«Είμαι βέβαιος ότι ο σπόρος που φυτέψαμε στην έντιμη συνείδηση εκατοντάδων χιλιάδων Χιλιανών δεν είναι δυνατόν να ξεριζωθεί οριστικά… Έχουν την ισχύ. Μπορούν να μας υποτάξουν. Αλλά δεν μπορούν να σταματήσουν τις κοινωνικές διαδικασίες με εγκλήματα και επίδειξη δύναμης. Η ιστορία είναι με το μέρος μας και τη γράφει ο λαός».
Σαλβατόρ Αλιέντε,
Τελευταίο ραδιοφωνικό διάγγελμα,
λίγο πριν πέσει νεκρός από τους φονιάδες
του ένστολου πρακτορίσκου των αμερικανικών μυστικών υπηρεσιών.
«Ο εσωστρεφής [εξουσιο]σχιζοφρενής μπορεί να παρομοιαστεί με μια περοτειχισμένη πόλη που κρατάει τις πύλες της κλειστές και αρνείται να έχει συναλλαγές με τον υπόλοιπο κόσμο… Ένα ρήγμα ανοίγεται στα τείχη και οι σχέσεις με τον κόσμο αποκαθίστανται. Δυστυχώς, δεν μπορούμε να ελέγξουμε την έκταση των ζημιών που έχουν γίνει από τον βομβαρδισμό».
Αντριου Γουάιλι,
Βρετανός ψυχίατρος, αναφερόμενος στην εφαρμογή του Ηλεκτροσόκ, 1940
(αναφ. στο Ναομί Κλάιν, Το Δόγμα του Σοκ, Λιβάνης, 2010, σ. 437)
Ο καθ’ ημάς Μπέϊμπι-Ντοκ Ντιβαλιέ τελείωσε (ευτυχώς). Η πιρουέτα του εκβιαστικού δημοψηφίσματος, του γύρισε μπούμερανγκ. Πίστευε ότι έπαιζε απολύτως σίγουρα, κερδίζοντας και από το «Ναι» και από το «Όχι».
Εάν γινόταν δημοψήφισμα (πράγμα απίθανο)
Στην περίπτωση του «ΝΑΙ»:
● θα νομιμοποιούνταν αναδρομικά («με απόφαση του λαού») όλες οι κατάφωρες παραβιάσεις της συνταγματικής τάξης και το πλήθος των παρανομιών που τις συνοδεύουν, από την πρόσκληση της συμμορίας της Τρόϊκας από τις αρχές του 2010 (1ο Μνημόνιο), και
● θα νομιμοποιούνταν προκαταβολικά («με απόφαση του λαού») όλες οι κατάφωρες παραβιάσεις της συνταγματικής τάξης και το πλήθος των παρανομιών που μέλλεται να διαπραχθούν με βάση το 2ο Μνημόνιο, από δω και στο εξής.
● Και ο ίδιος θα διατηρούσε την καρέκλα του (ως «εκφραστής της λαϊκής βούλησης»).
Στην περίπτωση του «ΟΧΙ»:
● Θα νομιμοποιούνταν ο δρόμος προς το χάος (πάλι «με απόφαση και ευθύνη του λαού»).
● Και ο ίδιος θα απεκδύονταν πάσης ευθύνης για όσα έκανε και για τα όσα έμελλε να ακολουθήσουν (αφού «ο λαός αποφάσισε έτσι»).
Μ’ άλλα λόγια, ο αδίστακτος και σπιθαμιαίος πολιτικός υπαλληλίσκος της διεθνούς κερδοσκοπίας και τοκογλυφίας (συνεπικουρούμενος από ένα άθυρμα ιδιοτελών και δουλοπρεπών αυλικών που υποδύονται τους δήθεν πολιτικούς ηγέτες και «εθνο-πατερο-μητέρες»), έπαιξε με βάση τη γνωστή παπατζίδικη μέθοδο του «κορώνα κερδίζω, γράμματα χάνεις» την τύχη ενός ολόκληρου λαού και την ύπαρξη της ευρωζώνης και της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Και έχασε (δυστυχώς γι’ αυτόν και ευτυχώς για μας).
Παραφράζοντας τον Εντουάρντο Γκαλεάνο, σύμφωνα με τον οποίο «οι θεωρίες του Μίλτον Φρίντμαν του έδωσαν το βραβείο Νομπέλ. Στη Χιλή έδωσαν τον Πινοσέτ», (Εντουάρντο Γκαλεάνο, Μέρες και Νύχτες Αγάπης και Πολέμου, Εξάντας, 1978), θα μπορούσαμε να πούμε ότι «οι θεωρίες του Μίλτον Φρίντμαν του έδωσαν το βραβείο Νομπέλ. Στην Ελλάδα έδωσαν τον GAP»,
Ο υπ’ αριθμόν 1 πράκτορας των συμφερόντων της διεθνούς χρηματοπιστωτικής μαφίας σ’ αυτή τη χώρα (υπάρχουν και άλλοι β’ κατηγορίας) αποδεικνύεται πλέον ότι είναι αυτό που ήταν πάντα: Ένα πολιτικό πτώμα σε αποσύνθεση που μολύνει όποιον αγγίζει.
Φαίνεται ότι σε πανευρωπαϊκό επίπεδο μάλλον οδηγείται σταδιακά σε ήττα το παιχνίδι των πολιτικών υπαλλήλων των Σόρος. (Θυμίζω τον τρόπο με τον οποίο ο Σόρος γονάτισε τη στερλίνα στις αρχές της δεκαετίας του 1990, εξαναγκάζοντας την σε έξοδο από το ευρωπαϊκό σύστημα νομισματικών ισοτιμιών).
Ας μην επιτρέψουμε ποτέ ξανά οποιονδήποτε να μιλάει εξ’ ονόματός μας και εναντίον μας. Κι αυτό μπορεί να γίνει εάν παρακολουθούμε (προσεκτικά) και συμμετέχουμε (ενεργητικά) στις εξελίξεις.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου