«Είναι αρρώστια του καιρού μας,
να οδηγούν στραβούς τρελοί…»
Σαίξπηρ: Βασιλιάς Ληρ
«Το κυνικό νόημα του ελληνικού δράματος: λιγότερη δημοκρατία είναι καλύτερη για τις αγορές. Όταν η επιλογή υφίσταται μόνο μεταξύ πανώλης και χολέρας, η απόφαση δεν πρέπει να λαμβάνεται πάνω από τα κεφάλια ενός δημοκρατικού πληθυσμού. Δεν είναι μόνο ζήτημα δημοκρατίας, εδώ διακυβεύεται η αξιοπρέπεια».
Γιούργκεν Χάμπερμας
Frankfurter Allgemeine Zeitung (Καθημερίνη, 8-11-2011)
Η Ευρώπη είναι αντιμέτωπη με την απειλητική πραγματικότητα μιας εν εξελίξει συστημικής κρίσης, η οποία θα περάσει μέσα από μια, αναπόφευκτη, «γιγαντομαχία» ανάμεσα στο Κράτος και το χρηματοπιστωτικό σύστημα, η οποία θα αλλάξει την εικόνα της ολόκληρης ηπείρου.
Η Ελλάδα είναι αντιμέτωπη με μια εξαιρετικά δύσκολη κατάσταση αλλά και την ελπιδοφόρα πιθανότητα της προσβολής της από το «Σύνδρομο Ερντογάν» πράγμα που θα επιτρέψει μια καθαρτήρια παρέμβαση της κοινωνίας η οποία θα σαρώσει το μεταπολιτευτικό καθεστώς της κομματικής κλεπτοκρατίας (στο βωμό της οποίας θυσίαζε αστόχαστα μέχρι σήμερα τη ζωή και την αξιοπρέπειά της), στέλνοντας όλο το διαβρωμένο κλεπτοκρατικό κομματικό προσωπικό στη χαβούζα της ιστορίας.
«Ή αποδέχεστε ένα -άγνωστο, μέχρι τώρα- πακέτο που ‘θα’ υλοποιεί τη Συμφωνία της Συνόδου Κορυφής στις 26 και 27 Οκτωβρίου 2011 ή σας πετάμε έξω από την Ευρωζώνη και της Ευρωπαϊκή Ένωση»],
Με πρόσχημα αυτόν τον απαράδεκτο γκανγκστερικό εκβιασμό που έγινε από τους θλιβερούς υπαλληλίσκους (οι οποίοι συγκροτούν τα «ανακτοβούλια» της Ε.Ε. και της Ευρωζώνης, και οι οποίοι δεν έχουν καμιά δημοκρατική νομιμοποίηση), από την Κυριακή 6-11-2011, με τον αναμενόμενο «ιστορικό συμβιβασμό» των εμπνευστών, οργανωτών, διαχειριστών και επικαρπωτών του καθεστώτος της πολιτικής κλεπτοκρατίας στην μεταπολιτευτική Ελλάδα, το ΠΑΣΟΚ και η Ν.Δ., οι δύο μεγάλες πολιτικές συμμορίες που κυριαρχοιύν στον αστερισμό της εγχώριας κλεπτοκρατίας, τύποις ανταγωνιστικές σε συνθήκες ομαλότητας (με βάση την αλληλοδιαδοχή τους στο διαγούμισμα του τόπου), και ουσιαστικά συμπληρωματικές σε συνθήκες κρίσης, συμπαρατάσσονται σε μια απέλπιδα προσπάθεια να διασώσουν (όχι τη χώρα, αλλά) τη δυνατότητά τους να εξακολουθήσουν τη ληστρική δράση τους και στο μέλλον.
Η μόνη απάντηση σ’ αυτό τον, τυπικά μαφιόζικο, εκβιασμό είναι:
«Διώξτε μας από την Ευρωζώνη,
εάν μπορείτε (που δεν μπορείτε)
και εάν τολμάτε (που δεν τολμάτε)».
1) Δεν μπορείτε. Γιατί δεν υπάρχει καμιά νομική ρύθμιση (συνθήκη):
● Που να επιτρέπει να αναχθεί «η διαφωνία ενός λαού με κάποιο «πακέτο μέτρων» σε εθελούσια έξοδο από την Ε.Ε.».
● Που να απαγορεύει σε έναν λαό να διαφωνήσει με τις καταστροφικές συνταγές του ευρωπαϊκού ιερατείου υπό την απειλή ότι η διαφωνία θα τιμωρηθεί με αποπομπή.
● Που να επιτρέπει σε κάποιους ηγετίσκους (Μέρκελ και Σαρκοζί) «να γράψουν, κατά το δοκούν, στα παλιά τους τα παπούτσια την Συμφωνία της Λισαβόνας η οποία ρητώς λέει πως δεν υπάρχει διαδικασία αποπομπής χώρας-μέλους της ευρωζώνης».
2) Δεν τολμάτε. Γιατί ξέρετε ότι την επομένη της αποπομπής μιας χώρας από την Ευρωζώνη,
δεν θα υπάρχει Ευρώ.
Όπως, σωστά τόνιζε στις 3-5-2011 ο καθηγητής Γ. Βαρουφάκης «Το συμπέρασμα στο οποίο θα καταλήξω είναι ότι, ανεξάρτητα από τις επιθυμίες των ευρωπαίων και τα λόγια των διαδρόμων στις Βρυξέλλες, ο μόνος τρόπος να πάψουν να έχουν την Ελλάδα στα πόδια τους (να μοιράζονται δηλαδή μαζί μας κοινό νόμισμα) είναι να βγουν εκείνοι (και δη οι Γερμανοί) από την ευρωζώνη. Εμάς, δεν μπορούν να μας βγάλουν από το κοινό νόμισμα (κι ας το ποθούν όσο τίποτα άλλο) χωρίς το κοινό νόμισμα να πάψει να υπάρχει εντός ημερών. Τελεία και παύλα». (Γιάνης Βαρουφάκης: «Η κούφια απειλή της εκδίωξης», 30/5/2011)
Και 6 μήνες αργότερα, υποστηρίζει ότι «επειδή για να υπάρχει και στο μέλλον ευρώ, πρέπει πρώτα να διασωθεί το κοινό νόμισμα. Και επειδή για να διασωθεί το ευρώ, πρέπει να καταργηθεί η Συμφωνία του Οκτωβρίου 2011. Γιατί; Επειδή η εφαρμογή της θα επισπεύσει, αντί να σταματήσει, την κατάρρευση της ευρωζώνης». (Γιάνης Βαρουφάκης: «Ενα Οχι Υπέρ της Ευρώπης», 3-11-2011)
Η Ευρωπαϊκή Ένωση στο ξεκίνημά της προβλήθηκε ως ελπίδα για την πολιτική ενοποίηση των ευρωπαϊκών λαών και τη διασφάλιση συνθηκών ελευθερίας, ειρήνης, κοινωνικής δικαιοσύνης και ευημερίας στην πολύπαθη ήπειρο. Αλλά,
στην πορεία της εξέλιξής της αποδείχθηκε ένα εξόχως αντιδημοκρατικό και αντιδραστικό μόρφωμα, το οποίο:
● Αποσκοπεί στη διασφάλιση της δικτατορίας των «αγορών» (τουτέστιν, των πιο επιθετικών εκφάνσεων της διεθνούς κερδοσκοπικής αλητείας), και
● Καθοδηγείται από σκοτεινά «ανακτοβούλια» (κατά το πρότυπο της μαφίας), τα οποία δεν εκλέγονται από κανέναν, δεν ελέγχονται από κανένα και δεν λογοδοτούν σε κανένα δημοκρατικό θεσμό ή όργανο (παρά μόνο στο μπλοκ των διαπλεκόμενων ελίτ του ευρωπαϊκού καπιταλισμού-καζίνο από το οποίο διορίζονται)
Μ’ άλλα λόγια, με αφορμή την παρούσα (και, συνεχώς επιδεινούμενη) κρίση της Ε.Ε. εξαιτίας της πλήρους ανεπάρκειας και των γελωτοποιών που αυτοπροβάλλονται ως «ευρωπαίοι ηγέτες», αποκαλύπτεται «το αποικιοκρατικό και αντιδημοκρατικό πρόσωπο δανειστών-τοκογλύφων και όχι εκλεγμένων ηγετών δημοκρατιών, πρόσωπα που εκφέρουν ρητορική εκβιασμού, εθνοτικής ανωτερότητας και αυταρχισμού». (Νίκος Ξυδάκης, Καθημερινή, 9-11-2011)
Σε ό,τι αφορά την Ελλάδα, αυτά τα «ανακτοβούλια», με ομπρέλα σπιθαμιαίους πολιτικούς τύπου Μέρκελ και Σαρκοζί (και τους, τέταρτης διαλογής, «ομότεχνους» υπαλληλίσκους τους στις χώρες της ΕΕ, όπως οι διάφοροι Θαπατέρο, Παπανδρέου, κ.α.) της επέβαλαν μια πολιτική λιτότητας, περικοπών και ύφεσης, εξωθώντας τους σε μια ύπαρξη κάτω από τα όρια της φτώχειας, αφενός χρησιμοποιώντας την απειλή της εξόδου της από την «ευρωπαϊκή οικογένεια» (Ε.Ε. και Ευρωζώνη), θεωρώντας ότι αυτή η «οικογένεια» αποτελεί ιδιόκτητο ακίνητο από το οποίο μπορούν να εξώνουν όποιον δεν εναρμονίζεται με τα σχέδιά τους), και αφετέρου αποκρύπτοντας εντέχνως το γεγονός ότι «η έξοδος από το ευρώ έστω και μιας μόνο μικρής χώρας θα σημάνει την άμεση κατάρρευση του κοινού νομίσματος» (Γ. βαρουφάκης).
Συνεπώς, η Ελλάδα δεν πρέπει να φοβάται τους γελωτοποιούς της Ε.Ε. Εκείνο που πρέπει να αντιμετωπίσει με τρόπο ριζικό και οριστικό είναι «το πρωταρχικό έγκλημα της κομματοκρατίας που οδήγησε την ελλαδική κοινωνία στα νύχια των κερδοσκόπων, στον εφιάλτη του ‘Μνημονίου’: Tο κομματικό κράτος του πράσινου και του γαλάζιου ΠAΣOK» (Χρήστος Γιανναράς, Καθημερινή, 6-11-2011).
Το χρονικό διάστημα, από το Σάββατο Νοεμβρίου μέχρι σήμερα (9-11-2011), ο πλήρης και τέλειος δημόσιος αυτό-εξευτελισμός της εγχώριας κομματικής κλεπτοκρατίας, επιτρέπει να ελπίζει κανείς ότι μπορεί να πυροδοτηθεί και στην Ελλάδα το «σύνδρομο Ερντογάν» για την άπαξ δια παντός εκρίζωση της κομματο-κλεπτοκρατίας από την ελληνική πολιτική σκηνή και ζωή.
Σημείωση
«ΣΥΝΔΡΟΜΟ ΕΡΝΤΟΓΑΝ»: Ο όρος υποδηλώνει την εντυπωσιακή αντίδραση των Τούρκων ψηφοφόρων, οι οποίοι στις εκλογές του 2002, έδωσαν τη νίκη στο κόμμα του Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν και σάρωσαν όλα τα βρωμερά, δύσοσμα και παρασιτικά «πολιτικά τζάκια» που επί δεκαετίας βυσσοδομούσαν πάνω στο κορμί της κοινωνίας τους, ρίχνοντας στη χαβούζα τους «επιφανέστερους» εκπροσώπους αυτών των «τζακιών» – Τσιλέρ, Ετσεβίτ, Γκιλμάζ, κ.α. (οι οποίοι δεν κατάφεραν καν να εκλεγούν βουλευτές).
Ο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν (Recep Tayyip Erdoğan), Τούρκος πολιτικός, πρώην δήμαρχος Κωνσταντινούπολης, πρωθυπουργός της χώρας (νικητής τριών διαδοχικών εκλογικών αναμετρήσεων: 2002, 2007, 2011). Το κόμμα του Ερντογάν (το ισλαμικών καταβολών κόμμα AKP - Κόμμα Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης) κέρδισε στις εκλογές του 2002, αλλά ο Ερντογάν δεν έγινε Πρωθυπουργός, λόγω «κωλύμματος εκλογιμότητας». Στη θέση του ορίστηκε ο στενός του συνεργάτης Αμπντουλάχ Γκιουλ, μέχρι τις 14 Μαρτίου 2003, οπότε ο Ερντογάν ανέλαβε την πρωθυπουργία. Στις πρόωρες εθνικές εκλογές του Ιουλίου 2007, το κόμμα του Ερντογάν σημείωσε περιφανή νίκη (πάνω από το 46% των ψήφων).Στις εθνικές εκλογές του Ιουνίου 2011, ο Ερντογάν σημείωσε την Τρίτη κατά σειρά εκλογική νίκη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου