεάνθης Γρίβας
ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΟ: Η εξουσιαστική σχιζοφρένεια (εξουσιοφρένεια) των «ευνούχων της αυλής» του Γιωργάκη, επιβάλλει μερική αναθεώρηση της ψυχιατρικής νοσολογίας, γιατί είναι η πρώτη φορά στα παγκόσμια πολιτικά και ψυχιατρικά χρονικά που 153 βολευτές δίνουν ψήφο εμπιστοσύνης στον κομματικό τους φύλαρχο προκειμένου να… παραιτηθεί. Μοναδικό φάρμακο για την αντιμετώπιση αυτής της κενοφανούς μορφής εξουσιο-σχιζο-φρένειας είναι το «Σύνδρομο Ερντογάν»…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου